Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 155/15
POSTANOWIENIE
Dnia 3 lipca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 3 lipca 2015 r.
sprawy A. S.
skazanego z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i innych
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w [...]
z dnia 13 października 2014 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w G.
z dnia 27 lutego 2014 r.
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, a kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża skazanego.
UZASADNIENIE
W kasacji wniesionej od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 13 października
2014 r., obrońca skazanego A. S., zarzucił rażące naruszenia prawa mogące mieć
istotny wpływ na treść orzeczenia odnoszące się do uchybień prawa materialnego
i procesowego:
obrazę prawa karnego procesowego, a to art. 17 § 1 pkt. 7 k.p.k. poprzez jego
niezastosowanie w zakresie czynu IV z aktu oskarżenia, w sytuacji gdy o ten sam
czyn toczyło przeciwko oskarżonemu S. postępowanie zakończone prawomocnym
wyrokiem skazującym Sądu Rejonowego w L.;
obrazę prawa karnego materialnego, a to art. 12 k.k., poprzez jego
niezastosowanie w sytuacji gdy krótkie odstępy czasu pomiędzy zachowaniami i z
2
góry powzięty w ogólnym zarysie zamiar powoduje, że zachowania popełniane
przez oskarżonego mają cechy jednego czynu;
obrazę prawa karnego procesowego, a to art. 434 § 1 k.p.k., poprzez przyjęcie
nowej niekorzystnej okoliczności faktycznej w odniesieniu do skazanego A. S.
polegającej na ograniczeniu okresu przestępstwa zarzucanego w punkcie IV aktu
oskarżenia, co miało wpływ na treść orzeczenia, albowiem jednocześnie Sąd II
Instancji uznał, że czas przestępstw, co do których mogą zachodzić przesłanki z
art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. nie pokrywa się.
Prokurator Prokuratury Apelacyjnej w pisemnej odpowiedzi na kasację
wniósł o oddalenie tej kasacji jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego A. S. jest oczywiście bezzasadna w rozumieniu
art. 535 § 3 k.p.k.
Przypomnieć należy, że obrońca A. S. w apelacji złożonej od wyroku Sądu
Okręgowego z dnia 27 lutego 2014 r., zarzucił:
błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony nie ujawnił
w postępowaniu przygotowawczym oraz w postępowaniu prowadzonym w
Prokuraturze Apelacyjnej w sprawie V Ds. …/13, informacji dotyczących osób
uczestniczących w popełnieniu przestępstw narkotykowych oraz istotnych
okoliczności ich popełnienia podczas gdy prawidłowe ustalenia prowadzą do
wniosku odmiennego, co miało wpływ na treść orzeczenia, albowiem wymierzone
za przestępstwa kary jednostkowe powinny nastąpić z zastosowaniem instytucji
nadzwyczajnego złagodzenia kary;
obrazę prawa karnego procesowego, a to art. 424 k.p.k., poprzez nienależyte
uzasadnienie wyroku w części dotyczącej ustaleń faktycznych i oceny dowodów, co
uniemożliwiało kontrolę odwoławczą, albowiem nie wiadomo które zeznania Sąd
uznał za wiarygodne, a w jakiej części odmówił im wiarygodności, oraz które
zeznania stanowiły podstawę ustaleń faktycznych w odniesieniu do ilości transakcji
oraz narkotyków, co w szczególności odnosi się do czynu opisanego w punktach 9 i
12 wyroku;
obrazę prawa karnego procesowego, a to art. 17 § 1 pkt. 7 k.p.k., poprzez jego
niezastosowanie w zakresie czynu z pkt. IV aktu oskarżenia, w sytuacji gdy o ten
3
sam czyn toczyło przeciwko oskarżonemu S. postępowanie zakończone
prawomocnym wyrokiem skazującym Sądu Rejonowego w L.;
obrazę prawa karnego materialnego, a to art. 12 k.k., poprzez jego
niezastosowanie w sytuacji gdy krótkie odstępy czasu pomiędzy zachowaniami i z
góry powzięty w ogólnym zarysie zamiar powoduje, że zachowania popełniane
przez oskarżonego mają cechy jednego czynu;
rażąco surowy wymiar kar jednostkowych oraz kary łącznej, co przejawia się w
wymierzeniu kar powyżej proponowanych przez oskarżyciela kar w piśmie z 18
kwietnia 2013.
Podnosząc te zarzuty obrońca A. S. wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku Sądu Okręgowego w G. z dnia 27 lutego 2014 r., w całości, ewentualnie o
umorzenie postępowania w zakresie czynu IV aktu oskarżenia, wymierzenie kar z
zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia i wymierzenie łagodniejszej kary
łącznej.
Odnosząc się do zarzutu trzeciego z apelacji Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu
zaskarżonego wyroku, wskazał, że obrońca nie ma racji zarzucając obrazę prawa
karnego procesowego, a to art. 17 §1 pkt 7 k.p.k., poprzez jego niezastosowanie w
zakresie czynu IV z aktu oskarżenia w sytuacji, gdy o ten sam czyn toczyło się
postępowanie i zostało ono zakończone prawomocnym wyrokiem skazującym Sądu
Rejonowego w L. Wyrok Sądu Rejonowego w L. dotyczył tylko i wyłącznie jednego
zdarzenia z dnia 17 września 2003r., kiedy to oskarżony wspólnie i w porozumieniu
z R. K. wbrew przepisom ustawy, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej
usiłował wprowadzić do obrotu znaczną ilość środków odurzających, a to 10792,34
grama marihuany i 7994,89 grama haszyszu, lecz celu nie osiągnął z uwagi na
zatrzymanie przez funkcjonariuszy policji. W niniejszej sprawie A. S. został
natomiast skazany za to, że w okresie od stycznia 2003r. do września 2003r. w L.,
B., K. oraz na terenie Królestwa Niderlandów, wbrew przepisom ustawy o
przeciwdziałaniu narkomanii, działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi
do tej pory mężczyznami o imieniu M. i P. oraz w krótkich odstępach czasu i z góry
powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w
wewnątrzwspólnotowym nabyciu znacznych ilości środków odurzających z
Królestwa Niderlandów do Rzeczpospolitej Polskiej, w ten sposób, że co najmniej
4
kilkakrotnie zlecił przewiezienie przez ustalonego kuriera z miejscowości T. do
okolic L. co najmniej 12 kg marihuany w cenie 13.000 zł za kg o łącznej wartości
156.000 zł, co najmniej 10 kg haszyszu w cenie 4.000 zł za kg o łącznej wartości
40.000 zł, które następnie, na terenie Rzeczpospolitej Polskiej, wprowadził do
dalszego obrotu odsprzedając R. D. i innym nieustalonym do tej pory mężczyznom,
przy czym z powyższego czynu uczynił sobie stałe źródło dochodu, to jest za
przestępstwo z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o
przeciwdziałaniu narkomanii (w brzmieniu obowiązującym stosownie do Dz. U. z
2005r., Nr 179, poz. 1485) w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 k.k. przy
zastosowaniu art. 11 §2 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k. według stanu prawnego
obowiązującego przed dniem 9 grudnia 2011 r.
Również w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku znajdujemy stanowisko Sądu
Apelacyjnego co do zarzutu czwartego z apelacji, gdyż Sąd ten nie podzielając tego
zarzutu podniósł, iż do przypisania popełnienia czynu ciągłego konieczne jest
łączne spełnienie następujących warunków: dopuszczenie się co najmniej dwóch
zachowań, z góry powzięty zamiar sprawcy oraz krótkie odstępy czasu pomiędzy
poszczególnymi zachowaniami. Dopiero łączne spełnienie wyżej wymienionych
przesłanek sprawia, że zachowanie sprawcy stanowi jednolitą całość, traktowaną
jako jedna podstawa kwalifikacji prawnej, mimo że wchodzą w jej skład różnorakie
zachowania. Sąd meriti w sposób w pełni prawidłowy zakwalifikował poszczególne
czyny oskarżonego. Uznał, iż mamy do czynienia z przestępstwami ciągłymi,
jednak nie można jak czyni to obrońca twierdzić, że te przestępstwa ciągłe odnoszą
się do całości zachowania sprawcy. Ewidentnie mamy bowiem do czynienia nie
tylko ze znacznymi różnicami czasowymi pomiędzy przestępstwami, ale też inną
pozostaje kwestia zamiaru. Opuszczając zakład karny A. S. ponownie zaczął
popełniać przestępstwa, ale czynił to już z innymi osobami w ramach
zorganizowanej grupy przestępczej.
W kasacji obrońca skazanego A. S., jak wynika z przedstawionych wyżej
okoliczności, zmierza w istocie do poddania ponownej kontroli, rozstrzygnięcia
Sądu Okręgowego w G., a jedynie w sferze pustej deklaracji pozostaje odniesienie
zarzutów z kasacji do wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 13 października 2014 r.,
gdyż przecież temu Sądowi nie stawia w kasacji zarzutu obrazy art. 433 § 2 k.p.k. w
5
zw. z art. 457 § 3 k.p.k. Oczywistym zaś jest, gdyż jasno o tym stanowi art. 519
k.p.k., iż strona może wnosić kasację jedynie od prawomocnego wyroku sądu
odwoławczego, kończącego postępowanie. Nie mogą być zaś w drodze kasacji
kwestionowane wyroki sądów pierwszej instancji.
Z jednolitego w tej mierze orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, iż
zarzuty w kasacji podniesione pod adresem orzeczenia sądu pierwszej instancji
podlegają rozważeniu przez sąd kasacyjny tylko w takim zakresie, w jakim jest to
nieodzowne dla należytego rozpoznania zarzutów stawianych zaskarżonemu w tym
nadzwyczajnym trybie orzeczeniu sądu odwoławczego. Nie można ich więc
rozpatrywać w oderwaniu od zarzutów stawianych orzeczeniu sądu odwoławczego,
nie jest bowiem funkcją kontroli kasacyjnej ponowne - „dublujące" kontrolę
apelacyjną - rozpoznawanie zarzutów stawianych przez skarżącego orzeczeniu
sądu pierwszej instancji. Ewentualne dostrzeżenie zaś ich zasadności ma
znaczenie wyłącznie jako racja ewentualnego stwierdzenia zasadności zarzutów
odniesionych do orzeczenia sądu odwoławczego, gdyż tylko to ostatnie orzeczenie
może zostać zaskarżone kasacją strony.
Nie można również podzielić ostatniego zarzutu kasacji (obraza przepisu art.
434 § 1 k.p.k.), bowiem dokonana w pkt. I zaskarżonego wyroku, zmiana wyroku
Sądu Okręgowego w G. z dnia 27 lutego 2014 r., nie jest niekorzystna z punktu
widzenia zakresu odpowiedzialności karnej A. S., gdyż w wyroku Sądu pierwszej
instancji przyjęto jako datę czynu okres od stycznia 2003 r. do września 2003 r.,
natomiast Sąd Apelacyjny, korygując czas popełnienia tego przestępstwa, przyjął
okres od stycznia 2003 r. do połowy września 2003 r. Trafnie w tej sytuacji, co do
tego zarzutu kasacji, wywodzi oskarżyciel publiczny, że cyt. ”nie do obrony jest teza
kasacji, iż skrócenie okresu działalności przestępczej jest okolicznością
niekorzystną dla skazanego”
Kierując się przedstawionymi motywami Sąd Najwyższy, na podstawie art.
5353 § 3 k.p.k., rozstrzygnął jak w postanowieniu.