Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2016 roku

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie w V Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca: SSO Małgorzata Wasylczuk

Protokolant: Kinga Mistewicz

w obecności Prokuratora Anety Ostromeckiej

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2016 roku

sprawy D. K.

urodzonego dnia (...) w L.

syna W. i H. z domu P.

skazanego prawomocnymi wyrokami:

I.  Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 17 czerwca 2010 roku, sygn. akt II K 353/10, za przestępstwo popełnione w dniu 01 maja 2010 roku, z art. 244 kk na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 4 lat próby, na podstawie art. 49 § 2 kk orzeczono wobec skazanego świadczenie pieniężne w kwocie 600 zł, na podstawie art. 73 § 2 kk oddano skazanego w okresie próby pod dozór kuratora; postanowieniem z dnia 13 marca 2012 roku (sygn. akt II Ko 222/12) zarządzono wobec skazanego wykonanie kary 10 miesięcy pozbawienia wolności;

II.  Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 08 lipca 2011 roku, sygn. akt II K 46/11, za przestępstwo popełnione w dniu 13 stycznia 2011 roku, z art. 178a § 1 i § 4 kk na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 42 § 2 kk i art. 43 § 1 pkt 1 orzeczono wobec skazanego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 lat, na podstawie art. 49 § 2 kk zasądzono od skazanego świadczenie pieniężne w kwocie 500 zł;

III.  Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie z dnia 16 grudnia 2013 roku, sygn. akt V K 46/13, za przestępstwo popełnione w nieustalonym dniu jednak nie później niż w miesiącu październiku 2010 roku, z art. 280 § 2 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk na karę 5 lat pozbawienia wolności, na której poczet zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 29 marca 2013 roku do dnia 29 maja 2013 roku i od dnia 09 czerwca 2013 roku do dnia 16 grudnia 2013 roku, na podstawie art. 46 § 2 kk orzeczono od skazanego nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego w kwocie 10 000 zł;

IV.  Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 22 grudnia 2014 roku, sygn. akt II K 491/13, zmienionym następnie wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 24 lipca 2015 roku, sygn. akt VI Ka 546/15, za przestępstwo popełnione w bliżej nieustalonych dniach od maja 2011 roku do 24 grudnia 2011 roku, z art. 280 § 1 kk, art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk na karę 5 lat pozbawienia wolności, na podstawie art. 46 § 1 kk zasądzono od skazanego na rzecz pokrzywdzonego kwotę 4000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę,

o r z e k a

I.  na podstawie art. 569 § 1 i § 2 kpk, art. 85 § 1, 2 i 3 kk, art. 86 § 1 kk – przy zastosowaniu art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami opisanymi w punktach III oraz IV tj. w sprawach o sygnaturach V K 46/13 i II K 491/13 oraz wymierza D. K. karę łączną 7 (siedmiu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 577 kpk i art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej w punkcie pierwszym kary łącznej 7 (siedmiu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności zalicza skazanemu D. K. okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 29 marca 2013 roku do dnia 29 maja 2013 roku oraz od dnia 09 czerwca 2013 roku do dnia 17 maja 2016 roku w sprawie V K 46/13;

III.  pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w połączonych wyrokach podlegają odrębnemu wykonaniu;

IV.  na mocy art. 572 kpk umarza postępowanie o wydanie wyroku łącznego w zakresie kar orzeczonych wyrokami w sprawach II K 353/10 oraz II K 46/11;

V.  zasadza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata R. B., Kancelaria Adwokacka, Al. (...) lok. (...), (...)-(...) W., kwotę 295,20 złotych, w tym stawka podatku od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za obronę skazanego udzieloną z urzędu;

VI.  wydatkami związanymi z wydaniem wyroku łącznego obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt V K 20/16

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił co następuje:

D. K. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 17 czerwca 2010 roku, sygn. akt II K 353/10, za przestępstwo popełnione w dniu 01 maja 2010 roku, z art. 244 kk na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 4 lat próby. Na podstawie art. 49 § 2 kk orzeczono wobec skazanego świadczenie pieniężne w kwocie 600 zł, zaś na podstawie art. 73 § 2 kk oddano skazanego w okresie próby pod dozór kuratora. Postanowieniem z dnia 13 marca 2012 roku (sygn. akt II Ko 222/12) zarządzono wobec skazanego wykonanie kary 10 miesięcy pozbawienia wolności. Skazany karę tę odbył w całości w okresie od 29 maja 2012 r. do 29 marca 2013 r.

Następnie D. K. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 08 lipca 2011 roku, sygn. akt II K 46/11, za przestępstwo popełnione w dniu 13 stycznia 2011 roku, z art. 178a § 1 i § 4 kk na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 42 § 2 kk i art. 43 § 1 pkt 1 orzeczono wobec skazanego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 lat, zaś na podstawie art. 49 § 2 kk zasądzono od skazanego świadczenie pieniężne w kwocie 500 zł. Karę pozbawienia wolności skazany odbył w całości od dnia 29 grudnia 2011 r. do dnia 29 maja 2012 roku

W stosunku do skazanego D. K. zapadł wyrok Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie z dnia 16 grudnia 2013 roku, sygn. akt V K 46/13, za przestępstwo popełnione w nieustalonym dniu jednak nie później niż w miesiącu październiku 2010 roku, z art. 280 § 2 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk na karę 5 lat pozbawienia wolności, na której poczet zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 29 marca 2013 roku do dnia 29 maja 2013 roku i od dnia 09 czerwca 2013 roku do dnia 16 grudnia 2013 roku. Na podstawie art. 46 § 2 kk orzeczono od skazanego nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego w kwocie 10 000 zł.

Wobec skazanego D. K. zapadł także prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 22 grudnia 2014 roku, sygn. akt II K 491/13, zmienionym następnie wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 24 lipca 2015 roku, sygn. akt VI Ka 546/15, za przestępstwo popełnione w bliżej nieustalonych dniach od maja 2011 roku do 24 grudnia 2011 roku, z art. 280 § 1 kk, art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk na karę 5 lat pozbawienia wolności. Na podstawie art. 46 § 1 kk zasądzono od skazanego na rzecz pokrzywdzonego kwotę 4000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Powyższe zostało ustalone na podstawie następujących dokumentów: k. 30-30v dane o karalności; k. 19-27v, 51 odpisy orzeczeń; k. 37-37v opinia; k. 28 obliczenie kary; k. 45-46v informacja o pobytach i orzeczeniach, oraz w całości akta spraw II K 654/08, II K 353/10, II K 46/11, V K 46/13, II K 491/13.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z dyspozycją art. 569 § 1 i § 2 k.p.k., wyrok łączny wydaje się jeżeli zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej w stosunku do osoby, którą prawomocnie skazano lub wobec której orzeczono karę łączną, przy czym w przypadku osoby skazanej wyrokami różnych sądów, właściwy do wydania wyroku łącznego jest sąd, który wydał ostatni wyrok skazujący lub łączny w pierwszej instancji, orzekający kary podlegające łączeniu. Jeżeli zaś w pierwszej instancji orzekały sądy różnego rzędu, wyrok łączny wydaje sąd wyższego rzędu.

Artykuł 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 396) uregulował kwestię tzw. intertemporalną, to jest wyłączył stosowanie przepisów rozdziału IX kodeksu karnego w nowym brzmieniu, a więc przepisów dotyczących nowych zasad orzekania kary łącznej w wyroku łącznym, w sprawach w których połączeniu podlegałyby wyłącznie kary prawomocnie orzeczone przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku. W myśl tego artykułu, przepisów rozdziału IX ustawy Kodeks Karny, w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą kodeks karny, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie tej ustawy.

Natomiast w art. 7 ust. 10 pkt a) ustawy z dnia 11 marca 2016 roku o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r., poz. 178), który wszedł w życie z dniem 15 kwietnia 2016 roku uregulowano nowe brzmienie art. 85 § 3, w myśl którego „jeżeli po rozpoczęciu, a przed zakończeniem wykonywania kary lub kary łącznej sprawca popełnił przestępstwo, za które orzeczono karę tego samego rodzaju lub inną podlegającą łączeniu, orzeczona kara nie podlega łączeniu z karą odbywaną w czasie popełnienia czynu”.

Odnosząc powyższe do realiów przedmiotowej sprawy należy wskazać, że co prawda wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim, sygn. akt II K 491/13 w stosunku do D. K. zapadł przed dniem 01 lipca 2015 roku tj. dnia 22 grudnia 2014 roku, niemniej jednak wyrok ten uprawomocnił się z dniem 24 lipca 2015 roku, zaś wymierzona mu tym wyrokiem kara jest karą podlegającą łączeniu z karą wymierzoną wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 16 grudnia 2013 roku, sygn. akt V K 46/13. Tym samym zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej względem D. K., a zastosowanie w tej sprawie mają aktualnie obowiązujące przepisy Kodeksu Karnego.

Przechodząc zatem do reguł wymiaru kary łącznej wskazać należy, że w myśl art. 85 § 1 kk, w brzmieniu mającym zastosowanie w niniejszej sprawie stosownie do treści art. 19 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 20 marca 2015 r., poz. 396), połączeniu podlegają kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, które wymierzono i które podlegają wykonaniu.

Analizując dane o karalności oraz treść wydanych orzeczeń dotyczących D. K., Sąd stwierdził, iż w stosunku do niego możliwe jest wymierzenie jednej kary łącznej obejmującej skazania wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa –Praga w Warszawie z dnia 16 grudnia 2013 roku, sygn. akt V K 46/13 oraz Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 22 grudnia 2014 roku, sygn. akt II K 491/13. Zgodnie z art. 85 § 2 kk te dwie kary w dacie wyrokowania przez Sąd podlegają w całości lub części wykonaniu. Natomiast analiza treści art. 85 § 3 w brzmieniu obowiązującym od dnia 15 kwietnia 2016 roku oraz dokumentacji załączonej do akt sprawy przywiodła Sąd do wniosku, iż skazany D. K. karę pozbawienie wolności za przestępstwo orzeczone w sprawie V K 46/13 rozpoczął odbywać w dniu 09 czerwca 2013 roku, natomiast przestępstwa w sprawie II K 491/13 skazany dopuścił się w bliżej nieustalonych dniach od maja 2011 roku do 24 grudnia 2011 roku tj. przed rozpoczęciem odbywania kary w sprawie V K 46/13. Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd skonstatował, iż spełnione zostały przesłanki z art. 85 kk implikujące orzeczenie kary łącznej w wyroku łącznym.

Brak jest dopuszczalności prawnej (zgodnie z pismem skazanego k. 39) połączenia kar orzeczonych dwoma wyrokami Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 17 czerwca 2010 roku, sygn. akt II K 353/10 oraz z dnia 08 lipca 2011 roku, sygn. akt II K 46/11, albowiem kary orzeczone tymi wyrokami zostały przez skazanego odbyte w całości. W konsekwencji, Sąd w tym zakresie umorzył postępowanie.

Z kolei, jak stanowi art. 85a k.k., orzekając karę łączną Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Granice kary łącznej pozbawienia wolności wyznacza kara 5 lat pozbawienia wolności wymierzona w sprawie V K 46/13 oraz w sprawie II K 491/13, a także suma kar jednostkowych orzeczonych połączonymi wyrokami, to jest kara 10 lat pozbawienia wolności.

Sąd wymierzył skazanemu karę łączną pozbawienia wolności na zasadzie asperacji. Przy wymiarze takiej kary łącznej, Sąd podzielił pogląd prawny wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 29.10.2009 r, sygn. akt II AKa 189/09, zachowujący swą aktualność w obecnym stanie prawnym, że jako nieporozumienie należy traktować żądanie wymierzenia skazanemu „korzystnej” kary łącznej. Celem wyroku łącznego nie jest bowiem łagodzenie prawnokarnych skutków popełnienia przez sprawcę kilku przestępstw, ale zapobieganie sytuacji, w której sprawca taki, pociągany do odpowiedzialności karnej odrębnie za każde z przestępstw pozostających w zbiegu realnym (art. 85 kk), znajduje się w gorszej sytuacji z perspektywy wymiaru kary niż sprawca, który za takie przestępstwa odpowiada w jednym postępowaniu.

W realiach niniejszej sprawy niemożliwym byłoby orzeczenie kar łącznych przy zastosowaniu systemu absorpcyjnego, albowiem nie zostały całkowicie spełnione przesłanki stosowania tego systemu łączenia kar. Stwierdzić należy, iż jakkolwiek zachodzi bliski związek podmiotowy oraz stosunkowo bliski związek czasowy między popełnionymi przestępstwami, to brak jest związku przedmiotowego, gdyż przestępstwa te skierowane były przeciwko różnym dobrom prawnie chronionym tj. przeciwko mieniu oraz przeciwko życiu i zdrowiu.

Wymierzając D. K. karę łączną 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, Sąd skonstatował, iż na korzyść skazanego przemawia bardzo dobra opinia Aresztu Śledczego W. B.. Z opinii tej wynika, że skazany w warunkach izolacji penitencjarnej zachowuje się bardzo dobrze. Nie był karany dyscyplinarnie, został 40 krotnie nagrodzony regulaminowo. Skazany deklaruje krytyczną postawę wobec popełnionych przestępstw oraz dotychczasowego stylu życia. Nie identyfikuje się z podkulturą przestępczą, zgodnie układając relacje ze współosadzonymi. Wobec przełożonych prezentuje postawę regulaminową. Dba o czystość i porządek w celi, jak również wygląd zewnętrzny. Skazany ukończył kurs zawodowy murarz – tynkarz. Wcześniej pracował jako korytarzowy, później w grupie remontowej, natomiast obecnie pracuje odpłatnie w pralni. W każdym miejscu pracy posiada pozytywną opinię. Czas wolny spędza na oglądaniu programów TV, czytelnictwie oraz grach stolikowych. Angażuje się w prace porządkowe w oddziale mieszkalnym. Nie odnotowano zachowań agresywnych albo autoagresywnych. Wobec skazanego nie stosowano środków przymusu bezpośredniego. W dniu 08 października 2015 roku Komisja Penitencjarna skierowała skazanego do odbywania kary w zakładzie karnym typu półotwartego w systemie programowego oddziaływania. Skazany ma stwierdzone uzależnienie od alkoholu i wyraził zgodę na podjęcie leczenia odwykowego.

Podsumowując, Sąd nie znalazł przesłanek, by orzec karę łączną pozbawienia wolności w dolnych granicach, tj. w wysokości najsurowszej ze zbiegających się kar. Zastosowanie zasady absorpcji przy wymiarze tych kar łącznych kłóciłoby się z zasadami prewencji ogólnej oraz szczególnej i w rzeczywistości prowadziłoby do nieuzasadnionego premiowania sprawcy popełniającego wiele przestępstw, a do takiej kategorii osób należy zaliczyć D. K.. Oparcie wymiaru kary łącznej na dyrektywie pośredniej stwarza podstawy do orzeczenia kary łącznej w granicach adekwatnych z punktu widzenia zasad prewencji ogólnej i prewencji szczególnej, przy uwzględnieniu zasady racjonalizacji jako podstawowego celu wymiaru kary łącznej oraz zasady humanitaryzmu w stosowaniu kar i środków karnych, a także zasady poszanowania godności człowieka określonej w art. 3 k.k.

Na podstawie art. 577 kpk i art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej 7 (siedmiu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności Sąd zaliczył skazanemu D. K. okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 29 marca 2013 roku do dnia 29 maja 2013 roku oraz od dnia 09 czerwca 2013 roku do dnia 17 maja 2016 roku w sprawie V K 46/13.

Pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w połączonych wyrokach Sąd pozostawił do odrębnego wykonania.

Nadto, kierując się treścią § 11 ust. 5 i § 17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015.1800), Sąd zasądził również od Skarbu Państwa na rzecz adwokata R. B., Kancelaria Adwokacka, Al. (...) lok. (...), (...)-(...) W., kwotę 295,20 złotych, w tym stawka podatku od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną skazanemu z urzędu.

Wydatkami związanymi z wydaniem wyroku łącznego Sąd obciążył Skarb Państwa.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.