Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lipca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Paulina Suchenek

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 29 stycznia 2016 r., 23 marca 2016 r., 13 kwietnia 2016 r., 18 maja 2016 r., 20 lipca 2016 r. i 26 lipca 2016 r. sprawy M. K. s. W. i B., ur. (...) w R.

obwinionego o to że:

W dniu 11 marca 2015r. ok. godz. 01.15 w W., będąc kierowcą samochodu marki B. o numerze rejestracyjnym (...) zaparkował pojazd w odległości mniejszej niż 10 m od skrzyżowania ul. (...) (...) wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym,

tj. za wykroczenie z art. 97 K.W. w związku z art. 49 ust.1 pkt.1 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. Nr 108 poz. 908 z późn. zm.

orzeka

I.  Obwinionego M. K. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu;

II.  Kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt V W 5883/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 marca 2015 r. ok. godz. 01:15 funkcjonariusz straży miejskiej K. R. ujawnił wykroczenie drogowe polegające na zaparkowaniu pojazdu marki B. o nr rej. (...) w W. w odległości mniejszej niż 10 m od skrzyżowania ul. (...) (...). Strażnik miejski K. R., który ujawnił powyższe zdarzenie pozostawił na szybie w/w pojazdu wezwanie do osobistego stawienia się w terminie 7 dni w siedzibie Straży Miejskiej m.st. W.. /k. 1 notatka urzędowa, k. 2 zdjęcie, k. 11v, 62 zeznania świadka K. R. /

Na podstawie Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców Straż Miejska ustaliła, iż właścicielem pojazdu marki B. o nr rej. (...) był K. K.. Straż Miejska w dniu 29 marca 2015 r. za pośrednictwem poczty wezwała pisemnie K. K., do wskazania w terminie 7 dni od otrzymania wezwania, komu powierzył wskazany pojazd do kierowania lub używania w dniu 11 marca 2015 r. ok. godz. 01:15. /k. 3 wezwanie, k. 10 notatka urzędowa/

K. K. – właściciel pojazdu marki B. o nr rej. (...), po otrzymaniu wezwania ze Straży Miejskiej z k. 3 wskazał M. K. jako osobę, która kierowała ww. pojazdem w czasie wskazanym w ww. wezwaniu, tj. w dniu 11 marca 2015 r. ok. godz. 01:15. /k. 10 notatka urzędowa/

M. K. korzystał z samochodu marki B. o nr rej. (...), który należał do jego brata K. K. i prawdopodobnie w dniu 11 marca 2015 r. faktycznie kierował on tym samochodem. M. K. nie wyjeżdżał jednak nigdy tym samochodem poza granice R.. /k. 33-34 wyjaśnienia obwinionego M. K. /

M. K. ma 23 lata. Jest stanu wolnego, nie ma dzieci. Z zawodu jest kierowcą międzynarodowym, osiąga dochód w wysokości ok. 1.800 – 2.000 zł. Niekarany sądownie. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego M. K. /k. 33-34/, zeznań świadka K. R. /k. 11v, 62/, a także notatek urzędowych /k. 1, 10/, zdjęcia /k. 2/, wezwania /k. 3/ oraz oświadczenia /k. 39/.

Obwiniony M. K. /k. 33-34/ nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wskazując, że nie zaparkował pojazdu w miejscu określonym we wniosku o ukaranie. Odnosząc się do zarzutu obwiniony wyjaśnił, że w tym dniu nie przebywał w W.. Obwiniony wskazał, że pojazd marki B. należy do jego brata K. K.. M. K. zaprzeczył, aby był on współwłaścicielem ww. samochodu. Obwiniony wskazał również, że posiada on swój samochód. Obwiniony wskazał także, że jego brat sporadycznie pożycza mu swój samochód. Wskazał on także, że zwykle przed pożyczeniem samochodu od brata, pyta się go o zgodę i stosuje się do jego wymagań. Obwiniony wskazał, że w przypadku, gdy brata nie ma w domu, to nie zabiera wówczas dokumentów pojazdu, gdyż nie odjeżdża tym samochodem daleko. Obwiniony wyjaśnił także, że samochód ten dostępny jest dla wszystkich członków rodziny i jeździ nim też żona jego brata. Wskazał on nadto, że ma on trzech braci, siostrę, rodziców i wszystkie te osoby mogą poruszać się tym samochodem. Wyjaśnił także, że w marcu 2015 r. przebywał w kraju, gdyż przygotowywał się do obrony pracy w Wyższej Szkole Handlowej w R. na kierunku pedagogika i prawdopodobnie w dniu 11 marca faktycznie kierował on samochodem określonym w zarzucie. Obwiniony wskazał jednak, że nigdy tym samochodem nie wyjeżdżał poza R.. Stwierdził także, że jego brat urodził się w (...) roku i utrzymuje on normalne relacje z bratem. Obwiniony podał również, że jest zameldowany i mieszka w tym samym miejscu co jego brat, ale większość czasu przebywa za granicą.

Sąd zważył, co następuje:

Dokonując oceny zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, mając na uwadze wyjaśnienia obwinionego M. K. /k. 33-34/, zeznania świadka K. R. /k. 11v, 62/, zebrany w sprawie materiał dowodowy z dokumentów i zasadę domniemania niewinności określoną w art. 5 § 1 kpk w zw. z art. 8 kpw, Sąd uznał, że brak jest dostatecznych podstaw do przyjęcia w sposób niebudzący wątpliwości, że obwiniony M. K. faktycznie wyczerpał swoim zachowaniem ustawowe znamiona czynu stypizowanego przez ustawodawcę w art. 97 kw w związku z art. 49 ust.1 pkt.1 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. Nr 108 poz. 908 z późn. zm.

Sąd oceniając wyjaśnienia złożone przez obwinionego, kierując się zasadą in dubio pro reo (wyrażoną w art. 5 § 2 kpk, która na podstawie art. 8 kpw znajduje także odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia), uznał wyjaśnienia obwinionego M. K., nieprzyznającego się do popełnienia zarzucanego mu czynu za wiarygodne. Są one spójne i logiczne. Pomimo przeprowadzenia wszystkich dowodów na wniosek stron, brak jest w sprawie wiarygodnego dowodu, który przeczyłby wyjaśnieniom obwinionego, z uwzględnieniem zasady domniemania niewinności określonej w art. 5 § 1 kpk w zw. z art. 8 kpw, iż obwiniony M. K. nigdy nie wyjeżdżał samochodem marki B. o nr rej. (...), który należał do jego brata K. K., poza granice R., w związku z czym nie mógł on zaparkować ww. pojazdu w miejscu określonym we wniosku o ukaranie, tj. w W. w odległości mniejszej niż 10 m od skrzyżowania ul. (...) Sierpnia.

Sąd dał całkowitą wiarę zeznaniom świadka K. R. /k. 11v, 62/, który jest strażnikiem miejskim. Świadek ten nie pamiętał na rozprawie głównej okoliczności zdarzenia, co jest wytłumaczalne w świetle zasad doświadczenia życiowego, z uwagi na znaczny upływ czasu i ilość przeprowadzanych przez niego w tym okresie interwencji i czynności służbowych. Po odczytaniu złożonych przez niego w postępowaniu wyjaśniającym zeznań potwierdził autentyczność ww. zeznań. Zeznania świadka K. R. są spójne, logiczne i tworzą całość. Świadek ten jest osobą dla obwinionego obcą. W zeznaniach, które złożył on w postępowaniu wyjaśniającym zrelacjonował on jedynie okoliczności dotyczące wykonywanej pracy strażnika miejskiego i opisał czynności przez niego podejmowane. Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej zeznań, zgodnych z pozostałym wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Z zeznań świadka K. R. wynika, że gdy w dniu 11 marca 2015 r. około godz. 01:15 w W. na ul. (...) (...) ujawnił wykroczenie drogowe określone we wniosku o ukaranie popełnione przez kierującego samochodem marki B. o nr rej. (...), to w ww. samochodzie nie było kierowcy i dlatego też udokumentował on powyższe wykroczenie przy pomocy aparatu fotograficznego oraz pozostawił na szybie pojazdu wezwanie do osobistego stawienia się w siedzibie Straży Miejskiej (...) Oddział (...).

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty, ich treści nie budziła wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazać należy, iż K. K., tj. właściciel pojazdu marki B. o nr rej. (...), który po otrzymaniu wezwania ze Straży Miejskiej z k. 3 wskazał M. K., tj. swojego brata, jako osobę, która kierowała ww. pojazdem w czasie wskazanym w ww. wezwaniu, tj. w dniu 11 marca 2015 r. ok. godz. 01:15 /k. 10 notatka urzędowa/, nie został przesłuchany w sprawie, gdyż po otrzymaniu wezwania do stawiennictwa na rozprawie w dniu 23 marca 2016 r., przesłał do tut. Sądu oświadczenie /k. 39/, iż jako osoba najbliższa dla obwinionego korzysta z prawa do odmowy składania zeznań. Z uwagi na powyższe w toku postępowania sądowego nie można było przesłuchać świadka K. K. m.in. na okoliczność tego, dlaczego wskazał M. K. jako osobę, która kierowała należącym do niego pojazdem w dniu 11 marca 2015 r. ok. godz. 01:15.

Pomimo przeprowadzenia wszystkich dowodów na wniosek stron w sprawie brak jest innych dowodów, które mogłyby przyczynić się do wskazania osoby, która w dniu 11 marca 2015r. ok. godz. 01.15 zaparkowała samochód marki B. o numerze rejestracyjnym (...) w W. w odległości mniejszej niż 10 m od skrzyżowania ul. (...) (...).

Z uwagi na niedające się rozstrzygnąć wątpliwości co do tożsamości osoby, która w dniu 11 marca 2015r. ok. godz. 01.15 zaparkowała samochód marki B. o numerze rejestracyjnym (...) w W. w odległości mniejszej niż 10 m od skrzyżowania ul. (...) (...) wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym, których mimo przeprowadzonych przez Sąd wszystkich czynności dowodowych na wniosek stron, nie dało się usunąć, Sąd na podstawie art. 62 § 3 kpow w zw. z art. 5 § 1 pkt 1 kpow uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia, tj. uniewinnił M. K. od tego, że w dniu 11 marca 2015r. ok. godz. 01.15 w W., będąc kierowcą samochodu marki B. o numerze rejestracyjnym (...) zaparkował pojazd w odległości mniejszej niż 10 m od skrzyżowania ul. (...) (...)wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym, tj. od popełnienia wykroczenia z art. 97 kw w związku z art. 49 ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. Nr 108 poz. 908 z późn. zm. o czym orzekł w pkt I wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o art. 118 § 2 kpw, zgodnie z którym w razie uniewinnienia obwinionego w sprawie, w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny, ponosi je Skarb Państwa.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.