Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku w V Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w Węgorzewie w składzie:

Przewodniczący – SSR Dorota Scott - Sienkiel

Protokolant – Joanna Kucharska

w obecności Prokuratora -------------------

po rozpoznaniu w dniu 08 czerwca 2016 roku na rozprawie

sprawy M. C.

urodzonego (...) w m. N.

syna J. i Z. z d. P.

oskarżonego o to, że: W dniu 27 lutego 2016 roku około godz. 20:15 na trasie S. – W. gm. W. na drodze powiatowej o nr (...) kierował samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym nie stosując się do orzeczonego przez Sąd zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych (wyrok Sądu Rejonowego w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Węgorzewie sygn. akt V K 279/12)

tj. o czyn z art. 244 kk

1.  Oskarżonego M. C. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 244 kk przy zastosowaniu art. 37a kk w zw. z art. 33§1 i 3 kk skazuje go na karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych, przy przyjęciu, iż wysokość jednej stawki dziennej równa jest kwocie 20 (dwadzieścia) złotych.

2.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem opłaty i pozostałe koszty sądowe w kwocie 70 (siedemdziesiąt) złotych.

­ Sygn. akt V K 76/16

UZASADNIENIE

na zasadzie art. 424§3 kpk zakres uzasadnienia ograniczony do rozstrzygnięcia o karze

M. C. został oskarżony o to, że w dniu 27 lutego 2016r. około godz. 20:15 na trasie S. – W. gm. W. na drodze powiatowej o nr (...) kierował samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym nie stosując się do orzeczonego przez Sąd zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych (wyrok Sądu Rejonowego w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Węgorzewie sygn. akt VK 279/12) tj. o czyn z art. 244 kk

W art. 244 kk spenalizowane zostało nierespektowanie orzeczeń sądowych statuujących określony rodzaj zakazu, w tym m. in. naruszenie zakazu prowadzenia pojazdów. Omawiany występek ma charakter umyślny, a zatem podmiotową przesłanką odpowiedzialności jest świadomość sprawcy, iż narusza ciążący na nim z mocy orzeczenia sądu zakaz. W grę wchodzą obie formy umyślności, zarówno zamiar bezpośredni naruszenia zakazu, jak zamiar ewentualny, gdy sprawca uświadamia sobie możliwość, iż narusza zakaz lub obowiązek orzeczony przez Sąd i z tym się godzi (zob. A. Marek, Komentarz do art. 244 kodeksu karnego [w:] Kodeks karny. Komentarz, LEX 2007). W świetle zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego sprawstwo i wina M. C. w zakresie popełnienia zarzucanego mu czynu nie budzą żadnych wątpliwości. Oskarżony pomimo prawomocnego orzeczenia Sądu zakazującego mu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych (odpis wyroku - k. 4) - z którego doskonale zdawał sobie sprawę - zakaz ten świadomie złamał.

Przy wymiarze kary Sąd zastosował względem oskarżonego art. 37a kk. Przepis ten stanowi wyraz zasady preferencji kar nieizolacyjnych, która w tym przypadku rozciąga się także na występki zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat. Sąd w takich sprawach może orzec zamiast kary pozbawienia wolności grzywnę lub karę ograniczenia wolności, o której mowa w art. 34§1a pkt 1 lub 4. W doktrynie wskazuje się, że przepis art. 37a kk, odczytywany łącznie z odpowiednim przepisem typizującym zabronione zachowanie ( w tym przypadku z art. 244 kk) współwyznacza zakres normowania normy sankcjonującej, bo stanowi dopełnienie granic ustawowego zagrożenia. Tym samym poszerza pozostawiony organowi stosującemu prawo luz decyzyjny w zakresie wyboru kary ( Jacek Giezek „O sankcjach alternatywnych oraz możliwości wyboru rodzaju wymierzanej kary, Palestra 7-8/2015). Przepis art. 37 a kk nie formułuje żadnych kryteriów, którymi miałby się kierować sąd, podejmując decyzję o wyborze kary, jednakże wynikają one z art. 53 k.k.

Choć zatem za czyn stypizowany w art. 244 kk przewidziana jest tylko kara pozbawienia wolności, to jednak art. 37a kk rozszerza luz decyzyjny dla Sądu o karę grzywny i karę ograniczenia wolności. Mając jednocześnie na uwadze to, że w polskim systemie prawa orzeczenie kary pozbawienia wolności powinno stanowić ostateczność, Sąd uznał, że właściwe będzie w przedmiotowej sprawie wymierzenie M. C. kary grzywny.

Sąd wymierzając karę w przedmiotowej sprawie wziął pod uwagę przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego czynu, a także stopień zawinienia oskarżonego oraz społecznej szkodliwości czynu, przejawiający się zwłaszcza w rodzaju i charakterze naruszonego dobra, sposobie i okolicznościach popełnienia czynu zabronionego. Zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych wobec M. C. został orzeczony ponad trzy i pół roku temu i miał obowiązywać do listopada 2016r. W tym długim okresie stosowania zakazu oskarżony nie naruszył go, zatem sytuacja która stała się przedmiotem niniejszego postępowania miała charakter incydentalny. Nadto zwrócić należy uwagę, że M. C. naruszył zakaz na prośbę córki, która jest w zaawansowanej ciąży i mieszka w innej miejscowości. Ciąża jest wysokiego ryzyka, więc M. C. mimo tego, że wiedział o obowiązującym go zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych, prośbę jej spełnił. Społeczna szkodliwość czynu w ocenie Sądu również nie była znaczna. Odległość, jaką oskarżony pokonał samochodem między S. i O. nie była duża, wynosiła zaledwie kilkanaście kilometrów. Przedstawione wyżej okoliczności zdaniem Sądu przemawiają za tym, aby orzec wobec M. C. karę grzywny w wymiarze – 50 stawek dziennych. Kara w takim wymiarze – pomimo wcześniejszej karalności oskarżonego (karta karna, k. 33)- powinna w ocenie Sądu spełnić cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec oskarżonego. Ustalając wysokość stawki dziennej grzywny na kwotę 20 złotych Sąd miał na uwadze wysokość renty uzyskiwanej przez M. C., która wynosi zaledwie 842 złotych miesięcznie.

O kosztach sądowych orzeczono stosownie do treści art. 627 kpk i art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).