Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 sierpnia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Jachnis

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 11 lutego 2016 r., 10 marca 2016 r., 9 czerwca 2016r. i 26 lipca 2016 r. sprawy, przeciwko J. B. c. E. i C., ur. (...) w G.

obwinionej o to że:

W dniu 24 września 2015r. około godziny 21:25 w W. na drodze publicznej Al. (...) od kierunku ul. (...) w kierunku Trasy S.-W. naruszyła zasady przewidziane w art. 20 ust. 1 PoRD w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki C. o nr rej. (...) przekroczyła dopuszczalną prędkość o 57 km/h jadąc z prędkością 107 km/h przy ograniczeniu do 50 km/h,

to jest o wykroczenie z art. 92a kw w zw. z art. 20 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. ,poz. 1137, zm.: Dz.U. z 2011 r. Nr 30, poz.151; Dz.U. z 2011 r. Nr 222, poz.1321; Dz.U. z 2012 r.,poz.951)

Orzeka

I.  Obwinioną J. B. uznaje za winną tego, że w dniu 24 września 2015r. około godziny 21:25 w W. na drodze publicznej Al. (...) od kierunku ul. (...) w kierunku Trasy S.-W. kierując samochodem osobowym marki C. o nr rej. (...) nie zastosowała się do ograniczenia prędkości określonego znakiem drogowym B-33 „ograniczenie prędkości do 60 km/h” i przekroczyła dozwoloną prędkość o 47,6 km/h, jadąc z prędkością 107,6 km/h, tj. za winną popełnienia wykroczenia z art. 92a kw i za to na podstawie art. 92a kw wymierza jej karę grzywny w wysokości 400 ( czterysta) złotych.

II.  Zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 40 ( czterdziestu) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 477,33 (czterystu siedemdziesięciu siedmiu złotych, 33/100) zł tytułem kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 6322/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 września 2015 r. J. B. kierowała samochodem marki C. o nr rej. (...) i jechała w W. ul. (...). (...)z kierunku od ul. (...) w kierunku Trasy S.-W.. Około godz. 21:25 J. B. kontynuując jazdę ww. drogą poruszała się kierowanym samochodem z prędkością 107,6 km/h, przy obowiązującym w tym miejscu ograniczeniu prędkości pojazdów do 60 km/h, w wyniku czego przekroczyła dopuszczalną prędkość o 47,6 km/h.

Naruszenie przepisów ruchu drogowego przez J. B. – kierującą samochodem marki C. o nr rej. (...) ujawnił funkcjonariusz Policji K. S., który wraz z P. K. pełnił służbę w patrolu zmotoryzowanym nieoznakowanym radiowozem policyjnym marki V. wyposażonym w prędkościomierz kontrolny do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym o oznaczeniu fabrycznym V. (...) nr fabryczny (...), które posiadało ważne świadectwo legalizacji. Funkcjonariusz Policji następnie zatrzymał pojazd kierowany przez J. B. do kontroli drogowej. J. B. w trakcie policyjnej kontroli skorzystała z przysługującego jej prawa do odmowy przyjęcia nałożonego na nią mandatu karnego kredytowanego.

J. B. ma 45 lat. Jest stanu wolnego, ma troje dzieci na utrzymaniu. Z zawodu jest prawnikiem. Prowadzi własną działalność gospodarczą, z której osiąga dochód w wysokości ok. 23.000 złotych. Niekarana sądownie. Była dwukrotnie karana mandatami za wykroczenia drogowe, oba za przekroczenie dozwolonej prędkości. Nie była leczona psychiatrycznie ani odwykowo.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionej J. B. /k. 7, e-protokół rozprawy z dnia 10 marca 2016 r./, zeznań świadka K. S. /k. 5, e-protokół rozprawy z dnia 10 marca 2016 r./, opinii ustnej biegłego sądowego J. K. /e-protokół rozprawy z dnia 26 lipca 2016 r./, a także notatki urzędowej /k. 1/, informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego /k. 13/, kserokopii świadectwa legalizacji urządzenia /k. 14/, płyt CD /k. 15, 27, 47/, dokumentacji fotograficznej /k. 17-26/, dokumentacji z Zarządu Dróg Miejskich /k. 89/, dokumentacji złożonej przez biegłego sądowego J. K. /k. 95-102/,

Obwiniona J. B. /k. 7, e-protokół rozprawy z dnia 10 marca 2016 r./ przyznała się częściowo do zarzuconego jej czynu, tj. do tego, że kierując pojazdem przekroczyła dozwoloną prędkość o 37,6 km/h i nie przyznała się do tego, że w okolicznościach zdarzenia przekroczyła dopuszczalną prędkość o 57 km/h. W złożonych wyjaśnieniach obwiniona wskazała, że przedstawiony jej pomiar prędkości został wykonany na odcinku ul. (...). (...) pomiędzy skrzyżowaniem z ul. (...) a rozwidleniem ul. (...). (...) z trasą (...). Obwiniona wyjaśniła, że na ww. odcinku prędkość kierowanego przez nią pojazdu wynosiła według przedstawionego jej nagrania – 107,6 km/h, podczas, gdy zgodnie z ustawionymi tam znakami drogowymi dopuszczalna na tym odcinku prędkość poruszania się pojazdów wynosiła 70 km/h. Obwiniona wyjaśniła, że codziennie porusza się ona tą drogą i zdawała sobie sprawę o dopuszczalnej w tym miejscu prędkości poruszania się pojazdów. Obwiniona wyjaśniła również, że w trakcie policyjnej kontroli drogowej wskazywała policjantom, że w miejscu tym obowiązuje ograniczenie prędkości pojazdów do 70 km/h oraz, że od początku nie zgadzała się z twierdzeniem policjantów, że w miejscu tym obowiązuje ograniczenie prędkości pojazdów do 50 km/h.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę tej części wyjaśnień obwinionej, w której przyznała ona, iż w czasie zdarzenia faktycznie przekroczyła kierowanym samochodem dozwoloną prędkość. Za wiarygodne należy uznać również te wyjaśnienia obwinionej, w której potwierdziła ona, że przedstawiony jej pomiar prędkości został wykonany na odcinku ul. (...). (...) pomiędzy skrzyżowaniem z ul. (...) a rozwidleniem ul. (...). (...)z trasą (...) oraz, że na ww. odcinku prędkość kierowanego przez nią pojazdu wynosiła według przedstawionego jej nagrania – 107,6 km/h. Sąd dał wiarę również tej części wyjaśnień obwinionej, w której podawała ona, że codziennie porusza się ona tą drogą oraz, w zakresie w jakim podawała ona, że podczas policyjnej kontroli drogowej wskazywała policjantom, że w miejscu tym obowiązuje ograniczenie prędkości pojazdów do 70 km/h oraz, że od początku nie zgadzała się z twierdzeniem policjantów, że w miejscu tym obowiązuje ograniczenie prędkości pojazdów do 50 km/h. Wyjaśnienia obwinionej we wskazanym zakresie były logiczne, spójne, nie zawierają sprzeczności, a ponadto są racjonalne z punktu widzenia zasad doświadczenia życiowego oraz zgodne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z zeznaniami funkcjonariusza Policji świadka K. S. oraz nagraniem z policyjnego wideorejestratora /k. 15/.

Za wiarygodną należało uznać również tę część wyjaśnień obwinionej, w której nie przyznała się ona do tego, że w okolicznościach zdarzenia przekroczyła dopuszczalną prędkość o 57 km/h. Jednocześnie Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionej w części, w jakiej obwiniona podawała, że w okolicznościach zdarzenia kierując pojazdem przekroczyła dozwoloną prędkość o 37,6 km/h, wskazując, że zgodnie z ustawionymi tam znakami drogowymi dopuszczalna na tym odcinku prędkość poruszania się pojazdów wynosiła 70 km/h. Wskazać bowiem należy, że z opinii biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego J. K. /e-protokół rozprawy z dnia 26 lipca 2016 r./ wynika, że w czasie zdarzenia na wskazanym odcinku jezdni ul. (...). (...), po której poruszała się kierowanym pojazdem obwiniona, występowało ograniczenie prędkości pojazdów do 60 km/h, które było określone znakiem drogowym B-33 „ograniczenie prędkości do 60 km/h”.

Z opinii biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego J. K. /e-protokół rozprawy z dnia 26 lipca 2016 r./, który m.in. dokonał analizy nagrania z policyjnego wideorejestratora /k. 15/ oraz dokonał oględzin miejsca zdarzenia wynika, że na odcinku drogi, po której poruszała się w czasie zdarzenia kierowanym samochodem obwiniona obowiązywało ograniczenie prędkości wynikające ze znaku B-33. Biegły wskazał, iż podczas wykonanych przez niego oględzin ww. miejsca na tym znaku określony był limit 70 km/h. Biegły wskazał przy tym, że w przeszłości w tym miejscu znak drogowy B-33 nie był ustawiony, a później występujące w tym miejscu ograniczenie prędkości pojazdów określone ww. znakiem drogowym ulegało zmianom. Biegły określając występujące ograniczenie prędkości pojazdów w dniu 24 września 2015 r. w miejscu zdarzenia wskazał, iż z załącznika 2 (wygenerowanego z zapisu wideorejestratora) k. 96 wynika, że pomiar został zakończony przed rozwidleniem, natomiast sygnały radiowóz uruchomił 4 sek. po zakończeniu pomiaru, tj. już za rozwidleniem dróg. W ocenie biegłego w miejscu wykonywania drugiego pomiaru występowało ograniczenie prędkości do 60 km/h. Biegły wskazał także, że drugi pomiar prędkości pojazdu kierowanego przez obwinioną został wykonany prawidłowo i został on zakończony na obszarze jezdni, na którym występują strzałki kierunkowe, tj. przed rozwidleniem jezdni.

Biegły w sporządzonej opinii wskazał również, że zarejestrowany na płycie CD pierwszy wynik pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez obwinioną – 105,1 km/h, mógł zostać wykonany nieprawidłowo, gdyż podany jest wyłącznie wynik pomiaru i nie ma zapisu początku dokonywania pomiaru oraz nie wiadomo czy podczas pomiaru radiowóz nie zbliżył się do samochodu obwinionej.

W ocenie Sądu opinia biegłego była jasna, spójna i nie zawierała sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinię biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

Mając na uwadze powyższe wskazania w sprawie dopuszczalnej w czasie zdarzenia prędkości pojazdów na wskazanym odcinku jezdni ul. (...). (...), po której poruszała się kierowanym pojazdem obwiniona, iż w miejscu tym występowało wówczas ograniczenie prędkości pojazdów do 60 km/h, określone znakiem drogowym B-33, Sąd nie dał wiary tej części zeznań świadka K. S. /k. 5, e-protokół rozprawy z dnia 10 marca 2016 r./, w której wskazywał on, iż w miejscu tym występowało ograniczenie prędkości pojazdów do 50 km/h.

Sąd dał w całości wiarę pozostałym zeznaniom świadka K. S. /k. 5, e-protokół rozprawy z dnia 10 marca 2016 r./, gdyż były one spójne i logiczne. Świadek ten jest osobą dla obwinionej obcą, zrelacjonował on jedynie okoliczności dotyczące jego służby i opisał czynności przez niego podejmowane oraz zaobserwowane zachowanie obwinionej. Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić ww. zeznaniom funkcjonariusza Policji K. S. waloru wiarygodności. Funkcjonariusz Policji nie miał powodu, aby działać na niekorzyść obwinionej.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty, ich treści nie budziły wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

J. B. zarzucono popełnienie wykroczenia z art. 92a kw w zw. z art. 20 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym, w ten sposób, że w dniu 24 września 2015r. około godziny 21:25 w W. na drodze publicznej Al. (...) od kierunku ul. (...) w kierunku Trasy S.-W. naruszyła zasady przewidziane w art. 20 ust. 1 PoRD w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki C. o nr rej. (...) przekroczyła dopuszczalną prędkość o 57 km/h jadąc z prędkością 107 km/h przy ograniczeniu do 50 km/h.

Wykroczenie określone w art. 92a kw polega na tym, że sprawca, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Wykroczenie to może być popełnione umyślnie, bądź nieumyślnie.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci opinii biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego J. K. wynika, że w czasie zdarzenia na wskazanym odcinku jezdni ul. (...). (...), po której poruszała się kierowanym pojazdem obwiniona, występowało ograniczenie prędkości pojazdów do 60 km/h, które było określone znakiem drogowym B-33. Zgodnie z § 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku w sprawie znaków i sygnałów drogowych, znak B-33 „ograniczenie prędkości” oznacza zakaz przekraczania prędkości określonej na znaku liczbą kilometrów na godzinę.

W świetle powyższych ustaleń faktycznych znajdujących oparcie w zebranych w sprawie dowodach, w ocenie Sądu obwiniona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona wykroczenia z art. 92a kw w zw. z § 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku w sprawie znaków i sygnałów drogowych, w ten sposób, że w dniu 24 września 2015r. około godziny 21:25 w W. na drodze publicznej Al. (...) od kierunku ul. (...) w kierunku Trasy S.-W. kierując samochodem osobowym marki C. o nr rej. (...) nie zastosowała się do ograniczenia prędkości określonego znakiem drogowym B-33 „ograniczenie prędkości do 60 km/h” i przekroczyła dozwoloną prędkość o 47,6 km/h, jadąc z prędkością 107,6 km/h.

Przechodząc do rozważań w kwestii strony podmiotowej zarzuconego wykroczenia, całość okoliczności sprawy pozwoliła na przyjęcie, że obwiniona działała umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Jako osoba dorosła, uprzednio przeszkolona jako kierowca w zakresie podstawowych przepisów z zakresu ruchu drogowego, miała pełną świadomość ciążących na niej obowiązków wynikających z tych właśnie przepisów ruchu drogowego. Obwiniona świadomie przekroczyła dopuszczalną prędkość.

Dokonując wymiaru kary Sąd uwzględnił przesłanki wskazane w art. 33 § 1 i 2 kw oraz w art. 24 § 1 i 3 kw. Wymierzając obwinionej karę grzywny, Sąd baczył by dolegliwość tej kary była adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oraz wziął pod uwagę jej cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także dyrektywę prewencji generalnej w zakresie kształtowania świadomości społecznej.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował uprzednią karalność obwinionej za wykroczenia drogowe /k. 13/ – oba za wykroczenia drogowe związane z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości, co świadczy o lekceważeniu przez obwinioną przepisów ruchu drogowego, a także o tym, że dotychczas wymierzane jej kary nie odniosły pożądanego skutku i nie pohamowały obwinionej przed naruszaniem przepisów ruchu drogowego, co uzasadnia orzeczenie w tej sprawie kary grzywny w wyższej niż uprzednio wysokości.

Uwzględniając cele prewencji indywidualnej Sąd uznał, że karą adekwatną będzie kara grzywny w wysokości 400 zł. Sąd miał na względzie stopień społecznej szkodliwości czynu, który był wysoki – obwiniona kierując pojazdem przekroczyła dozwoloną prędkość aż o 47,6 km/h, poruszając się z prędkością 107,6 km/h. W ocenie Sądu kara grzywny w wysokości 400 zł będzie odpowiednia i dostatecznie dolegliwa dla obwinionej, sprzyjająca ochronie porządku prawnego w przyszłości. Orzeczona kara w ocenie Sądu skłoni obwinioną do zastanowienia się nad swoim postępowaniem i uświadomi obwinionej, że sprawcy wykroczeń drogowych muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami naruszania przepisów o ruchu drogowym, co sprzyjać będzie przestrzeganiu przez obwinioną porządku prawnego.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 40 zł, stanowiącą równowartość 10 % orzeczonej kary grzywny oraz obciążył obwinioną wydatkami poniesionymi w toku postępowania przez Skarb Państwa w łącznej kwocie 477,33 zł, na które złożyły się koszty: 377,33 zł tytułem wynagrodzenia biegłego sądowego J. K. oraz zryczałtowane wydatki w wysokości 100 złotych. Sąd mając na uwadze zdolności zarobkowe obwinionej oraz jej dochody w wysokości ok. 23.000 złotych miesięcznie, ocenił, że uiszczenie przez obwinioną tych kosztów nie przekracza jej możliwości finansowych.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.