Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 marca 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie II Wydział Karny w składzie:

przy udziale prokuratora Christophera Świerka

po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2016 r. sprawy

K. S. (1) i L. L. (1)

oskarżonych z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i innych

z powodu apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie

z dnia 4 grudnia 2015 r., sygn. akt III K 309/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1)  skraca zakaz wykonywania zawodu rzeczoznawcy majątkowego orzeczonego wobec K. S. (1) do 4 (czterech) lat,

2)  zmienia podstawę warunkowego zawieszenia wykonania kary wobec L. L. (1) na art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2015 r. i skraca okres próby wobec tego oskarżonego do 3 (trzech) lat;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze po połowie i wymierza:

1)  K. S. (1) 800 (osiemset) złotych opłaty za drugą instancję,

2)  L. L. (1) 980 (dziewięćset osiemdziesiąt) złotych opłaty za obie instancje.

Maciej Kawałko Stanisław Stankiewicz Andrzej Wiśniewski

UZASADNIENIE

na podstawie art. 423 §1a k.p.k. sporządzone tylko co do L. L. (1)

Sąd Okręgowy w Szczecinie rozpoznał sprawę L. L. (1) oskarżonego o to, że:

w okresie od stycznia 2011 r. do 10 sierpnia 2011 r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez uzyskanie dla M. C. od (...) Bank S.A. z/s we W., którego następcą prawnym jest (...) Bank (...) S.A. z/s we W., kredytu hipotecznego w kwocie 814.000 zł na zakup działki gruntu położonej w L. nr 124, 129 wraz z zabudowaniami wprowadził w błąd pracownika banku wykonującego czynności weryfikacyjne co do zatrudnienia w tej firmie M. C., pomagając mu w ten sposób we wprowadzeniu w błąd pracowników tego banku co do charakteru jego zatrudnienia oraz osiąganych dochodów a tym samym co do zamiaru, możliwości i gotowości spłaty zobowiązania, usiłując w ten sposób doprowadzić ten bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem we wskazanej wyżej kwocie, acz celu swojego nie osiągnął z uwagi na czynności weryfikacyjne pracowników banku, czym działał na szkodę (...) Bank (...) S.A. z/s we W., tj. o przestępstwo z art. 18§3 kk w zw. z art. 13§1 kk w zw. z art. 286§1 kk w zw. z art. 294 §1 kk.

Wyrokiem z dnia 4 grudnia 2015r. Sąd Okręgowy w Szczecinie uznał L. L. (1) za winnego tego, że w okresie między czerwcem 2011 r. a 10 sierpnia 2011 r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez M. C. udzielił mu pomocy w uzyskaniu kredytu bankowego w ten sposób, że wprowadził w błąd M. K. (1) pełniącego funkcje inspektora (...) Bank (...) S.A potwierdzając autentyczność danych zawartych w przedłożonym mu do wglądu zaświadczeniu o zarobkach M. C. z dnia 29 czerwca 2011 r. usiłując w powyższy sposób doprowadzić bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, ale zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na skuteczność czynności weryfikacyjnych podjętych przez pracowników wspomnianego banku tj. czynu z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i za to przestępstwo na podstawie art. 19 § 1 kk w zw. 14 § 1 kk w zw. art. 286 § 1 kk oraz art. 33 § 1 i 2 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 20 złotych każda.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r. w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby lat 5.

Wyrok zaskarżył obrońca oskarżonego, który zarzucił mu:

- obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 4 § 1 kk w związku z art. 70 § 1 kk w brzmieniu po 1 lipca 2015 roku,

- obrazę art. 7 kpk w związku z art. 410 kpk polegającą na rażącym naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów, przy naruszeniu zasad prawidłowego rozumowania, co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mającego wpływ na jego treść poprzez uznanie, że oskarżony L. L. (1) widział zaświadczenie o zatrudnieniu oskarżonego M. C. i miał pełną świadomość tego, iż oskarżony M. C.zamierzał wyłudzić kredyt w (...) Banku S.A. z siedziba we W., którego następcą prawnym jest (...) S.A. z siedzibą we W..

Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o:

-

zmianę zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonego L. L. (1) i uniewinnienie go od zarzucanego mu czynu,

ewentualnie

uchylenie zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonego L. L. (1) i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się częściowo zasadna.

Nietrafny okazał się zarzut pierwszy, podważający prawidłowość ustaleń faktycznych Sądu I instancji na skutek błędnej – zdaniem skarżącego – oceny dowodów. W sposób niewątpliwie prawidłowy, potwierdzony prawomocnym skazaniem M. C., Sąd I instancji ustalił, że doszło do próby wyłudzenia kredytu hipotecznego. Po otrzymaniu wniosku kredytowego, bank przystąpił do weryfikacji przedłożonych dokumentów i co do tej okoliczności fakty notoryjne potwierdzają prawidłowość przyjęcia, że taka procedura w każdym banku istnieje. M. K. (1), jako pracownik banku uzyskał polecenie zweryfikowania zatrudnienia wnioskodawcy. Po przeprowadzeniu rozmowy telefonicznej z A. Z. (1), a następnie z L. L. (1), sporządził notatkę z tych rozmów, po czym udał się do biura firmy (...). Zastana tam kobieta nie chciała powiedzieć, czy M. C. jest zatrudniony w firmie, ale przybyły na miejsce A. Z. (1) ustnie potwierdził jego zatrudnienie, po czym uczynił to L. L. (1), przybyły na miejsce jako ostatni. W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd I instancji nie uchybił zasadom prawidłowego rozumowania, gdy uznał, że w bankach przeprowadzana jest procedura weryfikacji danych, na których opiera się kredyt hipoteczny na znaczną sumę. Brak jest podstaw, by nie dać wiary zeznaniom M. K. (1), który po otrzymaniu polecenia od przełożonych, udał się do biura rzekomego pracodawcy M. C.. Poza kwestią tego, czy L. L. (1) potwierdził pisemnie fakt zatrudnienia, nie ma też podstaw, by podważać wiarygodność zeznań M. K. (1), a to z kolei podważa wiarygodność wyjaśnień oskarżonego. Po cóż bowiem miałby przyjść do (...)pracownik banku mający zweryfikować tylko fakt zatrudnienia M. C. i wysokość jego zarobków i czemu miałby pytać o jakiekolwiek inne informacje. Rację ma skarżący, że nie wykazano, jakiego rodzaju kontakty nawiązali oskarżony z M. C., ale Sąd I instancji nie przyjął sprawstwa wspólnie i w porozumieniu, ale pomoc do usiłowania oszustwa bankowego, a w takim przypadku należało wykazać, że oskarżony co najmniej z zamiarem ewentualnym pomógł innej osobie do popełnienia czynu zabronionego. Jeżeli zatem M. K. (1) przybył, przedstawił się jako pracownik banku i zapytał o potwierdzenie, czy M. C. jest zatrudniony w firmie kierowanej przez L. L. (1), to przez potwierdzenie tej okoliczności, oskarżony pomógł mu w usiłowaniu oszustwa bankowego. To zaś powoduje, że nie ma podstaw, by kwestionować ocenę dowodów, jaką zaprezentował Sąd a quo.

W ocenie Sądu odwoławczego nie podważa wiarygodności zeznań M. K. (1) fakt, że w pierwszych zeznaniach pojawił się zapis, że L. L. (1) podpisał zaświadczenie o zatrudnieniu i przystawił pieczątkę. M. K. (1) przesłuchiwany w dniu 7 lipca 2014r. przed Sądem, a więc po 3 latach od zdarzenia, nie potrafił wytłumaczyć tego zapisu. Sąd odwoławczy uznał, że okoliczność ta nie podważa pozostałej części zeznań świadka. Słusznie natomiast Sąd ocenił zeznania M. K. (3) jako dotyczące innego zdarzenia, mającego miejsce w innej porze roku (zimą, a nie latem). W związku z tym, że M. K. (1) nie widział świadka w dniu zdarzenia, a w pierwszej części postępowania nie wspominali o nim również oskarżeni, należało uznać ocenę Sądu I instancji za prawidłową i nie uwzględnić pierwszego zarzutu apelacji obrońcy oskarżonego.

Trafny natomiast okazał się drugi zarzut – obrazy art. 4 §1 k.k. Kwestia względności ustawy powinna być bowiem rozpatrywana osobno w odniesieniu do każdego z oskarżonych. I tak w przypadku K. S. (1) prawidłowe było zastosowanie ustawy dawnej. Przy wymiarze kary 2 lat pozbawienia wolności i istnieniu podstaw do orzeczenia kary nie izolacyjnej, wybór sprowadzał się do kwestii, czy zastosować warunkowe zawieszenie wykonania kary na podstawie ustawy dawnej, czy też karę bezwzględną na nowym stanie prawnym. W przypadku L. L. (1), któremu wymierzono karę roku pozbawienia wolności, a który tak przed Sądem meriti, jak i przed Sądem ad quem był osobą niekaraną, na podstawie dawnej ustawy można było wymierzyć karę roku pozbawienia wolności warunkowo zawieszonej na okres 5 lat próby. W przypadku ustawy nowej maksymalny okres próby wynosił 3 lata. W przypadku tego oskarżonego, z uwagi na wymierzenie mu kary roku pozbawienia wolności, korzystniejsze było zastosowanie ustawy nowej, stąd decyzja Sądu odwoławczego, by zastosować ustawę nową i skrócić okres próby do 3 lat, tak jak wnosił o to obrońca oskarżonego.

Uwzględniając częściowo apelację obrońcy oskarżonego L. L. (1) i nie znajdując przyczyn, dla których należało wyjść poza granice apelacji, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 437 §1 i 2 k.p.k. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zmienił podstawę warunkowego zawieszenia wykonania kary wobec tego oskarżonego na art. 69 §1 i 2 k.k. oraz art. 70 §1 k.k. w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2015r. i skrócił okres próby do 3 lat, a w pozostałym zakresie utrzymał wyrok w mocy.

Co do kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd orzekł na podstawie art. 636 §1 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 3 ust. 1, art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 ze zm.), nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od ich ponoszenia.

(A. Wiśniewski) (S. Stankiewicz) (M. Kawałko)