Pełny tekst orzeczenia

III K 31/13 Uzasadnienie

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. S. (1) był skazany prawomocnymi wyrokami:

1. Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków z dnia 21 kwietnia 2005 r. w sprawie II K 324/05, za czyn z art. 280 § 1 k.k., popełniony w dniu 10 stycznia 2005 r., na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 (pięciu) lat próby oraz 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych, z zaliczeniem na poczet grzywny okresu zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 10 stycznia 2005 r. do dnia 21 kwietnia 2005 r. Tymże wyrokiem orzeczono od M. S. nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego w kwocie 500 złotych, zaliczono na poczet grzywny okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 10 stycznia 2005 r. do dnia 21 kwietnia 2005 r. oraz zwolniono go od ponoszenia kosztów sądowych. Postanowieniem zaś Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków z dnia 18 marca 2009 r. w sprawie II Ko 2387/08 zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności, natomiast postanowieniem tegoż Sądu z dnia 6 lipca 2009 r. w sprawie II Ko 1228/09 zaliczono okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania na poczet kary pozbawienia wolności.

(dowód: akta Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków sygn. II K 324/05)

2. Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 24 czerwca 2008 r. w sprawie II K 392/07, za czyn z art. 280 § 1 k.k., popełniony w dniu 29 stycznia 2007 r., na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności z zaliczeniem na jej poczet okresu zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 30 marca 2007 r. do dnia 16 października 2007 r. Tymże wyrokiem zwolniono M. S. od ponoszenia kosztów sądowych.

(dowód: akta Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim sygn. II K 392/07)

3. Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków z dnia 30 grudnia 2008 r. w sprawie II K 1040/08, za czyn z art. 291 § 1 k.k., popełniony w dniu 26 marca 2008 r., na karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 (trzech) lat próby oraz 20 (dwudziestu) stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych, z zaliczeniem na poczet grzywny okresu zatrzymania w dniu 26 marca 2008 r. Tymże wyrokiem zasądzono od M. S. wydatki, poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania oraz wymierzono mu opłatę w kwocie 160 złotych.

(dowód: akta Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Krzyków sygn. II K 1040/08)

W przedmiocie połączenia wyżej opisanych kar, wymierzonych wyrokami Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków w sprawach II K 324/05 i II K 1040/08 oraz Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim w sprawie II K 392/07 orzeczono wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków z dnia 9 listopada 2009 r. w sprawie II K 908/09, którym to wyrokiem umorzono postępowanie w sprawie.

(dowód: odpis wyroku k. 58)

4. Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 13 maja 2011 r. w sprawie V K 405/11, za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., popełniony w okresie od 25 września 2008 r. do 24 listopada 2008 r., na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 (pięciu) lat próby oraz 20 (dwudziestu) stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych. Tymże wyrokiem zobowiązano M. S. do naprawienia szkody przez zapłatę kwoty 4.443,43 złotych na rzecz (...) S.A. w W. w terminie 3 lat od uprawomocnienia się wyroku, orzeczono przepadek dowodów rzeczowych oraz zwolniono go od ponoszenia kosztów sądowych. Postanowieniem zaś Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 2 kwietnia 2012 r. orzeczono w miejsce grzywny zastępczą karę 10 (dziesięciu) dni pozbawienia wolności, natomiast postanowieniem tegoż Sądu z dnia 20 marca 2013 r. w sprawie V Ko 462/13 zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności;

(dowód: akta Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia sygn. V K 405/11 i V

Ko 462/13)

5. Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 21 października 2011 r. w sprawie III K 208/11, za czyn z art. 280 § 2 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełniony w dniu 5 marca 2011 r., na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności z zaliczeniem na jej poczet okresu zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 30 marca 2011 r. do dnia 21 października 2011 r. Tymże wyrokiem orzeczono przepadek i zniszczenie dowodów rzeczowych oraz zwolniono M. S. od ponoszenia kosztów sądowych.

(dowód: akta Sądu Okręgowego we Wrocławiu sygn. III K 208/11)

6. Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej z dnia 16 stycznia 2013 r. w sprawie II K 1470/12, za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełniony w dniu 21 kwietnia 2012 r., na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności. Tymże wyrokiem zobowiązano M. S. do naprawienia szkody przez zapłatę kwoty 787,40 złotych na rzecz pokrzywdzonego oraz zwolniono go od ponoszenia kosztów sądowych.

(dowód: akta Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej sygn. II K 1470/12)

7 . Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków z dnia 13 lutego 2013 r. w sprawie VII K 1099/12, za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełniony w dniu 23 kwietnia 2012 r., na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności z zaliczeniem na jej poczet okresu zatrzymania w dniu 23 kwietnia 2012 r. Tymże wyrokiem zwolniono M. S. od ponoszenia kosztów sądowych. Postanowieniem natomiast tegoż Sądu z dnia 26 marca 2013 r. w sprawie VII Ko 629/13 orzeczono o niezaliczeniu dnia zatrzymania 23 kwietnia 2012 r. na poczet kary pozbawienia wolności.

(dowód: akta Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków sygn. VII K 1099/12)

M. S. był dotychczas 7-krotnie karany, każdorazowo za przestępstwa przeciwko mieniu, także z użyciem przemocy i groźby.

(dowód: dane o karalności k. 63-64)

Podczas odbywania kary M. S. zachowuje się poprawnie, raz był nagrodzony, nie był natomiast karany dyscyplinarnie. Był czterokrotnie wyróżniany nagrodami regulaminowymi, nie był karany dyscyplinarnie. Karę odbywa w systemie zwykłym, nie prezentuje zachowań agresywnych, deklaruje krytyczny stosunek do popełnionych przestępstw. Skazany jest uzależniony od alkoholu, jednak z uwagi na fazę abstynencji nie wymaga leczenia odwykowego. Jego opinia w okresie odbywania kary jest umiarkowana.

(dowód: opinia o skazanym k. 11)

Skazany wniósł o połączenie kar orzeczonych wobec niego wyrokami: Sądu Okręgowego we Wrocławiu w sprawie III K 208/11, Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim w sprawie II K 392/07, Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia w sprawie V K 405/11 i Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków w sprawie II K 324/05, wskazując, iż proces jego resocjalizacji przebiega pomyślnie, a cele kary wobec niego zostały osiągnięte. Za pośrednictwem swojego obrońcy wniósł ponadto o objecie wyrokiem łącznym kar, orzeczonych wyrokami Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków w sprawie VII K 1099/12 i Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej w sprawie II K 1470/12.

Dla wydania wyroku łącznego, zgodnie z dyspozycją art. 569 § 1 k.p.k., niezbędnym jest zaistnienie warunków do orzeczenia kary łącznej, przewidzianych w art. 85 k.k. Koniecznym jest zatem by przestępstwa, za które orzeczono kary tego samego rodzaju, lub inne, podlegające łączeniu, sprawca popełnił zanim zapadł pierwszy, choćby nieprawomocny, wyrok skazujący. Taka sytuacja w przedmiotowej sprawie ma miejsce jedynie odnośnie kar, orzeczonych wyrokami Sądu Okręgowego we Wrocławiu w sprawie III K 208/11 i Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia w sprawie V K 405/11 oraz odrębnie odnośnie kar, orzeczonych wyrokami Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej w sprawie II K 1407/12 i Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków w sprawie VII K 1099/12.

Orzekając w przedmiocie wydania wyroku łącznego należy mieć również na uwadze, iż uprzednio zapadł prawomocny wyrok łączny Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków z dnia 9 listopada 2009 r. w sprawie II K 908/09, którym to wyrokiem umorzono postępowanie w sprawie, a który to Sąd orzekał w przedmiocie połączenia kar wymierzonych wyrokami: Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków w sprawach II K 324/05 i II K 1040/08 oraz Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim w sprawie II K 392/07. Z tych przyczyn postępowanie w tym zakresie należało umorzyć na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. Nie zaszła bowiem potrzeba wydania nowego wyroku łącznego w tej części, gdyż wprawdzie czyn, za który M. S. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia w sprawie V K 405/11 został popełniony zanim zapadł wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków w sprawie II K 1040/08, to jednak mając na względzie zasadę chronologii, wyrażoną przez Sąd Najwyższy w Uchwale z dnia 25 lutego 2005 r. w sprawie I KZP 36/04, objęcie karą łączną kar orzeczonych w sprawach II K 1040/08 i V K 405/11 nie było możliwe, gdyż warunki formalne do wydania wyroku łącznego spełniają kary orzeczone w sprawie II K 1040/08 i we wcześniej zapadłym wyroku w sprawie II K 392/07, lecz z przyczyn merytorycznych Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków wydając wyrok łączny z dnia 9 listopada 2009 r. w sprawie II K 908/09 orzekł w tym zakresie odmiennie.

Mając powyższe na względzie oraz uwzględniając wskazaną wyżej zasadę chronologii, połączeniu aktualnie podlegają kary, orzeczone wyrokami Sądu Okręgowego we Wrocławiu w sprawie III K 208/11 i Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia w sprawie V K 405/11 oraz odrębnie kary, orzeczone wyrokami Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej w sprawie II K 1407/12 i Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków w sprawie VII K 1099/12.

Przy orzekaniu kar łącznych pozbawienia wolności, obejmujących kary, wymierzone w powyższych sprawach, Sąd miał na uwadze zarówno zasady orzekania tej kary, określone w art. 86 § 1 k.k., jak i dyrektywy ogólne wymiaru kary, poza okolicznościami, które legły u podstaw wymiaru kar składowych. Sąd uwzględnił zarówno odległości czasowe między poszczególnymi czynami jak i charakter związków podmiotowo-przedmiotowych między zbiegającymi się przestępstwami, a ponadto okoliczności, jakie miały miejsce po zapadnięciu wyroków w opisanych sprawach. Decydujące znaczenie miał zaś wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej.

O. na wymiar kar łącznych wpłynął luźny związek przedmiotowo-podmiotowy między zbiegającymi się przestępstwami oraz uporczywa niepoprawność sprawcy, wyrażająca się w wielokrotnej karalności, stałej powrotności do przestępstw tego samego lub zbliżonego typu, co dobitnie świadczy o dotychczasowym niespełnieniu tak zapobiegawczej jak i wychowawczej funkcji kary. Poprawne bowiem zachowanie skazanego w warunkach izolacji więziennej nie świadczy w żadnym stopniu o pozytywnych wynikach jego resocjalizacji, bowiem nie ma ono stosownego odzwierciedlenia w zachowaniu się M. S. na wolności.

Okolicznościami łagodzącymi są natomiast niewielka odległość czasowa między popełnionymi czynami oraz stosunkowo młody wiek skazanego.

Wbrew wnioskowi obrońcy zastosowanie zasady pełnej absorpcji w przedmiotowej sprawie nie jest zasadne. Wymiar kary łącznej w oparciu o tę zasadę może bowiem mieć miejsce w tych przypadkach, gdy granica między realnym a pomijalnym zbiegiem przestępstw nie jest zarysowana zbyt wyraźnie, gdy z przestępstw pozostających w zbiegu jedno dominuje w ocenie całości zdarzeń. W przedmiotowej zaś sprawie taka sytuacja nie miała miejsca. Przy uwzględnieniu wszystkich wyżej opisanych okoliczności uzasadnionym przy wymiarze każdej z kar łącznych jest zastosowanie zasady jedynie częściowej absorpcji. Instytucja kary łącznej nie jest bowiem przewidziana jako premia dla przestępcy, popełniającego większą ilość przestępstw.

Na podstawie stosownych przepisów na poczet orzeczonych kar łącznych Sąd zaliczył skazanemu okresy dotychczas odbytych kar pozbawienia wolności w przedmiotowych sprawach, zaś pozostałe orzeczenia, zawarte w opisanych wyrokach, z uwagi na ich treść pozostawił do odrębnego wykonania.

Mając na uwadze sytuację majątkową M. S., przebywającego w warunkach pozbawienia wolności, uznać należy, że poniesienie przez niego kosztów sądowych, związanych z wydaniem wyroku łącznego, byłoby zbyt uciążliwe. Z tych przyczyn zatem na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. skazany został zwolniony od ponoszenia tychże kosztów.