Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lipca 2016 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Walenciak

Protokolant: Paulina Suchenek

po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2016 roku na rozprawie

sprawy przeciwko R. K. s. K. i C. z domu B. ur. (...) w M.

obwinionego o to, że:

1)  w dniu 15 kwietnia 2016 r. około godz. 07:30 w W. na drodze publicznej jadąc ulicą (...) od strony ulicy (...) w kierunku do ulicy (...) wykroczył przeciwko przepisom określonym w art. 33 ust. 1 P. przez to, że kierując rowerem podczas jazdy naruszył obowiązek korzystania z drogi dla rowerów lub pasa ruchu dla rowerów i jechał po jezdni,

tj. o wykroczenie z art. 97 KW w zw. z art. 45 ust.2 pkt. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym,

2)  w miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym wykroczył przeciwko przepisom określonym w art. 65 § 2 KW, w ten sposób, że podczas kontroli drogowej odmówił funkcjonariuszowi policji podania zawodu i miejsca zatrudnienia,

tj. o czyn z art. 65 § 2 Kodeksu Wykroczeń,

orzeka:

I.  obwinionego R. K. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu w pkt 1 wykroczenia z art. 97 KW w zw. z art. 45 ust.2 pkt. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym oraz uniewinnia obwinionego od popełnienia zarzucanego mu w pkt 2 wykroczenia z art. 65 § 2 kw,

II.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt V W 2067/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 kwietnia 2016 r. około godz. 07:30 R. K. kierował rowerem poruszając się po prawym pasie ruchu ulicą (...) w W., przy prawej krawędzi jezdni, jadąc od strony ul. (...) (będącej przedłużeniem ul. (...)) w kierunku ul. (...).

Ulica (...). (...) pomiędzy ul. (...) a ul. (...) jest drogą dwujezdniową wyposażoną w trzy pasy ruchu dla każdego z kierunków ruchu.

Obie jezdnie oddziela od siebie torowisko tramwajowe dwukierunkowe.

Ulica (...). (...) w ww. miejscu wyposażona jest również w dwa chodniki, które znajdują się po obu stronach jezdni i oddzielone są od jezdni pasami zieleni. Wyłącznie po lewej stronie jezdni tj. dla kierunku od centrum (patrząc od strony ul. (...) w kierunku ul. (...)) znajduje się droga dla rowerów. Na wskazanym odcinku ul. (...). (...) występuje ograniczenie prędkości do 50 km/h. Po prawej stronie al. (...) nie ma oznaczenia o drodze dla rowerów po przeciwnej stronie jedni (trzypasowej dla każdego kierunku).

R. K. znajdując się na skrzyżowaniu ulic (...) oraz ul. (...)/ul. (...) w W. i jadąc ulicą (...) w kierunku ul. (...), z uwagi na uwarunkowania drogowe występujące w tym miejscu oraz ruch pojazdów nie widział, że po lewej stronie jezdni ulicy (...) znajduje się droga dla rowerów. Droga dla rowerów znajdująca się po lewej stronie jezdni ul. (...). (...) była oddalona od R. K. łącznie o: szerokość 3 pasów jezdni, po której się on poruszał w kierunku centrum, (która posiadała trzy pasy ruchu), pas zieleni, torowisko tramwajowe dwukierunkowe, pas zieleni, jezdnię wyposażoną w trzy pasy ruchu dla kierunku od centrum oraz chodnik dla pieszych. R. K. z uwagi na to, że dla jego kierunku ruchu wyświetlany był zielony sygnał sygnalizacji świetlnej nie mógł zatrzymać się na skrzyżowaniu ulic (...) oraz ul. (...)/ul. (...), ani tym bardziej nie mógł wjechać kierowanym rowerem na przejście dla pieszych. Na wskazanym odcinku drogi przy jezdni, po której poruszał się kierowanym rowerem R. K., nie występowały znaki drogowe B-9 „zakaz wjazdu rowerów”, który oznacza zakaz ruchu na jezdni i poboczu rowerów oraz C-13 „droga dla rowerów”, który oznacza drogę przeznaczoną dla kierujących rowerami, którzy są obowiązani do korzystania z tej drogi, jeżeli jest ona wyznaczona dla kierunku, w którym oni poruszają się lub zamierzają skręcić.

Kierujący rowerem R. K. został zatrzymany do kontroli drogowej przez funkcjonariusza Policji K. G., który pełnił służbę patrolową w W. w patrolu zmotoryzowanym oznakowanym motocyklem. W trakcie interwencji policjant zaproponował R. K. przyjęcie mandatu karnego kredytowanego w związku z tym, iż R. K. poruszał się kierowanym rowerem prawym skrajnym pasem ruchu w kierunku centrum, pomimo tego, że po lewej stronie jezdni (w kierunku od centrum) wyznaczona była droga dla rowerów. R. K. skorzystał z przysługującego mu prawa i odmówił przyjęcia ww. mandatu karnego kredytowanego. W trakcie podjętych przez policjanta czynności służbowych R. K. został poproszony m.in. o podanie zawodu i miejsca zatrudnienia, następnie jednak funkcjonariusz Policji poinformował R. K., że podanie tych danych nie jest obowiązkowe i że nie musi ich podawać - R. K. nie podał policjantowi tych danych.

R. K. ma 41 lat. Jest żonaty, ma jedno małoletnie dziecko. Z zawodu jest głównym specjalistą ds. zarządzania siecią i osiąga dochód w wysokości 7090 zł brutto. Niekarany. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego R. K. /k. 7-9, 34-35/, zeznań świadka K. G. /k. 4-5, 36/, a także notatki urzędowej /k. 1/, danych z Systemu Rejestrów Państwowych – Rejestru PESEL /k. 11/, pouczenia /k. 30/, mapy /k. 31/ oraz zdjęć /k. 32-33/.

Obwiniony R. K. /k. 7-9, 34-35/ nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów.

Odnośnie pierwszego z zarzuconych mu wnioskiem o ukaranie czynów obwiniony wyjaśnił, że art. 16 ustawy Prawo o ruchu drogowym informuje o obowiązku ruchu prawostronnego i w czasie zdarzenia zgodnie z powołanym przepisem poruszał się on po prawym pasie ruchu, przy prawej krawędzi jezdni. R. K. wskazał, że droga dla rowerów znajdowała się po jego lewej stronie, natomiast po prawej stronie nie było żadnej drogi dla rowerów. Obwiniony wskazał, że kierowca jadący po prawej stronie ul. (...). (...) rowerem może w ogóle nie wiedzieć i nie widzieć, że po lewej stronie, tj. po drugiej stronie jezdni ul. (...). (...) znajduje się droga dla rowerów i wskazał, że powyższa okoliczność znalazła odzwierciedlenie na zdjęciu obrazującym wyjazd z ul. (...). Obwiniony wskazał również, że stosował się on także do oznaczeń drogowych, tj. znaków pionowych i poziomych umieszczonych przy jezdni w kierunku ul. (...). Wskazał on także, że na wskazanym odcinku przy jezdni, po której się poruszał, nie ma znaków drogowych B-9 oraz C-13, którym to znakiem powinna być oznaczona droga dla rowerów zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Obwiniony wskazał, że Rozporządzenie Ministra Infrastruktury jasno określa umiejscowienie znaku drogowego przy prawej krawędzi jezdni w odpowiedniej odległości i wysokości. Wskazał on również, że jezdnia, po której się poruszał posiada trzy pasy ruchu i na wskazanym odcinku jezdni występuje ograniczenie prędkości do 50 km/h, w związku z czym nie utrudniał on ani nie stworzył on żadnego zagrożenia dla ruchu drogowego. Obwiniony wyjaśnił nadto, że wskazywana przez policjanta ścieżka rowerowa była oddalona od niego o szerokość jezdni, po której się poruszał (tj. trzech pasów ruchu), pas zieleni, torowisko dwukierunkowe, pas zieleni, jezdnię wyposażoną w trzy pasy ruchu oraz chodnik dla pieszych. Odnosząc się do zarzutu wskazał on także, że nie mógł się wówczas zatrzymać, gdyż znajdował się na skrzyżowaniu i dla jego kierunku ruchu wyświetlany był zielony sygnał sygnalizacji świetlnej. Wskazał on nadto, że nie mógł on również wjechać na przejście dla pieszych. Obwiniony wskazał także, że w czasie zdarzenia panowały normalne warunki drogowe. Odnosząc się do zarzutu obwiniony wskazał również, że we wniosku o ukaranie niewłaściwie określono trasę, po której się poruszał w czasie zdarzenia. Wskazał on bowiem, że faktycznie poruszał się on od strony ul. (...) w kierunku ul. (...). W złożonych wyjaśnieniach obwiniony odczytał również opracowanie z k. 29 akt sprawy.

Odnośnie drugiego z zarzuconych mu wnioskiem o ukaranie czynów obwiniony wyjaśnił, że policjant poinformował go o tym, jakie dane są niezbędne do sporządzenia dokumentacji i w pouczeniu ustnym, które otrzymał od policjanta wyraźnie zostało wskazane, że podanie danych odnośnie miejsca zatrudnienia nie jest obowiązkowe. Obwiniony wskazał, że gdyby policjant poinformował go, że podanie tych danych jest obowiązkowe z pewnością podałby on te dane. Wskazał on także, że uzyskał informacje, że nie musi podawać tych danych, gdyż podano mu, że Sąd i tak o nie zapyta. Obwiniony wyjaśnił, że podał on wszystkie dane, których podania żądał policjant podczas interwencji. Obwiniony wyjaśnił również, że w otrzymanym przez niego wezwaniu nie zostało wskazane o naruszeniu przez niego art. 65 § 2 Kodeksu Wykroczeń.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego za wiarygodne, gdyż są one jasne, logiczne, nie zawierają wewnętrznych sprzeczności, a ponadto są racjonalne z punktu widzenia zasad doświadczenia życiowego oraz zgodne z całym wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Wyjaśnienia obwinionego w zakresie pierwszego z zarzuconych mu wnioskiem o ukaranie czynów znalazły potwierdzenie w przedstawionej przez niego mapie z k. 31, na której została przedstawiona trasa przejazdu roweru kierowanego przez obwinionego przed zatrzymaniem go do kontroli policyjnej oraz przede wszystkim w przedstawionych przez obwinionego zdjęciach z k. 32-33 (szczególnie zdjęcie z k. 32 – dolne zdjęcie oraz zdjęcie z k. 33 – dolne zdjęcie), na których zarejestrowano, że faktycznie po tej stronie jezdni ul. (...). (...) (w kierunku centrum), po której poruszał się obwiniony w czasie zdarzenia nie występuje ścieżka rowerowa. Sąd zwrócił również uwagę, że z miejsca, w którym wykonana została fotografia z k. 32 (górna fotografia), tj. z terenu chodnika znajdującego się bezpośrednio obok pasa ruchu, po którym poruszał się obwiniony przed skrzyżowaniem ulic (...) oraz ul. (...)/ul. (...) nie występuje żadne oznakowanie drogowe informujące, że po drugiej stronie jezdni występuje droga dla rowerów (nie widać znaku drogowego C-13 znajdujące się po przeciwnej stronie al. (...)) oraz nie jest również widoczny znak drogowy B-9 „zakaz wjazdu rowerów”, który oznacza zakaz ruchu na jezdni i poboczu rowerów. Sąd oceniając przedstawione przez obwinionego zdjęcia zwrócił również uwagę na górne zdjęcie z k. 33, na którym zarejestrowano m.in. ruch drogowy występujący w pobliżu miejsca zdarzenia. Z powyższego zdjęcia wynika, że w przypadku, gdy w pobliżu skrzyżowania ulic (...) oraz ul. (...)/ul. (...) porusza się tramwaj i dodatkowo występuje ruch drogowy, to w takim przypadku oznakowanie drogowe, które występuje na przeciwległej stronie jezdni ulicy (...), tj. m.in. występujące w pobliżu chodnika i ścieżki rowerowej może być całkowicie niewidoczne dla kierujących poruszających się po drugiej stronie jezdni (poza okolicznością, że uczestnik ruchu poruszający się jak obwiniony po prawej stronie jedni, tj. w przeciwnym kierunku nie ma obowiązku obserwować znaków przeznaczonych dla przeciwnego kierunku ruchu, tj. po drugiej stronie sześciopasmowej jezdni, po środku z torowiskiem tramwajowym).

Wiarygodne także wyjaśnienia obwinionego w zakresie drugiego z zarzuconych mu wnioskiem o ukaranie czynów znalazły potwierdzenie w zeznaniach funkcjonariusza Policji świadka K. G. /k. 4-5, 36/, który w złożonych przed Sądem zeznaniach wyraźnie wskazał, że obwiniony odmówił podania informacji o zawodzie i miejscu zatrudnienia po tym, gdy policjant poinformował go, że nie musi tych informacji podawać. Świadek K. G. potwierdził również, że przed tym jak obwiniony odmówił podania tych danych zwolnił on obwinionego z obowiązku podawania ww. danych. Sąd dał wiarę zeznaniom ww. świadka we wskazanym zakresie, gdyż były one logiczne, spójne i zgodne z wiarygodnymi wyjaśnieniami obwinionego.

Sąd dał wiarę tej części zeznań funkcjonariusza Policji świadka K. G., w której przedstawił on informacje na temat pełnionej w czasie zdarzenia służby patrolowej oraz podał informacje na temat powodów podjętej wobec obwinionego interwencji policyjnej. Sąd uznał za wiarygodną również tę część zeznań ww. świadka, w której potwierdził on, że obwiniony w czasie zdarzenia jechał rowerem poruszając się prawym pasem ruchu ul. (...). (...) w kierunku Centrum od ul. (...) do 1 sierpnia oraz w zakresie, w jakim świadek potwierdził, że droga dla rowerów znajdowała się po drugiej stronie Al. (...). Za wiarygodne należało uznać również te zeznania ww. świadka w zakresie, w jakim potwierdził on, że znaki z oznaczeniem drogi dla rowerów były widoczne od ul. (...) (gdyż dla osoby mającej wiedzę o ich usytuowaniu, która w sposób statyczny obserwowała całą okolicę, mogły być możliwe do dostrzeżenia) oraz potwierdził, że na ul. (...). (...) znajdują się po trzy pasy ruchu dla każdego z kierunków ruchu oraz, że obie jezdnie ul. (...). (...) rozdziela torowisko, które znajduje się pomiędzy jezdniami. Zeznania funkcjonariusza Policji świadka K. G. we wskazanym zakresie były również logiczne, spójne i zgodne z wiarygodnymi wyjaśnieniami obwinionego oraz z przedstawionymi przez obwinionego dowodami z dokumentów /k. 31-33/.

Odnosząc się do zeznań świadka K. G. złożonych w postępowaniu sądowym, w których po okazaniu w swoim telefonie zdjęcia, na którym zarejestrowano odcinek prawej jezdni ul. (...). (...) patrząc w kierunku ul. (...) wskazywał on, że „po skosie po lewej stronie po drugiej stronie drugiej jezdni usytuowany i widoczny jest znak o drodze dla rowerów”, wskazać należy, że zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym kierujący rowerem jest obowiązany korzystać z drogi dla rowerów lub pasa ruchu dla rowerów, jeśli są one wyznaczone dla kierunku, w którym się porusza lub zamierza skręcić. Wskazać należy również, że kierujący rowerem jest pełnoprawnym uczestnikiem ruchu kołowego, natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym kierującego pojazdem obowiązuje ruch prawostronny i kierujący rowerem uprawniony jest do poruszania się po jezdni, możliwie blisko jej prawej krawędzi. Zgodnie zaś z pkt 1.5.1 załącznika nr 1 – Szczegółowe warunki techniczne dla znaków drogowych pionowych i warunki ich umieszczania na drogach do Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach: znaki umieszcza się:

1) po prawej stronie jezdni lub nad jezdnią, jeżeli dotyczą jadących wszystkimi pasami ruchu;

2) nad poszczególnymi pasami ruchu, jeżeli dotyczą jadących tylko tymi pasami ruchu;

3) po lewej stronie jezdni:

a) samodzielnie, jeżeli dopuszczają to przepisy rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych,

b) jako powtórzenie znaków umieszczonych po prawej stronie na drogach dwujezdniowych, których jezdnie posiadają więcej niż jeden pas ruchu, przy czym jako obowiązkowe dotyczy to znaków kategorii A, B (z wyjątkiem znaków B-35 do B-38), G oraz znaków D-6, D-6a, D-6b,

c) na drodze jednokierunkowej, przy czym jako obowiązkowe dotyczy to znaków D-6, D-6a, D-6b oraz znaków kategorii G;

4) na jezdni, jeżeli droga jest zamknięta dla ruchu lub ruch na niej jest ograniczony;

5) na wysepkach w obrębie skrzyżowań, jeżeli znak nakazu wskazuje obowiązek jazdy w określonym kierunku;

6) na drogach dla rowerów.

Jeżeli znak po lewej stronie jezdni jest powtórzeniem znaku umieszczonego po prawej stronie, to powinien znajdować się w tym samym przekroju poprzecznym drogi, chyba że warunki lokalne to uniemożliwiają lub przepisy załącznika stanowią inaczej.

Wskazać w tym miejscu należy, że droga dla rowerów na ul. (...) wyznaczona jest po lewej stronie jezdni, tj. po przeciwległej stronie niż tej, po której poruszał się kierowanym rowerem obwiniony, natomiast po prawej stronie jezdni ul. (...) w kierunku ul. (...) nie występowały znaki drogowe informujące, że po przeciwległej stronie jezdni znajduje się droga dla rowerów. W związku z powyższym Sąd uznał za niemiarodajną tę część zeznań świadka K. G., w której świadek przedstawił swoją interpretację oznakowania wskazując, że pomimo tego, że znak informujący o drodze dla rowerzystów znajdował się po przeciwległej stronie jezdni ul. (...). (...), to ten znak również obowiązywał osoby, które poruszały się po prawej stronie jezdni w kierunku przeciwnym (tj. obwinionego).

Z przedstawionej przez obwinionego i świadka K. G. topografii skrzyżowania ulic (...) oraz ul. (...)/ul. (...) w W., która została również przedstawiona w dokumentacji złożonej przez obwinionego /k. 31-33/, sprzed skrzyżowania ul. (...) i ul. (...), tj. z miejsca, w którym obwiniony kontynuował jazdę po prawym pasie ruchu ul. (...), oznakowanie drogowe informujące o występującej po lewej stronie jezdni ul. (...) drodze dla rowerów było niewidoczne dla obwinionego, z uwagi na to, że ww. oznakowanie występowało po przeciwległej stronie jezdni ul. (...). (...), nadto występował wówczas normalny ruch pojazdów, a obwiniony nie mógł się zatrzymać przed ww. skrzyżowaniem, z uwagi na występujący dla jego kierunku ruchu zielony sygnał sygnalizacji świetlnej oraz nie mógł również w tym miejscu wjechać kierowanym rowerem na przejście dla pieszych. Zważyć należy, że pomiędzy jezdniami ul. (...). (...) znajdują się tory tramwajowe, po których odbywa się ruch tramwajów i w przypadku, gdyby w czasie przejazdu obwinionego przez ww. skrzyżowanie poruszał się również tramwaj, to druga strona jezdni byłaby dla niego całkowicie niewidoczna. Wyjaśnienia obwinionego są wiarygodne.

Odnosząc się do tej części zeznań świadka K. G., w której wskazywał on, że z uwagi na to, że obwiniony poruszał się tą drogą do pracy, to zdawał sobie sprawę, że w miejscu tym znajduje się ścieżka rowerowa, powyższa okoliczność nie mogła mieć znaczenia w okolicznościach zdarzenia, gdyż kierujący winien stosować się do oznakowania drogowego występującego w czasie jego przejazdu. Wskazać bowiem należy, że zarządzający drogą może zmienić występujące w danym miejscu oznakowanie drogowe, a także zdarza się również, że poszczególne części drogi, w tym również ścieżki rowerowe, poddawane są modernizacji, w czasie której wyłączany jest na nich wszelki ruch. Z uwagi na to, że kierujący rowerem jest pełnoprawnym uczestnikiem ruchu kołowego i kierującego pojazdem obowiązuje ruch prawostronny, obwiniony w okolicznościach zdarzenia był uprawniony do poruszania się po jezdni, możliwie blisko jej prawej krawędzi i z uwagi na omówione usytuowanie znaków drogowych na trasie przejazdu obwinionego, obwiniony winien stosować się do oznakowania drogowego występującego po prawej stronie jezdni w dniu zdarzenia.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty, ich treści nie budziły wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

Mając na uwadze całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego, uznać należy, że obwiniony nie wyczerpał znamion żadnego z zarzuconych mu wykroczeń. Obwiniony bowiem w czasie i w miejscu określonym w zarzucie kierując rowerem i jadąc po jezdni nie naruszył obowiązku korzystania z drogi dla rowerów lub pasa ruchu dla rowerów. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika również, że obwiniony w okolicznościach zdarzenia poproszony przez interweniującego policjanta m.in. o podanie zawodu i miejsca zatrudnienia, nie podał policjantowi tych danych, z uwagi na to, że policjant poinformował R. K., że podanie tych danych nie jest obowiązkowe.

W konsekwencji Sąd na podstawie art. 62 § 3 kpow w zw. z art. 5 § 1 pkt 2 kpow uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanych mu wykroczeń, tj. uniewinnił R. K. od tego, że:

1)  w dniu 15 kwietnia 2016 r. około godz. 07:30 w W. na drodze publicznej jadąc ulicą (...) od strony ulicy (...) w kierunku do ulicy (...) wykroczył przeciwko przepisom określonym w art. 33 ust. 1 P. przez to, że kierując rowerem podczas jazdy naruszył obowiązek korzystania z drogi dla rowerów lub pasa ruchu dla rowerów i jechał po jezdni, tj. od popełnienia wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 45 ust. 2 pkt 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym,

2)  w miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym wykroczył przeciwko przepisom określonym w art. 65 § 2 KW, w ten sposób, że podczas kontroli drogowej odmówił funkcjonariuszowi policji podania zawodu i miejsca zatrudnienia, tj. od popełnienia wykroczenia z art. 65 § 2 Kodeksu Wykroczeń.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o art. 118 § 2 kpw, zgodnie z którym w razie uniewinnienia obwinionego w sprawie, w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny, koszty ponosi Skarb Państwa.