Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach XII Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2016 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa (...) Funduszu (...) z siedzibą w W.

przeciwko B. W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej B. W. na rzecz powoda (...) Funduszu (...) z siedzibą w W. kwotę 91.234,25 zł (dziewięćdziesiąt jeden tysięcy dwieście trzydzieści cztery złote dwadzieścia pięć groszy) z odsetkami ustawowymi od dnia 02 stycznia 2015r. do dnia 31 grudnia 2015r. i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016r.;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 8.179 zł (osiem tysięcy sto siedemdziesiąt dziewięć złotych) z tytułu zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód (...) Fundusz (...) z siedzibą w W. pozwem z dnia 02 stycznia 2015r. wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym domagał się zasądzenia od pozwanej B. W. na swą rzecz kwoty 91.234,25 zł
z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu i zwrotu kosztów postępowania. Wskazał, iż dochodzone roszczenie stanowi wierzytelność wobec pozwanej wynikającą z umowy kredytu z dnia 13 lipca 2011r. nr (...) udzielonego przez (...) Bank (...) SA w W., którą nabył.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 27 stycznia 2015r., sygn. VI Nc-e 29336/15 Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu, a następnie na skutek wniesienia sprzeciwu postanowieniem z dnia 22 grudnia 2015r. przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gliwicach.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana zarzuciła brak prawidłowego wykazania wysokości dochodzonego roszczenia, a tym samym pośrednio faktu jego istnienia. Zarzuciła też pozorność przedłożonej przez powoda umowy o świadczenie w miejsce wykonania i brak wykazania wysokości wierzytelności będącej przedmiotem przelewu, co ma podważać skuteczność jej nabycia.

Sąd ustalił:

W dniu 08 lipca 2011r. (...) Bank (...) SA w W. zawarł
z pozwaną B. W. umowę kredytu nr (...) na kwotę 31.375 EUR, płatną w ratach kapitałowych miesięcznych w wysokości po 435,76 EUR każda w ostatnim dniu roboczym każdego miesiąca, przy czym pierwsza rata płatna w dnu 31 sierpnia 2011r. a ostatnia rata w wysokości 436,04 EUR płatna w dniu 31 lipca 2017r. / umowa jak wyżej – k. 58-64/.

W związku z brakiem terminowej spłaty kredytu Bank wypowiedział powyższą umowę /okoliczność bezsporna/ i wystawił zgodnie z umową stron bankowy tytuł egzekucyjny z dnia 28 stycznia 2014r. na kwotę zadłużenia obejmującą należność główną w wysokości 20.436,21 EUR, odsetki umowne za okres od 30 sierpnia 201r. do wystawienia tytułu w kwocie 195,61 zł, odsetki za opóźnienie w spłacie kredytu w kwocie 34,87 zł oraz odsetki za opóźnienie w spłacie kredytu liczone od wszystkich tych kwot od dnia 29 lipca 2014r. w wysokości 4-krotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego /bankowy tytuł egzekucyjny – k. 65 akt/. Temu tytułowi nadano klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 19 lutego 2014r. Sądu Rejonowego w Zabrzu sygn. VIII Co 244/14 /k. 67 akt/ na wniosek z dnia 28 stycznia 2014r.
/k. 66 akt/. Powyższy tytuł stał się podstawą do wszczęcia postępowania egzekucyjnego przeciwko pozwanej, które nie doprowadziło do wyegzekwowania należności /okoliczność bezsporna/.

W dniu 08 października 2014r. (...) Bank (...) SA jako komandytariusz wniósł aportem do spółki (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp.k. w W. wkład niepieniężny w postaci wymagalnych wierzytelności, w tym wierzytelność wobec pozwanej
w wysokości należności głównej w kwocie 84.518,55 zł i odsetek w kwocie 4.724,80 zł /oświadczenie z dnia 07 sierpnia 2015r. z załącznikiem – k. 68-73 akt i wyciągiem z załącznika – k. 55 akt/.

Następnie (...)spółka ograniczoną odpowiedzialnością sp.k. w W. i powódka zawarły w dniu 24 października 2014r. umowę o świadczenie w miejsce wykonania, na podstawie której na rzecz powódki dokonano przelewu wierzytelności nabytej przez tą spółkę wobec pozwanej /umowa z dnia 24 października 2014r. – k. 93-117 akt, aneks do tej umowy
z załącznikiem – k. 74-80 akt i wyciągiem z załącznika – k. 54, odpisy z KRS i rejestru funduszy – k. 83-92, 101-117/

Mimo zawiadomienia pozwanej o nabyciu wierzytelności przez powoda i wezwania jej do zapłaty długu pozwana nie uregulowała żądanej przez powoda sumy /pisma z dnia 04 listopada 2011r.– k. 56-57 akt, okoliczność bezsporna, wyciąg z ksiąg funduszu – k. 53 akt/.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie. W świetle zgromadzonego w toku sprawy materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że pomiędzy pozwaną, a (...) Bank (...) SA w W. doszło do zawarcia umowy kredytu. Pozwana nie kwestionowała również, że bank zawarł umowę dotyczącą przeniesienia tej wierzytelności kolejno na rzecz (...)spółka
z ograniczoną odpowiedzialnością sp.k. w W., a ta na rzecz powoda.

Co prawda powódka zarzuciła brak skuteczności przelewu wobec nie wykazania wysokości przelewanego świadczenia, jednak zarzut ten nie mógł zostać uwzględniony. Stosownie bowiem do treści art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą zaś na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Ustawa przy tym nie wymaga, by dla skuteczności przelewu koniecznym było wskazanie wysokości świadczenia według jego stanu na dzień przelewu. Przeciwnie, dopuszczalnym jest przelanie wszystkich praw przysługujących danej osobie wobec dłużnika na podstawie danego stosunku prawnego, byleby ów stosunek prawny był jasno określony, zaś prawa te były przenoszalne Inter vivos. Nie ulega zaś wątpliwości, iż zadłużenie wynikające z umowy kredytu opisane w załącznikach do poszczególnych umów mogło być przedmiotem cesji, aportu i świadczenia w miejsce wykonania.

Niezasadnym okazał się też zarzut pozwanej braku wykazania wysokości roszczenia. Powód wykazał istnienie zobowiązania pozwanej wobec banku w rozmiarach wynikających
z treści umowy kredytowej. Co oczywiste nie mógł wykazać, iż pozwana zobowiązania z tej umowy nie wykonała nie spłacając zadłużenia, gdyż okoliczność ta jako negatywna z punktu widzenia logiki nie jest możliwa do udowodnienia. Przeciwnie, to pozwana obciążona w tym zakresie ciężarem dowodu z art. 6 k.c. winna była wykazać, że w całości lub chociaż w części wykonała zobowiązanie określone w umowie kredytowej a następnie w bankowym tytule egzekucyjnym, czego jednak nie uczyniła nie przedstawiając żadnego dowodu na tę okoliczność. Tym samym bezzasadny jest jej zarzut braku wykazania wysokości roszczenia przysługującego powodowi skoro pozwana była zobowiązana do zapłaty kwoty określonej w umowie kredytowej i w braku wykazania przez nią by owo zobowiązanie chociażby w części wykonała cała suma wynikająca z umowy kredytu, a następnie z bankowego tytułu egzekucyjnego wystawionego na podstawie umowy, w braku dowodów przeciwnych mogła być przedmiotem zarówno świadczenia w miejsce wykonania, aportu, jak i umowy przelewu. Samo zaś przeniesienie wierzytelności na rzecz powoda potwierdza również zawiadomienie pozwanej o zbyciu wierzytelności (art. 233 § 1 k.p.c.).

Zarzut pozorności umowy o świadczenie w miejsce wykonania również jako gołosłowny nie mógł zostać uwzględniony. Pozorność umowy jest okolicznością faktyczną i jako taka podlega ustaleniu (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04 stycznia 2008r., sygn. I UK 223/07). Strona, która powołuje się na taką okoliczność zobowiązana jest ją udowodnić zgodnie z art.6 k.c. (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 marca 2014r., I ACa 1304/13).

W efekcie pozwana powołując się na pozorność tej umowy powinna tę okoliczność wykazać, czego jednak nie uczyniła podnosząc gołosłowny zarzut pozorności umowy i starając się przerzucić ciężar dowodzenia braku pozorności umowy na powoda. Przy tym pozwana reprezentowana przez fachowego pełnomocnika nie sformułowała żądania zobowiązania powoda przez Sąd do złożenia jakichkolwiek dokumentów, ograniczając się do wywodów, iż złożenie ich jest konieczne dla wykazania braku pozorności umowy przez powoda. Ponieważ powoda nie obciążał ciężar dowodu w tym zakresie sam fakt nie przedstawienia przez nią
z własnej inicjatywy dowodu istnienia wzajemnych zobowiązań stron tej umowy nie może rodzić dla powoda negatywnych konsekwencji prawnych (art. 6 k.c.).

Mając to wszystko na uwadze Sąd uwzględnił powództwo jako zasadne w świetle art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe (tekst jednol. Dz.U. z 2015r., poz 128 ze zm.) w zw. z art. 509 § 1 i 2 k.c. i zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzoną przez niego kwotę orzekając o odsetkach na podstawie art. 481 § 1 k.c.

O kosztach Sąd orzekł w oparciu o art. 98 k.p.c. w zw. § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednol. Dz.U. z 2013r., Nr 490) w zw. z § 21 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015r., poz. 1804).obciążając nimi w całości pozwaną.

Sędzia:

/SSO B. Konińska/

Gliwice, dnia 24 maja 2016r.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

(...)

3.  (...)

(...)