III KK 236/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:16-02-2016
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I KZP 21/14
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KK 236/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Puszkarski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Andrzej Stępka
SSN Włodzimierz Wróbel
Protokolant Anna Korzeniecka-Plewka
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Barbary Nowińskiej,
w sprawie A. Ł.
skazanego z art. 286 § 1 i 3 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 20 stycznia 2016 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść skazanego
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w B.
z dnia 4 marca 2015 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w części, w jakiej nie zawiera
rozstrzygnięcia o obowiązku naprawienia wyrządzonej
przestępstwem szkody i sprawę w tym zakresie przekazuje do
ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w B.
UZASADNIENIE
A. Ł. został oskarżony o to, że w dniu 19 czerwca 2014 r. w B., ze z góry
powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do
niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 300 zł A. P., J. C. i P. W.,
2
będących wspólnikami S. spółka cywilna, poprzez wprowadzenie w błąd
pracownika spółki co do okoliczności mających znaczenie prawne podczas
zawierania umowy pożyczki, w ten sposób, że oświadczył, że laptop Lenovo G 580,
będący przedmiotem zabezpieczenia pożyczki jest wolny od wad prawnych oraz
jest jego własnością, podczas gdy pochodził on z przestępstwa, powodując stratę w
kwocie 300 zł na szkodę A. P., J. C. i P.W., przy czym czyn ten stanowił wypadek
mniejszej wagi, tj. o czyn z art. 286 § 1 i 3 k.k.
Sąd Rejonowy w B. wyrokiem nakazowym, wydanym w dniu 4 marca 2015
r., uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj.
przestępstwa z art. 286 § 1 i 3 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 3 k.k. wymierzył
mu karę 3 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go w tym czasie do
wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20
godzin miesięcznie.
Wyrok ten nie został zaskarżony przez strony i uprawomocnił się w dniu 18
marca 2015 r.
Od tego wyroku kasację wniósł w czerwcu 2015 r. Prokurator Generalny.
Na podstawie art. 521 § 1 k.p.k. zaskarżył wyrok w części dotyczącej
orzeczenia o karze, na niekorzyść skazanego, zarzucając rażące i mające istotny
wpływ na treść wyroku naruszenie przepisu prawa materialnego – art. 46 § 1 k.k.,
polegające na zaniechaniu orzeczenia w stosunku do skazanego obligatoryjnego
środka karnego w postaci obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody. W konkluzji
autor kasacji wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy
Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja, wniesiona w terminie, o którym mowa w art. 524 § 3 k.p.k., jest
zasadna.
Zgodnie z art. 46 § 1 k.k., w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek
pokrzywdzonego lub innej uprawnionej osoby orzeka, m.in. obowiązek naprawienia
wyrządzonej przestępstwem szkody. Jak wynika z akt sprawy (k. 1), z wnioskiem o
orzeczenie wobec sprawcy obowiązku naprawienia w całości wyrządzonej
przestępstwem szkody wystąpił w dniu 21 lipca 2014 r. pełnomocnik
pokrzywdzonych, składając zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa, zatem z
3
dochowaniem terminu, o którym mowa w art. 49a k.p.k. Mimo złożenia wniosku,
orzekający w sprawie Sąd Rejonowy nie zamieścił obligatoryjnego, w istniejących
realiach procesowych, rozstrzygnięcia orzekającego wspomniany obowiązek, przez
co rażąco naruszył wskazany w kasacji przepis prawa materialnego. Niewątpliwie
miało to istotny wpływ na treść wyroku.
Mając zatem na względzie, iż w dacie wydania zaskarżonego wyroku
obowiązek określony w art. 46 § 1 k.k. był środkiem karnym (obecnie jest środkiem
kompensacyjnym), jak też uchwałę pełnego składu Izby Karnej Sądu Najwyższego
z dnia 28 października 2015 r., I KZP 21/14, dopuszczającą uchylenie
zaskarżonego orzeczenia w części, w jakiej nie zawiera ono rozstrzygnięcia w
przedmiocie środka karnego, którego zastosowanie było obligatoryjne, Sąd
Najwyższy zaskarżony wyrok uchylił jedynie w części, w jakiej nie zawiera
koniecznego rozstrzygnięcia o obowiązku naprawienia szkody i w tym zakresie
sprawę przekazał do ponownego rozpoznania właściwemu Sądowi, który naprawi
zaistniałe uchybienie.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w części dyspozytywnej wyroku.
kc
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Puszkarski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Andrzej Stępka
SSN Włodzimierz Wróbel
Protokolant Anna Korzeniecka-Plewka
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Barbary Nowińskiej,
w sprawie A. Ł.
skazanego z art. 286 § 1 i 3 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 20 stycznia 2016 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść skazanego
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w B.
z dnia 4 marca 2015 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w części, w jakiej nie zawiera
rozstrzygnięcia o obowiązku naprawienia wyrządzonej
przestępstwem szkody i sprawę w tym zakresie przekazuje do
ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w B.
UZASADNIENIE
A. Ł. został oskarżony o to, że w dniu 19 czerwca 2014 r. w B., ze z góry
powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do
niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 300 zł A. P., J. C. i P. W.,
2
będących wspólnikami S. spółka cywilna, poprzez wprowadzenie w błąd
pracownika spółki co do okoliczności mających znaczenie prawne podczas
zawierania umowy pożyczki, w ten sposób, że oświadczył, że laptop Lenovo G 580,
będący przedmiotem zabezpieczenia pożyczki jest wolny od wad prawnych oraz
jest jego własnością, podczas gdy pochodził on z przestępstwa, powodując stratę w
kwocie 300 zł na szkodę A. P., J. C. i P.W., przy czym czyn ten stanowił wypadek
mniejszej wagi, tj. o czyn z art. 286 § 1 i 3 k.k.
Sąd Rejonowy w B. wyrokiem nakazowym, wydanym w dniu 4 marca 2015
r., uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj.
przestępstwa z art. 286 § 1 i 3 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 3 k.k. wymierzył
mu karę 3 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go w tym czasie do
wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20
godzin miesięcznie.
Wyrok ten nie został zaskarżony przez strony i uprawomocnił się w dniu 18
marca 2015 r.
Od tego wyroku kasację wniósł w czerwcu 2015 r. Prokurator Generalny.
Na podstawie art. 521 § 1 k.p.k. zaskarżył wyrok w części dotyczącej
orzeczenia o karze, na niekorzyść skazanego, zarzucając rażące i mające istotny
wpływ na treść wyroku naruszenie przepisu prawa materialnego – art. 46 § 1 k.k.,
polegające na zaniechaniu orzeczenia w stosunku do skazanego obligatoryjnego
środka karnego w postaci obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody. W konkluzji
autor kasacji wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy
Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja, wniesiona w terminie, o którym mowa w art. 524 § 3 k.p.k., jest
zasadna.
Zgodnie z art. 46 § 1 k.k., w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek
pokrzywdzonego lub innej uprawnionej osoby orzeka, m.in. obowiązek naprawienia
wyrządzonej przestępstwem szkody. Jak wynika z akt sprawy (k. 1), z wnioskiem o
orzeczenie wobec sprawcy obowiązku naprawienia w całości wyrządzonej
przestępstwem szkody wystąpił w dniu 21 lipca 2014 r. pełnomocnik
pokrzywdzonych, składając zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa, zatem z
3
dochowaniem terminu, o którym mowa w art. 49a k.p.k. Mimo złożenia wniosku,
orzekający w sprawie Sąd Rejonowy nie zamieścił obligatoryjnego, w istniejących
realiach procesowych, rozstrzygnięcia orzekającego wspomniany obowiązek, przez
co rażąco naruszył wskazany w kasacji przepis prawa materialnego. Niewątpliwie
miało to istotny wpływ na treść wyroku.
Mając zatem na względzie, iż w dacie wydania zaskarżonego wyroku
obowiązek określony w art. 46 § 1 k.k. był środkiem karnym (obecnie jest środkiem
kompensacyjnym), jak też uchwałę pełnego składu Izby Karnej Sądu Najwyższego
z dnia 28 października 2015 r., I KZP 21/14, dopuszczającą uchylenie
zaskarżonego orzeczenia w części, w jakiej nie zawiera ono rozstrzygnięcia w
przedmiocie środka karnego, którego zastosowanie było obligatoryjne, Sąd
Najwyższy zaskarżony wyrok uchylił jedynie w części, w jakiej nie zawiera
koniecznego rozstrzygnięcia o obowiązku naprawienia szkody i w tym zakresie
sprawę przekazał do ponownego rozpoznania właściwemu Sądowi, który naprawi
zaistniałe uchybienie.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w części dyspozytywnej wyroku.
kc