Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 13 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia–Śródmieścia we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Statkiewicz

Protokolant: Marta Chmiel

przy udziale Ewy Bernackiej Prokuratora Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia-Śródmieście

po rozpoznaniu sprawy

Ł. K. syna T. i T. z domu P.

urodzonego (...) we W.

(PESEL: (...))

oskarżonego o to, że

w dniu 18 listopada 2015 roku we W. na ulicy (...) kierował samochodem marki A. nr rej. (...) nie stosując się do decyzji Prezydenta Miasta W. nr (...).UP.III.5430. (...).2011 z dnia 5 września 2011 roku cofającej wyżej wymienionemu uprawnienia do kierowania pojazdami silnikowymi kategorii B oraz zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego przez Sąd Rejonowy Wrocław Fabryczna wyrokiem z dnia 24 marca 2011 roku, sygn. akt IIK 707/10 na okres trzech lat, od 28 grudnia 2012 roku do 28 grudnia 2015 roku

tj. o czyn z art. 180 § a k.k. i art. 244 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k.

* * *

I.  uznaje oskarżonego Ł. K. za winnego popełnienia czynu, opisanego w części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 244 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. przy zastosowaniu art. 37 a k.k. wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społecznie użyteczny w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art. 63 § 1 k.k., na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności zalicza oskarżonemu okres zatrzymania w dniu 18 listopada 2015 r., przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny dwóm dniom kary ograniczenia wolności;

III.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, w tym opłaty, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 38/16

UZASADNIENIE

W wyniku przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 24 marca 2011 roku w sprawie o sygn. akt II K 707/10, Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej II Wydział Karny we W. uznał oskarżonego Ł. K. za winnego popełnienia czynu z art. 178a§1 k.k. i za to m.in. orzekł wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat zobowiązując oskarżonego na mocy art. 43§3 k.k. do niezwłocznego zwrotu dokumentu prawa jazdy do wystawcy w terminie 7 dni od prawomocności orzeczenia. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 1 kwietnia 2011 roku.

Dowód: odpis wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej z dnia 24.03.2011 k.28,

Decyzją Prezydenta W. z dnia 5 września 2011 roku w sprawie (...).UP.III.5430. (...).2011, oskarżonemu zostały cofnięte uprawnienia do kierowania pojazdami silnikowymi kat. B. Decyzji tej, na mocy art. 108§1 k.p.a., nadano rygor natychmiastowej wykonalności. W uzasadnieniu przedmiotowego pisma wskazano, że oskarżony w terminie zakreślonym przez organ ruchu drogowego, nie poddał się badaniom psychologicznym i nie złożył orzeczenia psychologicznego do akt kierowcy. Z tego względu koniecznym stało się wydanie przez organ administracyjny określonej decyzji.

Dowód: decyzja Prezydenta W. w sprawie (...).UP.III.5430. (...).2011 k.19

W dniu 18 listopada 2015 roku około godziny 11.20 na ulicy (...), funkcjonariusze Komisariatu Policji O. we W. zatrzymali do kontroli drogowej kierowcę samochodu marki A. o nr. rej. (...). Podczas jego legitymowania, okazało się, że nie posiada on dokumentu uprawniającego do kierowania pojazdem. Także towarzyszący kierowcy pasażer podał, że nie ma przy sobie dokumentów pozwalających na identyfikację jego tożsamości. W związku z powyższym, funkcjonariusze zgłosili ten fakt oficerowi dyżurnemu i wezwali wsparcie. Następnie, policjanci znaleźli u drugiego z mężczyzn dowód osobisty. Na podstawie tego dokumentu, pasażer samochodu potwierdził tożsamość oskarżonego jako kierowcy. Po sprawdzeniu w systemie, okazało się, że oskarżony nie posiadał uprawnień do kierowania pojazdem w związku z faktem odebrania mu prawa jazdy na mocy prawomocnego wyroku Sądu. Oskarżony potwierdził informację uzyskane przez policjantów. Na tej podstawie, funkcjonariusze policji dokonali jego zatrzymania. Oskarżony pozostawał zatrzymany w dniu 18.11.2015 roku od godziny 11.23 do godziny 12.16.

Dowód: zeznania świadka S. W. k.17, k.48-49, częściowo wyjaśnienia oskarżonego k.8, k.32, protokół zatrzymania k.3

Ł. K. urodził się (...) we W., w którym aktualnie zamieszkuje. Posiada wykształcenie średnie i wyuczony zawód w postaci technika budowlanego. Obecnie nie pracuje, utrzymując się jedynie z zajęć dorywczych. Jest kawalerem. Posiada dwójkę dzieci w wieku 8 i 4 lat, w których utrzymaniu partycypuje. Według jego oświadczenia, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo, zaprzecza także uzależnieniom.

Dowód: dane osobopoznawcze o oskarżonym k. 7-8, informacja o dochodach oskarżonego k.36,

Oskarżony był wcześniej karany, m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej z dnia 29.12.2003 roku w sprawie o sygn. akt. II K 386/03 za przestępstwo z art. 288§1 k.k. i skazany na karę 12 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonania nieodpłatnej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie, wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej z dnia 26.02.2004 roku w sprawie o sygn. akt II K 1200/03 za przestępstwo z art. 281 k.k. i skazany na karę 2 lat pozbawienia wolności w zawieszeniu z okresem próby wynoszącym 5 lat oraz karę grzywny w wymiarze 40 stawek po 20 złotych każda, wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej z dnia 24.03.2011 w sprawie o sygn.. akt II K 707/10 za przestępstwo z art. 178a§1 k.k. za co wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na oraz środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych , obowiązek zwrotu prawa jazdy i świadczenie pieniężne na cele społeczne. Oskarżony był także karany wyrokami Sądów w Wielkiej Brytanii.

Dowód: karta karna k. 12-13

Przesłuchany po raz pierwszy w postępowaniu przygotowawczym, oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, przestępstwa z art. 180a k.k., oraz złożył wyjaśnienia. Wskazał, że istotnie w czasie i miejscu opisanym w zarzucie ,kierował samochodem. Miał także wiedzę co do tego, że określone uprawnienia do kierowania pojazdami silnikowymi zostały mu cofnięte. Jak jednak podał, jakiś czas temu był na Policji w Wydziale Ruchu Drogowego, gdzie został poinformowany, że zakaz ten już nie obowiązuje. Z tego względu nie czuje się winnym popełnienia przestępstwa.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego k.8,

Do drugiego przesłuchania oskarżonego jako podejrzanego w toku postępowania przygotowawczego doszło w związku z przedstawieniem w/w postanowienia o zmianie postanowienia o przedstawieniu zarzutu. Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 180a k.k. i 244 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. i wyjaśnił, że około rok temu był na K. na ul. (...), gdzie uzyskał informację, że nie ma żadnych punktów karnych i może kierować pojazdami. Jak podał, posiada zaświadczenie z tego dnia, wydane przez funkcjonariusza policji.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego k.32

W związku z niestawiennictwem prawidłowo powiadomionego oskarżonego o terminie rozprawy, w toku posiedzenia rozpoznawczego odczytano jego wcześniejsze zeznania.

Powyższy stan faktyczny został ustalony przez Sąd w oparciu o następujące dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego, oraz dokumenty i protokoły dołączone do akt niniejszej sprawy, które Sąd zaliczając w poczet dowodów uznał za ujawnione w całości bez ich odczytywania w postaci: pisma Urzędu Miasta wraz z decyzją z dnia 5 września 2011 roku, odpisu wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej z dnia 24 marca 2011 roku, sygn.. akt II K 707/10, danych osobopoznawczych o oskarżonym (karta karna, dane zebrane w trybie art. 213§1 k.p.k. i dane dotyczące deklaracji majątkowej).

Oskarżony Ł. K. w toku postępowania, potwierdził fakt zatrzymania go przez funkcjonariusza policji, konsekwentnie jednak nie przyznając się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa. Z jego krótkich wyjaśnień wynikało, że wiedział o tym, że uprawnienia do kierowania pojazdami samochodowymi zostały mu cofnięte. Jednocześnie, oskarżony wskazał, że nie czuje się winny z uwagi na to, że wcześniej uzyskał informację na posterunku policji zgodnie z którą wspomniany zakaz kierowania pojazdami już go nie obowiązuje. Relacja oskarżonego jest wiarygodna we fragmencie, w jakim odnosi się ona do faktu jego zatrzymania, oraz obowiązywania zakazu kierowania pojazdem, natomiast nie zasługuje na danie wiary w kwestii błędnego poinformowania Ł. K. przez funkcjonariuszy policji co do okresu jego trwania. Oskarżony nie przedłożył bowiem, pomimo, iż twierdził, że takowy dokument posiada, żadnego zaświadczenia, czy innego dowodu potwierdzającego prawdziwość jego słów. Ponadto, wskazana przez niego okoliczność stanu faktycznego nie znajduje również odzwierciedlenia w relacji świadków, nie została również wykazana przez wspomnianych przez oskarżonego funkcjonariuszy. O tym więc, że oskarżony został mylnie poinformowany przez funkcjonariuszy policji, świadczą jedynie budzące wątpliwość słowa samego oskarżonego. Należy również wskazać, ze jak zeznał świadek S. W., funkcjonariusz policji przeprowadzający interwencję z udziałem oskarżonego, Ł. K. w chwili zatrzymania jego pojazdu nie chciał podać danych dotyczących jego osoby, tym samym utrudnione stało się ustalenie jego tożsamości. Powyższe udało się dopiero na skutek znalezienia dowodu osobistego pasażera jego samochodu, który podał dane dotyczące kierowcy – oskarżonego. Taka postawa oskarżonego, odmawiającego współpracy z organami przy najprostszej czynności wylegitymowania się, poddaje jego relację o braku wiedzy co do trwania zakazu kierowania pojazdem w wątpliwość. W sytuacji bowiem przekonania oskarżonego co do słuszności jego postępowania, nie powinien on uchylać się od przeprowadzenia rutynowych czynności przez uprawnionych do tego funkcjonariuszy, lecz wprost przeciwnie współpracować. Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że wyjaśnienia oskarżonego, w których nie przyznaje się on do popełnienia zarzucanego mu czynu mają jedynie postać przedsiębranej w toku procesu obrony, nie można ich zaś z samego tego powodu uznawać za prawdziwe.

Sąd uznał natomiast za wiarygodne zeznania świadka S. W.. Świadek ten był funkcjonariuszem policji, który zatrzymał pojazd, kierowany przez oskarżonego. S. W., jako osoba obca dla oskarżonego, nie pozostająca z nim w konflikcie, co nie zostało ujawnione przez żadną ze stron, nie miał interesu w zeznawaniu na niekorzyść powyższego. Z tych też względów zeznania świadka charakteryzują się neutralnym przekazem, a także mają postać rzetelnej i szczegółowej relacji korespondującej z pozostałymi dowodami przeprowadzonymi w sprawie. Z uwagi na to, treść tych zeznań stała się podstawą do ustaleń faktycznych w sprawie.

Sąd oparł się również na dowodach z dokumentów, w tym szczególnie z odpisu wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej z dnia 24 marca 2011 roku, sygn. akt II K 707/10, pisma Urzędu Miasta wraz z decyzją z dnia 5 września 2011 roku, w związku z tym, że dowody te wykazywały fakty relewantne dla sprawy, nadto jako dokumenty urzędowe zostały sporządzone w odpowiedniej formie, przez właściwe organy (osoby) przy przydanej im prawidłowej podstawie prawnej i faktycznej.

Sąd przydał także wiarygodność zebranym w sprawie dowodom z dokumentów oraz danym osobopoznawczym zgromadzonym co do oskarżonego ( w tym karty karnej), z uwagi na to, że zostały one sporządzone w sposób prawidłowy, przez wymagane do tego prawem osoby i organy.

Sąd zważył, co następuje:

Mając na uwadze poczynione ustalenia faktyczne i przeprowadzoną ocenę wszystkich dowodów, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego Sąd uznał, iż zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu. Zgodnie z art. 244 k.k. odpowiedzialności karnej za to przestępstwo podlega m.in. osoba, która nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów. Jednocześnie w myśl art. 180a k.k., karalny jest także czyn sprawcy polegający na prowadzeniu pojazdu mechanicznego wbrew wymogom decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami. Dla zakwalifikowania zachowania sprawcy jako naruszającego normy obu wskazanych przepisów, wystarczającym jest, by naruszający zakaz kierowca czynił to umyślnie, choć w każdej postaci przestępczego zamiaru. Jednocześnie nie jest konieczne, by zachowanie sprawcy przyniosło jakikolwiek skutek, oba przestępstwa jako formalne dla swojej prawnokarnej relewantności wymagają jedynie, by sprawca nie stosował się do zakazu, a wystarczające w tym kontekście jest już jednokrotne przekroczenie jego granic.

Na tej podstawie, należy wskazać, że kierując samochodem w dniu 18 listopada 2015 roku, oskarżony prowadził pojazd wbrew aktualnie obowiązującym go zakazom: tym wynikającym z prawomocnego wyroku Sądu (tym samym również nie stosując się do orzeczonego środka karnego), jak i stwierdzonym decyzją odpowiedniego organu administracyjnego. Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że zachowanie oskarżonego cechowało się umyślnością, oskarżony bowiem co najmniej przewidywał możliwość popełnienia przestępstwa i na to się godził (art. 9§2 k.k.), a o tak określonej stronie podmiotowej czynu, świadczyła przede wszystkim chęć ukrycia przez Ł. K. swojej tożsamości w chwili zatrzymania go przez funkcjonariusza policji. Jednocześnie, z uwagi na to, że prowadząc pojazd samochodowy, oskarżony nie zastosował się do dwóch różnych zakazów – orzeczonego środkiem karnym w postępowaniu karnym (naruszając normę art. 244 k.k.), jak i wynikającego z decyzji administracyjnej (co uzasadnia przypisanie oskarżonemu czynu z art. 180a k.k.), należało przyjąć wobec niego kumulatywną kwalifikację z art. 244 k.k., 180a k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. Dopiero bowiem pełna kwalifikacja prawna oddaje rozmiar naruszonych przez oskarżonego w sprawie reguł i wskazuje na pogwałcenie przez niego porządku prawnego.

Na podstawie art. 244 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k., przy zastosowaniu art. 37a k.k., Sąd wymierzył oskarżonemu karę w postaci 10 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cel społecznie użyteczny w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. Mając na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., Sąd uznał, że kara ta będzie adekwatna zarówno do stopnia winy oskarżonego, społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez sprawcę, jak i słuszna przy uwzględnieniu celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma kształtować. Sąd przede wszystkim miał na uwadze uprzednią karalność oskarżonego, którą poczytał jako czynnik negatywnie wpływający na wymiar kary, szczególnie zważywszy na to, ze oskarżony był wcześniej karany m.in. za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Choć same okoliczności czynu popełnionego przez oskarżonego nie wskazywały na to, by przedmiotowe zdarzenie miało rodzić poważne skutki dla bezpieczeństwa w komunikacji, należy podkreślić, że już samo prowadzenie pojazdu bez odpowiednich uprawnień rodzi hipotetyczne ryzyko spowodowania przez daną osobę zagrożenia dla uczestników ruchu. Wpłynęło to na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, biorąc pod uwagę wiek oskarżonego, brak przeciwskazań zdrowotnych co do jego osoby, oraz jego stan majątkowy, że kara ograniczenia wolności będzie dla w/w najlepszą dolegliwością. Oskarżony z uwagi na osiągane, niskie dochody oraz dzieci w wieku 8 i 4 lat nie będzie w stanie uiścić kary grzywny, także kara pozbawienia wolności z uwagi na charakter czynu, jak i osobę oskarżonego nie będzie dla niego właściwą sankcją. Należy zaś przypuszczać, że orzeczona wobec Ł. K. kara ograniczenia wolności nauczy go poszanowania do obowiązujących w sferze prawnej i społecznej reguł oraz uświadomi niezasadność jego wcześniejszego, karalnego zachowania.

Na podstawie art. 63§1 k.k., na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności Sąd postanowił zaliczyć oskarżonemu okres zatrzymania w dniu 18 listopada 2015 roku, przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny dwóm dniom kary ograniczenia wolności.

Na podstawie art. 624§1 k.p.k., mając na uwadze sytuację majątkową oskarżonego, w tym przede wszystkim konieczność utrzymania małoletnich dzieci, Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, w tym opłaty, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.