Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 sierpnia 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział X Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 sierpnia 2016 r.

na rozprawie

w sprawie z powództwa Z. K.

przeciwko G. K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego G. K. na rzecz powoda Z. K. kwotę 1 319,55 zł (tysiąc trzysta dziewiętnaście złotych 55/100) wraz z ustawowymi odsetkami (określonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. jako odsetki ustawowe za opóźnienie) liczonymi od dnia 17 czerwca 2015 roku;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 813,14 zł (osiemset trzynaście złotych 14/100) tytułem kosztów procesu;

IV.  nadaje wyrokowi w punkcie I i III rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt. X GC 119/16

UZASADNIENIE

Powód Z. K. złożył w tutejszym Sądzie pozew przeciwko G. K. o zapłatę kwoty 1 651,83 zł z odsetkami liczonymi od dnia 17 czerwca 2015r. wraz z kosztami postępowania.

Uzasadniając żądanie pozwu powód wskazał, że pozwany zawarł umowę użyczenia samochodu i powód wystawił z tego tytułu fakturę vat, za którą kwotę netto opłacił ubezpieczyciel. Kwota podatku Vat w wysokości 852,15 zł nie została opłacona ani przez ubezpieczyciela, ani przez pozwanego Dodatkowo pozwany zawarł kolejną umowę użyczenia auta, za którą powód wystawił fakturę, której pozwany nie opłacił. Żądanie pozwu zawiera też roszczenie o zapłatę kwoty 80 euro (to jest kwoty 332,28 zł) naliczonej zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania długu dwóch transakcji, na które opiewa każda z faktur wystawionych przez powoda.

Zarządzeniem z dnia 29 stycznia 2016r. doręczono pozwanemu odpis pozwu, zobowiązując jednocześnie do złożenia odpowiedzi na pozew w terminie dwutygodniowym w trybie art. 207 § 6 k.p.c. Pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew i nie stawił się na rozprawie, o której był zawiadomiony.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany G. K. w2 kwietnia 2015r zawarł z powodem Z. K. prowadzącym działalność pod firmą (...) - (...) umowę wypożyczenia samochodu. (...) umowy był samochód marki H. (...) o nr rej. (...) . W. samochodu nastąpiło w dniu 2 kwietnia 2015r , a zwrot 15 maja 2015r. Z tytułu zawartej umowy powód w dniu 16 maja (...). wystawił pozwanemu faktury Vat:

- nr (...) na kwotę 4 557,15 zł brutto, wpisując w tytule usługi „samochód zastępczy kl. D 02.04-11.05.2015”.

- nr (...) na kwotę 467,40 zł brutto, wpisując w tytule: „samochód zastępczy klasa D 11.05-15.05.2015”.

Pismem z dnia 9 czerwca 2016r powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 467,40 zł wynikającej z faktury Vat nr (...) oraz kwoty podatku Vat 852,15 zł wynikającej z faktury vat nr (...).

B ezsporne, a nadto dowód:

- umowa użyczenia samochodu k. 11 – 12

- faktury Vat nr (...) k. 13,14

- wezwanie do zapłaty 15

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się prawie w całości uzasadnione.

Podstawę wydania wyroku zaocznego przewiduje dyspozycja art. 339 § 1 i 2 k.p.c., który stanowi, że jeśli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa, co nie miało miejsca na gruncie niniejszej sprawy.

Mając na uwadze, że pozwany nie stawił się na rozprawie oraz nie ustosunkował się do twierdzeń pozwu, w szczególności nie złożył odpowiedzi na pozew, a Sąd nie miał wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń przytoczonych w treści pozwu, które pozostały spójne i logiczne, a w konsekwencji co do istnienia dochodzonej pozwem wierzytelności, wydanie wyroku zaocznego pozostało uzasadnione.

Podstawę materialnoprawną roszczenia zapłaty kwoty 467,40 zł wynikającej z faktury Vat nr (...) oraz kwoty podatku Vat 852,15 zł wynikającej z faktury vat nr (...) stanowiły przepisy kodeksu cywilnego dotyczące najmu. Zgodnie bowiem z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu czynsz.

Mając to na uwadze, Sąd zasądził kwotę 1 319,55 zł wraz z odsetkami od dnia 17 czerwca 2015r.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Za datę początkową naliczania odsetek uznano datę wskazaną przez powoda zgodnie z datą wymagalności należności ujętych w fakturach VAT.

Rozważając natomiast zasadność roszczenia powoda w zakresie równowartości kwoty 80 euro, której powód domagał się tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności ujętych w fakturach VAT nr (...)., Sąd stwierdził co następuje.

Przedmiotowe roszczenie powoda wynika z art. 10 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (w brzmieniu obowiązującym do 1 stycznia 2016 roku, Dz. U. z 28 marca 2013 roku), zgodnie z którym wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o którym mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, bez wezwania, przysługuje od dłużnika z tytułu rekompensaty za koszty odzyskiwania należności równowartość kwoty 40 euro przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne.

W treści uzasadnienia uchwały z dnia 11 grudnia 2015r. (III CZP 94/15) Sąd Najwyższy stwierdził, że wierzycielowi zawsze należy się równowartość 40 euro gdy nabył on uprawnienie do odsetek, na skutek nie zapłacenia przez dłużnika świadczenia w terminach określonych umową stron lub wprost przepisani ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

Jak dalej dodał Sąd Najwyższy przewidziane w art. 10 u.t.z. uprawnienie wierzyciela jest oderwane od spełnienia przez niego dodatkowych warunków poza tym, że spełnił on swoje świadczenie oraz nabył prawo do żądania odsetek. Jest to uprawnienie – jak mówi Sąd Najwyższy – które nie zależy od tego, czy wierzyciel poniósł w konkretnej sytuacji jakikolwiek uszczerbek związany ze spełnieniem przez dłużnika jego świadczenia z opóźnieniem. Przyznanie wierzycielowi prawa do żądania zryczałtowanej kwoty zwrotu kosztów związanych z dochodzeniem należności nie ma na celu pokrycia środków jakie poniósł on w związku z dochodzeniem należności w konkretnej transakcji ale jest to kwota zryczałtowanych wydatków jakie wierzyciel zazwyczaj ponosi w związku z dochodzeniem takich należności.

W ocenie Sądu żądanie równowartości kwoty 40 euro stanowiące rekompensatę za koszty odzyskiwania należności może być dochodzone jako koszty procesu . Powód zaś w niniejszym pozwie wyodrębnił przedmiotową kwotę jako składnik dochodzonej należności głównej.

Powodowi należała się zryczałtowana kwota kosztów odzyskiwania należności w wysokości 166,40 zł (za obie faktury) tytułem kosztów procesu , nie zaś tytułem należności głównej. Zdaniem Sądu prawo do jej naliczania pozostaje ściśle związane z koniecznością poniesienia kosztów windykacji należności. Równowartości kwoty 40 euro stanowiąca rekompensatę za koszty odzyskiwania należności może być dochodzone jako koszty procesu bowiem są to koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw (art. 98 § 1 k.p.c). Mając na uwadze powyższe stwierdzić należało, że kwota rekompensaty w wysokości 166,44 zł nie może być dochodzona jako należność główna w związku czym żądanie podlegało w tym zakresie oddaleniu, co znalazło swój wyraz w pkt II sentencji wyroku.

Konsekwencją powyższego rozstrzygnięcia jest orzeczenie o kosztach, które znajduje postawę prawną w art. art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 99 k.p.c. 108 § 1 zd. 1 k.p.c. w związku z art. 348 k.p.c., zgodnie z którym koszty rozprawy zaocznej ponosi pozwany. Na poniesione przez powódkę koszty złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 30,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika – 600,00 zł, zgodnie z § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz.U.2013.490 j.t.). Dodatkowo jako koszty zasądzono zryczałtowaną kwotę zwrotu kosztów związanych z dochodzeniem należności stanowiących równowartość w złotych polskich kwoty 40 euro – to jest kwotę 166,14 zł.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji.