Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Mińsku Mazowieckim Bartłomieja Świderskiego

po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2016 r.

sprawy I. B.

oskarżonego o przestępstwo z art.178 a § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim

z dnia 25 stycznia 2016 r. sygn. akt II K 610/15

w zaskarżonej części wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 170 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

II Ka 326/16

UZASADNIENIE

I. B. został oskarżony o to, że: w dniu 16 czerwca 2015 r. w miejscowości D., pow. (...), woj. (...), jechał jako kierujący samochodem osobowym marki C. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym będąc w stanie nietrzeźwości z wynikiem badania 0,81 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. o czyn z art. 178 a § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim wyrokiem z dnia 25 stycznia 2016 r.:

I.  oskarżonego I. B. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178 a § 1 k.k. i za czyn ten w oparciu o wymieniony przepis skazał go i na podstawie art. 178 a § 1 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych, przy ustaleniu w oparciu o treść art. 33 § 3 k.k. wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych;

II.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego I. B. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat;

III.  na podstawie art. 43 a § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego I. B. środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

IV.  na podstawie art. 63 § 4 k.k. oskarżonemu I. B. na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 16 czerwca 2015 r. do dnia wydania wyroku;

V.  zasądził od oskarżonego I. B. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 złotych tytułem zwrotu wydatków wywołanych niniejszym postępowaniem.

Apelację od wyroku Sądu I instancji wniósł obrońca oskarżonego i zaskarżając wyrok w zakresie kary i środków karnych, orzeczeniu temu zarzucił: mający wpływ na treść wyroku błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na niezasadnym przyjęciu, iż nie zachodzą przesłanki do warunkowego umorzenia w niniejszej sprawie, w sytuacji, gdy z analizy całokształtu materiału dowodowego i okoliczności sprawy wynika, że względem oskarżonego w niniejszej sprawie Sąd winien zastosować warunkowe umorzenie postępowania.

W konsekwencji tak sformułowanego zarzutu skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowanie oraz orzeczenie środków karnych w zmniejszonym w stosunku do zapadłego wyroku wymiarze. W toku rozprawy apelacyjnej obrońca oskarżonego poparł apelację i wniosek w niej zawarty, zaś oskarżony przyłączył się do apelacji swojego obrońcy. Prokurator wniósł o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja oskarżonego okazała się niezasadna i z tego względu nie mogła spowodować zmiany zaskarżonego wyroku. Na wstępie wskazać należy, że w ocenie Sądu Odwoławczego, Sąd I instancji słusznie uznał, iż w realiach niniejszej sprawy nie zostały spełnione przesłanki niezbędne dla zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego względem oskarżonego I. B.. Decyzja o niezastosowaniu wskazanej powyżej instytucji została poprzedzona rzetelną oceną wszystkich okoliczności o jakich mowa w art. 66 § 1 k.k. Zgodnie z art. 66 § 1 k.k. Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Podkreślić należy, że przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k. ma charakter formalny i do jego znamion nie należy spowodowanie zdarzenia drogowego (wypadku, kolizji) czy też stworzenie konkretnego zagrożenia zaistnienia takiego zdarzenia. Ratio legis wprowadzenia do kodeksu karnego przestępstwa z art. 178 a § 1 k.k. wyraża się w tym, że osoba kierująca pojazdem w stanie nietrzeźwości stwarza, co do zasady, na tyle wysokie, a przez to nieakceptowalne ryzyko spowodowania wypadku, że zachodzi potrzeba traktowania jako przestępstwo już samego kierowania pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości. W praktyce realność takiego zagrożenia może przedstawiać się dwubiegunowo, od sytuacji kierowania pojazdem mechanicznym w takim stanie nietrzeźwości, który w istotny sposób pozbawia kierującego możliwości właściwej reakcji, a do tego kierowanie odbywa się po często uczęszczanej, do sytuacji kiedy stan nietrzeźwości do takiego istotnego ograniczenia nie prowadzi, a zagrożenie dla innych uczestników z uwagi na ich brak ma charakter abstrakcyjny. W ocenie Sądu Odwoławczego, trafnie w zaskarżonym wyroku ustalono stopień społecznej szkodliwości czynu, wyznaczony okolicznościami określonymi w art. 115 § 2 k.k., mającymi zarówno naturę przedmiotową (rozmiar i charakter naruszonego dobra, rozmiar wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, waga naruszonych obowiązków, rodzaj naruszonych reguł ostrożności, stopień ich naruszenia) jak też podmiotowych (postać zamiaru lub jego brak, motywacja sprawcy). Podkreślić należy, że prowadząc pojazd w dniu 16 czerwca 2015 r. oskarżony znajdował się w znacznym stopniu nietrzeźwości, a ponadto jak słusznie podkreślił Sąd I instancji, poruszał się po drodze, która cechuje się zwiększonym natężeniem ruchu, nawet w porze nocnej, gdyż prowadzi do przejścia granicznego w T.. Sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił również stopień winy oskarżonego. O uznaniu stopnia winy oskarżonego za znaczny przesądza w szczególności fakt, że oskarżony pomimo świadomości, że spożywał alkohol zdecydował się na prowadzenie pojazdu. Postawy oskarżonego w tym zakresie nie może usprawiedliwiać stan wzburzenia w jakim się znajdował, spowodowany kłótnią z narzeczoną. Apelacja obrońcy oskarżonego, negująca to ustalenie, oprócz niczym niepodpartej, odmiennej oceny nie zawiera żadnych danych wskazujących na nieprawidłowość w ustaleniach Sądu I instancji, a trafność oceny apelującego. Ze względów przedstawionych powyżej w niniejszej sprawie brak było możliwości zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania względem oskarżonego I. B.. Dokonując oceny wymiaru orzeczonej kary i środka karnego uznano, że prawidłowość rozstrzygnięcia zapadłego w tej części również nie budzi wątpliwości. Wysokość wymierzonej w niniejszej sprawie kary uwzględnia stopień zawinienia sprawcy, stopień społecznej szkodliwości czynu, warunki sprawcy oraz jego właściwości osobiste. Wymierzona kara realizuje w wystarczającej, a zarazem i koniecznej mierze cele kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma ona wobec sprawcy osiągnąć. Słuszny jest także okres ustanowionego środka karnego, jako adekwatny do stopnia naruszenia norm, a tym samym potencjalnego niebezpieczeństwa, jakie stworzył oskarżony jako uczestnik ruchu drogowego. Także świadczenie pieniężne w wysokości 5000 złotych orzeczone na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej nie budzi wątpliwości Sądu Odwoławczego, gdyż jest to kwota minimalna, określona przez ustawę. O kosztach postępowania Sąd Odwoławczy orzekł na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz z § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym. Mając na uwadze powyższe Sąd Odwoławczy orzekł na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. i art. 456 k.p.k.