Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

(...) domagał się zasądzenia od pozwanego (...) S.A. kwoty 8.071,29 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 20 kwietnia 2013 roku do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 25 maja 2015 roku w sprawie sygn. akt VIII GNc 2674/15 Sąd Rejonowy w Bydgoszczy orzekł zgodnie z żądaniem powoda wyrażonym w pozwie oraz rozstrzygnął o kosztach postępowania.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Ponadto pozwany podniósł zarzut przedawnienia wierzytelności, braku zasadności wierzytelności dochodzonej przez powoda, nieistnienia wierzytelności.

Sąd Rejonowy ustalił, iż powód był organizatorem (...) (dalej: targi) w terminie 7 – 9 maja 2013 roku. Targi odbyły się na terenie (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością gdzie powód wzniósł tymczasowe hale namiotowe, w których to halach wynajmował powierzchnie dla potrzeb wystawców. Zgłoszenia do uczestnictwa w targach należało złożyć na formularzu dostępnym na stronie internetowej targów, niezależnej od strony powoda. Regulamin targów był także dostępny na stronie internetowej targów. Na indywidualną prośbę klientów regulamin był również wysyłany mailowo. Uczestnictwo w targach było warunkowane wpłatą. W sytuacji, gdy uczestnik nie dokonał wpłaty nie mógł zając swojego stanowiska na hali. W momencie, kiedy klient zgłaszał uczestnictwo to jednak miał gwarancję miejsca targowego nawet, jeśli nie dokonał przedpłaty.

Pozwany zgłosił swoje uczestnictwo w (...). Pozwany wypełnił formularz zgłoszenia oraz załączniki „C”, „F” i „H”. Dokonał on zamówienia odnośnie najmu powierzchni wystawienniczej, tj. 30 m ² w cenie 204,00 złotych netto za 1 m ². Wysokość należności z tytułu najętej powierzchni wystawienniczej wyniosła 6.120 złotych netto. Pozwany dokonał również zamówienia wyposażenie dodatkowego, tj. jeden stolik kwadratowy w cenie 40 złotych netto oraz cztery krzesła wyściełane ISO w cenie 48 złotych netto za sztukę. Łączna wartość użyczonego sprzętu wyniosła 232 złotych netto. Ponadto pozwany dokonał zamówienia wpisu podstawowego do katalogu, zawierającego informacje o firmie do 500 znaków, w cenie 210 złotych netto. Łączny koszt udziału w targach zgodnie ze zgłoszeniem pozwanego wyniósł 8.071,26 złotych brutto. Do składania oświadczeń woli i podpisywania w imieniu pozwanego upoważniony jest każdy członek zarządu samodzielnie. Wiceprezesem Zarządu pozwanej spółki jest P. B.. Zgłoszenie uczestnictwa podpisał prokurent pozwanego M. M., zaś załączniki wiceprezes P. B..

Integralną część zgłoszenia uczestnictwa w targach był Regulamin (...). Regulamin dostępny był w Biurze Organizatora oraz na stronie internetowej powoda (ust. 1). W przypadku rezygnacji z uczestnictwa w Targach po dniu 9 kwietnia 2013 roku zgłaszający zobowiązany jest do uiszczenia całości kosztów udziału w targach wynikających ze zgłoszenia (ust. 4 punkt 2). Powód w dniu 9 kwietnia 2013 roku wystawił pozwanemu fakturę VAT numer (...), na kwotę 8.071,26 złotych brutto, z terminem zapłaty oznaczonym na dzień 19 kwietnia 2013 roku. Pozwany w wiadomości mail z dnia 25 kwietnia 2013 roku poinformował powoda, iż rezygnuje z uczestnictwa w targach oraz zwrócił się z prośbą o anulowanie faktury. Powód nie przystał na powyższe i w związku z powyższym kilkakrotnie wezwał pozwanego do zapłaty kwoty wynikającej z w/w faktury VAT.

Powód po rezygnacji pozwanego nie zdołał wynająć powierzchni innemu podmiotowi. Aby wypełnić puste miejsce po pozwanym powód uzgodnił z wystawcą, który miał sąsiadować z pozwanym, że nastąpi zmiana ustawienia stoiska. Powód nie pobrał w związku z powyższym dodatkowej opłaty.

Sąd dokonał powyższych ustaleń faktycznych na podstawie powołanych wyżej dokumentów prywatnych a także na podstawie zeznań świadków B. K. oraz J. K.. Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków B. K. oraz J. K. albowiem były jasne, wzajemnie korelowały ze sobą oraz treścią zgromadzonych w aktach dokumentach i pozostawały w zgodzie z zasadami doświadczenia życiowego.

Sąd Rejonowy zważył, iż w sprawie sporny był charakter umowy łączącej strony. Powód podnosił, iż była ona umową najmu powierzchni wystawienniczej, zaś pozwany wskazywał, że strony łączyła umowa sprzedaży usług. Biorąc pod uwagę materiał zebrany w sprawie Sąd uznał, iż strony łączyła umowa o charakterze mieszanym z elementami najmu oraz elementami umowy o świadczenie usług.

W ocenie Sądu jednak nie ulegało wątpliwości, iż w treści tego stosunku prawnego przeważały cechy umowy najmu. Zasadniczym bowiem elementem świadczenia powoda była oferta udostępnienia fragmentu powierzchni wystawienniczej wraz z wyposażeniem dodatkowym. O walorach umowy o świadczenie usług decydowała natomiast oferta dokonania wpisu do katalogu publikowanego przy okazji targów. Podkreślenia wymaga fakt, iż zarówno w formularzu „H” zgłoszenia, jak i w samej fakturze VAT wskazano jako pierwsze świadczenie udostępnienia pozwanemu powierzchni targowej, zaś pozostałe świadczenia dodano w dalszej kolejności, a w fakturze VAT określono je mianem „pozostałych usług targowych”. O roli w treści umowy elementu umowy najmu świadczy również wysokość wynagrodzenia z tego tytułu (niecałe 80 % całości należności pozwanego).

Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Powyższa analiza stała się podstawą uznania przez Sąd zarzutu przedawnienia podniesionego przez pozwanego za niezasadny.

Zgodnie z art. 117 § 1 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają wprawdzie przedawnieniu, co umożliwia skuteczne uchylenie się w procesie przez stronę pozwaną od spełnienia świadczenia. Jednak w myśl art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej trzy lata. Przepisem szczególnym, o którym mowa w art. 118 k.c. jest – w stosunku do roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – każdy przepis ustawy przewidujący krótszy niż trzyletni termin przedawnienia (por. uchwala SN z dnia 21 października 1994 r. III CZP 136/94 OSNC 1995/2/38).

W związku jednak z faktem, iż dla umów najmu ustawodawca nie przewidział terminu przedawnienia krótszego niż termin trzyletni, to w przedmiotowej sprawie zastosowanie mają terminy ogólne przedawnienia. Strony niniejszego stosunku prawnego są przedsiębiorcami, a więc do umowy zawartej pomiędzy nimi zastosowanie ma 3 letni termin przedawniania dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Pamiętać również należy, że na podstawie art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Biorąc pod uwagę fakt, iż wymagalność dochodzonej wierzytelności przez powoda przypadała na dzień 19 kwietnia 2013 roku, zaś powód wytoczył powództwo w dniu 11 maja 2015 roku, to w terminie wniesienia powództwa roszczenie powoda nie uległo przedawnieniu.

Odnosząc się do zarzutu nieskutecznego zawarcia umowy należy wskazać, iż wprawdzie zgłoszenie uczestnictwa w targach oraz zamówienie powierzchni wystawienniczej zostało podpisane przez prokurenta M. M., który został wpisany do rejestru jako prokurent dopiero w dniu 2 grudnia 2013 r., jednakże jak słusznie wskazywał powód wpis do rejestru prokury ma charakter jedynie deklaratoryjny i nie stanowi przesłanki powstania umocowania po stronie prokurenta dopiero z momentem wpisu do rejestru. Ponadto nie bez znaczenia dla oceny sprawy jest okoliczność, że zgłoszenie obejmowało nie tylko sam formularz zgłoszenia, ale komplet dokumentów obejmujący również załączniki „C”, „F” i „H”, w tym zamówienie wyposażenia dodatkowego, zamówienie wpisu do katalogu oraz dokument potwierdzający całkowity koszt udziału w targach. Dokumenty te zostały podpisane przez wiceprezesa zarządu pozwanego P. B.. Tym samym członek zarządu umocowany do jednoosobowej reprezentacji potwierdził skuteczność zgłoszenia złożonego przez prokurenta pozwanego. Tym bardziej, że zaakceptował on całkowity koszt udziału w targach, a więc zaakceptował również zamówienie prokurenta dot. najętej powierzchni. W związku z powyższym umowa została zawarta skutecznie.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że doszło do zawarcia umowy między stronami, co powodowało po stronie powoda obowiązek do spełnienia oferowanych świadczeń, zaś o stronie pozwanego obowiązek zapłaty wynagrodzenia. Sąd uznał, że pozwanego wiązały postanowienia Regulaminu (...).

Regulamin ów stanowił bowiem integralną część zgłoszenia uczestnictwa w targach. Był on dostępny zarówno w Biurze Organizatora, jak i na stronie internetowej powoda. Ponadto w treści zgłoszenia wyraźnie wskazano, że zgłaszający akceptuje Regulamin uczestnictwa.

Tymczasem zgodnie z przepisem art. 384 § 1 k.c. ustalony przez jedną ze stron wzorzec umowy, w szczególności ogólne warunki umów, wzór umowy, regulamin, wiąże drugą stronę, jeżeli został jej doręczony przed zawarciem umowy, zaś zgodnie § 2 w/w przepisu, w razie, gdy posługiwanie się wzorcem jest w stosunkach danego rodzaju zwyczajowo przyjęte, wiąże on także wtedy, gdy druga strona mogła się z łatwością dowiedzieć o jego treści. W przedmiotowej sprawie bez wątpienia pozwany mógł z łatwością dowiedzieć się o treści Regulaminu, którego źródłem było oraz pozwany nie jest konsumentem. Ponadto nie budzi wątpliwości, iż w związku z dużą liczbą kontrahentów powoda, zainteresowanych udziałem w targach, a motywowanych popularnością imprezy posługiwanie się Regulaminem przy zawieraniu umów jest uzasadnione.

Mając na uwadze powyższe, przy braku rezygnacji z rezygnacji z uczestnictwa w targach po dniu 9 kwietnia 2013 roku pozwany zobowiązany był do uiszczenia całości kosztów udziału w targach wynikających ze zgłoszenia (ust. 4 punkt 2 Regulaminu). Wobec tego Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda należność w kwocie 8.071,26 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 kwietnia 2013 roku do dnia zapłaty. Sąd I instancji zasądził ponadto na rzecz powoda należność odsetkową w oparciu o treść art. 481 § 1 i § 2 k.c. O kosztach procesu orzeczono w oparciu o art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Wyrok zaskarżył pozwany zarzucając : naruszenie art. 233 § 1 k.p.c poprzez przekroczenie przez sąd granicy swobodnej oceny dowodów oraz sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, wyrażające się w błędnym przyjęciu przez sąd: „iż uczestnictwo w targach było warunkowane wpłatą, jednakże w sytuacji gdy uczestnik nie dokonał wpłaty nie mógł zając swojego stanowiska na hali, jednak w momencie gdy klient zgłaszał uczestnictwo miał gwarancją miejsca targowego”, podczas gdy z treści korespondencji e-mail wynikało wprost, iż w przypadku braku zapłaty pozwana będzie usunięta ze stoiska, miejsce nie będzie trzymane na planie lokalizacji lub powód usunie stoisko pozwanej z mapy, wobec czego nie doszło do zawarcia umowy ani skutecznego złożenia zamówienia przez powoda . ,, W przypadku rezygnacji z uczestnictwa w Targach po dniu 9 kwietnia 2013 roku zgłaszający zobowiązany jest do uiszczenia całości kosztów udziału w targach wynikających ze zgłoszenia (ust. 4 pkt. 2)” podczas gdy uczestnictwo w targach zgodnie z zasadami wyrażonymi w regulaminie uczestnictwa zależne było od łącznego dokonania wpłaty i wypełnienia formularzy, co nie zostało zrealizowane przez pozwaną spółkę, wobec czego pozwana nigdy nie była w świetle regulaminu uczestnikiem targów do których zastosowanie mogłoby mieć postanowienie ust. 4 pkt 2 regulaminu , że umowa łącząca strony miała charakter mieszany z przeważającym elementem , art. 233 §1 k.p.c. poprzez zaniechanie przez sąd wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, wyrażające się w pominięciu przez sąd okoliczności wynikających z treści e-mail z dnia 9 kwietnia 2013 r. oraz dnia 04 kwietnia 2013 i z dnia 25 kwietnia 2013 r. , art. 233 § 1 i § 2 k.p.c. poprzez przyznanie przez sąd wiarygodności oraz waloru dowodowego zeznaniom świadków B. K. i J. K. z naruszeniem zasad doświadczenia życiowego w zakresie ustalenia czy regulamin był dostępny na stronie internetowej targów w chwili zgłoszenia oraz czy był wysyłany na indywidualną prośbę klienta, art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie przez sąd granicy swobodnej oceny dowodów, objawiające się w przyjęciu, że postanowienia regulaminu dotyczące zgłoszenia uczestnictwa, odnoszą się także do zamówienia powierzchni wystawienniczej, zamówienia wyposażenia dodatkowego oraz zamówienia do katalogu zamówienia reklam, podczas gdy odwołanie do postanowień regulaminu zostało zawarte jedynie w zakresie zgłoszenia uczestnictwa, i nie odnosi się do innych złożonych przez pozwaną zamówień, wobec czego pozwana nie była zobowiązana do zwrotu kosztów w przypadku rezygnacji z udziału w targach w powyższym zakresie tj. w zakresie innych formularzy, aniżeli zgłoszenie uczestnictwa , art. 232 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie przez sąd i w efekcie uznanie, że strony były związane postanowieniami regulaminu targów, podczas gdy powód nie udowodnił, że w chwili składania zgłoszenia udziału w targach obowiązywał regulamin o treści załączonej do pozwu oraz, że był on prawidłowo udostępniony pozwanej w formie elektronicznej , art. 232 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie przez sąd, podczas gdy powód winien udowodnić istnienie szkody jak również związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy jej wystąpieniem, a działaniem bądź zaniechaniem pozwanej, błąd w ustaleniach faktycznych stanowiący podstawę rozstrzygnięcia polegający na przyjęciu, że doszło pomiędzy stronami do zawarcia umowy i przyjęcia zamówienia przez powoda, błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę rozstrzygnięcia polegający na przyjęciu, że powód po rezygnacji pozwanego nie zdołał wynająć powierzchni innemu podmiotowi i ustalił z wystawca który miał sąsiadować z pozwanym, iż nastąpi zmiana ustawienia stoiska , naruszenie przepisów prawa materialnego tj: art. 65 § 1 i § 2 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na dokonaniu przez sąd wykładni łączącej strony umowy jedynie w oparciu o literalne i dosłowne brzmienie umowy, a nie zamiar stron i cel umowy, art. 69 k.c. oraz art. 67 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie przez sąd i uznanie, iż oferta powoda wiąże pozwaną, art. 385 §1 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie przez sąd i w konsekwencji uznaniu, iż postanowienie regulaminu dotyczące zwrotu kosztów w przypadku rezygnacji z udziału w targach wiąże pozwaną podczas, gdy postanowienia wzorca były sprzeczne z treścią oferty powoda i w takim przypadku nie wiążą pozwanej, art. 384 § 1 k.c. i § 4 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie oraz błędną wykładnie przez sąd i w efekcie uznanie, że pozwaną wiąże wzorzec regulaminu w formie elektronicznej podczas, gdy powód nigdy nie udostępnił wzorca pozwanej przed zawarciem umowy w przewidziany prawem sposób tj. umożliwiający jego przechowywanie i odtwarzanie, wobec czego wzorzec ten nie wiąże pozwanej, art. 118 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie oraz błędną wykładnie tego przepisu przez sąd wyrażające się w przyjęciu, iż termin przedawnienia roszczenia powoda wynosi 3 lata, art. 750 k.c. w zw. z art. 751 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie przez sąd polegające na ustaleniu, że roszczenie powoda przedawnia się w terminie 3 letnim podczas gdy w stosunku do umów o świadczenie usług roszczenie to przedawnia się w terminie 2 lat , art.354 § 2 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na pominięciu przez sąd obowiązku wykonywania zobowiązania przez powoda jako wierzyciela w sposób odpowiadający celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego.

Pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości , ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przed Sądem I Instancji , zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania za I i II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm prawem przepisanych.

Powód wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja , mimo licznych powtarzających się w istocie zarzutów , okazała się całkowicie niezasadna.

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny stanu faktycznego , zgodnie z art. 233 § 1 kpc. Nie można z treści korespondencji e-mail wywodzić , iż nie doszło do zawarcia umowy ani skutecznego złożenia zamówienia przez pozwana. Podpisane przez pozwanego zgłoszenie uczestnictwa zawiera adnotację , iż zgłoszenie – po potwierdzeniu jego przez organizatora – jest równoważne z zawarciem umowy przez obie strony. Czym innym zaś – o czym zdaje się zapominać pozwana – jest wykonanie umowy. Powód uzależniał wykonanie umowy od uregulowania należności przez pozwaną co nie zmienia faktu , iż do zawarcia umowy doszło. W tym kontekście niewątpliwie pozwana była uczestnikiem targów i zobowiązana była do uregulowania należności wobec powoda.

Co prawda z regulaminu wynikało istotnie , iż warunkiem uczestnictwa jest m. in. dokonanie przedpłaty niemniej , zgodnie z art. 385 § 1 kc , w razie sprzeczności treści umowy z wzorcem umowy strony są związane umową. Konsekwencje sprzeczności między treścią umowy a wzorcem polegają na braku mocy wiążącej wzorca wobec adherenta. Z reguły brak związania dotyczyć będzie wyłącznie kwestii, które w sposób odmienny uregulowane zostały umową stron. Brak bowiem uzasadnienia dla stanowiska, że jakakolwiek sprzeczność treści umowy z wzorcem powoduje brak związania wszystkimi postanowieniami wzorca. Taki skutek mógłby zaistnieć wyłącznie w szczególnych przypadkach, gdyby analiza wszelkich okoliczności prowadziła do wniosku, że bez postanowień sprzecznych z umową wzorzec nie zostałby wydany (por. art. 58 § 3 k.c.). Wzorzec umowny jest więc skuteczny tylko w takim zakresie, w jakim nie jest sprzeczny z postanowieniami umowy (por. M. Bednarek (w:) System prawa prywatnego, t. 5, s. 714–715; W. Popiołek (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2011, art. 385, nb 2; Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania, 2012, nb 423; K. Zagrobelny (w:) E. Gniewek, P. Machnikowski, Komentarz, 2013, art. 385, nb 4) , A. Olejniczak , komentarz do art. 358 kc , LEX 2014 ). Tak więc sprzeczność zawartej umowy z wzorcem polegała w niniejszej sprawie wyłącznie na ustaleniu przez strony , iż do zawarcia umowy doszło przez samo potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia przez powoda. Z zeznań świadków wynikało zresztą , iż w niektórych sytuacjach ( k. 103 v) miejsca targowe były rezerwowane mimo braku wpłaty. Potwierdza to przyjęty wyżej tok rozumowania.

Sąd Rejonowy nie naruszył także art. 233 § 1 kpc poprzez uznanie za wiarygodne zeznań świadków B. K. i J. K.. Nie wymaga szerszego uzasadnienia , iż sama tylko okoliczność , iż są oni pracownikami powoda – nie powoduje niewiarygodności ich zeznań a zarzut stawiany przez pozwanego jest całkowicie gołosłowny. Powód , m. in. w oparcia o zeznania wyżej wymienionych świadków , którym słusznie SR przyznał przymiot wiarygodności oraz w oparciu o liczne dowody z dokumentów , prawidłowo ustalił , że regulamin targów był znany pozwanemu jak i dostępny na stronie internetowej powoda. Sąd I instancji prawidłowo wskazał , że regulamin stanowił także integralną część zgłoszenia uczestnictwa w targach , zaś w treści zgłoszenia wyraźnie wskazano, że zgłaszający akceptuje Regulamin uczestnictwa.

Odnośnie zarzutu niewykazania istnienia szkody jak również związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy jej wystąpieniem, a działaniem bądź zaniechaniem pozwanej należy zauważyć , iż pozwana z mocy zapisów wiążącego ją Regulaminu targów ( ust. 4 ) zobowiązana była w przypadku rezygnacji do pokrycia całości kosztów udziału w targach. Zarzut pozwanej jest zatem w tym zakresie zupełnie niezrozumiały , podobnie jak zarzut naruszenia art. 354 § 2 kc.

Nie naruszono także art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie przez sąd granicy swobodnej oceny dowodów, objawiające się w przyjęciu, że postanowienia regulaminu dotyczące zgłoszenia uczestnictwa, odnoszą się także do zamówienia powierzchni wystawienniczej, zamówienia wyposażenia dodatkowego oraz zamówienia do katalogu zamówienia reklam, podczas gdy odwołanie do postanowień regulaminu zostało zawarte jedynie w zakresie zgłoszenia uczestnictwa, i nie odnosi się do innych złożonych przez pozwaną zamówień. Wyżej wymienione dokumenty w postaci zamówienia powierzchni wystawienniczej, zamówienia wyposażenia dodatkowego oraz zamówienia do katalogu zamówienia reklam stanowiły załączniki do zgłoszenia uczestnictwa i oczywistym jest , że dotyczyły ich postanowienia regulaminu , gdyż bezprzedmiotowym było ich wypełnianie przy braku zgłoszenia uczestnictwa.

Sąd Rejonowy prawidłowo także ustalił , co w pełni podziela i aprobuje Sąd Okręgowy , iż w treści stosunku prawnego łączącego strony przeważały cechy umowy najmu. Oczywistym jest bowiem , iż zasadniczym elementem świadczenia powoda była oferta udostępnienia fragmentu powierzchni wystawienniczej wraz z wyposażeniem dodatkowym. Słusznie Sąd I instancji podkreślił , że zarówno w formularzu „H” zgłoszenia, jak i w samej fakturze VAT wskazano jako pierwsze świadczenie udostępnienia pozwanemu powierzchni targowej, zaś pozostałe świadczenia dodano w dalszej kolejności, a w fakturze VAT określono je mianem „pozostałych usług targowych” , jak również iż około 80 % całości należności pozwanego dotyczyło bezpośrednio wynajmu powierzchni wystawienniczej. Słuszne było zatem przyjęcie , iż roszczenie powoda z tej racji nie jest przedawnione , gdyż nie można go oprzeć na art. 750, 751 kc a na termin przedawnienia wynika z art. 118 kc.

Sąd Rejonowy nie naruszył przepisów prawa materialnego i prawidłowo stwierdził , że pozwany był związany umową z powodem o treści wskazanej w uzasadnieniu pozwu. Wobec szczegółowego uregulowania w regulaminie wzajemnych praw i obowiązków stron , sąd prawidłowo odniósł się literalnej treści umowy, prawidłowo też wskazał , iż poprzez przyjęcie oferty pozwanej doszło do zawarcia umowy. Ponadto , o czym mowa była wyżej , w zakresie w którym Regulamin nie był sprzeczny z samą umową , strony wiązał wzorzec umowny w postaci Regulaminu.

W takiej sytuacji , pozwany – z mocy ust. 4 punkt 2 Regulaminu – niewątpliwie zobowiązany był , wobec złożonej rezygnacji z uczestnictwa w targach , do uiszczenia całości kosztów udziału w targach wynikających ze zgłoszenia. Sąd Rejonowy prawidłowo zatem zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8.071,26 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 kwietnia 2013 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

Apelacja podlegała zatem oddaleniu zgodnie z art. 385 kpc , o kosztach postępowania odwoławczego orzeczono zaś na podstawie art. 98 kpc.