Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: Sędzia SR del. Jolanta Malik

po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym

we Wrocławiu

sprawy z powództwa (...) w W.

przeciwko M. W.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu

z dnia 13 stycznia 2016 roku

sygn. akt VI C 1226/15

oddala apelację.

SSR del. J. Malik

Sygn. akt II Ca 946/16

UZASADNIENIE

Apelacja strony powodowej jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Na wstępie należy zaznaczyć, że ponieważ Sąd Okręgowy będący sądem drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku zawiera stosownie do treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo w części tj. co do kwoty 5 354,70 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 lutego 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie, a więc w odniesieniu do kwoty 3 771, 51 zł Sąd Rejonowy oddalił powództwo, co zostało objęte zakresem zaskarżenia apelacji.

Sąd Odwoławczy zaakceptował stan faktyczny ustalony przez Sąd Rejonowy, jak i podzielił wyprowadzone przez ten Sąd wnioski oraz ocenę prawną żądania zgłoszonego przez stronę powodową.

W pierwszej kolejności wskazać należało, iż wbrew stronie apelującej, Sąd Rejonowy przeprowadził prawidłowo postępowanie dowodowe i w sposób zgodny z zasadą wyrażoną w art. 233 § 1 k.p.c., ocenił je według własnego przekonania, na podstawie całościowej oceny zebranego materiału dowodowego. Jak wielokrotnie podkreśla się w doktrynie, zarzut naruszenia powyższego przepisu wymaga wskazania, które zasady oceny dowodów zostały naruszone i w jaki sposób oraz jaki miało to wpływ na rozstrzygniecie sprawy. Jedynie wykazanie istotnych błędów logicznego rozumowania, sprzeczności z doświadczeniem życiowym lub pominięcia dowodów prowadzących do odmiennych wniosków może doprowadzić do oceny naruszenia przez sąd art. 233 k.p.c. (vide wyrok SN z 22.09.2005 r., sygn. akt IV CK 86/05, Lex nr 187100). Za niewystarczające dla odniesienia oczekiwanego skutku, uznać należy oparcie zarzutów apelacji na własnym przekonaniu strony o innej, niż przyjął sąd wadze, doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu ( por. wyrok SN z 6. 11.1998r., II CKN 4/98, niepubl.). Ocena mocy i wiarygodności dowodów mogłaby być skutecznie podważona w postępowaniu odwoławczym tylko wówczas, gdyby wykazano, że zawiera ona błędy logiczne, wewnętrzne sprzeczności. Analiza rozstrzygnięcia Sądu I instancji nie pozwała na podzielenie wniosków apelującego albowiem Sąd Rejonowy w uzasadnieniu odniósł się do zaprezentowanego w sprawie materiału dowodowego.

Za zupełnie chybiony uznać należało więc zarzut, iż Sąd poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów uznał niezasadnie, iż strona powodowa nie wykazała zasadności żądania co do kwoty 3 771, 51 zł zł, skoro właściwych dowodów dla przyjęcia stanowiska odmiennego nie przedstawiono, a żądanie zapłaty tej kwoty było sporne. Wymaga wskazać, że strona powodowa nie dostarczyła Sądowi I instancji dowodu na okoliczność przebiegu i długości trwania umowy o przyznanie limitu kredytowego, w szczególności okoliczności i daty jej rozwiązania, co z kolei uniemożliwiało Sądowi Rejonowemu przyznanie stronie powodowej racji co do prawidłowości naliczenia żądanych pozwem odsetek. Ponadto z załączonych przez stronę powodową dokumentów na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego w postaci umowy kredytowej oraz umowy przelewu wierzytelności wraz z załącznikiem nie sposób było stwierdzić na jakiej podstawie obciążono pozwanego kosztami w wysokości 440,13 zł, nie wiadomo w ogóle jakiego rodzaju były to koszty.

Zauważyć trzeba, iż w umowie kredytowej pozwany zobowiązał się do pokrycia wszelkich uzasadnionych kosztów zawiązanych z dochodzeniem spłaty należności wynikającej z umowy. Na koszty te składały się koszty upomnień telefonicznych, listownych wezwań i zawiadomień, wyjazdów interwencyjnych, opłata za przekroczenie limitu kredyt, koszty postępowania egzekucyjnego ustalone na podstawie obowiązujących przepisów prawa. Wysokość poszczególnych kosztów czy też podstawy prawne ich ustalenia określone zostały w załączniku nr 1 do umowy „Tabeli Opłat i Prowizji dla limitu kredytowego”, który to stanowił w świetle treści umowy integralną jej część. Wymaga zauważyć, że strona powodowa nie przedłożyła powyższego załącznika oraz nie wskazała jakie konkretnie opłaty i z jakiego tytułu składają się na sumę 440,13 zł., a powyższe z kolei nie należy do zadania Sądu. Podstawową zasadą procesu cywilnego jest to, że dostarczanie materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c.). Wskazywane przepisy kształtują reguły dotyczące dochodzenia i dowodzenia roszczeń. Z przepisu art. 6 k.c. wynika ogólna reguła, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W procesie cywilnym strony mają obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności (faktów), które stosownie do art. 227 k.p.c. mogą być przedmiotem dowodu.

Wobec powyższego skoro strona powodowa domagała się zasądzenia w pozwie określonej sumy, na którą składały się poszczególne kwoty stanowiące należności z różnych tytułów, to niewątpliwie koniecznym było udowodnienie żądania co do każdej z tych kwot, celem uzyskania pozytywnego rozstrzygnięcia co do całości żądania. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, obowiązek wykazania podstaw jak i sposobu naliczenia kwoty 440,13 zł oraz sposobu naliczenia odsetek (od jakich kwot i terminów) obciążał stronę powodową stosownie do art. 6 kc i 232 kpc , a obowiązkowi temu strona powodowa nie sprostała. Jej żądanie nie zostało zatem udowodnione co do kwoty 3 771, 51 zł zł i w tym zakresie zostało słusznie oddalone.

Nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek o uzupełnienie postępowania dowodowego przez dopuszczenie dowodu ze zwrotnego potwierdzenia odbioru wypowiedzenia umowy, wyciągu z historii operacji na rachunku związanym z obsługą limitu kredytowego, załącznika numer 1 do umowy limitu kredytowego oraz rozszerzonego załącznika numer 5 do umowy cesji wierzytelności. Zgodnie z art. 381 k.p.c. Sąd II instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed Sądem I instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Podkreślenia wymaga, iż przepis ten nie służy wykrywaniu i zbieraniu nowych okoliczności faktycznych i środków dowodowych, a jedynie otwarciu się możliwości dowodzenia okoliczności faktycznych, wcześniej niemożliwych do wykazania z przyczyn obiektywnych (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2009 r. I CSK 158/09, LEX nr 533833). Przepis ten stwarza jedynie możliwość dowodzenia okoliczności wyłącznie faktycznych, wcześniej niemożliwych do wykazania z przyczyn obiektywnych. Tymczasem okoliczność, na którą strona powodowa zgłosiła w apelacji dowody nie stanowiły nowych faktów.

Co więcej podstawowym obowiązkiem strony powodowej było udowodnienie żądania pozwu tak co do zasady jak i wysokości, w odniesieniu do każdej z kwot składających się na sumę żądania, na co wskazywał już wyżej Sąd Okręgowy. W związku z powyższym twierdzenia powinny zostać wskazane już w uzasadnieniu pozwu, a dowody dołączone już do pozwu. Argumenty, które podnosi strona skarżąca uzasadniając potrzebę dopuszczenia dowodów dopiero na tym etapie postępowania apelacyjnego, a mianowicie, iż Sąd Odwoławczy ma uprawnienia do przeprowadzenia nowych dowodów oraz że postępowanie apelacyjne polega na merytorycznym rozpoznaniu sprawy nie zasługiwała na uwzględnienie. Wskazać wymaga, że podstawowym zadaniem strony powodowej jest dostarczenie wszelkich dowodów potwierdzających podnoszone okoliczności na etapie postępowania przed sądem I instancji, możliwość uzupełniania postępowania dowodowego ma charakter wyjątkowy. Apelująca nie wykazała z jakich przyczyn potrzeba załączonych do apelacji dowodów wynikła później, zwłaszcza że była nabywcą wierzytelności a więc przy jej nabyciu otrzymała dokumentację związaną z wierzytelnością objętą cesją. Wskazać trzeba, iż co prawda przepis art. 381 k.p.c. pozostawia ocenę możliwości oraz celowości dopuszczenia nowych faktów i dowodów w postępowaniu apelacyjnym Sądowi drugiej instancji, który powinien kierować się okolicznościami konkretnej sprawy (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2003 r. I PK 415/02). Jednak na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego strona powodowa nie zaoferowała dowodu uprawdopodabniającego zasadność żądania opłat z tytułu kredytu we wskazanej wysokości oraz wymagalności roszczenie mającej istotę dla naliczania odsetek. W świetle powyższego w ocenie Sądu Okręgowego w okolicznościach niniejszej sprawy dowody zaoferowane z apelacją z przyczyn wskazanych wyżej, uznać należało za spóźnione.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznając apelację za bezzasadną na podstawie przepisu art. 385 k.p.c. orzekł jak sentencji wyroku.

SSR del. Jolanta Malik

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

(...)