Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lipca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Tomasz Korzeń

Protokolant st. sekr. sądowy Anna Kopala

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 lipca 2016 roku

sprawy z odwołania S. O.

od decyzji z dnia 13 kwietnia 2016 roku znak (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.

o przyznanie emerytury

oddala odwołanie.

SSO Tomasz Korzeń

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 kwietnia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił S. O. prawa do emerytury.

Ubezpieczony S. O. złożył odwołanie, zadając przyznania emerytury. Podniósł, iż pracował w warunkach szczególnych jako kierowca także od 24,10 do 17.12.1973 r.

Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

wniósł o oddalenie odwołań. Podniósł, że skarżący posiada staż pracy w warunkach szczególnych wynoszący 9 lat i 15 dni i tym samym nie spełnia przesłanek do nabycia prawa do „wcześniejszej” emerytury.

Sad ustalił, co następuje:

Ubezpieczony S. O. urodził się (...) Na dzień 31.12.1998 r. wykazał łączny staż ubezpieczeniowy wynoszący 25 lat, 6 miesięcy i 19 dni, w tym 14 lat, 11 miesięcy i 8 dni okresów pracy w szczególnych warunkach (24.07.1971- 16.10.1973 - w tym służba wojskowa i 18.12.1973-31.08.1986). Nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

25.03.2016r. wystąpił z kolejnym wnioskiem o ustalenie prawa do emerytury.

/bezsporneZ

Od 24.07.1971r. do 31.08.1986r. wnioskodawca pracował w (...) w G. W.. Po powrocie ze służby wojskowej w dniu 25.10.1973 został zatrudniony jako pomocnik kierowcy. Praca jego polegała na prowadzeniu samochodu ciężarowego na zmianę z kierowca, do którego pojazd był przypisany. Czas jazdy wynosił od kilku do 14-15 godzin dziennie, pomocnik i kierowca zmieniali się przy prowadzeniu pojazdu. Od 18.12.1973 ubezpieczony został zatrudniony jako kierowca. dowód; dokumenty w aktach osobowych k 11

zeznania świadka A. M. k, 17 zeznania wnioskodawcy k. 17v

Sad zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2016.887; dalej jako ustawa) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskladkowy, o którym mowa w art. 27.

2, Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

W ait. 32 ustawy określono zasady ustalania prawa do emerytury dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Zgodnie z tym artykułem, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1.

Warunki wymagane do uzyskania prawa do emerytury wcześniejszej z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymienione są w rozporządzeniu

Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.; dalej jako rozporządzenie). Rodzaje prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie może uprawniać do emerytury wcześniejszej, wymienione są w wykazach A i B stanowiących załączniki do rozporządzenia.

Emerytura wcześniejsza przysługuje na zasadach określonych w § 3 i 4 rozporządzenia, jeżeli kobieta udowodni co najmniej 20 lat okresów składkowych i nieskładkowych, a mężczyzna 25 lat tych okresów, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanej w ramach stosunku pracy, przy czym wymagane jest osiągnięcie wieku emerytalnego wynoszącego 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn. Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia przy ustalaniu okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze uwzględnia się jedynie te okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze była wykonywana stałe i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Z treści przytoczonych przepisów wynika zatem, że pracą w szczególnych warunkach jest praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, j eżeli pracownika obowiązuj e taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2012 r., III UK 92/11).

.^Spór w sprawie dotyczył okresu zatrudnienia wnioskodawcy w charakterze pomocnika kierowcy pomiędzy 25.10 a 17.12.1973 r.

Zgromadzony w sprawie materiał dowody nie pozwala na ustalenie, że wnioskodawca w okresie tym stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako kierowca samochodu ciężarowego. Zeznania świadka i wnioskodawcy wskazują na wykonywanie pracy kierowcy samochodu ciężarowego, jednakże nie sposób na ich podstawie ustalić, iż wnioskodawca wykonywał pracę kierowcy przez 8 godzin dziennie. Wskazywany maksymalny czas pracy 14-15 godzin dziennie (chociaż bywały trasy krótsze) również przemawia za uznaniem, ażeby czas pracy przy kierowaniu wynosił 8 godzin dziennie. Dokumenty w aktach osobowych nie wskazują w żaden sposób, ażeby kierowanie pojazdem jako pomocnik kierowcy zajmowało wnioskodawcy 8 godzin dziennie.

Podkreślenia wymaga, że pracodawca, bezpośrednio znający charakter zatrudniania pomocnika kierowcy, nie uwzględnił spornego okresu wystawiając świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych,

W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych obowiązuje zasada kontradyktoryjności, i tak zgodnie z art. ó KC obowiązek dowodzenia powoływanych przez stronę okoliczności koresponduje z wyrażoną w art. 232 KPC zasadą inicjatywy procesowej stron. Ubezpieczony z tego obowiązku się nie wywiązał i nie wykazał, że świadczył przez ponad 15 lat pracę w warunkach szczególnych. To strony procesu, a nie sąd są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i to one ponoszą odpowiedzialność za jego wynik.

Ustalając stan faktyczny sad oparł się na dokumentach w aktach pozwanego i aktach osobowych oraz zeznaniach świadka i ubezpieczonego - w zakresie wyżej opisanym.

Mając na uwadze wskazane okoliczności Sąd, na podstawie art. 47714 § 1 KPC, oddalił odwołanie.