IV CSK 729/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:07-07-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CSK 729/14
POSTANOWIENIE
Dnia 16 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maria Szulc
w sprawie z wniosku S. Spółki Akcyjnej w W.
przy uczestnictwie A. S. i T. S.
o ustanowienie służebności przesyłu,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 czerwca 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawcy
od postanowienia Sądu Okręgowego w W.
z dnia 22 maja 2014 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
2
Skarga kasacyjna jest szczególnym środkiem odwoławczym, którego
wymogi określa art. 3984
§ 1 i 2 k.p.c. wskazując na jej cechy konstrukcyjne
i nakładając na skarżącego obowiązek zawarcia w skardze wniosku o przyjęcie do
rozpoznania oraz jego uzasadnienia.
Sąd Najwyższy w ramach przedsądu bada tylko wskazane w skardze
kasacyjnej okoliczności uzasadniające jej przyjęcie do rozpoznania, a nie podstawy
kasacyjne i ich uzasadnienie, zaś cel wymagania przewidzianego w art. 3984
§ 2
k.p.c. może być osiągnięty jedynie przez powołanie i uzasadnienie przez
skarżącego istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym. W wypadku
powołania we wniosku przesłanki określonej w art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. należy
sformułować zagadnienie prawne oraz przedstawić odrębną, pogłębioną
argumentację prawną wskazującą na zaistnienie powołanej okoliczności
uzasadniającej przyjęcie skargi do rozpoznania. Powołanie we wniosku przesłanki
określonej w punkcie drugim wymaga wskazania, że określony przepis prawa,
mimo że budzi poważne wątpliwości, nie doczekał się wykładni, bądź niejednolita
jego wykładnia wywołuje rozbieżności w orzecznictwie sądów, które należy
przytoczyć (zob. m. in. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2001 r.,
II CZ 35/01, OSNC 2002, nr 1, poz. 11, z dnia 11 stycznia 2002 r., III CKN 570/01
OSNC 2002, nr 12, poz. 151, z dnia 23 listopada 2010 r., II CSK 344/10, z dnia
15 października 2002 r., II CZ 102/02, nie publ.). Dla skutecznego natomiast
powołania w skardze przesłanki określonej w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. konieczne
jest wykazanie przez skarżącego kwalifikowanej postaci naruszenia przepisów
prawa materialnego lub procesowego mającej charakter oczywisty, widoczny prima
facie przy wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej.
Wymogowi zawartemu w punkcie pierwszym skarżąca nie podołała
przedstawiając problemy prawne w sposób ogólny i opisowy, nie odpowiadający
wymogowi sformułowania zagadnienia „do rozstrzygnięcia” (art. 390 § 1 k.p.c.),
czyli wyznaczającego dwie możliwe odpowiedzi. Ponadto powołanie się
na zaistnienie tej przesłanki wymaga sformułowania zagadnienia prawnego
odwołującego się w sposób generalny i abstrakcyjny do treści przepisu,
3
cechującego się nowością oraz dotychczas niewyjaśnionego i nierozwiązanego
w orzecznictwie. Na marginesie jedynie można stwierdzić, że bez znaczenia
pozostaje kwestia przedawnienia roszczenia właściciela nieruchomości z tytułu
obniżenia wartości nieruchomości, skoro roszczenie to nie przysługuje mu
w stosunku do nieuprawnionego posiadacza służebności i może je zgłosić tylko
w ramach wynagrodzenia z tytułu jej ustanowienia (uchwała Sądu Najwyższego
z dnia 8 września 2011 r., III CZP 43/11, OSNC 2012, nr 2, poz. 18), zaś związek
zagadnienia roszczeń przysługujących właścicielowi na podstawie ustawy
z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
z rozstrzygnięciem niniejszej sprawy nie został wykazany. Nie zachodzi też
potrzeba dodatkowej wykładni art. 3051
k.c. w zakresie ustalania zasad
wynagrodzenia za ustanowienie służebności; strefa ochronna kwalifikowana była
jako element posiadania w zakresie służebności i ograniczenia prawa własności
nieruchomości (uchwały Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2011 r.,
III CZP 43/11, OSNC 2012, nr 2, poz. 18, z dnia 17 czerwca 2005 r., III CZP 29/05,
OSNIC 2006, nr 4 poz. 64, wyrok z dnia 14 listopada 2013 r., OSNIC z 2014 r., nr 9,
poz. 91). Wobec powiązania przesłanki określonej w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.
z niedopuszczalnym, w świetle art. 3983
§ 3 k.p.c., zarzutem naruszenia art. 278 § 1
w zw. z art. 233 § 1 i 13 § 2 k.p.c. brak jest podstaw do przyjęcia, że skarżący
skutecznie wykazał okoliczności uzasadniające jej zaistnienie.
Z tych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.)
POSTANOWIENIE
Dnia 16 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maria Szulc
w sprawie z wniosku S. Spółki Akcyjnej w W.
przy uczestnictwie A. S. i T. S.
o ustanowienie służebności przesyłu,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 czerwca 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawcy
od postanowienia Sądu Okręgowego w W.
z dnia 22 maja 2014 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
2
Skarga kasacyjna jest szczególnym środkiem odwoławczym, którego
wymogi określa art. 3984
§ 1 i 2 k.p.c. wskazując na jej cechy konstrukcyjne
i nakładając na skarżącego obowiązek zawarcia w skardze wniosku o przyjęcie do
rozpoznania oraz jego uzasadnienia.
Sąd Najwyższy w ramach przedsądu bada tylko wskazane w skardze
kasacyjnej okoliczności uzasadniające jej przyjęcie do rozpoznania, a nie podstawy
kasacyjne i ich uzasadnienie, zaś cel wymagania przewidzianego w art. 3984
§ 2
k.p.c. może być osiągnięty jedynie przez powołanie i uzasadnienie przez
skarżącego istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym. W wypadku
powołania we wniosku przesłanki określonej w art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. należy
sformułować zagadnienie prawne oraz przedstawić odrębną, pogłębioną
argumentację prawną wskazującą na zaistnienie powołanej okoliczności
uzasadniającej przyjęcie skargi do rozpoznania. Powołanie we wniosku przesłanki
określonej w punkcie drugim wymaga wskazania, że określony przepis prawa,
mimo że budzi poważne wątpliwości, nie doczekał się wykładni, bądź niejednolita
jego wykładnia wywołuje rozbieżności w orzecznictwie sądów, które należy
przytoczyć (zob. m. in. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2001 r.,
II CZ 35/01, OSNC 2002, nr 1, poz. 11, z dnia 11 stycznia 2002 r., III CKN 570/01
OSNC 2002, nr 12, poz. 151, z dnia 23 listopada 2010 r., II CSK 344/10, z dnia
15 października 2002 r., II CZ 102/02, nie publ.). Dla skutecznego natomiast
powołania w skardze przesłanki określonej w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. konieczne
jest wykazanie przez skarżącego kwalifikowanej postaci naruszenia przepisów
prawa materialnego lub procesowego mającej charakter oczywisty, widoczny prima
facie przy wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej.
Wymogowi zawartemu w punkcie pierwszym skarżąca nie podołała
przedstawiając problemy prawne w sposób ogólny i opisowy, nie odpowiadający
wymogowi sformułowania zagadnienia „do rozstrzygnięcia” (art. 390 § 1 k.p.c.),
czyli wyznaczającego dwie możliwe odpowiedzi. Ponadto powołanie się
na zaistnienie tej przesłanki wymaga sformułowania zagadnienia prawnego
odwołującego się w sposób generalny i abstrakcyjny do treści przepisu,
3
cechującego się nowością oraz dotychczas niewyjaśnionego i nierozwiązanego
w orzecznictwie. Na marginesie jedynie można stwierdzić, że bez znaczenia
pozostaje kwestia przedawnienia roszczenia właściciela nieruchomości z tytułu
obniżenia wartości nieruchomości, skoro roszczenie to nie przysługuje mu
w stosunku do nieuprawnionego posiadacza służebności i może je zgłosić tylko
w ramach wynagrodzenia z tytułu jej ustanowienia (uchwała Sądu Najwyższego
z dnia 8 września 2011 r., III CZP 43/11, OSNC 2012, nr 2, poz. 18), zaś związek
zagadnienia roszczeń przysługujących właścicielowi na podstawie ustawy
z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
z rozstrzygnięciem niniejszej sprawy nie został wykazany. Nie zachodzi też
potrzeba dodatkowej wykładni art. 3051
k.c. w zakresie ustalania zasad
wynagrodzenia za ustanowienie służebności; strefa ochronna kwalifikowana była
jako element posiadania w zakresie służebności i ograniczenia prawa własności
nieruchomości (uchwały Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2011 r.,
III CZP 43/11, OSNC 2012, nr 2, poz. 18, z dnia 17 czerwca 2005 r., III CZP 29/05,
OSNIC 2006, nr 4 poz. 64, wyrok z dnia 14 listopada 2013 r., OSNIC z 2014 r., nr 9,
poz. 91). Wobec powiązania przesłanki określonej w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.
z niedopuszczalnym, w świetle art. 3983
§ 3 k.p.c., zarzutem naruszenia art. 278 § 1
w zw. z art. 233 § 1 i 13 § 2 k.p.c. brak jest podstaw do przyjęcia, że skarżący
skutecznie wykazał okoliczności uzasadniające jej zaistnienie.
Z tych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.)