Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2012 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2012 r. w Gdańsku

sprawy T. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o wysokość świadczenia

na skutek apelacji T. D.

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku- VIII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 17 listopada 2011 r., sygn. akt VIII U 1858/11

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 568/12

UZASADNIENIE

Ubezpieczony T. D. odwołał się od decyzji pozwanego organu rentowego - Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. z dnia 06.07.2011 r., którą przyznano mu prawo do emerytury od dnia 13.07.2011 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego, przy czym wypłatę tego świadczenia zawieszono z powodu zbiegu prawa do więcej niż jednego świadczenia. Do ustalenia podstawy wymiaru przyjęto podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z okresu od dnia 01.01.2000 r. do dnia 31.12.2009 r., natomiast do ustalenia wysokości emerytury uwzględniono 27 lat i 3 miesiące okresów składkowych oraz l rok i 4 miesiące okresów nieskładkowych.

Ubezpieczony zakwestionował ustalony okres składkowy twierdząc, że zamiast 28,7 lat miał ich około 44 lat. Ponadto ubezpieczony twierdził, że po skończeniu 65 lat wyrażał zgodę na jedno świadczenie emerytalne wypłacane przez ZUS za wszystkie składkowe lata. Płacenie świadczeń do ZUS i rezygnacja z MSWiA jest jego prawem.

Pozwany organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania i podał, że brak jest podstaw do uwzględnienia do stażu pracy okresów pracy, które zostały uwzględnione przy ustalaniu prawa do emerytury policyjnej (od 01.05.1984 r. do 31.01.1992 r. oraz od 01.02.1999 r. do 30.06.1999 r.), gdyż zgodnie z art. 5 ust. 2a ustawy o emeryturach i rentach z FUS okresów tych nie uwzględnia się przy ustalaniu prawa do emerytury i renty oraz obliczaniu ich wysokości, jeżeli z ich tytułu ustalono prawo do świadczeń pieniężnych określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym osób, o których mowa w art. 2 ust. 2.

Na rozprawie w dniu 03.11.2011 r. ubezpieczony złożył wniosek o przeliczenie wysokości świadczenia z 20 najkorzystniejszych lat, z uwzględnieniem całości wpisów w legitymacji ubezpieczeniowej dotyczących wysokości wynagrodzeń (k. 22 - 23).

Wyrokiem z dnia 17.11.2011 r. Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku oddalił odwołanie, zaś wniosek ubezpieczonego z dnia 03.11.2011 r. o przeliczenie wysokości świadczenia z 20 najkorzystniejszych lat z uwzględnieniem wpisów w legitymacji ubezpieczeniowej przekazał do rozpoznania pozwanemu.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach i rozważaniach.

T. D., ur. (...), pobiera z MSWiA emeryturę policyjną; do wysługi emerytalnej uwzględniono następujące okresy:

-

od 01.05.1984 r. do 31.01.1992 r., jako równorzędny ze służbą,

-

od 01.02.1992 r. do 30.06.1999 r., tj. okres służby w Państwowej Straży Pożarnej,
- od 23.10.1964 r. do 26.01.1965 r. i od 19.01.1968 r. do 28.02.1984 r., jako okresy zatrudnienia przed służbą.

W dniu 20.06.2011 r. ubezpieczony złożył pozwanemu wniosek o emeryturę.

Pozwany uznał, że ubezpieczony wykazał 28 lat, 7 miesięcy i 20 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Zaskarżoną decyzją z dnia 06.07.2011 r. pozwany przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia 13.07.2011 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego.

Pozwany powyższą decyzją zawiesił wypłatę świadczenia z powodu zbiegu prawa do więcej niż jednego świadczenia, bowiem wypłacane może być tylko jedno świadczenie - wyższe lub wybrane przez uprawnionego.

Do stażu ubezpieczeniowego pozwany nie uwzględnił okresów zaliczonych do wysługi emerytalnej przy wyliczeniu emerytury policyjnej z MSWiA, tj. okresów:

-

od 01.05.1984 r. do 31.01.1992 r., jako okresu równorzędnego ze służbą,

-

od 01.02.1992 r. do 30.06.1999 r., tj. okresu służby w Państwowej Straży Pożarnej.

Stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach ubezpieczeniowych, których wiarygodności oraz autentyczności strony nie kwestionowały. Sąd ten również nie znalazł podstaw do podważenia ich wiarygodności.

Sąd Okręgowy zważył, że odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Przedmiotem sporu była kwestia uwzględnienia do stażu pracy ubezpieczonego następujących okresów, zaliczonych do wysługi emerytalnej przy wyliczeniu emerytury policyjnej z MSWiA: od 01.05.1984 r. do 31.01.1992 r. jako okresu równorzędnego ze służbą, od 01.02.1992 r. do 30.06.1999 r., tj. okresu służby w Państwowej Straży Pożarnej.

Zgodnie z przepisem art. 6 ust. l ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., nr 535, poz. 1227 ze zm.), okresami składkowymi są między innymi następujące okresy:

4) czynnej służby wojskowej w Wojsku Polskim lub okresy jej równorzędne albo okresy zastępczych form tej służby;

6) pełnionej w Polsce służby:

a) w Policji (Milicji Obywatelskiej),

b) w Urzędzie Ochrony Państwa, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu, Służbie Kontrwywiadu Wojskowego i Służbie Wywiadu Wojskowego oraz Centralnym Biurze Antykorupcyjnym (w organach bezpieczeństwa publicznego),

c) w Straży Granicznej,

d) w Służbie Więziennej,

e) w Państwowej Straży Pożarnej,

g) w Biurze Ochrony Rządu.

W myśl zaś przepisu art. 5 ust. 2a cytowanej ustawy okresów, o których mowa w art. 6 ust. l pkt 4 i pkt 6 lit. a-e i g, nie uwzględnia się przy ustalaniu prawa do emerytury i renty oraz obliczaniu ich wysokości, jeżeli z ich tytułu ustalono prawo do świadczeń pieniężnych określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym osób, o których mowa w art. 2 ust. 2.

W art. 6 ust. l pkt 6 lit. e ustawodawca wymienił pełnioną w Polsce służbę w Państwowej Straży Pożarnej, zaś w art. 6 pkt 4 okresy czynnej służby wojskowej w Wojsku Polskim lub okresy jej równorzędne albo okresy zastępczych form tej służby.

Niespornym jest, że ubezpieczony pobiera emeryturę policyjną z MSWiA, gdzie przy ustalaniu uprawnień do świadczenia uwzględniono m.in. okres od 01.05.1984 r. do 31.01.1992 r., tj. okres równorzędny ze służbą, a także okres od 01.02.1992 r. do 30.06.1999 r., tj. okres służby w Państwowej Straży Pożarnej.

Organ rentowy zasadnie zatem odmówił uwzględnienia do ustalenia uprawnień do świadczenia emerytalnego spornych w sprawie okresów, które to okresy uprzednio uwzględnione zostały przez Wydział Ustalania Świadczeń i Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA do ustalenia uprawnień do emerytury policyjnej.

Z brzmienia art. 5 ust. 2a cytowanej ustawy wyraźnie wynika, że okresów, o których mowa w art. 6 ust. l pkt 4 i pkt 6 lit. a-e i g, tj. okresów czynnej służby wojskowej, okresów jej równorzędnych, okresów pełnionej w Polsce służby w Policji (Milicji Obywatelskiej), w Urzędzie Ochrony Państwa, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu, Służbie Kontrwywiadu Wojskowego i Służbie Wywiadu Wojskowego oraz Centralnym Biurze Anty korupcyjnym (w organach bezpieczeństwa publicznego), w Straży Granicznej, w Służbie Więziennej, w Państwowej Straży Pożarnej, jak i w Biurze Ochrony Rządu nie uwzględnia się przy ustalaniu prawa do emerytury i renty oraz obliczaniu ich wysokości, jeżeli z ich tytułu ustalono prawo do świadczeń pieniężnych określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym osób, o których mowa w art. 2 ust. 2.

Z zaświadczenia Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20.05.2009 r. (k. 35 akt ubezpieczeniowych) jednoznacznie wynika, że okres od 01.05.1984 r. do 31.01.1992 r. jako okres równorzędny ze służbą oraz okres od 01.02.1992 r. do 30.06.1999 r., tj. okres służby w Państwowej Straży Pożarnej zostały uwzględnione do wysługi emerytalnej przy ustalaniu prawa do policyjnej emerytury, co eliminuje możliwość ich uwzględnienia przy ustalaniu prawa do emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, uznając odwołanie za bezzasadne, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. w związku z cytowanymi przepisami, orzekł jak w pkt I wyroku.

Złożony przez ubezpieczonego na rozprawie w dniu 03.11.2011 r. wniosek o przeliczenie wysokości świadczenia z 20 najkorzystniejszych lat, z uwzględnieniem całości wpisów w legitymacji ubezpieczeniowej dotyczących wysokości wynagrodzeń należało, stosownie do treści przepisu art. 477 ¹⁰ § 2 k.p.c., przekazać do organu rentowego celem nadania biegu. Zgodnie bowiem z art. 477 ¹⁰ § 2 k.p.c., jeżeli ubezpieczony zgłosił nowe żądanie, dotychczas nierozpoznane przez organ rentowy, sąd przyjmuje to żądanie do protokołu i przekazuje go do rozpoznania organowi rentowemu.

Rozpoznanie żądania z zakresu ubezpieczeń społecznych przez sąd musi poprzedzać postępowanie przed organem rentowym i wydanie decyzji. Jeśli zatem ubezpieczony zgłosi takie żądanie - nierozpoznane dotychczas przez organ rentowy - bezpośrednio do sądu (w odwołaniu lub w trakcie postępowania), sąd przekaże je właściwemu organowi. W niniejszej sprawie złożony przez ubezpieczonego na rozprawie w dniu 03.11.2011 r. wniosek stanowi nowe żądanie, dotychczas nierozpoznane przez organ rentowy. W zakresie powyższego żądania ubezpieczonego nie toczyło się przed organem rentowym postępowanie oraz nie została wydana decyzja w tym zakresie.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁰ § 2 k.p.c., postanowiono jak w punkcie II wyroku.

Apelację wywiódł ubezpieczony T. D., który oświadczył, że zaskarża w całości wyrok Sądu Rejonowego w Gdańsku wydany w dniu 03.11.2011 r. dot. sygn. akt VIII U 1858/11, a doręczony mu wraz z uzasadnieniem w dniu 09.12.2011 r.

Powyższemu wyrokowi ubezpieczony zarzucił naruszenie przepisów postępowania przez nie uwzględnienie meritum sprawy oraz pominięcie przez Sąd zgłaszanych przez niego wniosków dowodowych i tym samym błędne ustalenie stanu faktycznego oraz dopuszczenie do zakłócania toku rozprawy przez przedstawicielkę Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, która nie dopuściła do właściwego rozpoznania sprawy przez Sąd.

Ubezpieczony złożył wniosek do Sądu Apelacyjnego o zwrócenie uwagi na stosowanie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych wybiórczo prawa - rozpatruje on część zagadnienia a nie cały obszar tematu, którego problem dotyczy. Wniósł do Sądu Apelacyjnego o zatwierdzenie autentyczności wszystkich wpisanych zarobków w książeczce zdrowia, które nie posiadają pieczęci i uwzględnienie wpisanych do niej kwot zarobków osiąganych przeze niego w inkryminowanym czasie.

Ubezpieczony wniósł o uchylenie wydanego wyroku z dnia 03.11.2011 r. oraz zaskarżył go w całości i wniósł o przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.

Uzasadniając apelację ubezpieczony oświadczył, że wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdańsku z dnia 03.11.2011 r. (sygn. akt. VIII U 1858/11) zostało oddalone jego odwołanie. Ubezpieczony twierdził, że spełnia wszelkie warunki do nabycia prawa do świadczenia pieniężnego z ubezpieczeń emerytalnych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Przez 45 lat jego pracy zawodowej odkładał składki do FUS-u, a teraz w zamian FUS odmawia mu przyznania świadczenia emerytalnego pomimo ciągłości wpływów składek do ich Funduszu. Obarczają go nieżyciowymi przepisami, że skoro pobiera świadczenie emerytalne z MSWiA, to nie może pobierać równolegle świadczenia z FUS-u. Przez wszystkie lata odkładał do FUS-u składki, dzięki którym po przepracowaniu wystarczającej ilości lat i osiągnięciu wieku emerytalnego miał otrzymać świadczenie za wszystkie sprawiedliwie przepracowane lata w Polsce. Ustawa dawała prawo do uzyskania obu świadczeń emerytalnych jednocześnie z MSWiA i FUS wszystkim osobom, które osiągnęły status emeryta przed 02.01.1999 r. Ubezpieczony uzyskał przywilej emerytalny z MSWiA 30.06.1999 r. i jako pracownik cywilny dano mu taką możliwość skorzystania z prerogatywy, a więc niespełna pół roku po nieszczęsnym wprowadzeniu tej ustawy. Przepis z systemu prawnego art. 39 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym powinien ochraniać prawa naruszone obowiązywaniem kwestionowanej regulacji prawnej. I oto też zwrócił się z wnioskiem do Sądu, aby Sąd orzekł słuszność przysługujących mu praw emerytalnych i wypłatę świadczenia za wszystkie przepracowane lata składkowe. Ubezpieczony twierdził, że jest karany za rzetelną pracę przez 45 lat, i nie może otrzymać za te lata świadczenia, tylko karze się go za ten fakt i otrzymuje jedno za 15,5 roku pracy w Straży Pożarnej z MSWiA, a za pozostałe 30 lat składkowych nie dostaje nic. Wydanie orzeczenia jest konieczne ze względu na ochronę konstytucyjnych praw i wolności. Przed nowelizacją ustawy emerytalnej osoby spełniające warunki: posiadające wypracowane 28 składkowych lat pracy i wiek 65 lat i jednocześnie mające minimum 15 lat służby mogły otrzymywać jednocześnie dwa świadczenia emerytalne wypłacane z MSWiA i z FUS. Trybunał Konstytucyjny zastrzegł, że osoby które spełniają powyższe warunki mają możliwość ochrony praw słusznie nabytych i pomimo zmian ustawowych mogą osiągać równolegle dwa świadczenia, tak jak to miało miejsce przed zmianą ustawy. Dodatkowo odprowadzał składki do FUS przez wszystkie lata pracy łącznie z tymi zaliczonymi w poczet lat służby - za które otrzymuje świadczenie emerytalne. Wysokość otrzymywanego świadczenia - w kwocie 1.450 zł - narusza istotę prawa do zabezpieczenia społecznego i nie pozwala ubezpieczonemu na normalne egzystowanie. Po ukończeniu 65 roku życia ZUS przyznał emeryturę, ale to tylko fikcja, gdyż zarazem ją zawiesił. Wyliczył ją na podstawie ostatnich 10 przepracowanych lat, a nie jak chciał na podstawie 20 najkorzystniejszych płacowo lat pracy. ZUS nie chce zaliczyć lat pracy wpisanych do książeczki zdrowia pracownika - dawniejszej legitymacji ubezpieczeniowej z 5 lat. Nie ma tam pieczęci a są podpisy osób wypisujących zarobki, przez co ZUS jedynie policzył po 0,7% od najniższej krajowej pensji z lat 70-tych i nie uwzględnił faktycznych, otrzymywanych wtedy zarobków wpisanych w książeczce zdrowia. Ubezpieczony wskazał, że nabył prawo do emerytury mundurowej oraz nabył pełne prawo do uzyskania tej z sektora cywilnego wypłacanego z FUS. Naruszone zostało jego nabyte prawo do emerytury z FUS. Naruszone zostało również jego prawo do sprawiedliwości społecznej i równego traktowanie każdego obywatela. Przepisy, na które powołuje się Sąd wyrokiem z dnia 17.11.2011 r. naruszają zasadę zaufania ubezpieczonego do państwa i stanowiącego przez nie prawa oraz zasadę ochrony praw przez ubezpieczonego nabytych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja jest bezzasadna.

Na wstępie Sąd Apelacyjny zaznacza, że pomimo błędnego oznaczenia zaskarżonego wyroku – ubezpieczony wskazał, że zaskarża wyrok Sądu Rejonowego oraz, że wyrok ten został ogłoszony w dniu 03.11.2011 r. - to wobec faktu, że ubezpieczony jednocześnie oświadczył, że zaskarża wyrok Sądu Okręgowego wydany w sprawie o sygn. akt VIII U 1858/11, a ponadto biorąc pod uwagę treść apelacji, należało uznać, że apelacja dotyczyła wyroku Sądu Okręgowego z dnia 17.11.2011 r.

Ubezpieczony przyznał (k. 22), że pobiera emeryturę z MSWiA. Powyższe wynika także z pisma Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20.05.2009 r., którym zaświadczono, że ubezpieczony ma ustalone prawo do policyjnej emerytury na podstawie ustawy z dnia 18.02.1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej, i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. nr 50, poz. 321 ze zm.). W zaświadczeniu tym podano, że do wysługi emerytalnej uwzględnionej przy ustalaniu prawa do świadczenia zostały zaliczone następujące okresy: od 01.05.1984 r. do 31.01.1992 r., od 01.02.1992 r. do 30.06.1999 r., od 23.10.1964 r. do 26.01.1965 r. oraz od 19.01.1968 do 28.02.1984 r. (k. 38 akt pozwanego).

W zaświadczeniu Stoczni Marynarki Wojennej S.A. w G. z dnia 18.06.2009 r. podano, że ubezpieczony posiada prawo do emerytury z Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA od dnia 01.04.2000 r. (k. 45 akt pozwanego).

Ubezpieczony domagał się uwzględnienia okresów od 01.05.1984 r. do 31.01.1992 r. i od 01.02.1999 r. do 30.06.1999 r. jako składkowych i przeliczenia wysokości emerytury ustalonej przez pozwany organ rentowy, a zatem okresów, które zostały już uwzględnione do wysługi emerytalnej przy wyliczeniu wysokości emerytury policyjnej.

Należy wyjaśnić, że na podstawie art. 1 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 23.07.2003 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 166, poz. 1609 ze zm.), z ubezpieczenia społecznego (tzw. powszechnego) wyłączono funkcjonariuszy Policji. Tak więc, od dnia 01.10.2003 r. (data wejścia w życie tej ustawy), wszyscy funkcjonariusze Policji (także niepozostający w służbie) podlegają w zakresie nabywania uprawnień emerytalno-rentowych przepisom ustawy z dnia 18.02.1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. nr 53, poz. 214 ze zm.). Konsekwencją tej zmiany jest doliczenie okresu podlegania powszechnemu ubezpieczeniu emerytalnemu do wysługi emerytalnej określonej w przepisach wyżej wymienionej ustawy z dnia 18.02.1994 r.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 w/w ustawy funkcjonariuszom, którzy spełniają warunki do uzyskania emerytury policyjnej, zalicza się do wysługi emerytalnej posiadane przed wstąpieniem do służby okresy składkowe i nieskładkowe w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin. Ponadto według art. 14 ust. 1 tej ustawy emerytowi, który po zwolnieniu ze służby był zatrudniony przed dniem 01.01.1999 r. w wymiarze czasu pracy nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy lub po dniu 31.12.1998 r. podlegał ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, dolicza się – po spełnieniu dalszych warunków określonych w tym artykule - na jego wniosek do wysługi emerytalnej okres tego zatrudnienia lub okres opłacania składek na te ubezpieczenia.

Bezsporne jest, że ubezpieczony zakończył służbę i w dacie złożenia wniosku o emeryturę w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych miał już ustalone przez Zakład Emerytalno-Rentowy MSWiA prawo do emerytury.

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, świadczenia na warunkach i w wysokości określonych w tej ustawie przysługują funkcjonariuszom Policji, Państwowej Straży Pożarnej, jeżeli nie spełniają oni warunków do nabycia prawa lub utracili prawo do świadczeń określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób.

Z materiału dowodowego wynika, że ubezpieczony zachował prawo do emerytury określonej ustawą z dnia 18.02.1994 r.

Ponadto ubezpieczonemu do wymiaru emerytury uwzględniono okresy objęte sporem.

Wymienione okresy są okresami, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1-2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, i zostały zaliczone do wysługi emerytalnej przy ustalaniu prawa do emerytury policyjnej, wobec czego należy uznać, że została wyłączona możliwość nabycia przez ubezpieczonego świadczeń z ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Wyłączenie przewidziane w art. 2 ust. 2 powołanej ustawy ma charakter podmiotowy i dotyczy wszystkich ubezpieczonych, którzy mają prawo do emerytury policyjnej, jeżeli przy obliczeniu jej wysokości, uwzględnione zostały okresy ubezpieczenia bądź zatrudnienia oraz inne określone jako okresy składkowe (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 03.04.2007 r., II UK 165/06).

Ponadto odrębność wskazanych wyżej obu systemów ubezpieczenia powoduje, że ubezpieczony jako emeryt policyjny nie mógł nabyć prawa do emerytury z ustawy o emeryturach i rentach z FUS (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22.01.2002 r., II UKN 58/01, OSNP 2003 nr 21, poz. 523).

Sąd Apelacyjny nie miał wątpliwości w zakresie zgodności wymienionych wyżej regulacji prawnych z Konstytucją RP. Ubezpieczony uzyskał prawo do emerytury określonej przepisami szczególnymi, które przewidują uzyskanie prawa do świadczenia niezależnie od wieku i przy stosunkowo krótkim stażu służby. W tej sytuacji ustawodawca władny był do wyłączenia możliwości korzystania z prawa do świadczeń (emerytur) w zbiegu.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. apelację oddalił.