Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt SNO 33/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy - Sąd Dyscyplinarny w składzie:
SSN Jerzy Steckiewicz (przewodniczący)
SSN Włodzimierz Wróbel
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca)
Protokolant Katarzyna Wojnicka
przy udziale Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Apelacyjnego w […],
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 czerwca 2015 r.,
sprawy P.G.
sędziego Sądu Okręgowego w […]
w związku z odwołaniem obwinionego
od wyroku Sądu Apelacyjnego - Sądu Dyscyplinarnego w […]
z dnia 9 lutego 2015 r.,
utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2014 r. Sąd Apelacyjny - Sąd Dyscyplinarny w
[…[ uznał obwinionego P. G. za winnego popełnienia przewinienia służbowego
polegającego na tym, że: w sprawie […] Sądu Rejonowego […]w okresie od 5
listopada 2012 r. do 11 września 2013 r. nie sporządził uzasadnienia, a w sprawie
[…] Sądu Rejonowego […] sporządził uzasadnienie ze znacznym przekroczeniem
2
terminu, czym dopuścił się rażącej obrazy przepisu prawa procesowego - art. 423 §
1 k.p.k., tj. przewinienia służbowego określonego w art. 107 § 1 u.s.p. i - uznając je
za wypadek mniejszej wagi - na podstawie art. 109 § 5 ustawy z dnia 27 lipca 2001
r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych, jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 427
ze zm., dalej jako u.s.p.) odstąpił od wymierzenia kary.
W uwzględnieniu odwołania Ministra Sprawiedliwości, wyrokiem z dnia 10
października 2014 r. Sąd Najwyższy - Sąd Dyscyplinarny uchylił powyższy wyrok i
przekazał sprawę Sądowi Dyscyplinarnemu pierwszej instancji do ponownego
rozpoznania celem ustalenia prawidłowego okresu niesporządzenia uzasadnień
przez obwinionego oraz wskazania w opisie czynu czasu jego popełnienia, a nadto
rozważenia okoliczności łagodzących i obciążających mających wpływ na wymiar
kary oraz szkodliwość przypisanych obwinionemu przewinień i rozstrzygniecie na
tej podstawie o rodzaju adekwatnej kary dyscyplinarnej lub zakwalifikowaniu
zachowania obwinionego jako wypadku mniejszej wagi. Sąd Najwyższy stwierdził,
że po pierwsze - w przypadku niesporządzenia uzasadnienia wyroku w
przedłużonym terminie, okres niezachowania ustawowego terminu z art. 423 § 1
k.p.k. należy liczyć od daty, w której zgodnie z ustawą uzasadnienie powinno być
sporządzone; po drugie - opis przypisanego obwinionemu czynu powinien zawierać
podanie czasu jego popełnienia (art. 413 § 2 pkt 1 w związku z art. 332 § 1 pkt 2
k.p.k.); po trzecie - brak konsekwencji niedotrzymania terminów sporządzenia
uzasadnień w postaci formalnego uruchomienia przez którąś ze stron
postępowania sądowego skargi na jego przewlekłość nie należy do elementów
przedmiotowo - podmiotowych czynu wpływających na jego zakwalifikowanie jako
przewinienia dyscyplinarnego mniejszej wagi; po czwarte - nadmiernego znaczenia
nie można przypisywać okoliczności, że popełnienie przewinienia było skutkiem
trudnych warunków pracy obwinionego, gdy się uwzględni niedotrzymanie
przedłużanych kilkakrotnie terminów, czas zwłoki oraz obszerność uzasadnień (30 i
60 stron); po piąte - precedensowy charakter sprawy, jej skomplikowanie oraz brak
wypracowanego orzecznictwa nie są okolicznościami wpływającymi na ocenę
terminowości sporządzenia uzasadnienia, gdyż swój pogląd co do rozstrzygnięcia
sprawy sędzia powinien wyrazić już w fazie wyrokowania; po szóste - wymagania
stawiane osobom sprawującym funkcje i aspirującym do awansu zawodowego
3
powinny być wyższe, a ich odpowiedzialność surowsza, zaś warunki pracy i
sytuacja osobista sędziego - aczkolwiek niekiedy nie bez znaczenia - nie mogą
usprawiedliwiać rażących zaniechań.
W wyniku ponownego rozpoznania sprawy, wyrokiem z dnia 9 lutego 2015 r.
Sąd Apelacyjny - Sąd Dyscyplinarny uznał obwinionego za winnego popełnienia
przewinienia służbowego polegającego na tym, że: w sprawie Sądu Rejonowego
[…] o sygn. akt […] sporządził uzasadnienie wyroku z przekroczeniem ustawowego
terminu trwającym od 7 grudnia 2011 r. do 5 marca 2014 r. oraz w sprawie Sądu
Rejonowego […] o sygn. akt […] sporządził uzasadnienie wyroku z przekroczeniem
ustawowego terminu trwającym od 21 grudnia 2011 r. do 18 kwietnia 2013 r., czym
dopuścił się oczywistej i rażącej obrazy przepisu prawa procesowego - art. 423 § 1
k.p.k., tj. popełnienia przewinienia służbowego określonego w art. 107 § 1 u.s.p. i
wymierzył mu na podstawie art. 109 § 1 u.s.p. karę dyscyplinarną upomnienia.
Sąd Dyscyplinarny pierwszej instancji ustalił, że obwiniony od dnia 1 maja
2010 r. został delegowany do orzekania w pełnym wymiarze w Sądzie Okręgowym.
W dniu 13 marca 2012 r. został powołany na stanowisko sędziego tego Sądu. W
Sądzie Okręgowym orzekał w wydziałach karnych w sprawach rozpoznawanych w
pierwszej instancji. Od dnia 15 października 2012 r. powierzono mu stanowisko
wizytatora do spraw karnych. Do obowiązków obwinionego na tym stanowisku
należy ocena kandydatów na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego. Podczas
orzekania przez obwinionego w Sądzie Okręgowym w okresie od listopada 2011 r.
do czerwca 2012 r. wpłynęło 11, a w okresie od 1 lipca 2012 r. do 30 września 2013
r. - 9 wniosków o sporządzenie uzasadnień wyroków. Od 21 listopada do 31
grudnia 2011 r. obwiniony nie sporządził żadnego uzasadnienia w sprawach
rozpoznanych w Sądzie Okręgowym. Poza tym obwiniony do grudnia 2011 r.
orzekał nadal w Sądzie Rejonowym, kończąc 39 rozpoczętych spraw, z których w
34 sporządził uzasadnienia. W okresie od maja 2010 r. do listopada 2011 r.
obwiniony odbył 89 sesji.
Dalej Sąd Dyscyplinarny pierwszej instancji ustalił, że w sprawie […] Sądu
Rejonowego (2 oskarżonych, około 30 tomów akt) wniosek o sporządzenie
uzasadnienia wyroku uniewinniającego wpłynął w dniu 22 listopada 2011 r.
Przedłużenia terminu do sporządzenia uzasadnienia były obwinionemu udzielane
4
kilkakrotnie przez prezesa Sądu do dnia 5 listopada 2012 r. Uzasadnienie w tej
sprawie (liczące około 30 stron) zostało przez obwinionego oddane w dniu 6 marca
2014 r. Z kolei w sprawie […] Sądu Rejonowego (9 oskarżonych, 30 tomów akt)
wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku skazującego wpłynął w dniu 6
grudnia 2011 r. Prezes Sądu kilkakrotnie udzielał obwinionemu przedłużeń do
sporządzenia uzasadnienia do dnia 30 września 2012 r. Uzasadnienie w tej sprawie
(liczące około 60 stron) zostało oddane w dniu 19 kwietnia 2013 r. W okresie, gdy
wpłynęły wnioski o sporządzenie uzasadnień we wskazanych wyżej sprawach,
obwiniony miał obowiązek sporządzenia innych uzasadnień, w tym w „dużych”
sprawach Sądu Okręgowego – […] (9 oskarżonych, 30 tomów akt) oraz […] (8
oskarżonych, około 70 tomów akt). Pierwsza z nich była sprawą tzw. „aresztową” i
tę obwiniony potraktował priorytetowo, natomiast w drugiej uzasadnienie sporządził
pod koniec 2012 r.
Sąd Dyscyplinarny pierwszej instancji ustalił nadto, że w październiku 2012 r.
w życiu osobistym obwinionego zachodziły istotne zmiany z uwagi na wszczęcie
sprawy rozwodowej, zakończonej w grudniu 2012 r. orzeczeniem rozwodu […]. Po
rozwodzie obwiniony nadal zamieszkiwał z byłą żoną we wspólnym mieszkaniu
[…], co - w jego przekonaniu - wpływało na nieterminowość sporządzenia
uzasadnień, jednak nie rozważał możliwości wykonywania tej czynności w
budynku sądu poza godzinami urzędowania.
Dokonując oceny tych ustaleń, Sąd Dyscyplinarny pierwszej instancji
stwierdził, że zgodnie z art. 442 § 3 k.p.k. w związku z art 128 u.s.p., zapatrywania
prawne i wskazania sądu odwoławczego co do dalszego postępowania są wiążące
dla sądu, któremu sprawę przekazano do ponownego rozpoznania. Zgodnie z art.
423 § 1 k.p.k. uzasadnienie wyroku sądu pierwszej instancji powinno być
sporządzone w ciągu 14 dni od daty złożenia wniosku o sporządzenie
uzasadnienia, zaś w sprawie zawiłej, w razie niemożności sporządzenia
uzasadnienia w terminie, prezes sądu może przedłużyć ten termin na czas
oznaczony, co jednak nie powoduje zmiany terminu ustawowego. Przedłużenie
terminu powoduje tylko taki skutek, że jeśli uzasadnienie zostanie sporządzone w
zakreślonym, przedłużonym terminie, nie można uznać, że nastąpiła zwłoka w jego
sporządzeniu i nie ma podstaw do oceny, że naruszony został art. 423 § 1 k.p.k., co
5
mogłoby spowodować odpowiedzialność dyscyplinarną sędziego, choć ustawowy
termin do sporządzenia uzasadnienia nie został zachowany. Termin ten nie jest
zachowany tym bardziej wtedy, gdy uzasadnienie nie zostanie sporządzone nawet
w przedłużonym terminie. W takiej sytuacji okres niezachowania ustawowego
terminu należy liczyć nie od daty, do której przedłużono termin sporządzenia
uzasadnienia, lecz od daty, w której zgodnie z ustawą uzasadnienie powinno być
sporządzone.
W konsekwencji Sąd Dyscyplinarny pierwszej instancji przyjął, że okres
opóźnienia w sporządzeniu uzasadnienia w sprawie o sygn. akt […] trwał od 7
grudnia 2011 r. (upływ 14 dni od złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku) do 5
marca 2014 r. (dzień poprzedzający oddanie uzasadnienia przez obwinionego), co
nastąpiło prawie sześć miesięcy po przedstawieniu obwinionemu zarzutów
dyscyplinarnych, natomiast w sprawie o sygn. akt […] - od 21 grudnia 2011 r.
(upływ 14 dni od złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku) do dnia 18 kwietnia
2013 r. (dzień poprzedzający oddanie uzasadnienia). Oznacza to, że w pierwszej z
tych spraw przekroczenie terminu wyniosło 820 dni (2 lata, 2 miesiące i 27 dni), a w
drugiej - 484 dni (1 rok, 3 miesiące i 29 dni). W ocenie Sądu Apelacyjnego - Sądu
Dyscyplinarnego, takie postępowanie obwinionego wywołało poważne i negatywne
skutki opóźnień w sferze funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości - dla zachowania
jego powagi i zdolności zagwarantowania stronom prawa do rozpoznania sprawy w
rozsądnym terminie. Również okoliczność, że prezes Sądu Rejonowego
wielokrotnie przedłużał terminy do sporządzenia uzasadnień (w sprawie […] -
czterokrotnie, w sprawie […] - siedmiokrotnie), lecz żadnego z tych terminów
obwiniony nie dotrzymał, a nawet po przedstawieniu zarzutu dyscyplinarnego
uzasadnienie w sprawie […] sporządził po upływie dalszych blisko sześciu
miesięcy, prowadzi do stwierdzenia, że obwiniony w sposób zawiniony, oczywisty i
rażący dopuścił się obrazy art. 423 § 1 k.p.k., którą należało zakwalifikować jako
przewinienie służbowe w rozumieniu art. 107 § 1 u.s.p.
W ocenie Sądu Dyscyplinarnego pierwszej instancji, tak znaczącego
opóźnienia w sporządzeniu uzasadnień nie usprawiedliwia ani skomplikowanie
sprawy, gdy się uwzględni niedotrzymanie przez obwinionego wielokrotnie
przedłużanych terminów, okres zwłoki oraz niezbyt znaczącą obszerność
6
pisemnych motywów (30 i 60 stron), ani podjęcie starań o awans zawodowy, gdyż
podjęcie wysiłku w tym zakresie nie może kolidować z wypełnianiem podstawowych
obowiązków, do których należy terminowe sporządzanie uzasadnień, tym bardziej,
że surowsza powinna być odpowiedzialność osoby sprawującej funkcję sędziego
wizytatora, którego rolą jest opiniowanie kandydatów do objęcia stanowiska
sędziego w danym sądzie, ani wreszcie problemy rodzinne, skoro pojawiły się one
dopiero w październiku 2012 r., gdy uzasadnienia w przedmiotowych sprawach
powinny być sporządzone już od około 10 miesięcy, a nadto nie można akceptować
tłumaczenia tymi problemami długotrwałych uchybień i rażących zaniedbań w
pracy.
W tych okolicznościach Sąd Dyscyplinarny pierwszej instancji uznał, że
adekwatne do popełnionego przewinienia dyscyplinarnego będzie wymierzenie
obwinionemu określonej w art. 109 § 1 pkt 1 u.s.p. kary upomnienia, która „spełni
cele w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej”. Nie znalazł natomiast podstaw do
przyjęcia, że popełnione przez obwinionego przewinienie dyscyplinarne stanowi
wypadek mniejszej wagi oraz uwzględnienia jego wniosku o odstąpienie od
wymierzenia kary na podstawie art. 109 § 5 u.s.p., mając na względzie bardzo długi
okres zwłoki w sporządzeniu uzasadnień w sprawach […]. W odwołaniu od
powyższego wyroku obwiniony zaskarżył go w części dotyczącej orzeczenia o
karze i wniósł o jego zmianę w zaskarżonej części poprzez uchylenie wymierzonej
kary dyscyplinarnej upomnienia, uznanie przypisanego mu przewinienia
służbowego za wypadek mniejszej wagi i odstąpienie od wymierzenia kary.
Obwiniony zaskarżonemu wyrokowi zarzucił - na podstawie art. 438 pkt 3
k.p.k. w związku z art. 128 u.s.p. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za
podstawę orzeczenia, polegający na niezasadnym odstąpieniu od uznania
przypisanego mu przewinienia służbowego za wypadek mniejszej wagi i
odstąpienia od wymierzenia kary.
W ocenie skarżącego, Sąd Dyscyplinarny pierwszej instancji nie rozważył w
należyty sposób dwóch istotnych okoliczności faktycznych, co miało bezpośredni
wpływ na treść rozstrzygnięcia. Po pierwsze, nie rozważono w wystarczający
sposób niemożności rozpoczęcia pracy nad uzasadnieniami w sprawach […] Sądu
Rejonowego w związku z priorytetem sporządzenia uzasadnień w obszernych i
7
bardzo skomplikowanych sprawach […] Sądu Okręgowego. W rezultacie nie
odniesiono się do tego, czy w okresach przedłużenia terminów na sporządzenie
uzasadnień w sprawach Sądu Rejonowego możliwe było ich napisanie oraz czy w
takiej sytuacji właściwa jest zastosowana przez Sąd Apelacyjny metoda liczenia
okresu przewinienia służbowego. Po drugie, nie została należycie rozważona
kwestia załamania życia osobistego skarżącego, co miało miejsce w końcu 2012 r. i
trwało przez cały rok 2013. Skarżący podkreślił również, że zarzucane mu
przewinienie służbowe było jedynie epizodem w jego karierze zawodowej. W
konkluzji stwierdził, że dla oceny, czy występuje w konkretnym przypadku wypadek
mniejszej wagi, ważne są nie tylko okoliczności przedmiotowe, w tym okres
działania niezgodnego z prawem, na którym skupił się Sąd Apelacyjny - Sąd
Dyscyplinarny, ale także okoliczności podmiotowe. Te ostatnie wskazują, że do
oddania uzasadnień po terminie nie doszło wskutek złej woli skarżącego, ale
szczególnych okoliczności, w jakich się znalazł.
Sąd Najwyższy - Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
Odwołanie jest niezasadne.
W judykaturze Sądu Najwyższego - Sądu Dyscyplinarnego przyjmuje się
zgodnie, że aczkolwiek ustawodawca nie wskazał w ustawie - Prawo o ustroju
sądów powszechnych definicji przewinienia dyscyplinarnego mniejszej wagi, to
należy przyjąć, że chodzi tu o sytuacje, w których stopień społecznej szkodliwości
czynu ulega zmniejszeniu wskutek przewagi elementów łagodzących o charakterze
przedmiotowo-podmiotowym, w szczególności niewielkiej szkodliwości zachowania
dla służby sędziowskiej oraz niewielkiego stopnia zawinienia. Inaczej rzecz
ujmując, możliwość przyjęcia wypadku mniejszej wagi należy wiązać z oceną, że
okoliczności czynu - ze względu na zespół znamion - charakteryzują się przewagą
czynników łagodzących, pozwalających uznać, iż szkodliwość czynu (szkodliwość
przewinienia dla publicznego wizerunku wymiaru sprawiedliwości) i stopień
zawinienia są niewielkie (nieznaczne). Bez wpływu dla zakwalifikowania
przewinienia dyscyplinarnego jako wypadku mniejszej wagi pozostają natomiast
okoliczności leżące poza czynem, na przykład dotychczasowy przebieg służby
obwinionego sędziego, jego poprzednia karalność lub niekaralność dyscyplinarna,
czy też zachowanie po popełnieniu czynu (por. np. wyroki z dnia 3 września 2003
8
r., SNO 46/03, LEX nr 471887; z dnia 3 lutego 2005 r., SNO 3/05, LEX nr 471934; z
dnia 8 lutego 2011, SNO 1/11, LEX nr 1288777; z dnia 28 lutego 2014 r., SNO
1/14, LEX nr 1444614 i powołane tam orzecznictwo). Z tego względu dla przyjęcia
wypadku mniejszej wagi w rozumieniu art. 109 § 5 u.s.p. nie może mieć znaczenia
odwoływanie się przez skarżącego do nienagannego i pozytywnie ocenianego
przebiegu jego służby „przed pojawieniem się konieczności jednoczesnego
napisania uzasadnień w czterech skomplikowanych sprawach jak i po ich oddaniu”.
Bezzasadne jest także kwestionowanie przez skarżącego sposobu liczenia
okresu przewinienia służbowego, gdyż Sąd Dyscyplinarny pierwszej instancji był w
tym zakresie związany - na podstawie art. 442 § 3 k.p.k. w związku z art 128 u.s.p.
- zapatrywaniem prawnym wyrażonym w tym zakresie przez Sąd odwoławczy.
Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku
może być trafny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych
przez sąd nie znajduje oparcia w okolicznościach ujawnionych w toku przewodu
sądowego, bądź pozostaje w sprzeczności z zasadami logicznego rozumowania,
co mogło mieć wpływ na jego treść. Nie wystarczy zatem zaprezentowanie przez
skarżącego odmiennej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, ale
konieczne jest wykazanie, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy i
doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie tego materiału.
W tym zakresie skarżący zarzuca, że Sąd Dyscyplinarny pierwszej instancji
w niedostateczny sposób rozważył podnoszone przez niego okoliczności, a
mianowicie najpierw spiętrzenie się w krótkim okresie czasu wniosków o
uzasadnienia w czterech skomplikowanych i obszernych sprawach Sądu
Okręgowego i Sądu Rejonowego, uniemożliwiające jednoczesną pracę nad
pisemnymi motywami wydanych w tych sprawach wyroków, a następnie załamanie
się jego życia osobistego trwające do końca 2013 r.
Wbrew twierdzeniom skarżącego, okoliczności te zostały wzięte pod uwagę
i rozważone przez Sąd Apelacyjny w stopniu pozwalającym na dokonanie oceny,
że co prawda powodowały one trudności w dochowaniu przedłużonych terminów,
jednak nie mogą usprawiedliwiać tak rażąco długiego opóźnienia (w sprawie […]- 2
lata, 2 miesiące i 27 dni oraz w sprawie […] - 1 rok, 3 miesiące i 29 dni) w
sporządzeniu dwóch niezbyt obszernych uzasadnień (liczących odpowiednio około
9
30 i 60 stron) i w rezultacie umożliwić zakwalifikowanie przewinienia obwinionego
jako wypadku mniejszej wagi. Sąd Dyscyplinarny pierwszej instancji, uwzględniając
wskazania Sąd odwoławczego, przyjął, że rażących opóźnień w terminowym
sporządzeniu przez skarżącego uzasadnień wyroków nie mogły usprawiedliwiać ani
skomplikowany charakter spraw, ani konsekwencje decyzji ubiegania się o awans
zawodowy wiążące się z koniecznością podołania dodatkowym obowiązkom, ani
wreszcie sytuacja osobista i przedstawił w tym zakresie szczegółową
argumentację. Sąd Apelacyjny nie uczynił przy tym skarżącemu „zarzutu z przyjęcia
delegacji do orzekania w Sądzie Okręgowym”, a jedynie stanął na stanowisku, że
skoro decydując się na podjęcie starań o awans zawodowy skarżący miał
świadomość, iż będzie się to łączyło ze zwiększeniem rozmiaru jego podstawowych
obowiązków obejmujących orzekanie i sporządzanie uzasadnień wydanych
orzeczeń, to niewykonania jednych z nich nie może on wprost usprawiedliwiać
koniecznością wykonywania innych. Jest to pogląd trafny, gdy się dodatkowo
uwzględni, że sędzia jest współodpowiedzialny za prawidłową organizację swojej
pracy, a jego czas pracy jest określony wymiarem zadań, których wykonywania się
podjął. Z kolei powołując się na swoją sytuację osobistą związaną z rozpadem
małżeństwa skarżący pomija, że nie może ona usprawiedliwiać sporządzenia
uzasadnień po upływie wielu miesięcy od jej zaistnienia. Tymczasem pisemne
motywy wyroku w sprawie […] Sądu Rejonowego skarżący sporządził po około pół
roku od ujawnienia się problemów osobistych, a w sprawie […] tego Sądu - dopiero
po upływie dalszego blisko rocznego okresu, a nadto po prawie pół roku od
przedstawienia mu zarzutów dyscyplinarnych. Trudno zatem podzielić twierdzenie
skarżącego, jakoby „do oddania uzasadnień po terminie nie doszło wskutek złej
woli, ale szczególnych okoliczności, w jakich się znalazł”, skoro nawet zagrożenie
pociągnięciem do odpowiedzialności dyscyplinarnej nie stanowiło dla niego
wystarczającej przestrogi i motywacji do wypełnienia tego obowiązku.
Skarżący, ograniczając się w istocie do zaprezentowania własnego
przekonania, że należyta ocena wskazanych w odwołaniu okoliczności byłaby dla
niego korzystna, jednocześnie marginalizuje okoliczność, iż rażąco nieterminowe
sporządzenie uzasadnień wydanych wyroków co do zasady charakteryzuje się
dużym stopniem społecznej szkodliwości oraz szkodliwości dla służby, powodując
10
przedłużenie postępowania i godząc w prawa stron oraz autorytet wymiaru
sprawiedliwości, w szczególności gdy dotyczy osoby upoważnionej i zobowiązanej -
z racji sprawowanej funkcji wizytatora - do oceny terminowości sporządzania
uzasadnień przez innych sędziów oraz kandydatów na sędziów danego sądu,
czemu Sąd Dyscyplinarny pierwszej instancji trafnie przypisał istotne znaczenie
przy ocenie możliwości zakwalifikowania przewinienia dyscyplinarnego skarżącego
jako wypadku mniejszej wagi.
Z tych względów - na podstawie art. 437 § 1 zdanie pierwsze k.p.k. w
związku z art. 128 u.s.p. oraz z mocy art. 133 u.s.p. - orzeczono jak w wyroku.