Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 sierpnia 2015r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 sierpnia 2015r. w S.

odwołania S. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 12 listopada 2014 r. Nr (...)

w sprawie S. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala prawo S. S. do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy z związku z chorobą zawodową w okresie od 1 października 2014r. do 30 września 2017r.

Sygn. akt: IV U 9/15 UZASADNIENIE

Decyzją z 12 listopada 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art.57 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odmówił S. S. od 1 października 2014r. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z choroba zawodową wskazując, że u wymienionego nie stwierdzono niezdolności do pracy.

Odwołanie od w/w decyzji złożył S. S. wnosząc o jej zmianę i ustalenie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. Zaskarżonej decyzji zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego oraz błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że stwierdzona u niego choroba zawodowa nie powoduje niezdolności do pracy. Wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych dla oceny stanu jego zdrowia w kontekście zdolności do wykonywania pracy (odwołanie k.1-3).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując że zaskarżona decyzja wydana została na podstawie orzeczenia Komisji Lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 3 listopada 2014r., która nie stwierdziła u ubezpieczonego niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową, a odwołanie nie wnosi do sprawy żadnych nowych dowodów faktycznych lub prawnych, które uzasadniałyby zmianę tej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.6-7).

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony S. S. do 30 września 2014r. uprawniony był do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku ze stwierdzoną u niego chorobą zawodową pod postacią wyprysku kontaktowego zawodowego (decyzja z 2 lutego 2012r. o ustaleniu prawa do renty w związku z chorobą zawodową na okres do 30 września 2014r. k.181 akt rentowych oraz decyzja Powiatowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z 22 lutego 1986r. o stwierdzeniu choroby zawodowej k.6 tom dokumentacji medycznej za wnioskiem o wydanie orzeczenia z 9 czerwca 2000r.). W dniu 8 września 2014r. ubezpieczony wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z wnioskiem o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową na dalszy okres (wniosek k.197 akt rentowych). Rozpoznając wniosek organ rentowy skierował ubezpieczonego na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 10 października 2014r. ustalił, że ubezpieczony jest nadal częściowo niezdolny do pracy w związku z chorobą zawodową, przy czym jest to niezdolność trwała (orzeczenie lekarza orzecznika z 10 października 2014r. k.199 akt rentowych).

Na skutek zarzutu wadliwości powyższego orzeczenia zgłoszonego przez Zastępcę Głównego Lekarza Orzecznika ZUS w S. w piśmie z 20 października 2014r. (zarzut wadliwości orzeczenia lekarza orzecznika k.21 tom dokumentacji medycznej) ubezpieczony skierowany został na badanie przez komisję lekarską ZUS, która w orzeczeniu z 3 listopada 2014r. ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z 3 listopada 2014r. k.203 akt rentowych). Na podstawie powyższego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z 12 listopada 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową na dalszy okres (decyzja z 12 listopada 2014r. k.204 akt rentowych).

Ubezpieczony ma 64 lata i zawód montera instalacji sanitarnych. Ubezpieczony pracował w swoim zawodzie ,tj. jako monter wodno-kanalizacyjny do 2000r. (świadectwa pracy i zaświadczenie o zatrudnieniu k.10-12 akt rentowych). Decyzją z 22 lutego 1986r. stwierdzono u niego chorobę zawodową w postaci wyprysku zawodowego kontaktowego objawiającego się alergią na nikiel, kobalt i chrom, z którymi to alergenami ubezpieczony miał do czynnie w trakcie pracy na stanowisku montera (decyzja Powiatowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z 22 lutego 1986r. o stwierdzeniu choroby zawodowej k.6 tom dokumentacji medycznej za wnioskiem o wydanie orzeczenia z 9 czerwca 2000r.).

Ubezpieczony jest nadal częściowo niezdolny do pracy z związku z powyższą chorobą zawodową, a przewidywany okres trwania tej niezdolności to trzy lata licząc od 30 września 2014r. – ustanie poprzednio ustalonego prawa do renty. U ubezpieczonego występują zmiany wypryskowe, które okresowo zaostrzają się i wymagają leczenia ambulatoryjnego. Zmiany te zaostrzają się w związku z rozpowszechnieniem alergenów również w środowisku pozazawodowym oraz w związku z reakcjami krzyżowymi pomiędzy alergenami (opinia biegłej z zakresu dermatologii k.12-13 akt sprawy oraz opinia uzupełniająca tej biegłej k.20 akt sprawy).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego S. S. podlegało uwzględnieniu. Ubezpieczony zasadnie zarzucił organowi rentowemu naruszenie prawa materialnego oraz błąd w ustaleniach faktycznych polegający na stwierdzeniu, że ubezpieczony nie jest on niezdolny do pracy w związku z chorobą zawodową.

Co do naruszenia prawa materialnego wskazać należy, że w zaskarżonej decyzji organ rentowy jako podstawę swojego rozstrzygnięcia wskazał przepis art.57 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w sytuacji, gdy świadczenia z tytułu choroby zawodowej regulują przepisy ustawy z 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. z 2009r., Nr 167, poz.1322 ze zm.). Zgodnie z art.6 ust.1 pkt 6 powyższej ustawy z tytułu choroby zawodowej przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy – dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy w związku z chorobą zawodową. W myśl art.12 ust.1, 2 i 3 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - znajdującej z mocy art.17 ust.1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych odpowiednie zastosowanie do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową - niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Rozstrzygnięcie o zasadności odwołania ubezpieczonego od decyzji organu rentowego odmawiającej mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową wymagało ustalenia, czy u ubezpieczonego w dalszym ciągu istnieje niezdolność do pracy w związku z tą chorobą i jakiego stopnia. W tym celu Sąd zasięgnął opinii specjalisty z zakresu medycyny. Sporządzona na tę okoliczność opinia biegłej z zakresu dermatologii dała podstawy do ustalenia, że ubezpieczony jest w dalszym ciągu ,tj. po 30 września 2014r. osobą częściowo niezdolną do pracy z związku ze stwierdzoną u niego chorobą zawodową, przy czym przewidywany okres trwania tej niezdolności to 30 września 2017r. W ocenie biegłej występujący u ubezpieczonego wyprysk zawodowy kontaktowy objawiający się alergią m.in. na chrom i nikiel powoduje, ze ubezpieczony jest nadal częściowo niezdolny do pracy, a zatem niezdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami ,tj. pracy montera instalacji sanitarnych, w której występują wskazane alergeny. Sąd uznał przedmiotową opinię za wiarygodny dowód w sprawie, gdyż wydana została przez specjalistę z zakresu schorzenia występującego u ubezpieczonego, a ponadto poprzedzona była analizą dokumentacji medycznej ubezpieczonego i jego badaniem. Ustaleń opinii nie podważa fakt, że ubezpieczony pracuje obecnie (w niepełnym wymiarze) w charakterze woźnego w przedszkolu. Praca tego rodzaju nie odpowiada bowiem kwalifikacjom ubezpieczonego i co do zasady nie wymaga specjalnych kwalifikacji.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art.477 ¹⁴§2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji wyroku.