Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 2 lutego 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi oddalił powództwo J. B. przeciwko Spółce Jawnej A. (...), M. S., W. S., A. S. o zapłatę oraz szczegółowe wyliczenie kosztów postępowania pozostawił referendarzowi sądowemu , przy zastosowaniu zasady odpowiedzialności za wynik procesu wyrażonej w treści art. 98 § 1 kpc i przyjęciu , że powód przegrał sprawę w całości .

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód , zaskarżając go w całości i zarzucając w szczególności :

a/ niewyjaśnienie okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy , jednostronną niekorzystną dla powoda ocenę stanu faktycznego i dowodów , przy jednoczesnej sprzeczności dokonanych ustaleń sądu I instancji z treścią zebranego materiału poprzez

- niewłaściwą , niepełna ocenę zachowania powoda ,

- brak analizy prawnej przedstawionych przez niego dowodów wyliczeń wielkości pozwu ,

- pominięcie braku wyjaśnień strony pozwanej co do ustaleń stron w zakresie kosztów naprawy ,

- przyjęcie jako udowodnione odsyłanie do innych akt sądowych

- nieuwzględnienie , że w dotychczasowych postępowaniach powód występował samodzielnie , a nie jest prawnikiem .

W apelacji powód ostatecznie powołał się na naruszenie przepisów postępowania , a w szczególności :

- art. 244 paragr 1 kpc poprzez zamkniecie rozprawy przed całkowitym wyjaśnieniem sprawy

- art. 227 kpc poprzez niewyjaśnienie sprzeczności w twierdzeniach stron , zwłaszcza co do ustalenia maksymalnej ceny kosztów naprawy samochodu do 10.000 zł i brak przeprowadzenia konfrontacji

- art. 233 paragr 1 kpc poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji hipotetycznego , z góry założonego stanu rzeczywistego przy rozpoznaniu sprawy

- art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez niezachowanie zasady równego traktowania stron przy uwzględnieniu wcześniejszych akt sądowych przy bieżącej argumentacji

Ponadto powód wskazał na naruszenie prawa materialnego poprzez błędną i jednostronną wykładnię woli stron i bezkrytyczne przyjęcie nawet nieudokumentowanego stanowiska strony pozwanej .

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania i uwzględnienia na rzecz strony powodowej dotychczas powstałych kosztów postępowania .

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o jej oddalenie w całości jako bezzasadnej i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania , w tym kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu apelacyjnym .

Sąd Okr ę gowy zważył , co następuje :

Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu .

Uznając ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji za prawidłowe i zgodne z zebranym materiałem dowodowym Sąd II instancji w pełni je podziela i przyjmuje za podstawę także własnego rozstrzygnięcia . Sąd Rejonowy zgodnie z przepisami kpc przeprowadził postępowanie dowodowe , ustalając stan faktyczny w sposób szczegółowy .

Przechodząc do oceny zasadności zarzutów apelacyjnych podnieść należy, iż w pierwszej kolejności rozważaniu podlegają zarzuty prawa procesowego , ponieważ ocena zasadności naruszenia prawa materialnego może być dokonana dopiero po stwierdzeniu , że ustalenia stanowiące podstawę faktyczną zaskarżonego orzeczenia zostały dokonane zgodnie z przepisami prawa procesowego .

Jako niezasadny należy ocenić zarzut naruszenia art. 233 § 1 kpc . Przepis ten wyznacza ramy dla sądu w zakresie oceny wiarygodności i mocy dowodów , która winna być dokonana na podstawie wszechstronnego rozważania całego zebranego materiału dowodowego , zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego .

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji nie dopuścił się naruszenia art. 233 § 1 kpc , albowiem w kontekście powyższych uwag należy stwierdzić , że wbrew twierdzeniom apelującego w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy . Przeprowadzona przez ten sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego , a wszelkie podniesione w tym zakresie apelacji argumenty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimikolwiek błędami ustaleniami Sądu I instancji . Zarzut naruszenia art. 224 nie jest słuszny bowiem Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe zgodnie ze złożonymi przez stronę powodową wnioskami w całości . Istota niniejszej sprawy sprowadza się natomiast do konieczności przeanalizowania całego postępowania w innej sprawie , która stanowiła podstawę niezadowolenia powoda , to jest w sprawie XVIII Cupr 266/09 , bowiem podstawą roszczenia powoda jest bezpodstawne wzbogacenie się pozwanego w wyniku wyegzekwowania należności zasądzonej przez Sąd Rejonowy Sąd Grodzki dla Ł. w Ł. . Dlatego między innymi Sąd I instancji zarówno w uzasadnieniu jak i w postępowaniu dowodowym w sposób zrozumiały powołał się na postępowanie w tej sprawie wywodząc prawidłowo, że istniała podstawa prawna do wyegzekwowania należności ponieważ prawidłowo komornik posługiwał się tytułem wykonawczym . Nie mogą się ostać wobec tego wszelkie zarzuty zgłoszone w apelacji które meriti odnoszą się do zapadłego prawomocnie wyroku w sprawie XVIII Cupr 266/09 , w tym prawdopodobnie wzajemnych ustaleń stron co do kosztów napraw samochodu .

Sąd I instancji prawidłowo przyjął więc , że przeprowadzona przez Komornika egzekucja należności pieniężnych , które zostały zasądzone od J. B. w sprawie XVIII Cupr 266/09 została przeprowadzona zgodnie z przepisami prawa dotyczącymi egzekucji . Wydanemu w teju sprawie wyrokowi została nadana klauzula wykonalności , która jako urzędowy akt sądu stwierdzała ,że wyrok jest tytułem wykonawczym , wskutek czego wszelkie urzędy lub osoby , których może dotyczyć , obowiązane są podporządkować mu się i udzielić pomocy przy jego realizacji . Nie należy bowiem zapominać , że istotą klauzuli wykonalności jest stwierdzenie przez sąd , że dany tytuł egzekucyjny nadaje się do wykonania w drodze przymusu . Jest to więc zezwolenie sądu na wszczęcie egzekucji . Wydany tytuł wykonawczy nosił znamiona błędu co do daty jego wystawienia , co zostało stwierdzone i potwierdzone przez sąd . Potwierdzają to właśnie akta sprawy XVIII Cupr 266/09 , powołane przez Sąd I instancji w ustaleniach faktycznych , w których brak jest jakiejkolwiek przesłanki uzasadniającej inne przyjęcie stanu faktycznego . Wyrok w tej sprawie nie został zaskarżony w trybie zwykłym , nie wpłynął żaden wniosek zmierzający do jego wzruszenia .

Nie można również zgodzić się z argumentacją zawarta w apelacji co do nierównego traktowania stron w postępowaniu przed sądem oraz faktu , że powód działał bez profesjonalnego pełnomocnika . Należy bowiem zwrócić uwagę na fakt , że jest to już druga sprawa przed sądem , w której powód usiłuje podważyć wcześniejsze prawomocne rozstrzygnięcie sądu . Z podobnym roszczeniem powód wystąpił bowiem przeciwko pozwanemu – Komornikowi sądowemu E. O. – w sprawie o sygn. akt I C 686/13 , w której to sprawie zapadł prawomocny wyrok oddalający powództwo . Rzeczą sądu nie jest natomiast zarządzenie dochodzenia w celu uzupełniania lub wyjaśniania twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ta kwestia była przedmiotem wielu orzeczeń – jak choćby wyroku z dnia 12 grudnia 2000 roku wydanego w sprawie o sygnaturze akt V CKN 175/00, opublikowanego w OSP 2001/7-8/116, uchwały składu siedmiu sędziów z 19 maja 2000 roku w sprawie o sygnaturze akt III CZP 4/00, opublikowanej w OSNC 2000/11/195, wyroku z dnia 24 czerwca 1998 roku w sprawie o sygnaturze akt I PKN 194/98, opublikowanego w OSNAP 1999/13/425 oraz wyroku z dnia 25 września 1997 roku wydanego w sprawie o sygnaturze akt II UKN 271/97, a opublikowanego w OSNAP 1998/14/430. Główna idea, którą Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela, jest następująca: sąd podejmuje z urzędu inicjatywę dowodową jedynie w sytuacjach szczególnych. Obecnie obowiązek dowodzenia obciąża same strony. Możliwość przewidziana w zdaniu drugim powołanego wyżej art. 232 k.p.c. stanowi jedynie wspierające uprawnienie sądu. W żadnym razie nie może prowadzić do zastępowania stron w spełnianiu ich obowiązków. Już na marginesie warto zaznaczyć, że to właśnie działanie sądu z urzędu w sytuacji nieuzasadnionej może prowadzić do naruszenia jednej z naczelnych zasad (wywiedzionej z treści art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP), a mianowicie prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należało ,że apelacja powoda stanowiła niczym nie uzasadnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego i dlatego na podstawie art. 385 kpc Sąd Okręgowy oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 6 pkt 4 w związku z § 13 pkt 1 ppkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu ( Dz U z 2013 poz. 461 ze zm ) . Na koszt te złożyła się kwota 600 zł zastępstwa procesowego.