Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2016 r. w Gliwicach

sprawy T. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania T. O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 6 lipca 2015 r. nr (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu prawo do emerytury, poczynając od 20 maja 2015 r.,

2.  zasądza od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

(-) SSO Grażyna Łazowska

Sygn. akt. VIII U 1273/15

Decyzją z dnia 6 lipca 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił ubezpieczonemu T. O. prawa do emerytury w niższym wieku w oparciu o art. 184 w związku z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.), ponieważ nie udowodnił on 15-letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych, a jedynie 8 lat, 5 miesięcy i 28 dni. Organ nie zaliczył jako pracy w warunkach szczególnych następujących okresów pracy odwołującego: w Zakładzie (...) w G. od 21 lutego 1977r. do 30 czerwca 1981r., w Zakładzie (...) w K. od 1 lipca 1981r. do 17 maja 1987r. oraz w (...) SA w K. w okresie od 19 maja 1987r. do 2 lipca 1990r., bowiem odwołujący nie przedłożył za powyższe okresy świadectw pracy w warunkach szczególnych, zaś w przedłożonych świadectwach pracodawcy nie odnotowali pracy w szczególnych warunkach.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony domagał się jej zmiany poprzez przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury. W uzasadnieniu wskazał, że w spornych okresach wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę w warunkach szczególnych jako kierowca samochodów ciężarowych o ładowności powyżej 3,5 tony.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Ubezpieczony ukończył 60 rok życia w dniu (...)., nie jest członkiem OFE, na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymuje się ponad 25-letnim okresem składkowym i nieskładkowym.

W latach 1977-1981 odwołujący był zatrudniony w Zakładzie (...) w G. w wydziale transportu samochodowego na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony. Wydział ten zatrudniał głównie kierowców oraz mechaników. Kierowcy prowadzili samochody marki S., JELCZ, KAMAZ, którymi przywozili na teren zakładu surowce, a także transportowali do hurtowni produkty gotowe. Kierowcy pracowali w systemie jednozmianowym, każdy miał przydzielony samochód ciężarowy. Kierowcy trudnili się transportem surowców oraz towarów przez całe dniówki. W roku 1981 odwołujący został przeniesiony do Zakładu (...) w K., gdyż tam również znajdowała się baza transportowa. Odwołujący pracował tam do roku 1987, wykonywał tę samą pracę kierowcy samochodu ciężarowego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Kolejno, w latach 1987-1990 odwołujący był zatrudniony w (...) Spółce (...) w K. na powierzchni jako pracownik działu transportu. Do zadań ubezpieczonego należał transport ciężkich maszyn i urządzeń górniczych samochodem ciężarowym o ładowności powyżej 3,5 tony.

Przez wszystkie ww. okresy pracy odwołujący wykonywał tę samą pracę kierowcy samochodu ciężarowego pow. 3,5 tony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, nie był delegowany do żadnych innych prac.

Przedłożone w sprawie świadectwa pracy z dnia 17 grudnia 1999r., z dnia 3 stycznia 2001r. oraz z 26 stycznia 2001r. określają stanowisko pracy odwołującego jako „kierowca samochodu ciężarowego” oraz „kierowca”, jednak brak wzmianki o wykonywaniu pracy w warunkach szczególnych.

Powyższy stan faktyczny ustalił Sąd na podstawie: zeznań świadków C. D., J. M., Z. M., E. F. oraz przesłuchania ubezpieczonego (nagranie rozprawy z dnia 8 czerwca 2016r., min.8.29 i n.), akt osobowych J. M., C. D. oraz ubezpieczonego.

Odnośnie rodzaju rzeczywiście wykonywanej pracy przez ubezpieczonego Sąd dał wiarę zeznaniom słuchanych w sprawie świadków oraz ubezpieczonego, gdyż były one rzeczowe, szczegółowe, logiczne, zasadniczo zgodne ze sobą. Świadkowie pracowali razem z ubezpieczonym w spornym okresie jego zatrudnienia lub pełnili funkcję przełożonych odwołującego i stąd niewątpliwie posiadają szczegółową wiedzę na temat miejsca i charakteru wykonywanej przez ubezpieczonego pracy. Nadto zeznania te znajdują potwierdzenie w powołanej w sprawie dokumentacji, zwłaszcza w dokumentacji zawartej w aktach osobowych.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 w zw. z art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych [Dz. U. z 2015 r. poz. 748 ze zm.] prawo do emerytury ma ubezpieczony urodzony po 31 grudnia 1948 roku , który:

-

ukończył 60 lat,

-

udokumentował do dnia 31.12.1998 r. 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych,
w tym co najmniej 15 lat zatrudnienia przy pracach wymienionych w wykazie A Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz.43 ze zm.),

-

nie przystąpił do OFE albo złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa,

Po myśli § 2 ust. 1 i 2 ww. rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w tym akcie prawnym są okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie

Okoliczność sporna w rozpoznawanej sprawie dotyczyła posiadania przez ubezpieczonego na dzień 1 stycznia 1999 r. wymaganego 15 – letniego okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych.

W wykazie A, dziale VIII, poz. 2 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. wymieniono „prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów”.

W ocenie Sądu, przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że ubezpieczony w okresach spornych w niniejszej sprawie, tj. od 21 lutego 1977r. do 30 czerwca 1981r., od 1 lipca 1981r. do 17 maja 1987r. oraz od 19 maja 1987r. do 2 lipca 1990r., czyli ponad 13 lat - pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako kierowca samochodów ciężarowych o ładowności powyżej 3,5 tony. Odwołujący nie był delegowany do prac innego rodzaju. Okoliczność tę potwierdzają zeznania świadków, ubezpieczonego, jak i dokumentacja osobowa.

Bez znaczenia pozostaje, że w wystawionych przez pracodawców świadectwach pracy brak wzmianki o wykonywaniu pracy w warunkach szczególnych. Fakt wykonywania pracy w warunkach szczególnych przez okres przynajmniej 15 lat został bowiem wykazany w postępowaniu sądowym za pomocą innych dowodów. W postępowaniu odwoławczym przed sądem nie obowiązują ograniczenia dowodowe występujące w postępowaniu przed organem rentowym, a Sąd może ustalić okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość jak: okresy zatrudnienia, w tym wykonywanie pracy w warunkach szczególnych, za pomocą wszelkich środków dowodowych, przewidzianych w kodeksie postępowania cywilnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07.12.2006 r., I UK 179/06, LEX nr 342283).

W konsekwencji, po doliczeniu wykazanego w toku postępowania stażu szczególnego w wymiarze ponad 13 lat, do już uwzględnionego przez organ rentowy w wymiarze 8 lat, 5 miesięcy i 28 dni, ubezpieczony legitymuje się 15 – letnim okresem pracy w warunkach szczególnych, a zatem spełnia wszystkie przesłanki nabycia prawa do emerytury.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury poczynając od dnia (...), tj. od dnia osiągnięcia przez niego wieku emerytalnego 60 lat (zgodnie z art.100 ust.1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS).

O kosztach orzeczono po myśli art. 98 k.p.c. w związku z § 9 ust 2 i § 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2015r. poz. 1800 ze zm.) w punkcie drugim orzeczenia.

(-) SSO Grażyna Łazowska