Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział VII Karny

w składzie:

Przewodniczący – SSR Monika Cieszkowska

Protokolant - Magdalena Berdych

przy udziale oskarżyciela A. P.

po rozpoznaniu dnia 15 czerwca 2016 r.

sprawy z oskarżenia Straży Miejskiej w S.

przeciwko Ł. S. (1)

s. Z., B. z domu S.

urodzonemu w dniu (...) w C.

obwinionemu o to, że:

dnia 13 stycznia 2016 roku około godziny 16:05 w S. na ulicy (...) obok posesji numer (...) zaparkował samochód osobowy marki P. o numerach rejestracyjnych (...) w miejscu obowiązywania znaku drogowego D-19 – (...)

to jest o czyn z art. 92 § 1 kw

I.  uznaje obwinionego Ł. S. (1) za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za wykroczenie to na podstawie art. 92 § 1 kw wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 100 (sto) złotych;

II.  na podstawie art. 627 kpk w związku z art. 119 kpw, art. 118 § 1 kpw oraz art.3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, § 1 pkt rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w kwocie 130 (stu trzydziestu) złotych, na którą składają się:

⚫

zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 (stu) złotych,

⚫

opłata w kwocie 30 (trzydziestu) złotych.

Sygn. akt VII W 210/16

UZASADNIENIE

W dniu 13 stycznia 2016 roku przed godziną 16.05 Ł. S. (1) jako kierowca zaparkował samochód marki P. o nr rej. (...) na ul. (...) w S. obok posesji nr (...) w miejscu obowiązywania znaku drogowego D-19 – (...) Bagażowe. Na końcu postoju taksówek ustawiony był znak D-20.

Rejon ten patrolowali strażnicy miejscy w składzie (...). Po około 30 minutach do samochodu podszedł Ł. S. (1), który potwierdził fakt zaparkowania pojazdu i odmówił przyjęcia mandatu karnego karnego w kwocie 100 zł za czyn z art. 92§1 kw.

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia Ł. S. k. 11 w związku z k. 36

- zeznania M. P. k. 36-37

- zeznania D. S. k. 37

- notatka urzędowa k. 4 w związku z k.37

- dokumentacja fotograficzna k. 7 -10, 20-22 w związku z k.37

Obwiniony Ł. S. (1) ma obecnie 23 lata. Jest bezdzietnym kawalerem o wykształceniu średnim. Zatrudniony jest na umowę o pracę, nie ujawnił oskarżycielowi miejsca zatrudnienia ani wysokości osiąganych dochodów .

Dowód:

- wyjaśnienia obwinionego k. 11

Obwiniony Ł. S. (1) w toku postępowania wyjaśniającego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, ale nie zgadzał się z istniejącym oznakowaniem miejsca parkowania, co przedstawił w sprzeciwie od wyroku nakazowego. Na rozprawie obwiniony nie stawił się bez usprawiedliwienia, co dało podstawę do jej prowadzenia w trybie zaocznym.

Sąd ocenił wyjaśnienia obwinionego jako częściowo wiarygodne, a mianowicie dając im wiarę co do jego sytuacji osobistej, przyznania zaparkowania w miejscu i czasie określonym w zarzucie, gdyż w tym zakresie są one logiczne i znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Sąd nie daje wiary obwinionemu w zakresie zaprezentowanych ocen prawnych zdarzenia. Obwiniony w ocenie Sądu dostosowywał swoje wyjaśnienia dla osiągnięcia celu, jakim miało być uwolnienie go od odpowiedzialności karnej.

W Dzienniku Ustaw z dnia 7.09.2015r. zostało ogłoszone rozporządzenie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 3 lipca 2015r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach. Zgodnie z §3 wskazanego rozporządzenia weszło ono w życie po upływie 30 dni od ogłoszenia, jednak §2 określa, iż niektóre, szczegółowo wymienione znaki i sygnały drogowe niespełniające warunków określonych w §1 zostaną zastąpione znakami i sygnałami drogowymi spełniającymi te warunki w terminie do dnia 30 czerwca 2017r. Z kolei §1 pkt1e rozporządzenia zawiera regulacje dotyczące znaków informacyjnych , które zmieniły pkt 5.2.19 „Postój taksówek” i pkt 5.2.20 „Koniec postoju taksówek” załącznika nr 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach. Nowe regulacje weszły w życie z terminie określonym w §3 rozporządzenia zmieniającego z dnia 3.07.2015r. Zgodnie z obowiązującą regulacją znak D-19 „postój taksówek” stosuje się w celu oznaczenia początku odcinka drogi przeznaczonego tylko dla postoju taksówek. Znak D-19 powinien mieć wymiary : długość podstawy 620 mm, wysokość 300 mm. Znak D-19 powinien być wykonany jako dwustronny i umieszczany przy krawężniku obok miejsca, na które podjeżdża pierwsza z oczekujących taksówek. Pkt 5.2.20 z kolei reguluje znak D-20, stanowiąc, iż znak D-20 „koniec postoju taksówek” stosuje się w celu oznaczenia końca odcinka jezdni przeznaczonego do postoju taksówek osobowych i umieszcza na jego końcu.

Znaki informacyjne mają na celu poinformowanie kierujących pojazdami o rodzaju drogi i sposobie korzystania oraz o obiektach znajdujących się przy drodze lub w jej pobliżu przeznaczonych dla użytkowników dróg. Wykładni w zakresie obowiązywania poszczególnych znaków drogowych nie dokonuje się jednak wyłącznie w oparciu o jeden fragment regulacji, a uwzględnia się pełną treść wszystkich aktów prawnych dotyczących danej kwestii, w tym z uwzględnieniem wykładni historycznej. Rozporządzenie Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. z dnia 12 października 2002 r.) w § 53 stanowi, iż znak D-19 "postój taksówek" oznacza miejsce przeznaczone na postój taksówek, z wyjątkiem taksówek zajętych, a znak D-20 "koniec postoju taksówek" oznacza miejsce, w którym kończy się postój taksówek; jeżeli na postoju taksówek nie umieszczono znaku D-20, to kończy się on w odległości nie większej niż 20 m przed znakiem D-19.

Zmiana szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych , dokonana powoływanym na wstępie rozporządzeniem z dnia 3 lipca 2015r. nie zawiera żadnej normy stanowiącej, iż znaki drogowe zgodne z uprzednio obowiązującymi przepisami, a niespełniające aktualnych warunków przestają obowiązywać. Rozporządzenie to zawiera jedynie regulację dotyczącą terminu 30 czerwca 2017r., do którego mają zostać zastąpione niektóre ze znaków i sygnałów drogowych niespełniających obecnie obowiązujących warunków. W połączeniu z użyciem przez ustawodawcę w odniesieniu do znaku D-19 i D-20 w zakresie wyglądu znaku i długości odcinka przeznaczonego do postoju taksówek zwrotu „powinien” należy uznać, iż regulacje w tym zakresie nie stanowią norm kategorycznych bezwzględnie obowiązujących ( w zakresie których ustawodawca w tym samym akcie prawnym używa sformułowań : stosuje się, umieszcza się, wskazuje się). Wprost na dopuszczalność obowiązywania w jednym czasie znaków drogowych odpowiadających odmiennym regulacjom co do ich warunków technicznych wskazują przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach, gdzie po jego wejściu w życie na mocy §2 tegoż rozporządzenia dopuszczalne było przez okres blisko 6 miesięcy umieszczanie dotychczasowych znaków drogowych uprzednio wyprodukowanych, a na zastąpienie znaków drogowych znakami spełniającymi wymogi rozporządzenia ustawodawca przewidział okres kilku lat. Brak zakreślenia tego rodzaju terminów co do wszystkich znaków drogowych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 3 lipca 2015r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach nie pociąga za sobą zmiany dotychczasowych zasad i nie oznacza, że z chwilą wejścia w życie tego rozporządzenia wszystkie znaki drogowe, które nie zostały wymienione w §2 cytowanego rozporządzenia przestały obowiązywać, jeśli nie zostały zastąpione znakami drogowymi spełniającymi wymogi zmienionych przepisów. Pogląd ten jest uzasadniony także ze względu na krótki okres vacatio legis ( 30 dni ) co najmniej utrudniający wyprodukowanie i wymianę wszystkich tego rodzaju znaków drogowych na terenie całego kraju. Tym samym Sąd argumenty podnoszone przez obwinionego co do nieobowiązywania znaku drogowego D-19 i D-20 w miejscu zdarzenia uznaje za chybione.

Zeznania M. P. i D. S. są w ocenie Sądu w pełni wiarygodne, gdyż są bezstronne, konsekwentne, szczegółowe w stopniu adekwatnym do upływu czasu. Kontakt świadków ze sprawą wynika jedynie z wykonywania obowiązków służbowych, wobec czego należy wykluczyć, by mieli on jakiekolwiek powody do bezpodstawnego obciążania obwinionego. Zeznania wskazanych świadków stanowią wyłącznie relację z zaistniałych faktów, zaś sama interwencja miała charakter rutynowy.

Dowody z dokumentów powołane na wstępie nie budzą wątpliwości Sądu co do prawdziwości zawartych w nich danych, są jasne i pełne, nadto żadna ze stron nie kwestionowała ich treści.

Art. 92§1 kw stanowi, iż kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego podlega karze grzywny albo karze nagany. Przepisy rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku przewidują stosowanie znaków pionowych w postaci tarcz i tablic z napisami lub symbolami, w razie potrzeby stosowanie znaków z napisami wskazującymi sposób korzystania z drogi, a napis lub symbol umieszczony na tabliczce pod znakiem drogowym stanowi integralną część znaku (§ 1 ustęp 3 i 4, § 2 ustęp 4). Nadto rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 roku w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach w brzmieniu obecnie obowiązującym nie zniosło obowiązywania znaku drogowego D-19, który nie został wykonany jako dwustronny i taki znak nadal określa miejsce postoju dla ściśle określonych pojazdów , do których nie należał pojazd obwinionego.

Wobec powyższego Sąd uznał, że opisanym na wstępie zachowaniem umyślnie w sposób zawiniony Ł. S. (1) wyczerpał znamiona ustawowe czynu z art.92§1 kw, a w sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność czynu i odpowiedzialność karną sprawcy.

Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił stopień winy i społecznej szkodliwości czynu obwinionego, który nie jest wysoki, a także cele kary w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Sąd wziął pod uwagę rangę naruszonych przepisów prawa, działanie obwinionego w sposób powodujący utrudnienia w ruchu drogowym, nakierowane na ułatwienie własnych czynności kosztem innych użytkowników dróg , a także sytuację rodzinną i majątkową obwinionego, jego zdolności zarobkowe wynikające z wieku. Mając na uwadze przedstawione przesłanki za adekwatną Sąd uznał karę grzywny w wysokości 100 złotych.

Zdaniem Sądu tak ukształtowana kara w pełni osiągnie swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do obwinionego, uwzględnia też potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Kierując się ogólną regułą odpowiedzialności za wynik postępowania, na podstawie art. 119 kpsw, art.118 § 1 i 3 kpsw w związku z art. 627 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania, w wysokości wskazanej w punkcie II części dyspozytywnej wyroku.