Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 10/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 9 lutego 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki (przewodniczący)
SSN Eugeniusz Wildowicz (sprawozdawca)
SSN Włodzimierz Wróbel
Protokolant Danuta Bratkrajc
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 kpk
w sprawie Ł. K.
skazanego z art. 216 § 1 kk i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 9 lutego 2016 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
od wyroku Sądu Rejonowego w G.
z dnia 15 lutego 2007 r.,
I. uchyla pkt 3 zaskarżonego wyroku i na podstawie art. 17 § 1
pkt 6 kpk postępowanie przeciwko Ł. K. umarza;
II. kosztami procesu w sprawie obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Ł.K. został oskarżony o to, że:
I. w dniu 12 lutego 2006 r. w P. poprzez uderzanie drewnianą ławą uszkodził
ścianę w lokalu „P.” powodując szkody w wysokości 350 zł na szkodę R. P.,
tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.,
2
II. w dniu 12 lutego 2006 r. w P. groził R. P. pobiciem oraz zniszczeniem lokalu,
przy czym groźby te wzbudziły w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że
mogą zostać spełnione, tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.,
III. w dniu 12 lutego 2006 r. w P. groził K. K. pobiciem, przy czym groźby te
wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że mogą zostać spełnione,
tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.,
IV. w dniu 12 lutego w 2006 r. w P. znieważył K. K. używając wobec niej słów
powszechnie uznanych za obelżywe, tj. o czyn z art. 216 § 1 k.k.
Sąd Rejonowy w G., wyrokiem z dnia 15 lutego 2007 r., uznał Ł. K. za
winnego popełnienia czynów zarzucanych:
1. w punkcie I aktu oskarżenia i za to na mocy art. 288 § 1 k.k. wymierzył mu
karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;
2. w punktach II i III aktu oskarżenia ustalając, że czynów tych oskarżony
dopuścił się działając w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu i za te czyny
na mocy art. 190 § 1 k.k. przy zastosowaniu art 91 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu
karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;
3. w punkcie IV aktu oskarżenia i za to na mocy art 216 § 1 k.k. wymierzył mu
karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.
4. na mocy art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył kary pozbawienia wolności
orzeczone w punktach 1, 2 i 3 wyroku i wymierzył oskarżonemu karę łączną roku i
2 miesięcy pozbawienia wolności.
Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 23 lutego 2007 r. wobec nie zaskarżenia
go przez strony postępowania.
Postanowieniem z dnia 17 sierpnia 2015 r., Sąd Rejonowy na podstawie art.
2 i art. 50 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy Kodeks
postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw oraz art. 15 § 1 k.k.w. w zw. z
art. 45 § 3 k.w. ustalił, że orzeczona powyższym wyrokiem kara łączna roku i 2
miesięcy pozbawienia wolności nie podlega wykonaniu, zaś w jej miejsce
wykonaniu podlegają odrębnie kary jednostkowe pozbawienia wolności, w tym kara
4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona za przestępstwo z art. 216 § 1 k.k.
Od powyższego wyroku kasację w zakresie jego punktu 3 na korzyść
skazanego wniósł Prokurator Generalny i zarzucając rażące oraz mające istotny
3
wpływ na treść wyroku naruszenie przepisu prawa materialnego, a mianowicie art.
216 § 1 k.k., polegające na wymierzeniu Ł. K. za popełnienie przestępstwa z art.
216 § 1 k.k. kary 4 miesięcy pozbawienia wolności, pomimo tego, że występek
określony w tym przepisie zagrożony jest wyłącznie grzywną lub karą ograniczenia
wolności, wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i umorzenie
postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Prokuratora Generalnego jest oczywiście zasadna, stąd jej
uwzględnienie na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
Nie ulega wątpliwości, że przestępstwo znieważenia określone w art. 216 § 1
k.k. zagrożone jest karą grzywny albo karą ograniczenia wolności.
W takim razie, Sąd Rejonowy uznając Ł. K. za winnego popełnienia
zarzucanego mu czynu, wyczerpującego znamiona art. 216 § 1 k.k., i wymierzając
za ten czyn karę czterech miesięcy pozbawienia wolności, rażąco naruszył przepis
art. 216 § 1 k.k., gdyż orzekł karę nieprzewidzianą w sankcji tego przepisu.
Wymierzona kara pozbawienia wolności jest przy tym karą surowszą od kar,
którymi zagrożone jest przypisane oskarżonemu przestępstwo z art. 216 § 1 k.k.
Jest zatem oczywiste, że uchybienie to miało istotny wpływ na treść wydanego
wyroku.
Stwierdzić nadto należy, że w sprawie doszło już do przedawnienia
karalności czynu z art. 216 § 1 k.k. Zgodnie bowiem z art. 101 § 2 k.k. w zw. z art.
102 k.k., karalność przestępstwa ściganego z oskarżenia prywatnego ustaje z
upływem roku od czasu, gdy pokrzywdzony dowiedział się o osobie sprawcy
przestępstwa, nie później jednak niż z upływem 3 lat od czasu jego popełnienia. W
sytuacji zaś, gdy w okresie wskazanym w Kodeksie karnym doszło do wszczęcia
postępowania przeciwko osobie, karalność popełnionego przez nią przestępstwa
ulega przedawnieniu po 5 latach od zakończenia tego okresu. Jak wynika z akt
sprawy do popełnienia zarzucanego Ł. K. czynu z art. 216 § 1 k.k. miało dojść w
dniu 12 lutego 2006 r., tym samym upłynął już okres przedawnienia jego karalności
określony przywołanymi przepisami Kodeksu karnego.
4
Mając powyższe uwadze, Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok w części
dotyczącej jego punktu 3 i na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. postępowanie karne
w tej części umorzył.
O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k.
Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w wyroku.
kc
Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13