Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 255/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 2 lutego 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Zbigniew Puszkarski
SSN Włodzimierz Wróbel
Protokolant Anna Kowal
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Jerzego Engelkinga,
w sprawie P. C.
skazanego z art. 280 § 1 kk i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 2 lutego 2016 r.,
kasacji, wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego w S.
z dnia 3 marca 2015 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w S.
z dnia 28 października 2014 r.,
1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Okręgowemu w S. do ponownego rozpoznania w postępowaniu
odwoławczym,
2) nakazuje zwrot oskarżonemu P. C. kwotę 450 (czterysta
pięćdziesiąt) zł opłaty od kasacji.
2
UZASADNIENIE
P. C. i P. B. zostali oskarżeni o to, że w dniu 9 września 2013 r. w S.
działając wspólnie i w porozumieniu po uprzednim zastosowaniu przemocy w
postaci pchnięcia na ziemię i kopaniu po ciele A. W., dokonali zaboru w celu
przywłaszczenia portfela z pieniędzmi w kwocie 50 zł z zawartością dokumentów
wystawionych na nazwisko pokrzywdzonego w postaci dowodu osobistego, prawa
jazdy, dowodu rejestracyjnego, dwóch kart kredytowych z Sygma Banku i Lukas
Banku oraz pieniędzmi w kwocie 600 zł i srebrnego łańcuszka wartości 150 zł,
czym działali na szkodę A. W., to jest o dokonanie czynu z art. 280 § 1 k.k. w zb. z
art. 275 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (a P. B. w zw. z art. 64 § 1
k.k.)
Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 28 października 2014 r. uznał oskarżonych
za winnych popełnienia zarzucanego czynu, „ustalając że swoim zachowaniem
narazili A. W. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo – (podkr. SN)
powstania skutku w postaci naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju
zdrowia” oraz uzupełnił kwalifikację prawną czynu o art. 158 § 1 k.k. i na podstawie
art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył P. C. karę 2 lat i 6 miesięcy
pozbawienia wolności (a P. B. w zw. z art. 64 § 1 k.k. – 3 lat pozbawienia wolności),
a następnie m. in. uwzględnił powództwo adhezyjne wytoczone przez prokuratora
na rzecz pokrzywdzonego.
Apelację od tego wyroku złożył obrońca P. C., którą Sąd Okręgowy
wyrokiem z dnia 3 marca 2015 r. uznał za oczywiście bezzasadną, po utrzymaniu w
mocy zaskarżonego wyroku.
W kasacji od wyroku Sądu odwoławczego obrońca P. C. zarzucił:
„ I. rażące naruszenie przepisów art. 413 § 1 i 2 k.p.k., albowiem dokładne
określenie przypisanego oskarżonemu czynu nie może budzić wątpliwości i
powinno zawierać wszystkie znamiona czynu zabronionego, gdzie w przedmiotowej
sprawie błędem było zamieszczenie w opisie czynu wszystkich alternatywnych
znamion czynu wynikających z treści konkretnego przepisu, w sytuacji gdy
obowiązujący kodeks karny nie daje podstaw do alternatywnych ustaleń w zakresie
przypisanego w wyroku przestępstwa z jednoczesnym pominięciem przesłanki z
art. 158 (pobicia, bójki),
3
II. rażące naruszenie przepisów art. 193 § 1 i 2 k.p.k. w zakresie, w jakim sąd
odwoławczy za sądem I instancji ustalił, iż działania sprawcy spowodowały
narażenie pokrzywdzonego bezpośrednio na utratę życia albo powstania skutku w
postaci naruszenia czynności narządów ciała lub rozstroju zdrowia, w sytuacji w
której ustalenie takie wymagałoby powołania biegłych z zakresu medycyny
sądowej, gdzie opinii w przedmiocie ewentualnego narażenia na określone skutki
nie przeprowadzono, co w konsekwencji doprowadziło sąd do dowolnych ustaleń
stanu faktycznego,
III. naruszenie przepisów postępowania karnego mające wpływ na treść
rozstrzygnięcia tj. art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 424 k.p.k. w
zakresie w jakim uzasadnienie w ogóle nie zawiera omówienia przyczyn uznania
powództwa adhezyjnego.”
W konkluzji skarżący się wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł
o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Na rozprawie kasacyjnej prokurator Prokuratury Generalnej poparł kasację w
części obejmującej zarzut z pkt I, po czym przychylił się do wniosku w niej
zawartego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zarzut z pkt I kasacji jest dokładnym powtórzeniem zarzutu z pkt II apelacji.
Co więcej, w skardze kasacyjnej nie podniesiono zarzutu naruszenia przez Sąd
odwoławczy dyspozycji art. 433 § 2 k.p.k. oraz art. 457 § 3 k.p.k.
Pomimo tego, zarzut z pkt I wraz z jego uzasadnieniem należało odczytać
przy pomocy dyrektywy interpretacyjnej określonej w art. 118 § 1 k.p.k. i uznać, że
Sąd odwoławczy uchybił dyspozycji art. 432 § 2 k.p.k., ponieważ nie ulega
wątpliwości, że powtórzenie tego zarzutu jest wynikiem jego nierozpoznania przez
Sąd Okręgowy. Świadczy o tym treść wywodu tego Sądu na s. 4 – 5 uzasadnienia.
Sąd podzielił zasadność uzupełnienia kwalifikacji prawnej czynu o art. 158 § 1 k.k. i
akcentował, że realizuje znamiona tego czynu już narażenie na niebezpieczeństwo,
a więc nie jest konieczne wywołanie skutku w postaci utraty życia albo uszczerbku
4
na zdrowiu. Lecz zarzut z pkt II apelacji nie dotyczył tej problematyki, która była
tylko pochodną owych zarzutów apelacyjnych.
Apelujący wprost powołał się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca
2014 r., V KK 276/13 (Pr. i Pr – wkł. 2014, z. 6, poz. 4, także Lex nr 1444469), który
stwierdził: „Zgodnie z art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. wyrok skazujący powinien zawierać
m.in. »dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu«. Określenie to,
wynikające z ustaleń dokonanych przez sąd orzekający, powinno się znaleźć w
wyroku, przez stosowny opis czynu i powinno obejmować wszystkie elementy
czynu mające znaczenie dla prawidłowej kwalifikacji prawnej. Błędem jest jednak
nie tylko pomijanie któregokolwiek z takich elementów działania sprawcy, ale
również błędem jest zamieszczanie w opisie czynu wszystkich alternatywnych
znamion czynu wynikających z treści konkretnego przepisu, który wskazuje na
możliwość popełnienia identycznie kwalifikowanego przestępstwa w różnych
formach. Obowiązujący kodeks postępowania karnego nie daje bowiem podstaw do
alternatywnych ustaleń w zakresie przypisanego w wyroku przestępstwa. Pewność
stwierdzeń co do winy wynika z obowiązującej w prawie zasady domniemania
niewinności oraz ciążącego na sądzie obowiązku czynienia ustaleń zgodnych z
prawdą (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1995 r., I KZP
1/95, OSNKW 1995, z. 5-6, poz. 37)” oraz „błędnie sformułowany opis
przypisanego czynu, czy to poprzez pominięcie któregokolwiek elementu mającego
znaczenie dla prawidłowej kwalifikacji prawnej, czy też poprzez zamieszczanie w
nim alternatywnych ustaleń, zawsze będzie miał istotny wpływ na treść orzeczenia.”
Sąd Najwyższy rozpoznający niniejszą sprawę podziela wyżej przytoczone
zapatrywania. Postaci rzeczy nie zmienia tu fakt, że tylko uzupełniono opis
zarzucanego czynu rozboju i jego kwalifikację o udział w pobiciu, skoro wypełnienie
jednym zachowaniem znamion więcej niż jednego typu czynu ma wpływ na ocenę
stopnia jego szkodliwości i wymiar kary, czemu dał wyraz już Sąd Rejonowy
(uzasadnienie – k. 288), a potwierdził Sąd Okręgowy odnosząc się do zarzutu
rażącej surowości kary (motywy – k. 342). Wymóg z art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.
dokładnego określenia w wyroku skazującym przypisanego oskarżeniem czynu,
wyklucza możliwość zamieszczenia w jego opisie wszystkich alternatywnych
znamion danego typu przestępstwa także z tego względu, że wymóg ten realizuje
5
gwarancję, iż oskarżony zostanie skazany tylko za to co popełnił, to jest za to, co
obejmował świadomością i wolą (umyślnością) albo za zachowanie objęte
zarzucaną nieumyślnością. I nie ma też znaczenia, że znamię w postaci najdalej
idącego skutku pochłania alternatywne znamię czynu, bowiem przytoczenie
wszystkich znamion alternatywnych w opisie czynu stwarza stan niepewności (ze
szkodą dla prawa oskarżonego do obrony) jakiego właściwie czynu sprawca
dopuścił się. Świadectwem tej niepewności jest użycie w niniejszej sprawie spójnika
rozłącznego „albo”. Użycie tego słowa oznacza, że – jak wskazano już w
cytowanym wyroku - poczynione zostały alternatywne, a więc niejednoznaczne
ustalenia faktyczne. Nie zachodziła zatem sytuacja, gdy w typie czynu są
przewidziane alternatywne znamiona skutku, sprawca wypełnia każde z nich, a opis
czynu odzwierciedla w pełni jego zachowanie (np. sprawca podrabia dokument a
następnie używa go jako autentycznego – art. 270 § 1 k.k.). Wówczas jednak
zostanie użyty spójnik „i” albo „oraz” albo zwrot „a następnie”.
Naruszenie art. 433 § 2 k.p.k. w odniesieniu do zarzutu z pkt I było rażące i
miało jak wykazano, istotny wpływ na treść wyroku Sądu odwoławczego.
Rozpoznanie tego uchybienia było wystarczające do wydania wyroku przez Sąd
kasacyjny, dlatego nie zachodziła potrzeba rozpatrzenia pozostałych zarzutów, w
tym – nowego z pkt II.
Ponownie rozpoznając sprawę Sąd odwoławczy będzie związany
zapatrywaniem prawnym wyrażonym wyżej, co jednak nie zwolni go od rozważenia
znów wszystkich zarzutów apelacji.
kc