Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CSK 445/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 5 lutego 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maria Szulc (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Kazimierz Zawada
SSN Władysław Pawlak
Protokolant Hanna Kamińska
w sprawie z powództwa E. M.
przeciwko Towarzystwu Budownictwa Społecznego
Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w G., K. K.
i M. Z. K.
o ustalenie i nakazanie,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej
w dniu 5 lutego 2016 r.,
dwóch skarg kasacyjnych pozwanych - Towarzystwa
Budownictwa Społecznego Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. oraz K.
K. i M. Z. K.
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 16 grudnia 2014 r.,
oddala skargi kasacyjne, zasądza na rzecz powódki od
pozwanych kwotę 5400 (pięć tysięcy czterysta) złotych w częściach
równych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Zaskarżonym wyrokiem Sąd Apelacyjny oddalił apelację pozwanych od
wyroku Sądu Okręgowego w T. ustalającego, że nieważna jest umowa sprzedaży
nieruchomości położonej w G. przy ul. L. […] zabudowanej budynkiem
mieszkalnym wielorodzinnym, zawarta w dniu 5 kwietnia 2013 r. pomiędzy
pozwanymi małżonkami K. a Towarzystwem Budownictwa Społecznego spółką z
o.o. w G.
Ustalił, że powódka od 1986 r. jest najemcą lokalu mieszkalnego położonego
w budynku wybudowanym w latach 40 na nieruchomości objętej pozwem, której
pierwotnym właścicielem była Gmina Miasta G. W 2004 r. administrator
nieruchomości, Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Nieruchomościami spółka z
o.o. w G., przeznaczył lokale położone w tej nieruchomości na sprzedaż, a
ponieważ żaden z najemców nie wykupił lokali, nieruchomość została wniesiona
aportem do pozwanej spółki. W 2012 r. pozwane Towarzystwo przedstawiło
najemcom propozycję nabycia całej nieruchomości i wobec nie skorzystania z tej
propozycji, została ona sprzedana w dniu 5 kwietnia 2013 r. pozwanym K.
Sąd Okręgowy uznał, że powódka ma interes prawny w wytoczeniu
powództwa na podstawie art. 189 k.p.c. uzasadniony dążeniem do zapobieżenia
zmianie jej dotychczasowego statusu najemcy. Odwołując się do art. 27 ustawy
z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa
mieszkaniowego w brzmieniu obowiązującym w dacie sprzedaży nieruchomości
(j.t. Dz. U. z 2013 r., poz. 255; dalej n.f.p.b.m.) wskazał na ściśle określone ustawą
zadania towarzystw budownictwa społecznego (dalej TBS), których katalog nie
zawiera obrotu nieruchomościami stanowiącymi ich własność oraz na specyfikę
działania TBS i odmienną pozycję najemcy ich lokalu, niż najemców korzystających
z lokali u innych wynajmujących. Stwierdził, że gdyby ustawodawca przewidywał
możliwość zbycia nieruchomości przez TBS, to kwestia ta musiałaby być
uregulowana w ustawie. Odmienne stanowisko prowadziłoby do pogorszenia
statusu najemców umożliwiając zmianę zasad ustalania czynszu, wysokości
i podmiotu wynajmującego, którym był podmiot realizujący politykę państwa
3
w zakresie pomocy osobom niezamożnym w zaspokajaniu ich potrzeb życiowych,
a którym będzie podmiot działający w warunkach wolnego rynku i nastawiony na
maksymalizację zysku. TBS powstały w celu realizacji polityki państwa w tym
zakresie, podlegają nadzorowi ministra właściwego do spraw budownictwa jako
jedyna spółka wynajmująca lokale. Z zakresu zadań wynika brak możliwości
zbywania nieruchomości, która prowadziłaby do zniweczenia celu działalności.
Podobne ograniczenie dotyczy spółdzielni mieszkaniowych, bo wyzbycie się przez
nie nieruchomości jest możliwe tylko w wyjątkowym wypadku, takim jak
postępowanie likwidacyjne, upadłościowe lub egzekucyjne ale wtedy przepis
określa dalszy los lokatorskiego prawa do lokalu, gdy nabywcą nie jest inna
spółdzielnia mieszkaniowa (art. 16 u.s.m.).
W toku rozpoznania apelacji pozwanych Sąd Apelacyjny powziął poważną
wątpliwość, którą wyraził przedstawiając Sądowi Najwyższemu pytanie prawne -
czy zawarcie umowy sprzedaży nieruchomości zabudowanej budynkiem
mieszkalnym, w którym znajdują się wynajmowane lokale mieszkalne wykracza
poza ustawowe granice przedmiotu działalności towarzystwa budownictwa
społecznego (art. 27 n.f.p.b.m.) występującego w takiej umowie jako sprzedawca
i w związku z tym, czy umowa jest ważna ( 58 § 1 k.c.).
Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 6 czerwca 2014 r., III CZP 24/14 (OSNC
z 2015 r., nr 3, poz. 32) udzielił odpowiedzi, że zbycie przez TBS nieruchomości
zabudowanej budynkiem mieszkalnym, w którym znajdują się wynajmowane lokale
mieszkalne, jest niedopuszczalne, chyba że nie wykracza poza granice przedmiotu
działalności towarzystwa określone w art. 27 ust. 1 i 2 ustawy.
Sąd Apelacyjny zaakceptował argumenty Sądu pierwszej instancji
przyznające powódce interes prawny w wytoczeniu powództwa na podstawie
art. 189 k.p.c. i dodał, że sama niezgodność umowy z przepisami prawa powoduje,
że powódka ten interes posiada, bo pozytywne rozstrzygnięcie oznacza, że nadal
jest najemcą lokalu będącego w zasobach TBS.
Przyjął, że w świetle szeroko przywołanych motywów uchwały, wskazane
przez TBS okoliczności w postaci konieczności ponoszenia kosztów remontu
przedmiotowego budynku i zbycia starego zasobu mieszkaniowego nie
4
przynoszącego wpływów czynszowych, generującego straty oraz przeznaczenia
uzyskanych środków na budowę kolejnych mieszkań nie prowadzą do stwierdzenia,
że zachodzą szczególne okoliczności uzasadniające zakwalifikowanie
przedmiotowej sprzedaży jako czynności związanej z budownictwem
mieszkaniowym, o której mowa w art. 27 ust. 2 pkt 5 n.f.p.b.m.
Przedmiot ich działania wyznacza art. 27 ust. 1 i 2 i zbycie nieruchomości
jest dopuszczalne wtedy, gdy mieści się w katalogu uprawnień objętych tym
przepisem, a więc gdy będą podstawy do zakwalifikowania sprzedaży jako
czynności stanowiącej działanie związane z budownictwem mieszkaniowym,
a jednocześnie czynność ta będzie podporządkowana celowi głównemu, jakim jest
budowa domów mieszkalnych i ich eksploatacja na zasadach najmu.
Zbycie przedmiotowej nieruchomości nie stanowi realizacji tego celu, nawet jeżeli
środki finansowe uzyskane w ten sposób będą przeznaczone na budowę innej
nieruchomości, bo prowadzi to do wyzbycia się składnika majątkowego
przeznaczonego do realizacji celu głównego, jakim jest eksploatacja posiadanych
zasobów mieszkaniowych. Dążenie do realizacji celu w postaci budowy domów
mieszkalnych nie może być dokonywane z uszczerbkiem dla realizacji celu
w postaci eksploatacji dotychczasowych budynków na określonych w ustawie
zasadach najmu.
W ocenie Sądu Apelacyjnego, wskazane przez pozwanych dowody z umowy
spółki i jej akt rejestrowych, które miały potwierdzić możliwość zbywania
nieruchomości przez TBS, pozostawał bez znaczenia dla rozstrzygnięcia kwestii
czy sprzedaż budynku jest dotknięta sankcją bezwzględnej nieważności jako
sprzeczna z ustawą, zwłaszcza że ujawnienie w KRS wadliwego przedmiotu
działalności spółki nie rodzi istotnych skutków prawnych i nie konwaliduje nieważnej
czynności prawnej. Wniosek dowodowy złożony na rozprawie w dniu 4 grudnia
2014 r. został uznany za spóźniony w świetle art. 381 k.p.c. a jako nietrafne
ocenione zarzuty naruszenia art. 28, 29 i 29 a n.f.p.b.m.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wnieśli wszyscy pozwani.
Pozwani K. wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz wyroku Sądu
Okręgowego i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego
5
rozpoznania. W ramach pierwszej podstawy kasacyjnej zarzucili naruszenie art.
189 k.p.c., art. 58 k.c. art. 24 ust. 1 n.f.p.b.m., art. 24 ust. 1 i 2 n.f.p.b.m. i art. 14 § 1
k.s.h. Naruszenie przepisów prawa procesowego wywiedli z uchybienia art. 382
i 381 w zw. z 217 i 227 w zw. z 391 § 1 k.p.c. oraz art. 386 § 4 k.p.c.
Pozwana Towarzystwo Budownictwa Społecznego sp. z o.o. wniosła o
uchylenie zaskarżonego wyroku oraz wyroku Sądu Okręgowego i przekazanie
sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. W ramach
pierwszej podstawy kasacyjnej zarzuciła naruszenie art. 189 k.p.c., art. 64 ust. 3
Konstytucji RP, art. 27 n.f.p.b.m. i art. 58 § 1 k.c. Uchybienie przepisom
postępowania cywilnego wywiodła z naruszenia art. 386 § 4 k.p.c. i art. 217 § 1
k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Ocena zarzutów naruszenia przepisów postępowania zmierzających do
zakwestionowania sposobu przeprowadzenia postępowania dowodowego
w zakresie odmowy dopuszczenia dowodów zawnioskowanych przez pozwanych
w toku postępowania apelacyjnego możliwa jest po odniesieniu się do zarzutów
naruszenia prawa materialnego i ustaleniu, czy okoliczności, które miały być
wykazane w sprawie są okolicznościami istotnymi, a więc czy ewentualne
naruszenie mogłoby mieć wpływ na wynik sprawy.
Obie skargi zawierają w istocie tożsame zarzuty naruszenia prawa
materialnego, co uzasadnia łączne odniesienie się do argumentów skarżących.
Zagadnienie interesu prawnego powódki w wytoczeniu powództwa na
podstawie art. 189 k.p.c. zostało przesądzone w toku rozpoznania przedstawionego
zagadnienia prawnego przez Sąd Najwyższy i to stanowisko jest wiążące z mocy
art. 398 20
k.p.c. dla Sądu Najwyższego w niniejszym postępowaniu kasacyjnym.
Brak interesu prawnego czyniłby bowiem zbędnym rozstrzygnięcie zagadnienia,
które nie miałoby żadnego znaczenia dla wyniku sprawy, skoro powództwo
podlegałoby oddaleniu z tej przyczyny.
Związanie dotyczy także wykładni art. 27 ustawy o niektórych formach
popierania budownictwa mieszkaniowego, a więc tego, że zbycie przez TBS
nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym, w którym znajdują się
6
wynajmowane lokale mieszkalne, jest niedopuszczalne, chyba że nie wykracza
poza granice przedmiotu działalności towarzystwa określone w art. 27 ust. 1 i 2
ustawy.
Zasadą jest zatem niedopuszczalność zbycia takiej nieruchomości,
a wyjątkiem jej zbycie i to tylko wtedy, gdy pozostaje ono w granicach przedmiotu
działalności towarzystwa, a więc gdy mieścić się będzie w pojęciu „innej
działalności związanej z budownictwem mieszkaniowym”, o której mowa w art. 27
ust. 2 pkt 5. Analiza, czy sprzedaż nieruchomości stanowiącej własność TBS jest
dopuszczalna, musi więc zostać dokonana odrębnie w każdym przypadku, bo poza
nie budzącą wątpliwości dopuszczalnością zbycia w toku postępowania
egzekucyjnego, likwidacyjnego czy upadłościowego, zbycia innemu TBS lub
spółdzielni mieszkaniowej lub zbycia niezabudowanej nieruchomości
z przeznaczeniem uzyskanych środków na wybudowanie budynku z lokalami na
wynajem, konkretne okoliczności dotyczące nieruchomości, stron umowy i przyczyn
sprzedaży będą decydujące dla jego oceny jako pozostającego lub nie w granicach
przedmiotu działalności.
W niniejszej sprawie zagadnienie dotyczy dopuszczalności zbycia na rzecz
osoby fizycznej nieruchomości stanowiącej własność TBS, zabudowanej
budynkiem z lokalami na wynajem i nie wybudowanej z kredytu preferencyjnego,
jeżeli uzyskane środki zostaną przeznaczone na wybudowanie nowego budynku
z lokalami na wynajem.
Treść art. 27 ust. 1 i 2 n.f.p.b.m. nie daje wprost odpowiedzi i rozstrzygnięcie
wymaga sięgnięcia do wykładni funkcjonalnej i celowościowej, przy czym
zważywszy na wyjątkowość dopuszczalności zbycia nieruchomości przez TBS nie
jest dopuszczalna wykładnia rozszerzająca.
Pozwane TBS jest spółką prawa handlowego ale utworzoną na podstawie
przepisów Rozdziału IV n.f.p.b.m. przez wspólników Gminę G. i Miejskie
Przedsiębiorstwo Gospodarki Nieruchomościami spółkę z o.o., a więc podmioty
samorządowe, w których zakresie działania, określonym ustawowo, leży
zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty w zakresie gminnego budownictwa
mieszkaniowego jako zadania własnego. Nie jest ono spółką komunalną z uwagi na
7
udział niewielkiego procentu kapitału pozasamorządowego, poza udziałem Gminy,
w Miejskim Przedsiębiorstwie Gospodarki Nieruchomościami lecz oba te podmioty
wykonują zadania określone ustawowo z zakresu gminnego budownictwa
mieszkaniowego, zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty i zadania dotyczące
zasobu nieruchomości stanowiących własność Gminy. Towarzystwo nie należy
wprawdzie do struktury samorządowej ale sposób jego utworzenia przez jednostkę
samorządu terytorialnego i spółkę, w której ta jednostka jest dominującym
wspólnikiem, wskazuje na silne powiązanie i zależność od tej struktury.
Towarzystwo działa na podstawie ustawy o niektórych formach popierania
budownictwa mieszkaniowego i jest obowiązane działać na zasadach w niej
określonych, a więc realizować zamierzony przez ustawodawcę cel, którym jest
wspieranie budownictwa socjalnego i popieranie działań obywateli zmierzających
do uzyskania własnego mieszkania w zakresie przedmiotu działania określonego
w art. 27. Wspieranie budownictwa socjalnego przejawia się w stworzeniu takiego
modelu, w którym spółka prawa handlowego (z ograniczoną odpowiedzialności lub
akcyjna) albo spółdzielnia mieszkaniowa działa wyłącznie w granicach określonych
ustawowo tj. buduje lub nabywa domy mieszkalne i wynajmuje lokale na zasadach
określonych ustawą a w określonych ustawą przypadkach może te lokale
wyodrębnić lub sprawuje zarząd tymi nieruchomościami lub nie stanowiącymi jej
własności. Ograniczenie wysokości czynszu ma na celu wynajem lokali przez
osoby niezamożne, które nie są w stanie wynająć lokalu na wolnym rynku.
Towarzystwo budownictwa społecznego działa non profit - uzyskiwane dochody są
przeznaczane wyłącznie na działalność statutową i nie mogą być przeznaczane do
podziału między wspólników (art. 24 ust. 2 n.f.p.b.m.). Fakt, że jako jedną z form
podmiotu zinstytucjonalizowanego uprawnionego do wykonywania celu
ustawowego ustawodawca przewidział spółkę prawa handlowego nie zmienia ani
zasad ani celu działania.
Towarzystwo budownictwa mieszkaniowego jako właściciel nieruchomości
może, co do zasady, korzystać z niej zgodnie ze społeczno - gospodarczym
przeznaczeniem prawa i w tych granicach nią rozporządzać (art. 140 k.c.). Kwestia
ograniczenia prawa własności towarzystwa w aspekcie art. 64 Konstytucji była już
przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego w uchwale z dnia 6 czerwca 2014 r.,
8
III CZP 24/14, który wskazał na konflikt pomiędzy prawem właściciela do
rozporządzania prawem własności i ograniczeniem tego prawa przez zakaz jej
zbycia, jednak po analizie przepisów n.f.p.b.m. oraz innych ustaw regulujących
pozycję prawną najemcy, ograniczenie to uznał za dopuszczalne.
Ograniczeniu rozporządzenia nieruchomością przez jej zbycie nie sprzeciwia
się art. 64 ust. 3 Konstytucji RP, bo zważywszy na wskazane wyżej cele omawianej
ustawy jest ono dopuszczalne z uwagi na konieczność realizowania interesu
publicznego w zakresie budownictwa mieszkaniowego. Wbrew twierdzeniu
skarżącej, ograniczenie prawa zbycia nieruchomości nie czyni jednak prawa
własności niezbywalnym, bo zbycie jest możliwe w określonych przypadkach. Z tej
przyczyny powołanie się na treść art. 14 k.s.h. i zasadę, że przedmiotem aportu
może być tylko prawo zbywalne, nie może odnieść zamierzonego skutku. Pozwane
Towarzystwo jest spółką prawa handlowego, do której stosuje się odpowiednio
przepisy kodeksu spółek handlowych (art. 23 ust. 2 n.f.p.b.m.). Odpowiednie
stosowanie oznacza, że spółka taka działa na podstawie przepisów ustawy
o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego i szczególne
zasady działania spółek prawa handlowego określone w tej ustawie wyłączają
w tym zakresie przepisy kodeksu spółek handlowych. Dotyczy to przeznaczenia
dochodów, zasad powoływania rady nadzorczej, określenia nazwy spółki,
ograniczenia przedmiotu jej działania czy zasad wynajmu lokali mieszkalnych.
Odwoływanie się zatem do zasad działania spółek prawa handlowego działających
wyłącznie na podstawie kodeksu spółek handlowych nie uwzględnia statusu
prawnego towarzystw budownictwa społecznego. Z tej też przyczyny wpisanie
prawa zbycia nieruchomości jako przedmiotu działania do umowy spółki,
a następnie do rejestru spółek handlowych pozostaje irrelewantne, a zwłaszcza nie
daje pozaustawowego uprawnienia do zbycia nieruchomości w sytuacji nie objętej
art. 27 ust. 2 pkt 5 n.f.p.b.m. Błędnie również skarżący powołują się na naruszenie
art. 24 ust. 1 n.f.p.b.m., bo umowa lub statut towarzystwa mogą, zgodnie z tym
przepisem określić obszar, na którym prowadzona jest działalność, a nie przedmiot
tej działalności.
Zasadniczym przedmiotem działania TBS jest budowanie domów
mieszkalnych i ich eksploatacja na zasadach najmu. Towarzystwo może również
9
nabywać lokale mieszkalne i budynki mieszkalne oraz niemieszkalne w celu
rozbudowy, nadbudowy i przebudowy w wyniku której powstaną lokale mieszkalne.
Pozostały przedmiot działania związany jest z przeprowadzaniem remontów
i modernizacji obiektów przeznaczonych na zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych
na zasadach najmu, wynajmowaniem lokali użytkowych i sprawowaniu na
podstawie umów zlecenia zarządu nieruchomościami nie stanowiącymi własności
towarzystwa lub nieruchomościami wspólnymi stanowiącymi w ułamkowej części
jego współwłasność (art. 27 ust. 1 i 2 pkt 1 - 4a). Przedmiot działalności nie
obejmuje obrotu nieruchomościami polegającego na nabywaniu nieruchomości
zabudowanych budynkami z lokalami mieszkalnymi na wynajem i sprzedawaniu ich
za korzystniejszą cenę albo na sprzedaży domów mieszkalnych w złym stanie
technicznym pozostających w zasobach towarzystwa w celu uzyskania środków na
budowę nowych domów mieszkalnych. Takie unormowanie czyni w pełni
zrozumiałym nie zamieszczenie przez ustawodawcę w ustawie zakazu zbycia lub
ograniczenia zbycia nieruchomości przez TBS. Celem ustawodawcy nie było
bowiem stworzenie podstawy prawnej do zbywania przez jednostki samorządu
terytorialnego i towarzystwa nierentownych domów mieszkalnych stanowiących ich
własność, lecz ich prawidłowe zarządzanie i zapewnienie niezamożnym najemcom
stabilnej sytuacji prawnej. O ile bowiem wniesienie aportem takiej nieruchomości
przez gminę do TBS nie zmienia sytuacji prawnej najemców, bo zarówno gmina,
jak i TBS są zobowiązane do realizowania celów ustawowych z wyłączeniem
zasad obowiązujących na wolnym rynku, o tyle jej zbycie podmiotowi nie
wymienionemu w art. 23 ust. 1 n.f.p.b.m. zmienia pozycję najemcy, skoro
w miejsce wynajmującego podmiotu zinstytucjonalizowanego działającego
w ramach wyznaczonych ustawą i non profit, wchodzi wynajmujący nie
zobowiązany do przestrzegania celu ustawowego i działający w warunkach
wolnego rynku. Pamiętać trzeba bowiem, że taki najemca musi spełniać warunki
określone w art. 30 n.f.p.b.m., a więc jest słabszy ekonomicznie i podlega ochronie
ustawowej. Odesłanie zawarte w art. 33 n.f.p.b.m. do ustawy z dnia 21 czerwca
2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie
Kodeksu cywilnego i przepisów Kodeksu cywilnego o najmie dotyczy jedynie spraw
10
nie uregulowanych w rozdziale IV ustawy w zakresie stosunku najmu pomiędzy
towarzystwem a najemcą.
Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia pozostaje, czy dom mieszkalny z lokalami
na wynajem został wybudowany z kredytu czy wszedł do zasobu mieszkaniowego
towarzystwa w inny sposób; istotne jest, że stanowi własność towarzystwa
budownictwa mieszkaniowego i został objęty wskazanymi wyżej celami
ustawodawcy. Z tej też przyczyny nie mogą przełamać zasady niedopuszczalności
zbycia nieruchomości pozostającej w zasobach TBS przytoczone przez skarżącego
argumenty dotyczące kwestii finansowych związanych z zarządzaniem takimi
nieruchomościami. Art. 28 ustawy pozwala na ustalenie czynszów w takiej
wysokości, by ich suma pozwalała na pokrycie kosztów eksploatacji i remontów.
Jeżeli towarzystwo nabywa nieruchomość, to jej stan jest jej znany, a jeżeli jak
twierdzi skarżący, pozycja najemcy po zbyciu się nie zmieni, to nie jest zrozumiałe
nabycie takiej nieruchomości, przynoszącej wyłącznie straty, przez osobę fizyczną,
która będzie musiała pokrywać je wobec tego z własnego majątku.
Wbrew twierdzeniom skarżących, zmienia się pozycja najemcy, skoro w miejsce
wynajmującego podmiotu zinstytucjonalizowanego działającego w ramach
wyznaczonych ustawą i non profit, wchodzi wynajmujący nie zobowiązany do
przestrzegania celu ustawowego i działający w warunkach wolnego rynku.
Reasumując, zbycie przez TBS osobie fizycznej budynku
wielomieszkaniowego z lokalami na wynajem, w celu przeznaczenia uzyskanych
środków na budowę innego budynku, nie jest dopuszczalne jako pozostające poza
zakresem przedmiotu działania określonego w art. 27 ust. 2 pkt 5 n.f.p.b.m.
Sprzedaż prowadzi do wyzbycia się substancji mieszkaniowej stanowiącej
podstawę działania TBS, a w przedmiocie działalności towarzystwa nie mieści się
działalność o charakterze obrotu nieruchomościami lokalowymi nabywanymi od
gminy w formie wniesienia wkładu do spółki i sprzedawanymi osobom fizycznym.
Prowadzenie działalności na podstawie ustawy nie może być środkiem do
pozbywania się przez gminy i towarzystwa starego zasobu mieszkaniowego oraz
sposobem uzyskiwania środków finansowych na budowę nowych budynków -
w sposób oczywisty bardziej opłacalnych, bo z możliwością wyodrębnienia lokali,
11
zwłaszcza że jak wynika z dokumentów dołączonych przez skarżących stało się to
stałą praktyka pozyskiwania środków finansowych.
Zakwalifikowanie przedmiotowej umowy sprzedaży jako czynności nie
stanowiącej działania związanego z budownictwem mieszkaniowym (art. 27 ust. 2
pkt 5 n.f.p.b.m. czyni niezasadnymi zarzuty naruszenia przepisów postępowania,
jako że nie mogły one mieć wpływu na wynik sprawy.
Z tych względów orzeczono na podstawie art. 39814
k.p.c., o kosztach
rozstrzygając zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1
i 39821
k.p.c. oraz § 6 pkt 7 w zw. z § 5 i § 13 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461 ze zm.).
kc