Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2013 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Janiszewska

Sędziowie: SO Marcin Łochowski (spr.), SO Paweł Iwaniuk

Protokolant: apl. ogóln. Paulina Wesołowska

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2013 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy ze skargi A. B. H. v. H.

o wznowienie postępowania

w sprawie z wniosku Skarbu Państwa

z udziałem S. E.

o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie

na skutek apelacji Skarbu Państwa – Starosty Otwockiego od wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 1 czerwca 2012 r., sygn. akt I C 414/11

I. uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Otwocku prowadzi księgę wieczystą nr (...), znosi postępowanie w tej części i przekazuje sprawę w tej części Sądowi Rejonowemu w Otwocku do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach procesu w instancji odwoławczej;

II. zmienia zaskarżony wyrok w pozostałej części w ten sposób, że w tej części oddala skargę o wznowienie postępowania.

Sygn. akt IV Ca 1417/12

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

I. Apelacja Skarbu Państwa – Starosty Powiatu Otwockiego jest zasadna.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego, szczegółowo opisane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (k.268-270) i przyjmuje je za własne. Nie można jednak podzielić zasadniczej części argumentacji prawnej, która legła u podstaw tego orzeczenia. Co więcej, uchybienia, do jakich doszło w toku postępowania, muszą skutkować uchyleniem zasadniczej części zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.

II. 1. W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 378 § 1 k.p.c. sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Natomiast, stosownie do treści art. 379 pkt 2 k.p.c. nieważność postępowania zachodzi m.in., jeżeli strona nie miała organu powołanego do jej reprezentowania.

W tym kontekście trzeba podnieść, iż zgodnie z art. 67 § 2 k.p.c. za Skarb Państwa podejmuje czynności procesowe organ państwowej jednostki organizacyjnej, z której działalnością wiąże się dochodzone roszczenie, lub organ jednostki nadrzędnej. W zakresie określonym odrębną ustawą za Skarb Państwa czynności procesowe podejmuje Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa. Nie ulega przy tym wątpliwości, że sąd w toku postępowania ma obowiązek czuwać nad należytą reprezentacją Skarbu Państwa ( zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 2010 r., II CSK 393/09, LEX nr 602681). Stosownie bowiem do treści art. 202 zd. 2 k.p.c. „brak należytej reprezentacji strony, rozumiany m.in. jako niedziałanie za stronę – także za Skarb Państwa – organu uprawnionego … (… organu państwowej jednostki organizacyjnej, z której działalnością wiąże się dochodzone roszczenie) – sąd bierze pod rozwagę z urzędu w każdym stanie sprawy ( tak G.Bieniek: Reprezentacja Skarbu Państwa i jednostek samorządu terytorialnego w postępowaniu cywilnym, Warszawa 2004, s.23).

W konsekwencji, jeżeli Skarb Państwa był reprezentowany w postępowaniu przez organ jednostki niewłaściwej, tj. takiej, z działalnością której nie wiązało się dochodzone roszczenie (art. 67 § 2 k.p.c.), postępowanie jest dotknięte nieważnością w oparciu o art. 379 pkt 2 k.p.c. ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 kwietnia 1999 r., III CKN 1239/98, OSNC nr 11 z 1991 r., poz. 191). Przepis art. 379 pkt 2 k.p.c. odwołuje się bowiem do tej samej przesłanki, o jakiej mowa w art. 202 zd. 2 k.p.c., czyli do „braku organu”, rozumianego w takiej sytuacji jako niedziałanie w postępowaniu właściwego organu uprawnionego do reprezentacji Skarbu Państwa.

2. Wymaga zatem rozważenia, czy w postępowaniu w niniejszej sprawie Skarb Państwa były reprezentowany przez organ właściwej jednostki organizacyjnej. Ustalenie właściwej jednostki organizacyjnej musi nastąpić w odniesieniu do przedmiotu postępowania.

Skarżący A. B. H. v. H. złożył skargę o wznowienie postępowania, zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Powiatowego w Otwocku z dnia 30 września 1961 r., na mocy którego Skarb Państwa nabył przez zasiedzenie własność nieruchomości, położonej w O. przy ul. (...) pod nazwą (...) (k.14 akt Ns 683/61), składającej się obecnie z działek ewidencyjnych nr (...) (wypis z ewidencji gruntów i budynków – k.261-263). Działka nr (...) z obrębu 00-76-76, dla której w Sądzie Rejonowym w Otwocku jest prowadzona księga wieczysta nr (...) znajduje się we władaniu Lasów Państwowych – Nadleśnictwa C.. Jest to działka leśna (k.261, 264). Druga działka nr (...) znajduje się we władaniu Skarbu Państwa – Zarządu (...) w O. (k.263). Natomiast, wszystkie czynności procesowe w imieniu Skarbu Państwa były w toku postępowania podejmowane przez Starostę Otwockiego (k.95, 224-228, 233, 247).

Należy zgodzić się z tezą, że zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. Nr 102 z 2010 r., poz. 651 ze zm. – dalej, jako: „u.g.n.”) starosta z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z przepisów tej ustawy oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej (uzasadnienie zaskarżonego wyroku – k.274). Tym samym, reprezentacja Skarbu Państwa w zakresie działki nr (...) był prawidłowa.

Odnośnie działki nr (...) trzeba wskazać, iż stosownie do treści art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (t.j. Dz.U. Nr 12 z 2011 r., poz. 59 ze zm. – dalej, jako: „u.l.”) lasami stanowiącymi własność Skarbu Państwa zarządza Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe, zwane "Lasami Państwowymi". Lasy Państwowe jako państwowa jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej reprezentują Skarb Państwa w zakresie zarządzanego mienia (art. 32 ust. 1 u.l.). Z kolei zgodnie z art. 35 ust. 1 pkt 1 u.l. nadleśniczy reprezentuje Skarb Państwa w stosunkach cywilnoprawnych, w zakresie swojego działania. Nie budzi wątpliwości, że przepisy art. 32 ust. 1 i art. 35 ust. 1 pkt 1 u.l. są przepisami szczególnymi w rozumieniu art. 11 ust. 1 u.g.n., wyłączającymi kompetencje starosty co do reprezentacji Skarbu Państwa w zakresie nieruchomości leśnych.

Rację ma więc skarżący, zarzucając, że Skarb Państwa – w odniesieniu do działki nr (...) – nie był reprezentowany przez organ właściwej jednostki organizacyjnej (pkt I. apelacji – k.295). W ocenie Sądu Okręgowego, w zakresie ww. działki właściwą jednostką organizacyjną Skarbu Państwa w rozumieniu art. 67 § 2 k.p.c. jest w świetle treści art. 35 ust. 1 pkt 1 u.l. w zw. z art. 32 ust. 1 Państwowe Gospodarstwo Leśne „Lasy Państwowe” Nadleśnictwo C..

Oczywiście trafny jest przy tym pogląd wyrażony w odpowiedzi na apelację, a bazujący na stanowisku Sądu Najwyższego ( wyrok z dnia 14 kwietnia 1999 r., III CKN 1239/98, op. cit.), że jeżeli w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji Skarb Państwa reprezentowany był tylko przez część jednostek organizacyjnych, z których działalnością wiąże się dochodzone roszczenie, to pominięcie pozostałych jednostek nie może być podstawą do uznania nieważności postępowania z przyczyn wymienionych w art. 379 pkt 2 i 5 k.p.c. (k.318). Rzecz jednak w tym, iż w postępowaniu w niniejszej sprawie taka sytuacja nie zachodziła. Konieczne jest bowiem podkreślenie, że Skarb Państwa w odniesieniu do poszczególnych działek powinien być reprezentowany przez organy innych jednostek organizacyjnych. Nie jest więc tak, iż przedmiot postępowania w niniejszej sprawie można było powiązać z działalnością kilku jednostek organizacyjnych Skarbu Państwa. Wprost przeciwnie, w wypadku każdej działki z osobna właściwy do reprezentacji był organ innej jednostki organizacyjnej.

3. Z tego względu, postępowanie w zakresie działki nr (...) jest na podstawie art. 379 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 67 § 2 k.p.c. dotknięte nieważnością. Dlatego też, Sąd Okręgowy w oparciu o art. 386 § 2 k.p.c. uchylił zaskarżony wyrok w części dotyczącej nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Otwocku prowadzi księgę wieczystą nr (...), zniósł postępowanie w tej części i przekazał sprawę w tej części Sądowi Rejonowemu w Otwocku do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi zgodnie z art. 108 § 2 k.p.c. rozstrzygnięcie o kosztach procesu w instancji odwoławczej.

III. 1. Nie ma natomiast przeszkód procesowych do merytorycznego rozpoznania apelacji w części dotyczącej działki nr (...). Należy zgodzić się z dokonaną przez Sąd Rejonowy oceną, że skarga o wznowienie postępowania została wniesiona w terminie (art. 407 § 1 k.p.c.) i została oparta na ustawowej podstawie. Brak było zatem podstaw do odrzucenia skargi (art. 410 § 1 zd. 1 k.p.c.), a podniesione na tej płaszczyźnie zarzuty apelacyjne (pkt II. i III. apelacji – k.295) są bezzasadne.

2. Zgodnie z art. 407 § 1 k.p.c. skargę o wznowienie wnosi się w terminie trzymiesięcznym; termin ten liczy się od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia, a gdy podstawą jest pozbawienie możności działania lub brak należytej reprezentacji - od dnia, w którym o wyroku dowiedziała się strona, jej organ lub jej przedstawiciel ustawowy.

Sąd Rejonowy słusznie przyjął, że składająca skargę spadkobierczyni S. E. – C. C. H. dowiedziała się o treści postanowienia Sądu Powiatowego w Otwocku z dnia 30 września 1961 r. dopiero w dniu 23 stycznia 2007 r. (k.269). Trzeba zgodzić się z tezą, że „dowiedzenie” się, o jakim mowa w art. 407 § 1 k.p.c. zakłada posiadanie wiedzy o treści orzeczenia oraz takich jego elementach (np. dacie, sygnaturze akt itp.), które pozwalają złożyć skargę o wznowienie postępowania.

W zgromadzonym materiale dowodowym brak jest podstaw do przyjęcia, że skarżąca lub jej spadkodawczyni dowiedziały się o orzeczeniu Sądu Powiatowego w Otwocku przed dniem 23 stycznia 2007 r. W szczególności, dla rozpoczęcia biegu terminu określonego w art. 407 § 1 k.p.c. nie jest wystarczająca ogólnikowa wiedza o istnieniu orzeczenia, ale brak szczegółowych informacji o jego treści i skutkach (zeznania J. W. – k.84, 175).

3. Odnosząc się natomiast do podstawy wznowienia, trzeba wskazać, że zgodnie z art. 401 pkt 2 k.p.c. można żądać wznowienia postępowania m.in. z powodu nieważności, jeżeli strona wskutek naruszenia przepisów prawa była pozbawiona możności działania. Skarżący wywodził, że na skutek wadliwego ustanowienia kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu S. E. w toku postępowania toczącego się w sprawie sygn. akt Ns 683/61 przed Sądem Powiatowym w Otwocku doszło do nieważności postępowania z uwagi na pozbawienie właścicielki nieruchomości możności działania (skarga o wznowienie postępowania – k.3-4). Pogląd ten należy podzielić.

Postępowanie przed Sądem Powiatowym w Otwocku toczyło się na podstawie przepisów dekretu z dnia 18 lipca 1945 r. Kodeks postępowania niespornego (Dz.U. Nr 27 z 1945 r., poz. 169 ze zm.). Zgodnie z art. 4 tego dekretu w przypadkach nieunormowanych w kodeksie postępowania niespornego lub w przepisach szczególnych stosowało się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania cywilnego. Zatem do ustanowienia kuratora znajdowały zastosowanie przepisy wówczas obowiązującego d. k.p.c. (zob. t.j. Dz.U. Nr 43 z 1950 r., poz. 394 ze zm.). Stosownie do treści art. 153 § 1 d. k.p.c. jeżeli stronie nieznanej z miejsca pobytu miał być doręczony pozew lub inne pismo wymagające dokonania czynności procesowej, doręczenie mogło nastąpić tylko do rąk kuratora ustanowionego do zastępowania nieobecnego; obowiązywało to aż do chwili zgłoszenia się strony lub osoby uprawnionej do jej zastępowania. Przewodniczący ustanawiał kuratora na wniosek strony oraz ogłaszał o tym przez obwieszczenie publiczne w budynku sądowym i w lokalu prezydium gminnej (miejskiej) rady narodowej, w sprawach zaś większej wagi – nadto w piśmie urzędowym przeznaczonym do ogłoszeń, a według uznania także w gazetach (art. 153 § 2 d. k.p.c.). Zgodnie z art. 153 § 3 d. k.p.c. z chwilą doręczenia kuratorowi doręczenie uważało się za dokonane. Sąd mógł jednak skuteczność doręczenia uzależnić od upływu oznaczonego terminu od daty wywieszenia obwieszczenia w budynku sądowym.

Nie ulega wątpliwości, że w świetle treści art. 153 § 3 d. k.p.c. w zw. z art. 153 § 2 d. k.p.c. dokonanie obwieszczenia publicznego o ustanowieniu kuratora było nieodzownym warunkiem skuteczność doręczeń dokonywanych do rąk tego kuratora (zob. także § 56 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 września 1953 r. Regulamin czynności sądów wojewódzkich i powiatowych w sprawach cywilnych i karnych, Dz.U. Nr 44 z 1953 r., poz. 216). Dlatego też, do akt sprawy powinno zostać dołączone obwieszczenie z zaznaczoną na nim datą wywieszenia ( tak L.Peiper: Komentarz do k.p.c. Tom I, Kraków 1934, s.36, t.117, por. także J.Litauer: Komentarz do procedury cywilnej, Warszawa 1933, s.89, t.7). W aktach sprawy sygn. akt Ns 683/61 brak jest jednak obwieszczenia o ustanowieniu kuratora, mimo zarządzenia z dnia 1 sierpnia 1961 r. o przesłaniu obwieszczenia Prezydium Miejskiej Rady Narodowej i wywieszeniu na tablicy sądowej (k.7v akt Ns 683/61) oraz mimo adnotacji o wykonaniu tego zarządzenia (k.7 akt Ns 683/61).

Skoro zatem brak dowodu dokonania obwieszczenia publicznego, to doręczenie kuratorowi ustanowionemu postanowieniem z dnia 1 sierpnia 1961 r. zawiadomienia o terminie posiedzenia w dniu 30 września 1961 r. (k.10 akt Ns 683/61) nie było skuteczne. Co więcej, w aktach sprawy brak jest również zarządzenia o doręczeniu odpisu wniosku kuratorowi oraz dowodu doręczenia tego odpisu.

Sąd Okręgowy podziela pogląd, że zaniechanie przez sąd obwieszczeń, o jakich mowa w art. 153 § 3 k.p.c., jeżeli pozbawiło to stronę zastąpioną przez kuratora możności obrony jej praw, powoduje nieważność postępowania ( tak K.Lipski: K.p.c. Przepisy wprowadzające i związkowe z orzecznictwem okresu powojennego i komentarzem, Warszawa 1961, s.128, t.7). W konsekwencji, Sąd Rejonowy trafnie uznał, że w postępowaniu przed Sądem Powiatowym w Otwocku S. E. wskutek naruszenia przepisów prawa została pozbawiona możności działania, co uzasadniało wznowienie postępowania w oparciu o art. 401 pkt 2 k.p.c.

4. Nie można jednak z przyczyn fundamentalnych zgodzić się z dokonaną przez Sąd Rejonowy interpretacją przepisów dekretu z dnia 8 marca 1946 r. o majątkach opuszczonych i poniemieckich (Dz.U. Nr 13 z 1946 r., poz. 87 ze zm. – dalej, jako: „d.m.o.p.”).

Sąd I instancji ustalił bowiem, że właścicielka nieruchomości S. E. opuściła Polskę w 1936 r., wyjeżdżając do Palestyny, pozostawiając nieruchomość pod opieką swych rodziców. W trakcie działań wojennych rodzice S. E. zostali wysłani do getta w O., a następnie do obozu koncentracyjnego w T., gdzie prawdopodobnie zginęli (uzasadnienie zaskarżonego wyroku – k.268). Sąd Rejonowy przyjął, że S. E. w 1936 r. „pozostawiła nieruchomość pod opieką rodziców zawierając z pewnością w tym zakresie pewnego rodzaju dorozumianą umowę” (k.273). Zdaniem Sądu I instancji, „nie można przyjąć, że S. E. utraciła posiadanie nieruchomości w chwili wywozu jej rodziców do obozu koncentracyjnego, a zatem, że nastąpiło to w związku z wojną”. W konsekwencji, nie zostały spełnione przesłanki nabycia nieruchomości przez Skarb Państwa na podstawie przepisów d.m.o.p. (k.273-274).

Wymaga przypomnienia, że zgodnie z art. 1 ust. 1 d.m.o.p. wszelki majątek (ruchomy i nieruchomy) osób, które w związku z wojną rozpoczętą 1 września 1939 r. utraciły jego posiadanie, a następnie go nie odzyskały, jest majątkiem opuszczonym w rozumieniu tego dekretu. Tym samym, dla oceny, czy dana nieruchomość jest „majątkiem opuszczonym” w rozumieniu art. 1 ust. 1 d.m.o.p. konieczne jest ustalenie trzech przesłanek, tj. czy osoba uprawniona utraciła posiadanie nieruchomości, czy nastąpiło to w związku z wojną rozpoczętą 1 września 1939 r. oraz, czy utracone posiadanie nieruchomości zostało następnie odzyskane. W ocenie Sądu Okręgowego, w odniesieniu do nieruchomości będącej przedmiotem niniejszego postępowania wszystkie ww. warunki zostały spełnione.

Po pierwsze, wymaga podkreślenia, że zgodnie z art. 336 k.c. posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny). Domniemywa się przy tym, że ten, kto rzeczą faktycznie włada, jest posiadaczem samoistnym (art. 339 k.c.). Dla przyjęcia, że w konkretnej sytuacji ma miejsce posiadanie samoistne konieczne jest więc ustalenie istnienia dwóch elementów: fizycznego władania rzeczą ( corpus) oraz zamiaru (woli) władania rzeczą dla siebie ( animus rem sibi habendi). Przy władaniu rzeczą chodzi o dostrzegalny fakt fizycznego władztwa nad rzeczą, używania rzeczy, czy też korzystania z niej. Natomiast, odnośnie woli faktycznego władania, zwrócić należy uwagę, że nie może być ona ukryta – chodzi tu o jawny dla otoczenia, niedwuznaczny zamiar ( tak S.Rudnicki: Komentarz do Kodeksu cywilnego. Księga II – Własność i inne prawa rzeczowe, Warszawa 2002 r., s. 478). Sąd Okręgowy podziela pogląd, że przy ustalaniu charakteru posiadania należy kierować się przede wszystkim manifestowanym na zewnątrz wobec otoczenia zachowaniem posiadacza ( zob. E.Gniewek: Kodeks cywilny. Księga druga. Własność i inne prawa rzeczowe, Zakamycze 2001, s.289, t.3). Dla władztwa typowego dla właściciela nie jest przy tym istotnym, aby było ono faktycznie i dosłownie wykonywane, ale aby istniała – chociażby tylko potencjalna – możliwość jego wykonywania.

W tym kontekście należy wskazać, że niezależnie od oceny woli S. E., kluczowym zagadnieniem jest to, czy właścicielka lub jej rodzice mogli faktycznie władać nieruchomością po dniu 1 września 1939 r. Zgodzić należy się z Sądem Rejonowym, że w chwili wyjazdu do Palestyny w 1936 r. S. E. nie utraciła posiadania spornej nieruchomości. Jednak nie budzi wątpliwości Sądu Okręgowego, iż najpóźniej w chwili wywiezienia rodziców do getta S. E. nie mogła nawet potencjalnie wykonywać jakichkolwiek czynności faktycznych dotyczących nieruchomości będącej jej własnością. Jej rodzice byli bowiem bądź posiadaczami zależnymi (w ramach łączącej ich z córką umowy), bądź dzierżycielami (zob. art. 338 k.c.). Niezależnie jednak od relacji między właścicielką a jej rodzicami, uniemożliwienie rodzicom wykonywania władztwa nad nieruchomością, skutkowało utratą tego władztwa przez przebywającą poza terenem kraju właścicielkę. Nie wymaga szerszego uzasadnienia teza, że S. E. w czasie wojny, po wywiezieniu rodziców do getta nie miała faktycznej możliwości powrotu do okupowanej Polski i podjęcia czynności zmierzających do objęcia nieruchomości we władanie (art. 228 § 1 k.p.c.). Tym samym, S. E. utraciła posiadanie przedmiotowej nieruchomości w związku z wojną rozpoczętą w 1939 r.

Po drugie, posiadanie tej nieruchomości nie zostało przez nią odzyskane po wojnie, w szczególności w trybie opisanym w art. 15 – 33 d.m.o.p. Z tych względów, trzeba uznać, iż nieruchomość, której dotyczy postępowanie w niniejszej sprawy jest „majątkiem opuszczonym” w rozumieniu art. 1 ust. 1 d.m.o.p.

5. Zgodnie z art. 34 ust. 1 pkt a) d.m.o.p. Skarb Państwa i związki samorządu terytorialnego nabywały przez przedawnienie (zasiedzenie) tytuł własności majątków opuszczonych co do nieruchomości z upływem lat 10. Skoro zatem nieruchomość objęta postanowieniem Sądu Powiatowego z dnia 30 września 1961 r. była stosownie do treści art. 1 ust. 1 d.m.o.p. majątkiem opuszczonym, to Sąd ten słusznie stwierdził, że na mocy art. 34 ust. 1 pkt a) d.m.o.p. Skarb Państwa nabył z dniem 31 grudnia 1955 r. własność nieruchomości, położonej w O. przy ul. (...) pod nazwą (...).

Innymi słowy, zaskarżony wyrok w części dotyczącej działki nr (...) zapadł z naruszeniem art. 1 ust. 1 d.m.o.p. oraz art. 34 ust. 1 pkt a) d.m.o.p.

IV. Dlatego też, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w pozostałej części (tj. w zakresie działki nr (...)) w ten sposób, że w tej części na podstawie art. 412 § 2 k.p.c. w zw. z art. 34 ust. 1 pkt a) d.m.o.p. oddalił skargę o wznowienie postępowania.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy orzekł, jak w sentencji.

Zarządzenie:

1.Odnotować.

2. Doręczyć odpis wyroku z uzasadnieniem Skarbowi Państwa oraz pełnomocnikowi skarżącego.

23.10.2013