Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Prudniku II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Pawła Pasieki

po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2016 r.

sprawy

J. D.

s. W. i W. z domu W.

ur. (...) w K.

oskarżonego o to, że:

w dniu 16.12.2015r. w G., nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, kierując samochodem dostawczym marki C. (...) o nr rej (...) nie zachowując należytej ostrożności podczas jazdy ulicą (...) w kierunku miejscowości N., potrącił przechodzącego prawidłowo przez przejście dla pieszych C. J., który wyniku doznanych wielonarządowych obra­żeń ciała w postaci otarć naskórka kończyn i twarzy, otwartego złamania kości pod­udzia prawego, podbiegnięcia krwawego powłok głowy, krwiaka podpajęczynówkowego mózgu, stłuczenia mózgu, złamania żeber po stronie prawej, rozerwania i stłu­czenia płuca prawego, odmy opłucnowej prawostronnej, rozerwania aorty piersio­wej, rozerwania wątroby i nerki prawej, naderwania ściany żyły głównej dolnej i zmarł w tym samym dniu w Szpitalu Miejskim w N.,

tj. o przestępstwo z art. 177 § 2 kk

I.  uznaje oskarżonego J. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu tj. przestępstwa z art. 177 § 2 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej w punkcie I wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 3 (trzech) lat;

III.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk zobowiązuje oskarżonego do informowania kuratora, raz na 6 miesięcy o przebiegu okresu próby;

IV.  na podstawie art. 71 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

V.  na podstawie art. 627 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciąża oskarżonego kosztami postępowania w sprawie w całości oraz wymierza mu opłatę w wysokości 330 złotych.

Sygn. akt II K 234/16

UZASADNIENIE

Oskarżony J. D. stanął pod zarzutem popełnienia przestępstwa z art.177 §2 kk polegającym na spowodowaniu wypadku drogowego, potrącenia ze skutkiem śmiertelnym pieszego C. J.. Oskarżony, od początku skierowania przeciwko niemu postępowania przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Oskarżony J. D. jest żonaty, ma czworo dzieci, z czego troje na utrzymaniu (dwoje studiuje). Ma wykształcenie średnie techniczne, jest rolnikiem. Utrzymuje się z pracy na gospodarstwie o powierzchni 3,5 ha, z dochodem 1500 zł miesięcznie, nie posiada innego majątku większej wartości. Nie był wcześniej karany sądownie. Od wypadku korzysta z porad psychologa.

Sąd zważył co następuje:

Wina i sprawstwo oskarżonego w zakresie przypisanego mu wyrokiem przestępstwa z art.177 §2 kk nie budzą wątpliwości.

Postępowanie przez Sądem wykazało, że oskarżony w czasie i miejscu opisanym w akcie oskarżenia, naruszając nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, poprzez niezachowanie należytej ostrożności podczas przejeżdżania samochodem przez oznakowane przejście dla pieszych potrącił, prawidłowo idącego przez nie C. J., a obrażenia jakich doznał w wyniku tego pokrzywdzony skutkowały jego zgonem w dniu zdarzenia. Tym samym oskarżony wypełnił ustawowe znamiona czynu określonego w art.177 §2 kk. Zgodnie z art.177 §1 kk kto, naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art.157 §1, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Z kolei §2 art.177 kk stanowi, że jeżeli następstwem wypadku jest śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Zgodnie z przepisami art.53 kk sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (§ 1); §2 stanowi zaś, że wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Uwzględniając powyższe dyrektywy Sąd uznał, że kara 1 roku pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby (maksymalny) lat 3 oraz orzeczona na zasadzie art.71 §1 kk, jako realna dolegliwość kara 150 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu stawki dziennej na 20 zł, przy przyjęciu pozytywnej prognozy kryminologicznej wdrożą oskarżonego J. D. do przestrzegania w przyszłości porządku prawnego, w szczególności w zakresie przestrzegania zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zdaniem Sądu, przy uwzględnieniu stopnia zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości czynu, które nie były znaczne, kara ta będzie współmierną odpłatą za jego popełnienie. Oceniając stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, Sąd wziął pod uwagę katalog okoliczności o tym decydujących, tj. rodzaj i charakter naruszonego dobra (ludzkie życie), a przede wszystkim charakter obrażeń odniesionych przez pokrzywdzonego skutkujących jego zgonem, a także rodzaj naruszonych przez oskarżonego reguł ostrożności (brak zachowania szczególnej ostrożności podczas przejeżdżania przez przejście dla pieszych) i stopień ich naruszenia (nieumyślnie). Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu Sąd wziął też pod uwagę sposób i okoliczności jego popełnienia, tj. trudności oskarżonego w zauważeniu pieszego przechodzonego w świetle reflektorów ze stojącego naprzeciwko niego samochodu M. P., już po zapadnięciu ciemności. M. P. miała lepszą możliwość dostrzeżenia C. J., gdyż ten zbliżał się z jej prawej strony chodnikiem do przejścia. Dodatkowo świadek ów zauważył, że pieszy się chwieje jakby był pod wpływem alkoholu (późniejsza ekspertyza wykazała jego stężenie na 2,24 promila we krwi), co zdwoiło jej czujność, więc zredukowała prędkość i zatrzymała się przed przejściem. Wskazać należy, że stan nietrzeźwości pokrzywdzonego był okolicznością, która w pewnym stopniu zmniejszała szanse oskarżonego na uniknięcie potrącenia pieszego. Nie kwestionując prawidłowości poruszania się pieszego po pasach oraz wadliwego obserwowania przez oskarżonego przedpola jazdy należy stwierdzić, że stan nietrzeźwości w jakim był pokrzywdzony istotnie wpływał na jego zdolność obserwowania drogi, szybkość reakcji na zaistniałe niebezpieczeństwo, a wreszcie podejmowanie decyzji o kontynuowaniu przechodzenia przez przejście bez zwracania uwagi na otoczenie. Oceniając stopień naruszonych przez oskarżonego reguł ostrożności Sąd zważył i na to, że nie przekroczył on administracyjnie dozwolonej w miejscu zdarzenia prędkości, jedynie nienależycie obserwował przedpole jazdy. Stąd w ocenie Sądu naruszenie przez oskarżonego reguł ostrożności nie było znaczne, a przy tym i nieumyślne, jakkolwiek skutek tego był tragiczny. Powyższe konkluzje miały i decydujące znaczenie w zakresie rozstrzygnięcia Sądu o nieorzekaniu środka karnego z art.42 §2 kk.

R. legis środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych polega na tym, by osoby nie przestrzegające zasad bezpieczeństwa, zagrażające bezpieczeństwu ruchu czy to z braku wyobraźni czy z braku poczucia odpowiedzialności - z ruchu tego wyłączyć. Sąd nie podzielił stanowiska oskarżyciela publicznego na rozprawie (w postępowaniu przygotowawczym zwrócono oskarżonemu prawo jazdy), że w przypadku J. D., orzeczenie względem niego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych jest wskazane i konieczne. Zważyć należy, że orzeczenie przedmiotowego zakazu było w sprawie fakultatywnym. Przesłanką orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów wobec sprawcy przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji nie jest samo naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu, gdyż zaistnienie okoliczności należących do znamion przestępstwa nie może być wystarczającą podstawą orzeczenia tego środka karnego. To z zachowania sprawcy powinien wynikać wniosek, że lekceważy on zasady ostrożności i bezpieczeństwo innych uczestników ruchu, przez co stwarza zagrożenie w komunikacji. W realiach sprawy Sąd ustalił, że oskarżony naruszył co prawda zasady w ruchu lądowym, niemniej jednak nieumyślnie i w stopniu nieznacznym. Z przypisanego oskarżonemu wyrokiem zachowania, tj. niezachowania należytej ostrożności na przejściu dla pieszych, wobec braku innych naruszeń zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, okoliczności wypadku drogowego oraz dotychczasowej niekaralności oskarżonego za czyny podobne do mu przypisanego, nie wynika aby stanowił on zagrożenie dla bezpieczeństwa w komunikacji. Tym bardziej, że oskarżony jest kierowcą doświadczonym, prawo jazdy posiada od 1981 r. W ocenie Sądu wyeliminowanie oskarżonego z ruchu drogowego w zakresie prowadzenia pojazdów mechanicznych nie jest koniecznym, co skutkowało odstąpieniem, mimo tragicznego wyniku wypadku od orzeczenia względem J. D. zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Ustalając oskarżonemu wysokość stawki dziennej grzywny Sąd wziął pod uwagę stosownie do treści art.33 §3 kk jego dochody, warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe.

W związku z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności Sąd zobowiązał oskarżonego, na podstawie art.72 §1 pk1 kk do informowania kuratora, raz na 6 miesięcy o przebiegu okresu próby.

Orzeczenie o kosztach sądowych uzasadnia treść przepisów prawa cyt. w punkcie V wyroku, a nadto sytuacja materialna oskarżonego.

Stosownie do treści art.423 §1a kpk oraz art.424 §3 kpk, w związku ze złożeniem wniosków o uzasadnienie wyroku jedynie w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze Sąd ograniczył zakres uzasadnienia do tych tylko części wyroku, których wnioski dotyczą.