Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 141/15
POSTANOWIENIE
Dnia 12 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Bogusław Cudowski
w sprawie z powództwa P. S.
przeciwko Centrum S. Sp. z o.o. we W.
o odszkodowanie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 12 stycznia 2016 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego we W.
z dnia 23 października 2014 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania i
przyznaje od strony powodowej na rzecz strony pozwanej 120 zł
(sto dwadzieścia) tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z 23 października 2014 r. Sąd Okręgowy we W. zmienił wyrok
Sądu Rejonowego z 10 marca 2014 r. w zakresie pkt I, III i IV w ten sposób, że
powództwo oddalił. Sąd Rejonowy wyrokiem z 10 marca 2014 r. uwzględnił żądanie
pozwu w zakresie roszczenia o odszkodowanie za niezgodne z prawem
rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia wraz z ustawowymi odsetkami (pkt
I), oddalił powództwo w zakresie sprostowania świadectwa pracy (pkt II), orzekł o
kosztach postępowania (pkt. III i IV).
Powód zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego skargą kasacyjną w całości.
Zarzucono rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest: (-) art. 52 § 1
2
pkt 1 k.p. w zw. z art. 8 k.p. poprzez uznanie, że pobranie środków pieniężnych ze
służbowej karty płatniczej w sytuacji spowodowanej niezależnymi od powoda
okolicznościami stanowi ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków
pracowniczych; (-) art. 52 § 1 pkt 1 k.p. w zw. z art. 100 § 2 pkt 4 k.p. poprzez
uznanie, że zawarcie przez powoda umów z Centrum I. sp. z o.o. stanowiło ciężkie
naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, podczas gdy zachowanie
powoda zmierzało do zabezpieczenia mienia pracodawcy i stanowiło czynności, do
dokonania których powód był uprawniony i zobowiązany, a umowy nie były
niekorzystane dla pracodawcy. Ponadto, zarzucono naruszenie przepisów
postępowania, to jest art. 382 k.p.c., art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c.
poprzez brak odniesienia się przez Sąd drugiej instancji do całokształtu
zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i pominięcie ustaleń faktycznych
dokonanych przez Sąd pierwszej instancji.
Jako okoliczność mającą uzasadniać przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania, skarżący wskazał na jej oczywistą zasadność przejawiającą się w: (-)
oczywistym naruszeniu art. 52 § 1 pkt 1 k.p. poprzez przyjęcie, że zachowanie
powoda polegające na wypłacie środków pieniężnych ze służbowej karty w celu
niezwiązanym ze świadczoną pracą, było zachowaniem zawinionym, w sytuacji gdy
jego bezprawne zachowanie było uzasadnione zdarzeniem losowym i wymagało od
niego wyważenia zagrożenia interesu pracodawcy, przejawiającego się w
czasowym skorzystaniu ze służbowych środków, z zagrożeniem bezpieczeństwa i
zdrowia innego człowieka (stan wyższej konieczności); (-) oczywistym naruszeniem
art. 52 § 1 pkt 1 k.p. w zw. z art. 100 § 2 pkt 4 k.p. poprzez przyjęcie, że
zachowanie powoda polegające na zawarciu umów z Centrum I. sp. z o.o. na
zaprojektowanie i wykonanie modernizacji węzła cieplnego w budynku Centrum S.
stanowiło ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, podczas
gdy zachowanie powoda zmierzało do ochrony mienia pracodawcy i miało na celu
dobro zakładu pracy; (-) naruszeniu art. 382 k.p.c., art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art.
391 § 1 k.p.c. poprzez nie odniesienie się przez Sąd drugiej instancji do
całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i pominięcie ustaleń
faktycznych dokonanych przez Sąd pierwszej instancji w zakresie okoliczności, w
jakich powód skorzystał ze służbowej karty płatniczej oraz faktu, że węzeł cieplny
3
zainstalowany w budynku pozwanej nie był remontowany od wielu lat, występowały
w nim poważne awarie uniemożliwiające funkcjonowanie obiektu oraz, że
modernizacja tego węzła była ujęta w wieloletnim planie inwestycyjnym, a
przeprowadzenie tej inwestycji było zobowiązaniem i warunkiem zawartym w
umowie prywatyzacyjnej.
Pozwany, w odpowiedzi na skargę kasacyjną, wniósł o odmowę przyjęcia
skargi do rozpoznania, w dalszej kolejności o jej oddalenie, a także o zasądzenie
kosztów postępowania według norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Na wstępie należy zaznaczyć, że na etapie tzw. przedsądu ocenie podlegają
tylko wskazane podstawy z art. 3989
§ 1 k.p.c., a nie podstawy skargi z art. 3983
§ 1
pkt 1 i 2 k.p.c. i ich uzasadnienie (przykładowo postanowienia SN z: 16 maja
2008 r., I UK 16/08, LEX nr 818572; 9 maja 2008 r., II PK 11/08, LEX nr 490364).
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje: istotne zagadnienie prawne (pkt 1),
istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów (pkt 2), zachodzi nieważności
postępowania (pkt 3), lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Skarżący jako okoliczność uzasadniającą przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania wskazuje wyłącznie na jej oczywistą zasadność, wiążąc ją z
naruszeniem przepisów prawa procesowego i materialnego wymienionych w
ramach podstaw skargi kasacyjnej.
Jeżeli chodzi o przesłankę wymienioną w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c., w
orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że skarżący, powołując się na
oczywistą zasadność skargi kasacyjnej, powinien wykazać kwalifikowaną postać
naruszenia przepisów prawa materialnego lub procesowego polegającą na jego
oczywistości widocznej prima facie, przy wykorzystaniu podstawowej wiedzy
prawniczej (postanowienie SN z 25 lutego 2008 r. I UK 336/07, LEX nr 846126 oraz
powołane tam orzeczenia). Oczywista zasadność skargi kasacyjna, w rozumieniu
art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c., nie zachodzi wtedy, gdy skarżący dla uzasadnienia
4
wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania powołuje się na uchybienia sądu drugiej
instancji o charakterze proceduralnym, które w ogóle nie poddają się kontroli
kasacyjnej (postanowienie SN z 23 stycznia 2014 r., I UK 365/13, LEX nr 1646124).
Zgodnie natomiast z art. 3983
§ 3 k.p.c., podstawą skargi kasacyjnej nie mogą być
zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów; z czego wynika, że Sąd
Najwyższy nie jest uprawniony do bezpośredniego badania prawidłowości ustaleń
faktycznych i oceny dowodów dokonanych przez sąd drugiej instancji (przykładowo
wyrok SN z 10 maja 2012 r., II PK 220/11, LEX nr 1211159 i powołane tam
orzecznictwo). Oczywista zasadność skargi kasacyjnej nie zachodzi również wtedy,
gdy skarżący dla uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania powołuje
się na zarzuty dotyczące naruszenia takich przepisów prawa, które mają charakter
ogólnych dyrektyw wyznaczających istotę postępowania apelacyjnego, w
szczególności art. 382 k.p.c. (wyrok SN z 14 lutego 2012 r., II PK 139/11, LEX nr
1167468; postanowienie SN z 23 stycznia 2014 r., I UK 365/13).
Uwzględniając powyższe, okoliczności wskazane przez skarżącego nie
uzasadniają przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania ze względu na jej
oczywistą zasadność. Skarżący twierdzenie o oczywistej zasadności skargi
kasacyjnej opiera w istocie na zakwestionowaniu ustaleń faktycznych oraz ich
oceny dokonanych przez Sąd drugiej instancji, co nie podlega kontroli kasacyjnej.
Porównanie twierdzeń skarżącego z treścią zaskarżonego wyroku nie uzasadnia
również wniosku, że Sąd drugiej instancji w sposób oczywisty naruszył wymienione
wyżej przepisy prawa procesowego oraz materialnego.
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c.
O kosztach postępowania orzekł na podstawie na podstawie art. 98 § 1 i 3
oraz art. 108 § 1 k.p.c. stosowanych w zw. z art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c. oraz
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2013 r. poz. 490).
5
eb