Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 18 czerwca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:
Przewodniczący: SSO Piotr Starosta
Sędziowie: SO Aurelia Pietrzak

SO Tomasz Adamski (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2014 roku w Bydgoszczy na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa W. B.

przeciwko Skarbowi Państwa - Zakładowi Karnemu w B.

o zapłatę

na skutek skargi powoda o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 10 marca
2011 roku w sprawie o sygnaturze II Ca 36/11
postanawia:

odrzucić skargę.

sygn. akt: II Ca 664/13

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2013 r. skarżący W. B. wniósł skargę o wznowienie postępowania zakończonej w sprawie w sprawie o sygn. akt: I C 1923/05. Jako podstawę prawną swojej skargi wskazał art. 401 pkt 2 k.p.c, art. 403 § 2 k.p.c. oraz art. 407 k.p.c. W uzasadnieniu podał, że dowiedział się o nowych dowodach w sprawie, a także, że będąc osadzonym w Areszcie Śledczym w B., nie został doprowadzony na rozprawę dniu 4 listopada 2010 r., na której po przesłuchaniu świadka Sąd Rejonowy w Bydgoszczy, bez wysłuchania jego osoby, zamknął rozprawę i odroczył ogłoszenie wyroku.

W piśmie procesowym wniesionym w dniu 27 listopada 2013 r., będącym odpowiedzią na wezwanie Sądu do usunięcia braków formalnych, powód sprecyzował, że skarga jest konsekwencją nieprawidłowego postępowania Sądu, który odrzucał wnioski o doprowadzenie go na rozprawę, jak również zwlekał z ustanowieniem dla niego pełnomocnika z urzędu. Uczestnictwo skarżącego w rozprawach miało być także utrudniane przez pozwanego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Skarga powoda podlega odrzuceniu.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że przedmiotowa skarga dotyczyła sprawy zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 10 marca 2011 r., sygn. akt: II Ca 36/11, zmieniającym orzeczenie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 9 listopada 2010 r., sygn. akt: I C 1923/05 /k.232 akt sprawy I C 1923/05/, poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 2.000 zł i oddalenie powództwa w pozostałym zakresie. Sąd Okręgowy w dalszej części apelację oddalił oraz orzekł o kosztach postępowania odwoławczego /k.270-270v akt sprawy I C 1923/05/.

Wznowienie postępowania polega na ponownym rozpoznaniu i rozstrzygnięciu sprawy zakończonej prawomocnym orzeczeniem co do istoty sprawy, jeżeli zachodzą przyczyny szczegółowo wskazane w art. 401 - 403 k.p.c. Tylko w przypadku rzeczywistego zaistnienia jednej z podstaw wymienionych w powyższych przepisach możliwe jest wznowienie postępowania. Zakres badania sądu w tym zakresie wyznacza treść złożonej skargi. Konsekwencją negatywnej oceny w zakresie zaistnienia podstaw wznowienia jest

1

zastosowanie art. 410 § 1 k.p.c, który stanowi, że sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie przewidzianego terminu, niedopuszczalną lub nieopartą na ustawowej podstawie.

Skarga o wznowienie postępowania nie opiera się na ustawowej podstawie w rozumieniu art. 410 § 1 k.p.c. zarówno wtedy, gdy przytoczona w niej podstawa nie odpowiada wzorcowi którejkolwiek z podstaw wznowienia, jak i wówczas, gdy podstawa ta odpowiada wprawdzie temu wzorcowi, lecz w rzeczywistości nie wystąpiła (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28.02.2014 r., IV CZ 126/13, LEX nr 1446452). Ten dominujący pogląd przyjmuje, że badanie oparcia skargi na ustawowej podstawie nie ogranicza się do kontroli, czy wskazane w skardze okoliczności odpowiadają ustawowym podstawom wznowienia, ale obejmuje również ustalenie, czy podstawa rzeczywiście istnieje.

Przenosząc powyższe wywody o charakterze ogólnym na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że pomimo przytoczenia w skardze twierdzeń objętych zakresem ustawowych podstaw warunkujących wznowienie, żadna z przywołanych w niej przyczyn w rzeczywistości nie wystąpiła. Powód powołał się na wykrycie nowych dowodów w sprawie (art. 403 § 2 k.p.c.) oraz na niemożność działania w toku postępowania (art. 401 pkt 2 k.p.c). Odnośnie pierwszej podstawy, powód ograniczył się jedynie do podania, że dowiedział się o nowych dowodach, jednakże nie wskazał na nie. Nie sprecyzował, jaki nowy środek dowodowy został przez niego wykryty i tym samym nie podał, dlaczego nie skorzystał z niego w poprzednim postępowaniu. Wobec tego Sąd Okręgowy nie miał podstaw do uznania, że przesłanka wymieniona w art. 403 § 2 k.p.c. rzeczywiście zachodzi w niniejszej sprawie.

Podobny wniosek wypływa po analizie treści skargi pod kątem podstawy zawartej art. 401 pkt 2 k.p.c. a polegającej na braku możności działania. Przede wszystkim zauważyć należy, iż powód był w sprawie reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika ustanowionego dla niego z urzędu, który od momentu wyznaczenia był obecny na wszystkich posiedzeniach przewidzianych na rozprawę, w tym także na rozprawie odwoławczej. Nadto, poza terminami, pełnomocnik ten składał pisma procesowe, w których przedstawiał wnioski dowodowe, twierdzenia i argumentację prawną na poparcie roszczenia powoda. Wobec tego nie sposób stwierdzić, aby powód był w sprawie pozbawiony możności działania. O takiej sytuacji można mówić wówczas, gdy przedmiotem rozprawy, w której strona nie mogła wziąć udziału, były kwestie merytoryczne, mogące mieć wpływ na wynik sprawy (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25.11.2011 r., II CZ 86/11, LEX nr 1096039). Tymczasem w rozpoznawanym przypadku taki stan rzeczy nie wystąpił. Pełnomocnik powoda miał możliwość wypowiedzenia się co do każdej kwestii merytorycznej związanej ze sprawą, co

2

zresztą czynił. Skoro zatem interesy powoda były zabezpieczone, Sąd Rejonowy nie miał obowiązku doprowadzania go na terminy posiedzeń wyznaczonych na rozprawę. Z tego tylko powodu nie można skutecznie domagać się wznowienia postępowania w oparciu o art. 401 pkt 2 k.p.c. Tym samym druga podstawa powołana w skardze również nie zaistniała w sprawie.

Ubocznie Sąd Okręgowy wskazuje, że nawet gdyby wystąpiła w sprawie niemożność działania ze strony powoda, to i tak - z racji upływu trzymiesięcznego terminu przewidzianego w art. 407 § 1 k.p.c. - wznowienie postępowania nie byłoby już możliwe. Powód złożył przedmiotową skargę w dniu 24 czerwca 2013 r., zaś o treści prawomocnego wyroku w sprawie uzyskał informację najpóźniej w kwietniu 2011 r. /k.298 akt sprawy I C 1923/05/.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 410 § 1 k.p.c, odrzucił skargę powoda jako nieopartą na ustawowej podstawie wznowienia postępowania.