Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 218/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 29 lipca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Przemysław Kalinowski (przewodniczący)
SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca)
SSN Dariusz Świecki
Protokolant Anna Korzeniecka- Plewka
w sprawie J. K.
skazanego z art. 90 k.w.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu – w trybie art. 535 § 5 k.p.k. w
zw. z art. 112 k.p.s.w.
w dniu 29 lipca 2015 r.
kasacji wniesionej przez Rzecznika Praw Obywatelskich
od wyroku Sądu Okręgowego w O.
z dnia 23 września 2014 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w O.
z dnia 7 lutego 2014 r.
uchyla zaskarżony wyrok oraz utrzymany nim w mocy
wyrok Sądu Rejonowego w O. i na podstawie art. 104 § 1 pkt 7
w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 k.p.s.w. i art. 45 § 1 k.w. umarza
2
postępowanie w sprawie, a jego kosztami obciąża Skarb
Państwa.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w O. wyrokiem z dnia 7 lutego 2014 r. uznał J. K. za winnego
tego, że w dniu 28 lipca 2012 r., o godz. 3.52 w O. na drodze publicznej kierując
autobusem Setra utrudnił ruch kierowcy autobusu marki Renault stojącego na
przystanku w zatoce autobusowej w ten sposób, iż uniemożliwił mu wyjazd po
zabraniu pasażerów tj. wykroczenia z art. 90 k.w. i za to na podstawie art. 90 k.w.
wymierzył mu karę grzywny w wysokości 500 zł. Jednocześnie obciążył
obwinionego kosztami sądowymi.
Od powyższego wyroku osobistą apelację złożył J. K., który zarzucił
orzeczeniu Sądu I instancji obrazę przepisów prawa materialnego i procesowego,
tj. art. 1 k.w. oraz art. 8 k.p.s.w. w zw. z art. 7 k.p.k. Skarżący wniósł o zmianę
zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od przypisanego mu wykroczenia,
ewentualnie o odstąpienie od wymierzenia kary.
Sąd Okręgowy w O. wyrokiem z dnia 23 września 2014 r., utrzymał w mocy
zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną, zwalniając
jednocześnie obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie
odwoławcze.
Od powyższego wyroku kasację wywiódł Rzecznik Praw Obywatelskich,
zaskarżając orzeczenie Sądu odwoławczego w całości na korzyść J. K. Na
podstawie art. 111 k.p.s.w. skarżący zarzucił orzeczeniu Sądu II instancji rażące
naruszenie przepisu prawa procesowego, tj. art. 5 § 1 pkt 4 k.p.s.w., poprzez
merytoryczne rozpoznanie apelacji obwinionego i utrzymanie w mocy
zaskarżonego wyroku mimo, iż – na etapie postępowania międzyinstancyjnego – w
dniu 28 lipca 2014 r., doszło do przedawnienia karalności wykroczenia
zarzucanego obwinionemu, co winno skutkować uchyleniem przez Sąd
odwoławczy wyroku Sądu I instancji i umorzeniem postępowania, wobec
wystąpienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej wskazanej w art. 104 § 1 pkt 7
k.p.s.w.
W związku z tym wniósł on o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu II
instancji oraz utrzymanego nim w mocy orzeczenia Sądu I instancji i umorzenie
3
postępowania w stosunku do J. K., z powodu przedawnienia karalności
wykroczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Rzecznika Praw Obywatelskich okazała się zasadna i to w stopniu
oczywistym, co skutkowało jej rozpoznanie na posiedzeniu w oparciu o przepis art.
535 § 5 k.p.k. w zw. z art. 112 k.p.s.w.
Nie ulega wątpliwości, że przypisane skazanemu wykroczenie popełnione
zostało w dniu 28 lipca 2012 r. Zgodnie natomiast z dyspozycją art. 45 § 1 k.w.
karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok, a jeżeli
w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2
lat od popełnienia wykroczenia. W analizowanym przypadku postępowanie o
wykroczenie przypisane J. K. zostało wszczęte na podstawie art. 59 § 2 k.p.s.w.
przez Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu Rejonowego w O. z
upoważnienia Prezesa tegoż Sądu, w dniu 9 listopada 2012 r., tj. przed upływem
roku od popełnienia wykroczenia. Zatem, zastosowanie miał tu dwuletni okres
przedawnienia karalności wykroczenia (zob. też: postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 21 października 2003 r., I KZP 9/03, OSNKW 2003/11-12/92, wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 6 lipca 2011 r., IV KK 181/11, LEX nr 848163). Stwierdzenie,
że obwiniony popełnił wykroczenie w dniu 28 lipca 2012 r. nakazywało Sądowi
Okręgowemu przyjąć, że karalność tego wykroczenia ustała z dniem 28 lipca 2014
r. i w konsekwencji, przy zastosowaniu art. 5 § 1 pkt 4 k.p.s.w., umorzyć
postępowanie z powodu przedawnienia orzekania.
Słusznie zatem Autor kasacji , powołując się na przepis art. 111 k.p.s.w.,
wskazał na zaistnienie uchybienia wymienionego w art. 104 § 1 k.p.s.w., w
szczególności na ujętą w pkt 7 okoliczność wyłączającą postępowanie i wnioskował
o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz umorzenie postępowania.
Mając na uwadze przytoczone okoliczności, Sąd Najwyższy w trybie art. 535
§ 5 i 537 § 2 k.p.k., w zw. z art. 112 k.p.s.w., orzekł jak w części dyspozytywnej
wyroku, rozstrzygając o kosztach postępowania na podstawie art. 118 § 2 k.p.s.w.

III KK 218/15

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia