Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 422/15
POSTANOWIENIE
Dnia 14 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak
na posiedzeniu bez udziału stron (art. 535 § 3 k.p.k.)
po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2016 r.
sprawy K. B.
skazanego z art. 286 § 1 k.k. i inne
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 28 lipca 2015 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w K.
z dnia 22 września 2014 r.
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w K. z dnia 22 września 2014 r., m. in. K. B.
został skazany za szereg czynów popełnionych w ramach ciągu przestępstw z
art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. w zw. z art.
64 § 1 k.k. oraz szeregu czynów popełnionych w ramach ciągu przestępstw z
art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. w zw. z art.
64 § 1 k.k., na łączną karę 3 lat pozbawienia wolności.
2
Od tego orzeczenia została wywiedziona apelacja przez obrońcę
oskarżonego K. B. Sąd Okręgowy w K. wyrokiem z dnia 28 lipca 2015r.,
utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.
Kasację od wyroku Sądu odwoławczego wywiodła obrońca skazanego
podnosząc zarzut naruszenia prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k., poprzez
poczynienie ustaleń faktycznych, które w rzeczywistości stanowią zbyt
dowolną ocenę dowodów prowadzącą do zupełnie nieuzasadnionego
przypisania K. B. sprawstwa przypisanych mu czynów zwłaszcza, że
zgromadzony materiał dowodowy w żaden sposób nie pozwala na wysnucie
tak daleko idącego wniosku, tym bardziej, iż Sąd odstąpił od możliwości
wzbogacenia materiału dowodowego o zeznania ujawnionego świadka Ł. K., a
nadto naruszenia art. 452 § 1 k.p.k. w zw. z art. 452 § 2 k.p.k. w brzmieniu
obowiązującym sprzed nowelizacji, która weszła w życie 1 lipca 2015 r. na
skutek nie przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka Ł. K., o którym
zeznawał R. S. podając, że jedną z osób mających dostęp do jego pieczątki
firmowej a także mogąca mieć kontakt „układ” z K. B. był Ł. K.
Obrońca wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy właściwemu
Sądowi do rozpoznania.
Prokurator w sporządzonej odpowiedzi na kasację wniósł o oddalenie
jej jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja obrońcy skazanego jest bezzasadna w stopniu oczywistym,
dlatego podlegała oddaleniu w oparciu o przepis z art. 535 § 3 k.p.k..
3
Dostrzec należy, iż zgłoszony przez skarżącego zarzut naruszenia art. 7
k.p.k. dotyczy w istocie reguł rządzących postępowaniem
pierwszoinstancyjnym, których naruszenia w żadnym razie dopuścić się nie
mógł Sąd odwoławczy. Wszakże Sąd Okręgowy utrzymał w mocy orzeczenie
Sądu Rejonowego podzielając w pełnym zakresie przyjęte ustalenia faktyczne.
Sąd II instancji nie przeprowadzał własnego postępowania dowodowego i nie
czynił własnych ustaleń.
Praktyka zgłaszania w takiej konfiguracji zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k.
nie tylko w sposób niedopuszczalny pomija wynikające z art. 523 § 1 k.p.k.
podstawy wniesienia tego nadzwyczajnego środka zaskarżenia, były już
wielokrotnie negowane i omawiane w orzecznictwie Sądu Najwyższego.
Odnosząc się do tak sformułowanych zarzutów wskazać jedynie wypada,
że Sąd Okręgowy w toku kontroli instancyjnej orzeczenia Sądu I instancji
dowiódł, iż orzeczenie tego Sądu jest wolne od wad faktycznych i prawnych.
Postępowanie w sprawie zostało przeprowadzone w sposób prawidłowy, w
jego toku rozważono wszystkie okoliczności ujawnione w toku rozprawy,
poczyniono właściwe ustalenia faktyczne, z których wyciągnięto słuszne
wnioski, w sposób logiczny i rzeczowy uargumentowane. Przedstawiony przez
Sąd Rejonowy sposób dochodzenia do prawdy materialnej był prawidłowy i z
tego powodu podlegał ochronie art. 7 k.p.k.
Z uzasadnienia Sądu odwoławczego bezspornie wynika, że
przedmiotem kontroli objęto płaszczyznę ustaleń faktycznych, przez co w
konsekwencji i właściwość przeprowadzonej oceny poszczególnych dowodów.
W toku czynności kontrolnych nie dopatrzono się nieprawidłowości z tym
4
związanych i podzielono, że wyciągnięte wnioski o sprawstwie K. B.pa nie
budzą najmniejszych zastrzeżeń i wątpliwości.
W toku czynienia ustaleń o faktycznym przebiegu przedmiotowego
zdarzenia nie dostrzeżono potrzeby wzbogacenia materiału dowodowego o
przeprowadzenie dowodu z przesłuchania Ł. K. Takiej potrzeby nie zgłosił
również broniący skazanego obrońca z urzędu. Jak słusznie zauważono w
odpowiedzi na kasację, ani w postępowaniu przygotowawczym ani też w
sądowym nie wnioskowano o przeprowadzenie tego dowodu. Skarżąca w
istocie także nie sformułowała w apelacji takiego wniosku powołując się
jedynie na brak w tej materii odpowiedniej inicjatywy dowodowej.
Sąd II instancji odniósł się do zgłoszonego w omawianym przedmiocie
zarzutu apelacyjnego, nie podzielając twierdzeń apelującej. Zdaniem tego
Sądu podnoszona przez Ł. S. okoliczność o rzekomych „układach” Ł. K. z K. B.
opierała się wyłącznie na przypuszczeniach. Zresztą jak wskazuje w kasacji
skarżąca przesłuchanie tego świadka miałoby służyć jedynie sprawdzeniu czy
świadek ma jakąkolwiek wiedzę na ten temat.
Wobec powyższego nie doszło w sprawie także do naruszenia art. 452 §
1 i 2 k.p.k. w brzmieniu do 1 lipca 2015 r.
Wobec powyższego, Sąd Najwyższy nie dopatrzył się naruszenia przepisów
zarzuconych w skardze skutkiem, czego należało oddalić kasację obrońcy
skazanego, uznając ją za oczywiście bezzasadną.
kc
5