Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 378/15
POSTANOWIENIE
Dnia 21 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Michał Laskowski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 21 stycznia 2016 r.,
sprawy D. K.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 18 maja 2015 r.,
zmieniającego częściowo wyrok Sądu Rejonowego w L.
z dnia 12 maja 2014 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego D. K. od
ponoszenia kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy, wyrokiem z dnia 12 maja 2015 r., uznał oskarżonego D.K. za
winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. IX aktu oskarżenia, tj. tego, że
w dniu 28 grudnia 2012 roku w L., działając wspólnie i w porozumieniu z K. T. i K.
G., ze sklepu K., dokonał zaboru w celu przywłaszczenia dwóch złotych
łańcuszków o łącznej wartości 819 zł, na szkodę E. K., to jest za winnego
przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. i za to wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia
wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę 30 stawek dziennych grzywny
ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych każda, a także za winnego
popełnienia wykroczeń z art. 119 § 1 k.w., zarzuconych w pkt X i XI aktu
oskarżenia, za które wymierzył mu karę łączną 500 złotych.
2
Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 18 maja 2015 r., uchylił wyrok Sądu
Rejonowego w zakresie przypisanych skazanemu występków z art. 119 § 1 k.w. i
postępowanie w tym przedmiocie umorzył, zaś w zakresie rozstrzygnięć co do
występku z art. 278 § 1 k.k. wyrok utrzymał w mocy.
Kasację od powyższego wyroku złożył obrońca skazanego D. K. zarzucając
wyrokowi:
1. naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k. w związku z art.
4 k.p.k., a przez to także art. 5 § 2 k.p.k., poprzez rażące naruszenie zasad oceny
dowodów wyrażonych w art. 7 k.p.k., polegające na bezkrytycznym przyjęciu przez
Sąd Okręgowy wyjaśnień współoskarżonego K. G. z postępowania
przygotowawczego, który wyjaśnienia te następnie sam zmienił, przy jednoczesnym
niewskazaniu powodów, dla których Sąd Okręgowy podjął takie rozstrzygnięcie,
innych niż nieuwzględnienie przez ten Sąd faktu, że wyjaśnienia te mogły być
składane pod wpływem namowy, oraz przyjęciu, że nieznana osoba trzecie
nakłaniała K. G. do zmiany wyjaśnień, nie można było bowiem przyjąć, że
oskarżony K. G. był przymuszany do zmiany wyjaśnień dlatego, że został pobity
przez nieznanego sprawcę (oskarżony D. K. w sprawie dotyczącej zmuszania do
wyjaśnień, został uniewinniony od popełnienia zarzucanego mu (na podstawie
pomówień przez K. G.) czynu, co Sąd Okręgowy ocenił samodzielnie odnosząc się
do dowodów z innego postępowania, czym ponadto naruszył art. 410 k.p.k.,
samodzielnie niejako oceniając fakty, będące podstawą rozstrzygnięcia Sądu
Rejonowego z dnia 12 sierpnia 2014 roku w tej innej sprawie, które zaliczył w
poczet materiału dowodowego, twierdząc, że nieustalenie sprawstwa D. K., jeszcze
nie przesądza o tym, że miało miejsce nakłanianie do zmiany;
2. naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 126 § 1 k.p.k. w zw. z
art. 422 § 2 k.p.k., a przez to także art. 457 § 3 k.p.k., poprzez niepotraktowanie
apelacji i wniosku o uzasadnienie orzeczenia złożonego samodzielnie przez
oskarżonego wówczas D. K., jako złożonego wraz z wnioskiem o przywrócenie
terminu do złożenia wniosku o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia,
ewentualnie o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji w terminie zawitym 7
dni od dnia ogłoszenia wyroku, a przez to nieodniesienie się do apelacji skazanego
D. K., co niewątpliwie mogło mieć wpływ na treść wyroku Sądu Okręgowego.
3
3. naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 170 § 1 i § 2 k.p.k., a
przez to art. 437 § 1 k.p.k., przez nieuwzględnienie faktu bezpodstawnego
oddalenia wniosków dowodowych oskarżonego przez Sąd Rejonowy k.720 i 721,
co powinno było skutkować uchyleniem sprawy do ponownego rozpoznania.
W związku z powyższym obrońca wniósł na postawie art. 537 § 1 i 2 k.p.k. o
uchylenie w całości zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego oraz utrzymanego
nim wyroku Sądu Rejonowego i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do
ponownego rozpoznania.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o oddalenie kasacji
jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja okazała się oczywiście bezzasadna.
Niezasadny okazał się pierwszy z zarzutów kasacji, dotyczący kontroli
odwoławczej Sądu Okręgowego w zakresie uznania wyjaśnień K. G. za
wiarygodne. Rozważania Sądu odwoławczego w tej kwestii, zawarte na s. 8-9
uzasadnienia wyroku przekonują o poprawnym przeprowadzeniu tej kontroli. Sąd
Okręgowy posłużył się tam spójną i logiczną argumentacją, popartą konkretnymi
argumentami odwołującymi się do realiów sprawy, w pełni przekonującymi. Wbrew
twierdzeniom obrońcy nie jest naruszeniem art. 7 k.p.k. przyjęcie, że K. G. był
nakłaniany przez D. K. do odwołania wyjaśnień, mimo wyroku uniewinniającego
tego ostatniego zapadłego w postępowaniu tego dotyczącym. Skarżącemu należy
przypomnieć o obowiązującej w postępowaniu karnym zasadzie samodzielności
jurysdykcyjnej, wyrażonej w art. 8 k.p.k., w myśl której sąd karny samodzielnie
rozstrzyga zagadnienia faktyczne i nie jest związany orzeczeniami innych sądów.
Oczywiście bezzasadny jest również zarzut zawarty w pkt 2 kasacji. Z akt
sprawy wynika, że wniosek skazanego D. K. o odpis wyroku Sądu Rejonowego
wraz z uzasadnieniem, podobnie jak i apelacja, zostały złożone po terminie, co
uzasadniało odmowę ich przyjęcia. Warto podkreślić, że na zarządzenie w tej
kwestii przysługiwało skazanemu zażalenie, o czym został poprawnie pouczony. W
końcu należy przypomnieć skarżącemu, że poprawność postępowania
międzyinstancyjnego nie może być przedmiotem kontroli kasacyjnej, ponieważ
kasacja co do zasady może dotyczyć uchybień, jakich dopuścił się sąd
4
odwoławczy, o ile miały istotny wpływ na rozstrzygniecie. Dodać trzeba, że przepis
art. 457 § 3 k.p.k. obliguje Sąd odwoławczy do rozważenia wszystkich zarzutów i
wniosków tych środków odwoławczych, które zostały skutecznie wniesione.
Skutecznym zarzutem odwoławczym nie mogły być też twierdzenia zawarte
w pkt 3 kasacji, dotyczące niezasadnego oddalenia wniosków dowodowych na k.
720-721. Co kluczowe, zarzut ten, podobnie jak zarzut pkt 2 kasacji, również
dotyczy postępowania przed Sądem I instancji, zatem winien być podniesiony w
apelacji. Skarżący tego nie uczynił, a Sąd Odwoławczy słusznie nie dopatrzył się w
tym zakresie uchybienia. Teza dowodowa, mianowicie rzekome zastraszanie
znajomych skazanego przez Policję w innych sprawach, w sposób oczywisty nie
miała znaczenia dla niniejszego postępowania, zasadność oddalenia tych dowodów
nie może być więc skutecznie podważana.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
kc