Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 447/15
POSTANOWIENIE
Dnia 17 grudnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Eugeniusz Wildowicz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 17 grudnia 2015 r.,
sprawy R. B.
skazanego z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii i in.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w E.
z dnia 3 września 2015 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w E.
z dnia 6 maja 2015 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. B. –
Kancelaria Adwokacka - kwotę 442,80 zł (czterysta czterdzieści
dwa złote 80/100), w tym 23 % VAT, tytułem wynagrodzenia za
sporządzenie i wniesienie kasacji,
3. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 6 maja 2015 r. Sąd Rejonowy w E. uznał R. B. za winnego
popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 56 ust. 1 oraz z art. 59 ust. 1 i 3 ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i skazał go na karę łączną 10
miesięcy pozbawienia wolności.
2
Od powyższego wyroku apelację złożył oskarżony R. B., w której zawarł
zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec niego kary bezwzględnego
pozbawienia wolności, podczas gdy zdaniem oskarżonego zasłużył na karę z
warunkowym zawieszeniem jej wykonania. W konkluzji skarżący wniósł o
zastosowanie wobec niego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia orzeczonej
kary na okres 5 lat próby.
Wyrokiem z dnia 3 września 2015 r. Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok
utrzymał w mocy.
Od powyższego wyroku kasację złożył obrońca R. B. zarzucając:
1. rażącą obrazę prawa materialnego, która mogła mieć wpływ na treść
zaskarżonego wyroku, tj. art. 60 § 3 k.k., poprzez niezastosowanie względem
oskarżonego obligatoryjnej instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary określonej
niniejszym przepisem, w sytuacji, gdy ujawnił on wobec organów powołanych do
ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu
przestępstwa oraz istotnych okoliczności jego popełnienia;
2. „rażącą obrazę prawa procesowego, tj. art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3
k.p.k., polegającą na nienależytym rozważeniu wniosków i zarzutów wskazanych w
apelacji oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do utrzymania w mocy
wyroku Sądu Rejonowego z dnia 6 maja 2015 r., które to orzeczenie zapadło z
rażącym naruszeniem art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 394 § 2 k.p.k. w zw. z
art. 343 § 4 k.p.k. (w brzmieniu przepisów sprzed dnia 1 lipca 2015 r.) - przez brak
odniesienia się przez Sąd odwoławczy do dokonania przez Sąd l instancji
niewątpliwie nieprawidłowego, zbiorczego ujawnienia dowodów zawnioskowanych
aktem oskarżenia oraz oparcia podstawy faktycznej wyroku na nieujawnionym
dowodzie w postaci opinii biegłego z zakresu badań fizykochemicznych, a także
niezasadne przyjęcie, że oskarżony dokonując zarzucanych mu czynów działał z
zamiarem bezpośrednim podczas, gdy analiza materiału dowodowego wskazuje, iż
działał on co najwyżej z zamiarem ewentualnym;
3. rażącą niewspółmierność kary jednostkowej orzeczonej za zarzucane czyny,
które zostały przypisane oskarżonemu z naruszeniem wskazanych wyżej norm
prawa procesowego oraz niewspółmierność kary łącznej”.
3
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania właściwemu sądowi.
W odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego R. B. jest bezzasadna w stopniu oczywistym.
Chybiony jest podniesiony w pkt 1 kasacji zarzut rażącej obrazy art. 60 § 3
k.k. Po pierwsze dlatego, że sposób sformułowania tego zarzutu i jego podstawa
prawna wskazują, iż jest on w istocie skierowany do orzeczenia Sądu I instancji,
gdy tymczasem kasacja stronie przysługuje jedynie jako środek zaskarżenia
prawomocnych wyroków sądów odwoławczych (art. 519 k.p.k.). Zabieg tego
rodzaju, mający na celu powtórzenie zwykłej kontroli odwoławczej na etapie
postępowania kasacyjnego i zmierzający do przekształcenia tego etapu w trzecią
instancję, nie może być tym samym procesowo skuteczny (por. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2001 r., II KKN 299/01, LEX nr 51581). Po
wtóre, w myśl przywołanego przepisu art. 60 § 3 k.p.k., status małego świadka
koronnego z gwarantowanym ustawowo dobrodziejstwem wymiaru kary z
nadzwyczajnym jej złagodzeniem może uzyskać tylko taka osoba, która dopuściła
się przestępstwa współdziałając przynajmniej z dwiema innymi osobami, z których
każda dopuściła się danego czynu zabronionego w jednej z postaci zjawiskowych
przestępstwa tj. w roli sprawcy głównego, współsprawcy, sprawcy kierowniczego
lub sprawcy polecającego, albo w roli podżegacza lub pomocnika (por.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2007 r., III KK 476/06,
Legalis; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2006 r., III KK 281/05, OSNwSK
2006, nr 1, poz. 505). W rozpoznawanej sprawie zastosowanie wskazanej regulacji
było tym samym niemożliwe, jako że R. B. nie przypisano czynów zawierających
znamię współdziałania z innymi osobami.
Oczywiście bezzasadny okazał się również drugi zarzut kasacji obrońcy
skazanego. Na wstępie wskazać należy, że zgodnie z art. 433 § 1 k.p.k. (w
brzmieniu tego przepisu sprzed nowelizacji z dnia 27 września 2013 r.) sąd
odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach środka odwoławczego, a w zakresie
szerszym o tyle, o ile ustawa to przewiduje (art. 434 § 2 k.p.k., art. 435 k.p.k., 439
4
k.p.k., 440 k.p.k., art. 455 zdanie pierwsze k.p.k.). Powyższe unormowanie
przesądza, że rolą sądu odwoławczego jest odniesienie się do zarzutów
wskazanych w środku odwoławczym i jedynie na ich temat wypowiedzenie się, bez
względu na osobę skarżącego. Sąd odwoławczy podejmuje działanie w zakresie
szerszym jedynie wówczas, gdy ograniczenie zakresu kontroli do uchybień
podniesionych w środku odwoławczym, prowadziłoby do pominięcia błędów o
fundamentalnym charakterze lub do wydania orzeczenia rażąco niesprawiedliwego.
Zgodnie z zaś z § 2 powołanego artykułu sąd odwoławczy jest obowiązany
rozważyć wszystkie wnioski i zarzuty wskazane w środku odwoławczym, chyba że
ustawa stanowi inaczej.
Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wywiódł jedynie oskarżony R. B.,
podnosząc w niej zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej w stosunku do
niego w trybie art. 343 k.p.k., a więc uprzednio uzgodnionej z oskarżonym, kary, co
determinowało następnie zakres kontroli jaką obowiązany był przeprowadzić Sąd
Okręgowy. Sąd odwoławczy, w zgodzie z dyspozycją art. 457 § 3 k.p.k., dokonał
ponownej szczegółowej oceny i analizy wyroku w zakresie zawartego w nim
rozstrzygnięcia o karze, ustosunkowując się do argumentów powołanych w apelacji
oskarżonego, o czym świadczy treść sporządzonego przez ten Sąd uzasadnienia.
W konsekwencji nie sposób mówić o naruszeniu przez Sąd Okręgowy przepisu art.
433 § 2 k.p.k., skoro Sąd ten ustosunkował się do wszystkich zarzutów wskazanych
w rozpatrywanej przezeń apelacji.
Na marginesie jedynie podkreślić trzeba, że zagadnienia związane ze sferą
motywacyjną, w tym zamiarem charakteryzującym działanie sprawcy – które stały
się po części przedmiotem drugiego zarzutu kasacji – jako należące do sfery
ustaleń faktycznych, nie mogą stanowić podstawy kasacji (art. 523 § 1 k.p.k.).
Z kolei podniesiony przez skarżącego w pkt 3 zarzut niewspółmierności kar
jednostkowych oraz kary łącznej pozbawienia wolności jest niedopuszczalny (por.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2013 r., II KK 56/12, LEX nr
1288663; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 2012 r., II KK
181/12, LEX nr 1220789; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 września
2007 r., IV KK 265/07, OSNwSK 2007/1/2102).
5
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy z mocy art. 535 § 3 k.p.k.
orzekł jak w postanowieniu.
kc