Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2016 r. w Lublinie

sprawy L. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału
w S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach

z dnia 3 lutego 2016 r. sygn. akt IV U 664/15

oddala apelację.

K. S. E. C. B. H.

Sygn. akt III AUa 361/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 kwietnia 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., odmówiłL. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres od dnia 1 kwietnia 2015r., bowiem Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 9 kwietnia 2015 r. nie stwierdziła u wnioskodawcy niezdolności do pracy.

Odwołanie od decyzji złożył L. S. wnosząc o jej zmianę i przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 kwietnia 2015r.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Wyrokiem z dnia 3 lutego 2016 roku Sąd Okręgowy w Siedlcach zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił L. S. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 kwietnia 2015 roku do 1 czerwca 2017 roku.

Podstawą wyroku były następujące ustalenia:

L. S., ur. (...), w dniu 4 marca 2015 r. złożył wniosek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, był wówczas w trakcie pobierania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, która została mu przyznana na mocy decyzji organu rentowego do dnia 31 marca 2015 r.

Lekarz Orzecznik ustalił, żeL. S. nie jest niezdolny do pracy, Komisja Lekarska ZUS rozpoznała u wnioskodawcy następujące schorzenia: miażdżycę zarostową tętnic kończyn dolnych, stan po wszczepieniu stentograftu z powodu rozwarstwienia ściany aorty brzusznej (w 2011r.), stan po dwukrotnej trombektomii pomostu udowo-podkolanowego zespolenia lewej kończyny dolnej (2012 i 2013r.), stan po skutecznym (...) zwężenia dolnej części stentu podkolanowego (sierpień 2013r.), poszerzenie zespolenia górnego w lewej pachwinie, przebytą operację laryngologiczną (2012r.) – wycięcie zmiany przerostowej podniebienia miękkiego, nadczynność tarczycy oraz nadciśnienie tętnicze i orzeczeniem z dnia 09.04.2015r. stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy chirurga naczyniowego i endokrynologa, którzy rozpoznali u ubezpieczonego następujące schorzenia: nadciśnienie tętnicze, wole guzowate nadczynne, eutyreozę w trakcie leczenia, stan po wszczepieniu stentgraftu aortalno-biodrowego obustronnego z powodu tętniaka rozwarstwiającego aorty brzusznej, miażdżycę tętnic kończyn dolnych (stan po wielokrotnych operacjach naprawczych tętnic lewej kończyny dolnej), przewlekłą niezdolność żylną kończyny dolnej lewej. Biegli stwierdzili, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy od dnia 1.04.2015r. do czerwca 2017r. Przyczyną niezdolności jest zaawansowanie zmian miażdżycowych tętnic kończyn dolnych, natomiast choroby kardiologiczne i endokrynologiczne nie powodują samodzielnie długotrwałej niezdolności do pracy, przyczyniając się do jej orzeczenia. Jak wyjaśniono, rozpatrując jedynie bieżące, dobre ukrwienie kończyn dolnych można by uznać zdolność do pracy, jednakże biorąc pod uwagę ograniczenia wynikające z posiadania wszczepów naczyniowych: ograniczenie wysiłków fizycznych, ograniczenie w pozycji siedzącej, pozycji sprzyjającej zaginaniu się protezy naczyniowej – kucanie, klęczenie, praca w pochyleniu, unikanie nawet drobnych urazów – niebezpieczeństwo krwawienia związane z leczeniem przeciwzakrzepowym, postępowość zmian miażdżycowych oraz ich wystąpienie w stosunkowo młodym wieku należy uznać częściową niezdolność do pracy.

Ubezpieczony L. S.z wykształcenia jest ślusarzem, zaś obecnie prowadzi działalność gospodarczą polegającą na oprawianiu obrazów. Wnioskodawca wskazał, że aktualnie wykonywana przez niego praca nie jest ciężka. W swoim wyuczonym zawodzie nie może pracować z uwagi na charakter czynności wykonywanych przez ślusarza, wymagających wysiłku fizycznego. Ubezpieczony prowadzi działalność gospodarczą od 12 lat, zaś świadczenie rentowe pobiera od 8 lat.

Analizując opinię biegłych lekarzy Sąd doszedł uznał , że stanowi ona miarodajny, obiektywny i wiarygodny dowód w sprawie, gdyż wydana została przez lekarzy specjalistów, poprzedzona została analizą dokumentacji medycznej oraz badaniem przedmiotowym ubezpieczonego. Opinia jest logiczna, należycie uzasadniona i sporządzona przez biegłych specjalizacji odpowiadających schorzeniom L. S.. Zastrzeżenia wniesione przez organ rentowy nie podważyły wiarygodności sporządzonej opinii. Zdaniem organu rentowego biegli nie odnieśli się do kwalifikacji zawodowych (ślusarz) i działalności aktualnie wykonywanej przez ubezpieczonego – oprawa obrazów (praca lekka, siedząca, wymagająca sprawności obu rąk). Nie budzi jednak wątpliwości Sądu, że praca ślusarza wiąże się z dużym wysiłkiem fizycznym, poruszaniem się, co przy obecnym stanie zdrowia wnioskodawcy jest przeciwwskazane. Praca wykonywana przy oprawianiu obrazów, czyli realizowana przez L. S. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, choć jest pracą lekką, to wymaga pozycji siedzącej, co również zostało ujęte przez opiniujących biegłych jako ograniczenie wynikające z posiadania wszczepów naczyniowych. Zdolność do pracy należy odnosić do pracy wykonywanej w pełnym wymiarze czasu pracy. Wobec powyższego, nie zaistniała potrzeba powoływania innych biegłych endokrynologa i chirurga, bowiem wnioski płynące z opinii sporządzonej w sprawie jasno określają przeciwwskazania i istotne ograniczenia ubezpieczonego do wykonywania pracy zarobkowej. Co za tym idzie, ubezpieczony w znacznym stopniu utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 t.j.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. W myśl art. 12 ust. 1, 2 i 3 ww. ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Opiniujący biegli lekarze stwierdzili, że z uwagi na zaawansowanie zmian miażdżycowych tętnic kończyn dolnych przy współistnieniu ograniczeń wynikających z posiadania wszczepów naczyniowych - w tym m.in. ograniczeniu wysiłku fizycznego, ograniczenie przebywania w pozycji siedzącej, pozycji sprzyjającej zaginaniu protezy naczyniowej, konieczności unikania nawet drobnych urazów wobec niebezpieczeństwa krwawienia związanego z leczeniem przeciwzakrzepowym - stwierdzono u ubezpieczonego częściową niezdolność do pracy od 1.04.2015r. do czerwca 2017r. Wnioskodawca spełnił zatem przesłankę z art. 57 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. L. S. spełnia również pozostałe przesłanki do nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy określone w art. 57 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy, czego organ rentowy nie kwestionował.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, iż ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy od dnia 1 kwietnia 2015r. do dnia 1 czerwca 2017r.

Od tego wyroku apelację złożył organ rentowy zaskarżając wyrok w całości. Wyrokowi zarzucał:

- naruszenie prawa procesowego tj. art.233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie oceny dowodu z opinii biegłych sądowych lekarzy chirurga naczyniowego i endokrynologa z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów,

- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 12 ust 3 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych/ t. j. DZ. U. z 2015, poz. 748 ze zm./ poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy osobie która zdaniem organu rentowego jest zdolna do pracy.

Skarżący wnosił o zmianę wyroku poprzez oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył.

Apelacja nie jest zasadna.

Ustalenia Sądu I instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za własne, nie ma potrzeby ich powtarzania.

Z prawidłowych ustaleń dokonanych przez Sąd Okręgowy, wynika, że wnioskodawca spełnia w dalszym ciągu warunki do nabycia prawa do renty – został uznany za osobę niezdolną do pracy. Z opinii biegłych sądowych lekarzy odpowiednich specjalności powołanych przez Sąd wynika, że przy ocenie stanu zdrowia wnioskodawcy i uznaniu, że stwierdzane u niego schorzenia naruszają nadal funkcjonowanie organizmu w stopniu sprowadzającym niezdolność do pracy, biegli oparli się na dokumentacji medycznej z dotychczasowego leczenia, wynikach badania oraz przeanalizowali aktualne wyniki badań. Sąd Okręgowy, dokonując oceny prawidłowości wydanych opinii uznał ją za miarodajny dowód, a stanowisko należycie uzasadnił, wbrew zarzutom apelacji nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów zakreślonych w przepisie art.233 § 1 KPC. Biegli w sposób stanowczy i pewny wypowiedzieli się co do stanu zdrowia wnioskodawcy i ograniczeniu zdolności do pracy. Ocena wartości opinii przez Sąd w świetle dokładnego uzasadnienia opinii nie budzi wątpliwości.

Zarzuty organu rentowego podnoszone w apelacji są polemiką z opinią biegłego – fakt niezgadzania się z wnioskami opinii nie stanowi wystarczającej podstawy do uznania, że wyrok został wydany z naruszeniem prawa. W tej sytuacji brak jest podstaw do kwestionowania zasadności stanowiska Sądu Okręgowego w przedmiocie oceny mocy dowodowej opinii biegłych specjalistów.

Sąd Apelacyjny nie stwierdza naruszenia wskazanych w apelacji przepisów prawa materialnego. Zgodnie z brzmieniem art. 12 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych/ t. j. DZ. U. z 2015, poz. 748 ze zm. / - niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z uzasadnienia podzielonej przez sąd I instancji opinii wynika jednoznacznie, że biegli z zakresu wiodącego schorzenia jakim dotknięty jest wnioskodawca wzięli pod uwagę wszystkie kryteria uwzględniane przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy. Biegli stwierdzając u wnioskodawcy nadal częściową niezdolność do pracy, wskazali na ograniczenia wynikające z posiadania wszczepów naczyniowych: ograniczenie wysiłków fizycznych, ograniczenie w pozycji siedzącej, pozycji sprzyjającej zaginaniu się protezy naczyniowej – kucanie, klęczenie, praca w pochyleniu, unikanie nawet drobnych urazów – związane z niebezpieczeństwem krwawienia wynikające też z leczenia przeciwzakrzepowego i postępowość zmian miażdżycowych.

Skoro biegli uznali wnioskodawcę za niezdolnego do pracy, a spełnienie pozostałych przesłanek wymienionych w art. 57 ustawy nie było kwestionowane, to prawidłowo Sąd Okręgowy ustalił prawo do renty, na okres wskazany w opinii biegłych.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny orzekł, na podstawie art. 385 k.p.c., jak w sentencji.