III CNP 32/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:06-04-2016
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CNP 32/15
POSTANOWIENIE
Dnia 17 lutego 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z powództwa W. M.
przeciwko Z. C. i C. O.
o ochronę posiadania,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 17 lutego 2016 r.,
na skutek skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w N.
z dnia 10 czerwca 2015 r.,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 10 czerwca 2015 r. Sąd Okręgowy w N. oddalił apelację
powoda od wyroku Sądu Rejonowego w G. z dnia 26 stycznia 2015 r.
Powód W. M. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Jako szkodę skarżący wskazał „obowiązek zwrotu stronie przeciwnej kwoty
78 złotych i koszty sądowe 3437,85 złotych wraz z odsetkami oraz kosztami
postępowania”, ale nie uprawdopodobnił, że je zapłacił, choć wystarczyło
przedstawić pokwitowanie zapłaty. Niezależnie od tego, koszty nie stanowią szkody
uzasadniającej wniesienie skargi (por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 28 listopada 2006 r., III CNP 46/06, nie publ.).
Skarżący wskazał, że zaskarżony wyrok jest niezgodny z art. 199 i 206 k.c.
oraz art. 233 § 1 i art. 286 k.p.c. Zważywszy jednak, że sprawa dotyczyła ochrony
posiadania, wyrok może być zgodny albo niezgodny z art. 344 w związku z art. 352
k.c., bo te przepisy mogły być podstawą orzeczenia. Sąd Najwyższy wielokrotnie
podkreślał, że niezgodność z prawem prawomocnego orzeczenia w rozumieniu
art. 241
§ 1 k.p.c. oznacza jego niezgodność z prawem przedmiotowym, czyli
przepisem prawa pozytywnego, z którym koliduje zawarte w orzeczeniu
rozstrzygnięcie co do istoty sprawy. Wyrok - z wyjątkiem dotyczącym naruszenia
art. 321 § 1 k.p.c. i ewentualnie przepisów normujących drogę sądową oraz
jurysdykcję - nie może być sprzeczny z przepisami prawa procesowego
(postanowienie z dnia 17 czerwca 2015 r., III CNP 4/15, nie publ.).
Z tych względów - zważywszy ponadto, że skarga jest w istocie wymierzona
w ustalenia i ocenę dowodów, co jest niedopuszczalne (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 23 września 2005 r., III CSK 13/05, OSNC 2006, nr 4, poz. 76,
i z dnia 27 lipca 2006 r. III CNP 35/06, nie publ.), orzeczono, jak w sentencji
(art. 4248
§ 1 k.p.c.).
eb
POSTANOWIENIE
Dnia 17 lutego 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z powództwa W. M.
przeciwko Z. C. i C. O.
o ochronę posiadania,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 17 lutego 2016 r.,
na skutek skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w N.
z dnia 10 czerwca 2015 r.,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 10 czerwca 2015 r. Sąd Okręgowy w N. oddalił apelację
powoda od wyroku Sądu Rejonowego w G. z dnia 26 stycznia 2015 r.
Powód W. M. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Jako szkodę skarżący wskazał „obowiązek zwrotu stronie przeciwnej kwoty
78 złotych i koszty sądowe 3437,85 złotych wraz z odsetkami oraz kosztami
postępowania”, ale nie uprawdopodobnił, że je zapłacił, choć wystarczyło
przedstawić pokwitowanie zapłaty. Niezależnie od tego, koszty nie stanowią szkody
uzasadniającej wniesienie skargi (por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 28 listopada 2006 r., III CNP 46/06, nie publ.).
Skarżący wskazał, że zaskarżony wyrok jest niezgodny z art. 199 i 206 k.c.
oraz art. 233 § 1 i art. 286 k.p.c. Zważywszy jednak, że sprawa dotyczyła ochrony
posiadania, wyrok może być zgodny albo niezgodny z art. 344 w związku z art. 352
k.c., bo te przepisy mogły być podstawą orzeczenia. Sąd Najwyższy wielokrotnie
podkreślał, że niezgodność z prawem prawomocnego orzeczenia w rozumieniu
art. 241
§ 1 k.p.c. oznacza jego niezgodność z prawem przedmiotowym, czyli
przepisem prawa pozytywnego, z którym koliduje zawarte w orzeczeniu
rozstrzygnięcie co do istoty sprawy. Wyrok - z wyjątkiem dotyczącym naruszenia
art. 321 § 1 k.p.c. i ewentualnie przepisów normujących drogę sądową oraz
jurysdykcję - nie może być sprzeczny z przepisami prawa procesowego
(postanowienie z dnia 17 czerwca 2015 r., III CNP 4/15, nie publ.).
Z tych względów - zważywszy ponadto, że skarga jest w istocie wymierzona
w ustalenia i ocenę dowodów, co jest niedopuszczalne (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 23 września 2005 r., III CSK 13/05, OSNC 2006, nr 4, poz. 76,
i z dnia 27 lipca 2006 r. III CNP 35/06, nie publ.), orzeczono, jak w sentencji
(art. 4248
§ 1 k.p.c.).
eb