Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2013 r. w Białymstoku

na rozprawie

sprawy z powództwa J. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej
w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim

z dnia 22 maja 2013 r. sygn. akt I C 627/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok:

1.  w punkcie 1 w ten sposób, że obniża zasądzoną w nim kwotę do kwoty 15.004 (piętnaście tysięcy cztery) złotych,

2.  w punkcie 4 w ten sposób, że zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.093,80 złotych tytułem zwrotu części kosztów procesu;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.030 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 600 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Powód J. S., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą J. S. Firma Handlowa (...) wystąpił przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. z powództwem o zapłatę kwoty 28561 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 24 października 2011 roku do dnia zapłaty. Wnosił o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego.

Pozwana (...) Spółka Akcyjna w W. wnosiła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz zwrotu kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego.

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim wyrokiem z dnia 22 maja 2013 roku w sprawie sygn. akt I C 627/12:

1.  zasądził od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda J. S. kwotę 23604 złotych wraz z odsetkami ustawowymi w wysokości 13% w stosunku rocznym liczonymi od dnia 24 listopada 2011 roku – z uwzględnieniem zmian w wysokości odsetek ustawowych - do dnia zapłaty;

2.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

3.  nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa na rzecz powoda J. S. kwotę 79,58 złotych tytułem zwrotu niewykorzystanej zaliczki;

4.  zasądził od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda J. S. kwotę 4266,42 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2400 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Rozstrzygnięcie to Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

Za bezsporne Sąd I instancji uznał fakt, że strony łączyła umowa ubezpieczenia autocasco, dotycząca samochodu ciężarowego marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), której potwierdzeniem jest polisa nr (...) oraz, że w okresie objętym ubezpieczeniem pojazd powoda został uszkodzony i pozwany ubezpieczyciel jest zobowiązany do naprawienia tej szkody. Nie był też przedmiotem sporu sposób likwidacji szkody wybrany przez pozwanego ubezpieczyciela, gdyż powód nie kwestionował, iż szkoda miała charakter szkody całkowitej w rozumieniu umowy autocasco. Pozwany nie kwestionował wysokości wypłaconej na rzecz powoda kwoty tytułem częściowego odszkodowania w wysokości 13496 złotych.

Spór między stronami dotyczył wartości rynkowej pojazdu w dniu szkody i wartości pozostałości, które rzutowały na ustalenie odszkodowania oraz treści łączącej strony umowy w części dotyczącej zwrotu kosztów holowania pojazdu.

W celu ustalenia wartości rynkowej pojazdu powoda bezpośrednio przed szkodą jaka zaistniała w dniu 24 października 2013 roku, wartości pojazdu uszkodzonego - pozostałości -oraz wysokości należnego powodowi odszkodowania, Sąd I instancji dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki i oceny pojazdów samochodowych oraz maszyn J. W.. Biegły sądowy stwierdził, że wartość pojazdu bezpośrednio przed szkodą wynosiła 45100 złotych brutto. Wartość pozostałości biegły oszacował na kwotę 8000 złotych brutto. Biegły określił wysokość odszkodowania w pojeździe powoda na kwotę 37100 złotych brutto, przyjmując że jest to szkoda całkowita, zgodnie z zapisami ogólnych warunków ubezpieczenia autocasco.

W ocenie Sądu I instancji, opinia biegłego sądowego może stanowić podstawę prawidłowych ustaleń faktycznych, gdyż została sporządzona w sposób rzetelny, fachowy, oparta na wiedzy biegłego. Została też uzasadniona w sposób szczegółowy i przekonujący. Biegły wskazał i opisał wszystkie czynniki, jakie miały wpływ na ustalenie wartości rynkowej pojazdu. Sąd I instancji nie podzielił zarzutów pełnomocnika pozwanego, że biegły przyjął błędnie wersję nadwozia jako zabudowę skrzyniową, błędnie zastosował kwotę dodatku z tytułu serwisowania pojazdu wobec braku udokumentowania, uwzględnił nieistniejący w tym pojeździe stelaż opończy oraz zaniżył stopień ogumienia na 45% i zaniżył wartość pozostałości. Biegły, w sposób przekonywujący ustosunkował się bowiem do przedmiotowych zarzutów strony pozwanej, wskazując, że w systemie (...) E. dla tego rocznika samochodów dostępne jest jedynie przyjęcie zabudowy skrzyniowej, natomiast istniejąca w ubezpieczonym pojeździe zabudowa kontenerowa, jest nawet droższa od zabudowy skrzyniowej, na potwierdzenie czego przedstawił stosowne oferty. Biegły wskazał również, iż stelaż opończy jest stosowany przy zabudowie skrzyni plandeką – jako forma dodania do wartości pojazdu jako zabudowy kontenerowej. Należy zauważyć, że również pozwany dokonując wyceny szkody z pojeździe powoda w dniu 31 października 2011 roku, stosując program (...) E., w pozycji rodzaj zabudowy wskazał zabudowę skrzyniową. Zarzuty pozwanego są zatem w tej mierze bezpodstawne. Biegły odnosząc się do pozostałych zarzutów wskazał, że w jego ocenie wartość radia nie ma znaczenia przy ustaleniu ostatecznej wartości pojazdu. Biegły przyjął także wartość zużycia opon, określoną przez uprawnioną osobę, oraz uznał, iż serwisowanie dla przedmiotowej kategorii pojazdu stanowi element konieczny zgodnie z wymogami Transportowego Dozoru (...), Inspekcji Transportu Drogowego. Niezasadny jest również zarzut, że wartość pozostałości, została przez biegłego zaniżona. Zgodnie bowiem z § 24 ust. 2 ogólnych warunków ubezpieczenia ”Autocasco” wartość pozostałości pojazdu ubezpieczyciel określa indywidualnie, uwzględniając między innymi wartość pojazdu bezpośrednio przed zdarzeniem, rozmiar uszkodzeń, stopień zużycia eksploatacyjnego pojazdu lub jego części oraz sytuację rynkową w zakresie obrotu pojazdami uszkodzonymi. Ogólne warunki ubezpieczenia (...) nie zawierają zapisów odnośnie określenia wartości pozostałości jedynie w drodze ofert składanych na aukcjach internetowych. Niewątpliwie przedstawiane oferty mogą bowiem odbiegać od wartości rynkowych wystawianych na aukcjach przedmiotów i nie odzwierciedlać rzeczywistych ich wartości.

Wartości dowodowej opinii biegłego J. W., nie podważają również zeznania świadka w osobie J. R. – likwidatora szkód, zatrudnionego w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym. Świadek opisał bowiem całą procedurę jaka obowiązuje przy ustalaniu wysokości odszkodowań, biorąc pod uwagę sposób wyliczenia odszkodowania jako szkody całkowitej. Powód nie kwestionował natomiast charakteru szkody jako szkody całkowitej. Ponadto w ocenie Sądu, świadek, jako osoba związana z pozwanym i wykonująca na jego rzecz pracę jest niewątpliwie zainteresowana korzystnym rozstrzygnięciem na rzecz pracodawcy.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd I instancji przyjął zgodnie z opinią biegłego J. W., że wartość pojazdu bezpośrednio przed zdarzeniem wywołującym szkodę wynosiła 45100 złotych, natomiast wartość pozostałości uszkodzonego pojazdu – stanowiła kwotę 8000 złotych. Sąd zasądził zatem, po uwzględnieniu wypłaconej na rzecz powoda kwoty 13496 złotych, od pozwanego na rzecz powoda kwotę 23604 złotych tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe

Powód domagał się zwrotu kosztów holowania uszkodzonego pojazdu w łącznej kwocie 4956,90 złotych, przedstawiając faktury VAT nr (...), opiewające na kwoty 2496,90 złotych oraz 2460 złotych, wystawione tytułem usługi holowania pojazdu powoda, po zaistniałym w dniu 21 października 2011 roku zdarzeniu.

W ocenie Sądu I instancji, zgodnie z postanowieniami ogólnych warunków ubezpieczenia (...), powodowi z tytułu holowania pojazdu ciężarowego o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony należy się zwrot kosztów holowania pojazdu w maksymalnej kwocie 1200 złotych. Zgodnie bowiem z § 27 ust. 1 punkt 1 i 2 ogólnych warunków ubezpieczenia (...) niezależnie od ustalonego odszkodowania za szkodę powstałą w pojeździe, ubezpieczyciel zwraca w granicach sumy ubezpieczenia uzasadnione i udokumentowane oryginalnymi rachunkami/fakturami koszty poniesione na transport uszkodzonego pojazdu. Zwrot kosztów wymienionych w ustępie 1 może nastąpić tylko wówczas, gdy istnieje odpowiedzialność ubezpieczyciela za szkody w ubezpieczonym pojeździe. Zgodnie z § 27 ust. 4 punkt 2 ogólnych warunków ubezpieczenia łączna wysokość kosztów określonych w ustępie 1 i 2 nie może przekroczyć 1200 złotych – dla pozostałych pojazdów nie wymienionych w § 27 ust. 4 punkt 1. Pozwany wypłacił na rzecz powoda kwotę 1200 złotych a zatem powództwo o zapłatę kwoty 4956,90 złotych podlegało oddaleniu.

Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd I instancji uznał, że należało orzec jak w sentencji punktu 1 i 2 wyroku – na podstawie art. 805 § 1 i § 2 k.c., § 27 ust. 1 punkt 1 i 2, ust. 4 pkt 2 ogólnych warunków ubezpieczenia (...). Sąd zasądził odsetki ustawowe od kwoty należności głównej w oparciu o przepis art. 481 k.c. i art. 817 § 1 k.c., uznając że w dniu 24 listopada 2011 roku upłynął 30 dniowy termin licząc od dnia zawiadomienia pozwanego o szkodzie tj. od dnia 24 października 2011 roku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., uznając iż powód uległ co do nieznacznej części swego żądania.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana zaskarżając go w części, tj.:

-

w punkcie 1 w zakresie zasądzającym na rzecz powoda od pozwanej kwotę przewyższającą 15004 złotych

-

w punkcie 4 w zakresie zasądzającym od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4266,42 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w zakresie faktycznie nieuwzględniającym zasady odpowiedzialności za wynik procesu.

Pozwana zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

I.  obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 6 k.c., 805 k.c. w zw. z § 24 ogólnych warunków ubezpieczenia Autocasco obowiązujących u pozwanego, w wyniku błędnego zastosowania polegającego na przyjęciu, że powód udowodnił rozmiar szkody w pojeździe na kwotę zasądzoną wyrokiem, gdy tymczasem w rezultacie zaniżenia wartości pozostałości pojazdu o kwotę 8600 złotych zawyżono wartość odszkodowania o tą kwotę;

II.  naruszenie przepisów postępowania, tj.:

1.  art. 232 i 233 k.p.c. poprzez przyjęcie za podstawę orzeczenia nie udowodnionych przez powoda okoliczności dotyczących dowolnego przyjęcia wysokości szkody, co usprawiedliwia zarzut, że rozstrzygnięcie sądu sprzeczne jest ze zgromadzonym materiałem dowodowym, a w szczególności z uzupełniającą opinią biegłego z dnia 17 grudnia 2012 roku, w której biegły określa wartość pozostałości pojazdu na kwotę 16600 złotych, a nie 8000 złotych jak błędnie przyjmuje Sąd w wyroku;

2.  art. 328 § 2 k.p.c. w wyniku braku w uzasadnieniu wyroku w części dotyczącej odszkodowania określenia przyczyn faktycznego pominięcia dowodu z faktury sprzedaży nr (...) z dnia 29 listopada 2011 roku, która potwierdza sprzedaż pozostałości pojazdu za kwotę 16600 złotych i uzupełniającej opinii biegłego z dnia 17 grudnia 2012 roku, w której biegły określa wartość pozostałości pojazdu na kwotę 16600 złotych, a nie 8000 złotych jak błędnie przyjmuje Sąd;

3.  art. 100 k.p.c. w wyniku niewłaściwego zastosowania na skutek błędnego uznania, że powód uległ co do nieznacznej części swego żądania, co powoduje, że w zawyżonej wysokości orzeczono zwrot kosztów procesu od pozwanego na rzecz powoda, naruszając zasadę odpowiedzialności za wynik procesu.

Skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w części, tj. w punktach 1 i 4 wyroku i oddalenie powództwa ponad kwotę 15004 złotych oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych za I i II instancję z wyodrębnieniem kosztów zastępstwa prawnego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie punktu 1 w części uwzględniającej powództwo ponad kwotę 15004 złotych oraz w punkcie 4 i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia, przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie.

Wszystkie zarzuty apelacji odnoszące się do rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 1 zaskarżonego wyroku w istocie dotyczą ustalenia przez Sąd I instancji wartości pozostałości pojazdu powoda i tym samym wartości szkody poniesionej przez powoda przyjętej przez Sąd I instancji. Sąd Okręgowy uznał zatem za słuszne łączne rozpoznanie zarzutów obrazy prawa materialnego poprzez naruszenie art. 6 k.c., 805 k.c. w zw. z § 24 OWU oraz naruszenia przepisów postępowania art. 232 k.p.c. i art. 233 k.p.c. i art. 328 § 2 k.p.c.

W ocenie Sądu Okręgowego, ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji stanowiące podstawę rozstrzygnięcia co do wartości przedmiotowego pojazdu przed powstaniem szkody są poprawne. Sąd I instancji dokonał w tym zakresie oceny dowodów w sposób prawidłowy, czyli wszechstronnie oraz zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Ocena ta nie narusza zasady z art. 233 § 1 k.p.c. Ponadto pozwana w apelacji nie kwestionowała ustaleń Sądu I instancji w tym zakresie. Sąd Okręgowy w pełni podziela dokonaną przez Sąd I instancji ocenę dowodów dotyczących wartości pojazdu przed powstaniem szkody, w szczególności opinii biegłego z zakresu techniki i oceny pojazdów samochodowych oraz maszyn J. W., a ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji na ich podstawie przyjmuje jako własne.

Odmiennie należy jednak ocenić ustalenia Sądu I instancji dotyczące wartości pozostałości pojazdu powoda. Sąd I instancji ustalił tą wartość na kwotę 8000 złotych opierając się na opinii biegłego z zakresu techniki i oceny pojazdów samochodowych oraz maszyn J. W. 16 listopada 2012 roku (k. 125-132). Jakkolwiek w ogólności prawidłowość i rzetelność tej opinii nie budzi wątpliwości, to należy zauważyć, że w zakresie wartości pozostałości pojazdu opinia ta została skorygowana przez biegłego opinią uzupełniającą z dnia 17 grudnia 2012 roku (k. 153-158). W opinii uzupełniającej biegły stwierdził, że dopuszczalne jest ustalenie wartości pozostałości pojazdu na kwotę (...) w oparciu o fakturę dokumentującą faktyczną sprzedaż pozostałości pojazdu i, w konsekwencji, przyjęcie wartości szkody na kwotę 28500 złotych.

W toku postępowania powód przedstawił Sądowi dowód z faktury z dnia 29 listopada 2011 roku, z której jednoznacznie wynika, że powód sprzedał pozostałości pojazdu za cenę 16600 złotych. Faktura jest podpisana przez obie strony transakcji, w tym powoda jako sprzedającego, a zatem jej prawdziwość nie budzi wątpliwości. W ocenie Sądu Okręgowego, nie może więc ulegać wątpliwości, że faktura ta stanowi w pełni wiarygodny i miarodajny dowód nie tylko na okoliczność, że powód sprzedał pozostałości pojazdu za cenę 16600 złotych, ale także na okoliczność rzeczywistej wartości pozostałości pojazdu.

Należy zauważyć bowiem, że dowód z opinii biegłego na okoliczność wartości pozostałości, chociaż może prowadzić do ustalenia takiej wartości, to jednak jego moc dowodowa jest niższa aniżeli dowodu stwierdzającego faktyczną wartość. Biegły w celu określenia wartości posługuje się danymi mającymi w istocie charakter uśredniony i przybliżony, co skutkuje tym, że ustalona w ten sposób wartość jest jedynie szacunkowa i może nie odzwierciedlać w sposób precyzyjny rzeczywistości. Posłużenie się opinią biegłego jest konieczne szczególnie w sytuacji, gdy brak jest jakichkolwiek innych dowodów do określenia wartości rzeczy, bądź jej ustalenie w inny sposób jest niemożliwe. W niniejszej sprawie Sąd dysponował niekwestionowanym przez żadną ze stron dowodem na okoliczność sprzedaży za konkretną kwotę pozostałości pojazdu, a zatem odwołanie się do opinii biegłego przy ustaleniu wartości pozostałości pojazdu było zbyteczne.

Wartość pozostałości pojazdu, co wynika z opinii biegłego oraz zeznań świadka J. R., może być szacowana różnymi metodami, jednak zawsze jest ustalana jako wartość rynkowa, tj. opierająca się o aktualne ceny bądź oferty ewentualnych nabywców. Celem szacowania wartości jest ustalenie za jaką cenę, przy uwzględnieniu istniejących warunków rynkowych, pozostałości pojazdu mogą być zbyte. Natomiast w sytuacji, gdy pozostałości pojazdu zostały już zbyte i uzyskano za nie zapłatę ceny, nie ma już wątpliwości co do ich faktycznej rynkowej wartości. Cena została bowiem ustalona przez strony transakcji, co oznacza, że odzwierciedla ona rzeczywistą wartość towaru i nie ma już potrzeby jej szacowania.

Podkreślić także należy, że na skutek zbycia pozostałości pojazdu przez powoda, jego szkoda została zrekompensowana w zakresie zapłaty ceny za pozostałości. Obciążenie pozwanej obowiązkiem zapłaty odszkodowania bez uwzględnienia kwoty jaką powód uzyskał w drodze zbycia pozostałości pojazdu, przewyższałoby rzeczywistą wartość szkody poniesionej przez powoda i prowadziłoby do jego nadmiernego wzbogacenia.

Mając na uwadze powyższe rozważania, należy stwierdzić, że zarzuty pozwanej w zakresie w jakim dotyczyły błędnego ustalenia wartości pozostałości pojazdu i wysokości szkody na skutek nieprawidłowo dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodów w postaci opinii biegłego z dnia 16 listopada 2012 roku, opinii uzupełniającej z dnia 17 grudnia 2012 roku oraz faktury z dnia 29 listopada 2011 roku, są zasadne i zasługują na uwzględnienie. W ocenie Sądu Okręgowego, wartość pozostałości pojazdu powoda należy ustalić, w oparciu o fakturę z dnia 29 listopada 2011 roku, na kwotę 16600 złotych. W konsekwencji, należy przyjąć, że szkoda powoda, do której naprawienia zobowiązana jest pozwana, wyniosła 28500 złotych. Z uwagi na to, że pozwana zapłaciła już powodowi tytułem naprawienia szkody w pojeździe kwotę 13496 złotych, zasądzeniu podlegała kwota 15004 złotych.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy, działając na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że obniżył zasądzoną w punkcie 1 kwotę do kwoty 15004 złotych.

W związku z częściowym uwzględnieniem żądania pozwu, zmianie podlegało także rozstrzygnięcie o kosztach procesu przed Sądem I instancji zawarte w punkcie 4 zaskarżonego wyroku. Na koszty poniesione przez powoda w łącznej kwocie 4266,42 złotych złożyły się: opłata od pozwu w wysokości ustalonej na podstawie art. 13 ust 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w kwocie 1429 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika powoda ustalone na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu powiększone o opłatę skarbową od pełnomocnictwa w łącznej kwocie 2417 złotych oraz koszt opinii biegłego w kwocie 420,42 złotych. Pozwana natomiast poniosła koszt wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszonych przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu powiększonego o opłatę skarbową od pełnomocnictwa w łącznej kwocie 2417 złotych. Łączne koszty procesu wyniosły zatem 6683,42 złotych.

Wobec częściowego uwzględnienia żądania pozwu, zastosowanie w sprawie znajduje zasada stosunkowego rozdzielenia kosztów ustanowiona w art. 100 k.p.c. Powód przegrał proces w 47,47%, a pozwany w 52,53%. Koszty procesu wyniosły 6683,42 zł, w tym po stronie powoda 4266,42 zł, a pozwanego 2417 zł. Powoda, zgodnie z podaną zasadą, powinny obciążać koszty w kwocie 3172,62 zł ( 6683,42 zł x 47,47% ), skoro jednak poniósł je w wysokości 4266,42 zł, to należy mu się zwrot różnicy w wysokości 1093,80 zł ( 4266,42 zł – 3172,62 zł ). Sąd Okręgowy zmienił zatem rozstrzygnięcie Sądu I instancji w punkcie 4 w ten sposób, że zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1093,80 złotych tytułem zwrotu części kosztów procesu.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Apelacja pozwanej okazała się w całości zasadna, a zatem pozwanej należy się od powoda zwrot całości kosztów poniesionych w postępowaniu odwoławczym, w tym opłaty od apelacji 430 zł i wynagrodzenia pełnomocnika pozwanej w wysokości 600 zł ustalonego na podstawie § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.