Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 261/15
POSTANOWIENIE
Dnia 29 października 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Grzegorczyk
w sprawie B. O.
skazanego z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 2005 r. oraz z
art. 270 § 1 i 3 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
w dniu 29 października 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 14 kwietnia 2015 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 26 stycznia 2015 r.,
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, obciążając
skazanego kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego,
w tym nieuiszczoną opłatą od kasacji.
UZASADNIENIE
B. O. został wyrokiem Sądu Rejonowego skazany za: a) popełnione, nie
wcześniej niż od dnia 9 października 2009 r. do dnia 5 grudnia 2012 r.,
przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w postaci
udziału w obrocie środkami odurzającymi, za które orzeczono karę 4 lat i 10
miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 300 stawek dziennych po 1.000 zł, a
nadto b) 2 przestępstw z art. 270 § 1 k.k. popełnionych w październiku 2009 r., z
orzeczeniem za nie kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz c) jednego
takiego czynu w 2010 r., za który wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności
i d) popełnionego w 2012 r. przestępstwa z art. 270 § 1 w zb. z § 3 k.k., ze
skazaniem go za nie na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności i orzeczeniem, jako
2
kary łącznej, 4 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności, z zaliczeniem na jej poczet 2
lat i 2 miesięcy stosowania tymczasowego aresztowania i orzeczeniem, na
podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, przepadku dowodów
rzeczowych w postaci zajętych środków odurzających.
W apelacji od tego wyroku wniesionej przez obrońcę oskarżonego
podniesiono obrazę art. 4, 410 i 424 k.p.k. w odniesieniu do czynu z ustawy o
przeciwdziałaniu narkomanii, a nadto art. 442 § 3 k.p.k. przez niezastosowanie się
Sądu Rejonowego do wskazań zawartych w uzasadnieniu wyroku Sądu
Okręgowego uchylającego w 2014 r. pierwszy z wyroków wydanych w tej sprawie,
jak również naruszenie art. 424 § 2 k.p.k. przez niewskazanie w uzasadnieniu
wyroku okoliczności, jakie Sąd miał na względzie wymierzając grzywnę za ten
właśnie czyn, a w odniesieniu do pozostałych skazań rażącą niewspółmierność
jednostkowych kar pozbawienia wolności i kary łącznej. Po rozpoznaniu tej apelacji
Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2015 r., zmienił zaskarżone
orzeczenie, ale jedynie w pkt. I, odnośnie do wymierzonej tam kary grzywny,
przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na 100 zł oraz co do podstawy prawnej
orzeczonego przez Sąd Rejonowy przepadku i przez zaliczenie skazanemu na
poczet kary pozbawienia wolności dalszego okresu rzeczywistego jej pozbawienia.
Kasację od wyroku Sądu odwoławczego wywiódł obrońca skazanego,
podnosząc obrazę art. 433 § 2 i art. 457 § 3 k.p.k. przez niedostateczne rozważenie
zarzutów i wniosków apelacji w zakresie obrazy art. 4, 410 i 424 k.p.k. oraz
podnoszonego naruszenia art. 442 § 3 k.p.k. Wywodząc w ten sposób obrońca
wystąpił o zmianę zaskarżonego wyroku przez przyjęcie w opisie pierwszego z
przypisanych czynów faktycznej ilości środków odurzających oraz wymierzenie
skazanemu łagodniejszej kary pozbawienia wolności, a w konsekwencji także kary
łącznej. W odpowiedzi na tę skargę, prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Rozpoznając tę kasację, Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja ta jest rzeczywiście niezasadna w stopniu oczywistym, stąd jej
rozpoznanie na posiedzeniu, o jakim mowa w art. 535 § 3 k.p.k.
Istota tej skargi sprowadza się bowiem do polemiki z wywodami Sądu
odwoławczego, bez wskazywania przy tym jakiejkolwiek nowej argumentacji.
3
Niezrozumiałe jest też zarzucenie temu Sądowi naruszenia art. 433 § 2 k.p.k., a
więc nierozważenia wbrew obowiązkowi zarzutów i wniosków wskazanych w
apelacji, jako że obrońca nie wskazuje, aby jakiekolwiek z jego zarzutów nie został
w ogóle rozpatrzony przez ten Sąd, a analiza uzasadnienia Sądu drugiej instancji
dowodzi, że wszystkie zarzuty zawarte w tej skardze zostały rozpoznane w
postępowaniu odwoławczym. Wnioski apelacji mogły zaś być uwzględnione
jedynie, gdyby Sąd rozpoznający tę skargę zarzuty podzielił, co nota bene nastąpiło
w odniesieniu do kary grzywny orzeczonej za pierwsze z przypisanych skazanemu
przestępstw.
Tak naprawdę skarżącemu chodzi więc o obrazę jedynie art. 457 § 3 k.p.k.,
który nakłada na sąd odwoławczy obowiązek wskazania, czym kierował się
wydając wyrok i z jakich powodów uznał za zasadne lub niezasadne zarzuty środka
odwoławczego, z tym wszak, że sam skarżący wyraźnie stwierdza, że uchybienie
polegać ma tu na „niedostatecznym rozważeniu” zarzutów apelacyjnych.
Faktycznie zaś wyraża jedynie swoje niezadowolenie z faktu niepodzielenia przez
Sąd drugiej instancji owych zarzutów. Sąd ten bowiem bardzo obszernie wykazał,
że nie doszło do zarzucanej w apelacji obrazy art. 4, 410 i 424 k.p.k. (k. 878-880), a
także że nie naruszono w tym postępowaniu art. 442 § 3 (k. 880), przedstawiając
argumenty wskazujące na niezasadność w tym zakresie zarzutów apelacyjnych.
Gdy chodzi zresztą o kwestię obrazy tego ostatniego przepisu, a więc rzekomego
nieuwzględnienia przez Sąd meriti wskazań płynących z uzasadnienia wyroku Sądu
odwoławczego, który uchylał pierwszy z wydanych w tej sprawie wyroków, to nie
budzi wątpliwości, że Sąd ten przeprowadził dowód, na potrzebę którego wówczas
wskazywano, a w uzasadnieniu swego wyroku, przy omawianiu okoliczności
mających wpływ na karę, wyraźnie wręcz wskazał, że łagodząco wpłynął na jej
wymiar fakt dość dużej ilości substancji innych niż chlorowodorek kokainy i zasady
heroiny w poszczególnych próbkach (k. 786). Jak podniósł zaś zasadnie obecnie
Sąd odwoławczy, nie nakazywano wówczas bynajmniej Sądowi pierwszej instancji
uwzględniania w opisie czynu ilości substancji czynnej znajdującej się w
zabezpieczonych środkach odurzających (k. 880).
Powyższe wskazuje, że żadne z podnoszonych w kasacji uchybień w ogóle
nie miało w tej sprawie miejsca. Jest to zatem skarga bezzasadna w oczywistym
4
stopniu. Zawarty w niej wniosek, aby Sąd Najwyższy zmienił opis zaskarżonego
wyroku i orzekł łagodniejszą karę jednostkową oraz karę łączną, wskazuje
dodatkowo że skarżący potraktował swoją kasację jako kolejny środek odwoławczy,
a nie jako nadzwyczajny środek zaskarżenia i chce poprzez niego uzyskać
dokonanie przez Sąd Najwyższy kontroli poczynionych w tym procesie ustaleń
faktycznych oraz modyfikację prawomocnie orzeczonej kary. To jednak w
postępowaniu kasacyjnym jest niedopuszczalne.
Oddalając w związku z powyższym tę kasację jako oczywiście bezzasadną,
obciążono skazanego - stosownie do art. 637a w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. - kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego, w tym nieuiszczoną opłatą od kasacji, od
uiszczenia której był on wstępnie zwolniony z racji odbywania kary pozbawienia
wolności. Mając zaś na uwadze sposób formułowania zarzutów tej skargi,
zdecydowano o sporządzeniu z urzędu uzasadnienia niniejszego postanowienia.
Z tych wszystkich względów orzeczono, jak na wstępie.
kc