Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 sierpnia 2016r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący : SSO Agata Wilczewska

Protokolant : st. sekr. sąd. Arleta Wiśniewska

przy udziale Łukasza Sobczaka Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Kole

po rozpoznaniu w dniu 5 sierpnia 2016r.

sprawy A. K. i P. W.

oskarżonych z art.278§1k.k. w zw. z art.12k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Kole

z dnia 12 kwietnia 2016r. sygn. akt II K 59/16

I.  Uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej oskarżonego P. W.
i sprawę w tej części przekazuje Sądowi Rejonowemu w Kole do ponownego rozpoznania.

II.  Zmienia zaskarżony wyrok w części dotyczącej oskarżonego A. K. w ten sposób, że:

- przyjmuje, iż przypisanego mu czynu oskarżony dopuścił się działając wspólnie i w porozumieniu „z inną ustaloną osobą” zamiast „z P. W.” oraz na podstawie art.46§1k.k. orzeka wobec oskarżonego A. K. obowiązek częściowego naprawnienia wyrządzonej przestępstwem szkody przez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej B. S. kwoty 3.000zł (trzy tysiące złotych).

III.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części.

IV.  Zwalnia oskarżonego A. K. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Agata Wilczewska

Sygn. akt II Ka 171/16

UZASADNIENIE

Zakres uzasadnienia został ograniczony zgodnie z art. 457 § 1 i 2 k.p.k., w związku z czym uzasadnienie sporządzone zostało z urzędu w zakresie uchylenia wyroku Sądu Rejonowego w Kole z dnia 12.04.2016 r., sygn. akt II K 59/16, w części dotyczącej oskarżonego P. W..

Wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy w Kole, sygn. akt II K 59/16, oskarżonego P. W. uznał za winnego czynu popełnionego w sposób wyżej opisany w pktI tj. przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. i przy zastosowaniu art. 37a k.k., art. 34 § 1a pkt. 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 roku ograniczenia wolności zobowiązując go do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 25 godzin w stosunku miesięcznym.

W części wstępnej wyroku w pktI nie opisano jednak czynu zarzucanego oskarżonemu P. W., a czyn zarzucany oskarżonemu A. K. polegający na tym,że w okresie od 12 października 2015 r. do 19 października 2015 r. z sadu w miejscowości O. gm. S. działając wspólnie
i w porozumieniu z P. W. więcej niż dwukrotnie zabrał w celu przywłaszczenia w krótkim odstępie czasu i z góry powziętym zamiarem 10 ton jabłek o wartości 15.000 zł na szkodę B. S..

Czyn zarzucany oskarżonemu P. W. został opisany w pkt II.

Tym samym wyrokiem Sąd Rejonowy oskarżonego A. K. uznał za winnego tego, że w okresie od 12 października 2015 r. do 19 października 2015 r. z sadu w miejscowości O. gm. S. działając wspólnie i w porozumieniu z P. W. więcej niż dwukrotnie zabrał w celu przywłaszczenia w krótkim odstępie czasu i z góry powziętym zamiarem 10 ton jabłek o wartości 15.000 zł na szkodę B. S. tj. przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Apelację od powyższego wyroku wniósł prokurator zaskarżając go na niekorzyść oskarżonego P. W. w części dotyczącej orzeczenia o karze. Na podstawie art. 438 pkt. 2 k.p.k. wyrokowi zarzucił naruszenie prawa procesowego mające istotny wpływ na jego treść, a mianowicie art. 335 § 1 k.p.k. w zw. z art. 343 § 7 k.p.k. polegające na rozpoznaniu sprawy przeciwko P. W. na posiedzeniu, z jednoczesnym dokonaniem zmiany we wniosku prokuratora o wydanie wyroku skazującego poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary 1 roku ograniczenia wolności podczas gdy zgodnie z treścią porozumienia zawartego pomiędzy oskarżonym a prokuratorem uzgodniono jeszcze obowiązek naprawienia szkody w kwocie 3.000 zł, a Sąd pomimo deklaracji o uwzględnieniu w całości wniosku prokuratora nie wymierzył wymienionego obowiązku.

Podnosząc ten zarzut prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku
i wymierzenie oskarżonemu obok kary zasadniczej obowiązku naprawienia szkody
w kwocie 3.000 zł, zgodnie z wnioskiem złożonym przez oskarżyciela w trybie art. 335 § 1 k.p.k.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora okazała się celowa i doprowadziła do uchylenia zaskarżonego wyroku w części dotyczącej P. W., aczkolwiek z innych powodów aniżeli podniesione we wniesionym środku odwoławczym.

Zgodnie z art. 413 § 1 pkt. 1-6 k.p.k. każdy wyrok powinien zawierać oznaczenie sądu, który go wydał, oraz sędziów, ławników, oskarżycieli i protokolanta, datę oraz miejsce rozpoznania sprawy i wydania wyroku, imię, nazwisko oraz inne dane określające tożsamość oskarżonego, przytoczenie opisu i kwalifikacji prawnej czynu, którego popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu, rozstrzygnięcie sądu oraz wskazanie zastosowanych przepisów ustawy karnej. W przypadku zaś wyroku skazującego winien on także zawierać dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikację prawną, rozstrzygnięcia co do kary i środków karnych, środków kompensacyjnych i przepadku, a w razie potrzeby – co do zaliczenia na ich poczet okresów wskazanych w art. 63 kodeksu karnego – art. 413 § 2 pkt. 1 i 2 k.p.k.

Analiza treści zaskarżonego wyroku wskazuje, że Sąd Rejonowy uchybił art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k. w stopniu, który uzasadniał uchylenie wydanego orzeczenia
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że zaskarżonym wyrokiem Sąd stwierdził sprawstwo i winę dwóch oskarżonych – A. K. (pkt. 1 wyroku) oraz P. W. (pkt. 2 wyroku). W części wstępnej wyroku Sąd zawarł te jego elementy, o których stanowi art. 413 § 1 pkt. 1-4 k.p.k., w szczególności zaś przytoczył pełny opis i kwalifikacje prawne czynów oskarżonych, których popełnienie zarzucił im prokurator we wniesionym akcie oskarżenia. Z uwagi zaś na to, że Sąd wydał wyrok skazujący wobec obu oskarżonych, zobowiązany był nadto do zawarcia w orzeczeniu także tych elementów, które wymienione zostały w art. 413 § 2 pkt. 1 i 2 k.p.k. Treść sentencji wyroku dotyczącej oskarżonego P. W. wskazuje, że Sąd Rejonowy zrezygnował z przytoczenia dokładnego określenia przypisanego oskarżonemu przestępstwa i posłużył się następujący zwrotem odsyłającym do części wstępnej wyroku: „P. W. uznaje za winnego czynu popełnionego w sposób opisany w pkt I”. Zauważyć jednak należy, że w pkt. I części wstępnej orzeczenia zawarty jest opis czynu zabronionego, który jest właściwy dla przestępnego zachowania oskarżonego A. K. nie zaś oskarżonego P. W.. W konsekwencji łączne odczytanie pkt. I części wstępnej wyroku oraz pkt. 2 rozstrzygnięcia wskazuje, że P. W. dokonując kradzieży działał wspólnie i w porozumieniu z P. W., co stanowi oczywisty ale i znaczący błąd Sądu Rejonowego w redagowaniu treści orzeczenia. Powoduje to praktyczną nieczytelność i niezrozumiałość wydanego w stosunku do P. W. wyroku, który przecież stanowi samoistną całość. Sąd odwoławczy ma świadomość, że uchybienie to ma prawdopodobnie charakter oczywistej omyłki, zważywszy jednak, że dotyczy części materialnej rozstrzygnięcia, brak było możliwości sprostowania go w trybie art. 105 § 2 zd. 2 k.p.k. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowane jest bowiem stanowisko, że sprostowanie orzeczenia w zakresie oczywistej omyłki pisarskiej lub rachunkowej nie może bowiem sprowadzać się do sprostowania w tym trybie merytorycznych elementów wyroku (wyr. SN z 22.10.2015 r., III KK 235/15, Prok.i Pr.-wkł. 2016/1/7, KZS 2016/1/19). Z uwagi iż stwierdzone naruszenie art. 413 § 2 k.p.k. miało niewątpliwy wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt. 2 k.p.k.), Sąd odwoławczy na podstawie uchylił zaskarżony wyrok w części dotyczącej P. W. i sprawę przekazał Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Po ponownym przeprowadzeniu postępowania Sąd Rejonowy będzie baczył, by wydany wyrok zawierał wszystkie elementy wymagane przepisami kodeksu postępowania karnego (art. 413 k.p.k.). Jednocześnie będzie miał na uwadze treść apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego.

Uchylając zaskarżony wyrok i przekazując sprawę P. W. Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, Sąd odwoławczy procedował w oparciu o przepisy art. 437 § 1 i 2 k.p.k.

Agata Wilczewska