Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

O., dnia 26 lipca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Ostródzie IV Wydział Pracy w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Jan Bewicz

Protokolant: st. sekr. sąd. Marlena Młynarkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2016 r. w Ostródzie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. E. PESEL (...)

przeciwko Urzędowi Miasta I. NIP (...)

o odprawę pieniężną

I. oddala powództwo,

II. zasądza od powódki A. E. na rzecz pozwanego Urzędu Miasta I. kwotę 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Powódka A. E. wniosła pozew przeciwko Urzędowi Miasta I. o zasądzenie kwoty 13440 zł z odsetkami ustawowymi od 01 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu podniosła, iż była zatrudniona u pozwanego na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony z dnia 01 lutego 2009 roku. W dniu 15 grudnia 2014 roku powódka otrzymała wypowiedzenie zmieniające warunki pracy i płacy, których nie przyjęła. Główną przyczyną odmowy przyjęcia zaproponowanych warunków pracy i płacy było zmniejszenie wynagrodzenia o 1110 zł miesięcznie oraz umniejszenie prestiżu proponowanego stanowiska. W ocenie powódki przyczyna wypowiedzenia powódce warunków pracy i płacy leży po stronie pracodawcy, co uzasadnia zasądzenie na jej rzecz oprawy pieniężnej, o której mowa w art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Powódka pismem z dnia 18 grudnia 2015 roku wezwała pozwanego do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem, jednak pozwany odmówił argumentując, że roszczenie powódki objęte zostało zakresem ugody sądowej z dnia 31 marca 2015 roku w sprawie IV P (...). W ocenie powódki, twierdzenie pozwanego o objęciu zgłoszonego roszczenia ugodą sądową, nie znajduje uzasadnienia w świetle art. 84 kp.

Pozwany Urząd Miasta I. wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew wskazał, że nigdy nie zmierzał do rozwiązania z powódką stosunku pracy, lecz jego intencją było zapewnienie jej jak najkorzystniejszych warunków w celu zachowania powódki w pracy. Motywował ponadto, że zaproponowane powódce w dniu 15 grudnia 2014 roku nowe warunki pracy były warunkami odpowiednimi do jej kwalifikacji, doświadczenia oraz wcześniej pełnionych funkcji.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka A. E. była zatrudniona Urzędzie Miasta I. na podstawie umowy o pracą na czas nieokreślony z dnia 30 stycznia 2009 roku, na stanowisku Sekretarza Miasta I., w pełnym wymiarze czasu pracy. Wynagrodzenie powódki za okres od 01 marca 2015 roku do 31 marca 2015 roku wynosiło 6720 zł brutto.

(dowód: umowa o pracę z dnia 30 stycznia 2009 roku – część B akt osobowych, zaświadczenie o wysokości zarobków k. 25)

Pismem z dnia 15 grudnia 2014 roku pozwany wypowiedział powódce warunki pracy i płacy w związku z reorganizacją (...) wprowadzoną Zarządzeniem Nr 120- (...) Burmistrza Miasta I. z dnia 12 grudnia 2014 roku w sprawie zmiany Regulaminu Organizacyjnego Urzędu Miasta I.. Pozwany zaproponował powódce stanowisko Kierownika Wydziału Organizacyjno-Obywatelskiego, w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem 3800 zł plus dodatek funkcyjny w kwocie 1050 zł plus dodatek za wieloletnią pracę w wysokości 20% wynagrodzenia zasadniczego (760 zł). Powódka nie przyjęła nowych warunków pracy o płacy.

(dowód: wypowiedzenie warunków pracy i płacy z dnia 14 grudnia 2014 r., pismo powódki z 13 lutego 2015 roku – część B akt osobowych)

W dniu 22 grudnia 2014 roku powódka A. E. złożyła do Sądu Rejonowego w Ostródzie pozew przeciwko Urzędowi Miasta I. o odszkodowanie za niezgodne z prawem wypowiedzenie warunków pracy i płacy. Na rozprawie w dniu 31 marca 2015 roku w sprawie IV P (...) strony zawarły ugodę, mocą której pozwany zobowiązał się zapłacić powódce kwotę 13440 zł tytułem odszkodowania, płatną w terminie 14 dni od uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania w sprawie (punkt 1). W punkcie 2 ugody strony ustaliły, że nie wpłacenie kwoty określonej w punkcie 1 ugody w terminie, spowoduje naliczanie odsetek od dnia zawarcia ugody do dnia zapłaty. W punkcie 3 ugody strony zgodnie oświadczyły, iż wyrażają zgodę na powyższą treść ugody i zawarcie niniejszej ugody kończy spór między stronami oraz wyczerpuje wszelkie roszczenia powódki z pozwu i ze stosunku pracy u pozwanego. Postanowieniem z dnia 31 marca 2015 roku Sąd Rejonowy w Ostródzie umorzył postępowanie w sprawie.

(dowód: pozew k. 2-9, ugoda z dnia 31 marca 2015 r. k. 97, postanowienie k. 98 – akt sprawy IV P (...))

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzone w sprawie dokumenty, w tym również znajdujące się w aktach tut. Sądu IV P (...), które nie wzbudziły wątpliwości Sądu w zakresie swej wiarygodności, w pełni korespondują ze sobą i składają się na ustalony w sprawie stan faktyczny. Nie były one kwestionowane przez strony postępowania, a nadto nie zachodziły również żadne wątpliwości, co do ich formy bądź treści. Sąd oddalił wnioski dowodowe powódki zawarte w punkcie 4-9 pozwu oraz wniosek strony pozwanej o przesłuchanie świadka W. M., albowiem w świetle poczynionych ustaleń faktycznych, nie miały one dla rozstrzygnięcia sprawy znaczenia, a nadto zmierzały do przedłużenia postępowania.

Poza sporem w przedmiotowej sprawie pozostawała okoliczność, że powódka była zatrudniona u pozwanego na podstawie umowy o pracę z dnia 30 stycznia 2009 roku. Niesporne było również, że pozwany pismem z dnia 15 grudnia 2014 roku wypowiedział powódce warunki pracy i płacy z powodu reorganizacji (...). Okolicznością niekwestionowaną był również fakt zawarcia przez strony ugody w sprawie IV P (...) - o odszkodowanie za nieuzasadnione wypowiedzenie warunków pracy i płacy.

W kontekście powyższego, wskazać należy, że na rozprawie w dniu 31 marca 2015 roku w sprawie IV P (...), strony po mediacji sądu zawarły ugodę, mocą której pozwany zobowiązał się zapłacić powódce kwotę 13440 zł tytułem odszkodowania, płatną w terminie 14 dni od uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania w sprawie (punkt 1). W punkcie 2 ugody strony ustaliły, że nie wpłacenie kwoty określonej w punkcie 1 ugody w terminie, spowoduje naliczanie odsetek od dnia zawarcia ugody do dnia zapłaty. W punkcie 3 ugody strony zgodnie oświadczyły, iż wyrażają zgodę na powyższą treść ugody i zawarcie niniejszej ugody kończy spór między stronami oraz wyczerpuje wszelkie roszczenia powódki z pozwu i ze stosunku pracy u pozwanego.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że ugoda jest umową, która umożliwiła likwidowanie konfliktów na drodze kompromisu, bez konieczności prowadzenia sformalizowanego postępowania dowodowego. Możliwość zawarcia ugody jest jednak w każdym razie uzależniona od gotowości do zawierania kompromisów, ustępstw i rezygnacji ze swoich mniej lub bardziej prawdopodobnych racji na rzecz partnera stosunku prawnego.

Uzasadnieniem dla zawarcia ugody jest istnienie niepewności co do powstania lub potencjalnie przynajmniej możliwości powstania między stronami sporu co do roszczeń wynikających ze stosunku prawnego. Obojętne jest przy tym, czy niepewność ta rzeczywiście istnieje, czy istnieje tylko według wyobrażenia stron (R. L. de B., Zobowiązania, s. 607).

Okoliczność, w jakiej zawierana jest ugoda sprawia, że ugoda nie tworzy między stronami nowego stosunku prawnego, ale prowadzi do częściowego zmodyfikowania istniejącego stosunku. Częściowo nowe ukształtowane stosunki są pochodną wzajemnych ustępstw poczynionych sobie nawzajem przez strony. W rezultacie ugody ten niepewny lub sporny stosunek prawny jest przekształcony w stosunek prawny i bezsporny. (E. Gniewek, Komentarz do Kodeksu Cywilnego 2006r. – art. 917 KC).

W wyroku z dnia 24 czerwca 1997 r. I ACa 209/97 Sąd Apelacyjny w Katowicach orzekł, iż „ugoda jest umową, mocą której strony czynią sobie wzajemne ustępstwa celem usunięcia niepewności co do roszczeń wynikających z łączącego ich stosunku prawnego lub uchylenia istniejącego lub mogącego powstać w przyszłości sporu”. (OSA 1998/11-12/50)

Z treści ugody zawartej przez strony wynika jednoznacznie, iż celem jej było załatwienie definitywnie sporu między stronami.

Analizując treść ugody zgodnie z jej brzmieniem należało dojść do przekonania, że strona pozwana zawarła tę ugodę z powódką będąc przekonaną, iż jej zawarcie definitywnie kończy spór między stronami, bez dalszych nieprzewidzialnych konsekwencji. Taki był sens i cel ugody wynikającej wprost z jej literalnego brzmienia.

Podstawa do uznania ugody sądowej za prawidłową jest wypełnienie obowiązków z art. 203 § 4, art. 233 § 1 oraz art. 469 kpc.

Zgodnie z treścią art. 10, 223 § 1 i 468 § 2 kpc w przywołanej wyżej sprawie sygn. akt. IV P (...) przewodnicząca wyszła z propozycją rozważenia przez strony możliwości ugodowego załatwienia sporu. W tym celu zarządziła przerwę, aby umożliwić stronom swobodną, niczym nieskrępowaną rozmowę.

Rozmowa ta odbyła się w obecności profesjonalnych pełnomocników.

Strony sporu wyraziły wolę zawarcia ugody, której uzgodniona treść została zamieszczona w protokole rozprawy i przez nie podpisana.

W tym stanie rzeczy, postępowanie w sprawie zostało umorzone i uprawomocniło się.

W dalszej kolejności wskazać należy, że ugoda ma charakter materialno-prawny i procesowy. W ugodzie strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo uchylić spór istniejący lub mogący powstać. Ugoda zawarta przed sądem nie prowadzi do powstania powagi rzeczy osądzonej (res transactae), ale wiąże strony dopóki nie zostanie prawnie podważona.

A skoro tak, to roszczenie powódki o zasądzenie odprawy pieniężnej – jest nieuzasadnione.

Strona pozwana wykonała ugodę – zgodnie z jej treścią – a to spowodowało ten skutek, że zobowiązanie wygasło.

Nie bez znaczenia jest bowiem zapis, iż zawarcie takiej, a nie innej ugody (i w ogóle jej zawarcie) kończy spór między stronami. Taki jest sens i cel ugody wynikający z jej literalnego brzmienia. Gdyby było inaczej, to zawieranie ugód mijałoby się z celem, gdyż nie dawałoby żadnych gwarancji stronom, że zażegnała ona spór między stronami już istniejący lub mogący powstać.

W świetle powyższych rozważań, twierdzenia strony powodowej, jakoby roszczenie, którego dochodzi w przedmiotowej sprawie nie zostało objęte ugodą zawartą sprawie IV P 249/14– nie zasługują na uwzględnienie.

Biorąc powyższe rozważania pod uwagę, powództwo zostało oddalone.

O kosztach orzeczono po myśli art. 98 kpc. Na zasądzoną kwotę 3600 zł składało się wynagrodzenie pełnomocnika ustalone w oparciu o § 9.1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.