Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 365/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 marca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Anna Kozłowska (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Irena Gromska-Szuster (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej "W." przeciwko
Skarbowi Państwa - Prezydentowi Miasta Ł.o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 17 marca 2016 r.,
skargi kasacyjnej strony powodowej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 26 lutego 2015 r.,
1. oddala skargę kasacyjną;
2. zasądza od powódki na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii
Generalnej Skarbu Państwa kwotę 3600 (trzy tysiące sześćset
złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem z dnia 11 lutego 2014 r. Sąd Okręgowy w Ł. zasądził od Skarbu
Państwa- Wojewody […] na rzecz Rolniczej Spółdzielni „W.” kwotę 625 000 zł z
ustawowymi odsetkami, tytułem odszkodowania za szkodę wyrządzoną sprzedażą
powódce nieruchomości stanowiącej własność osoby trzeciej.
Sąd pierwszej instancji ustalił między innymi, że przedmiotowa
nieruchomość stanowiła własność F. K., który figurował w dziale II założonej dla
niej księgi wieczystej. W 1953r. wniósł on tę nieruchomość jako wkład do
powodowej Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej, której był członkiem, a po jego
śmierci członkami Spółdzielni zostali jego spadkobiercy. W rejestrze gruntów
nieruchomość figurowała jako własność Skarbu Państwa, a jako władająca wpisana
była powodowa Spółdzielnia. W dniu 8 grudnia 1986r. Skarb Państwa sprzedał
przedmiotową nieruchomość stronie powodowej. W dniu sprzedaży nieruchomość
ujawniona była w dwóch księgach wieczystych: w jednej jako właściciel wpisany był
F. K., a w drugiej Skarb Państwa. Wyrokiem z dnia 15 marca 2010 r. w sprawie I
C .../10 Sąd Rejonowy uzgodnił treść księgi wieczystej prowadzonej dla tej
nieruchomości z rzeczywistym stanem prawnym, przez wykreślenie powodowej
Spółdzielni jako właścicielki nieruchomości.
W oparciu o powyższe ustalenia Sąd Okręgowy uznał powództwo za
uzasadnione na podstawie art. 417 § 1 k.c., rozumianego zgodnie z wykładnią
wynikającą z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 grudnia 2001 r. Sk 18/00
(OTK 2001/8/256), a więc jako kształtującego odpowiedzialność Skarbu Państwa
za samo bezprawne działanie funkcjonariusza państwowego, niezależnie od jego
winy. Uznał, że zdarzeniem wyrządzającym szkodę było zawarcie umowy
sprzedaży nieruchomości z dnia 8 grudnia 1986r. i sprzedanie jej stronie
powodowej, choć nie była własnością Skarbu Państwa. Działanie funkcjonariuszy
państwowych było niezgodne z prawem bez względu na to, czy wiedzieli o tym,
że Skarb Państwa nie jest właścicielem nieruchomości. Strona powodowa poniosła
szkodę przez to, że nie nabyła własności nieruchomości i nie uzyskała zwrotu
zapłaconej ceny.
3
Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił zarzutu przedawnienia roszczenia.
Uznał, że zarzut ten należy ocenić na gruncie art. 4421
k.c., obowiązującego od
dnia 10 sierpnia 2007 r., w związku z art. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007r. o
zmianie ustawy- Kodeks cywilny (Dz. U. nr 80, poz. 538 - dalej: „ustawa
nowelizująca”). W ocenie Sądu, zgodnie z art. 2 ustawy nowelizującej roszczenie
jest przedawnione, jeżeli do dnia jej wejścia w życie nie tylko upłynął dziesięcioletni
termin przedawnienia określony w art. 442 § 1 zd. 2 k.c., ale również przed tą datą
ujawniła się szkoda. Sąd Okręgowy powołał się w tym zakresie na stanowisko Sądu
Najwyższego zajęte w wyroku z dnia 10 lipca 2013 r. II PK 316/12 (nie publ.)
i stwierdził, że dopóki roszczenie nie istnieje (nie jest wymagalne), gdyż nie ujawnił
się uszczerbek na zdrowiu oznaczający powstanie szkody na osobie, dopóty
dłużnik nie może podnieść zarzutu przedawnienia. Wskazał, że w rozpoznawanej
sprawie zdarzeniem wyrządzającym szkodę było zawarcie umowy z dnia 8 grudnia
1986r. Do dnia 10 sierpnia 2007 r. upłynął jedynie termin dziesięciu lat,
przewidziany w art. 442 § 1 k.c., ale w tym czasie nie ujawniła się jeszcze szkoda,
gdyż strona powodowa o szkodzie dowiedziała się dopiero w dniu 7 września
2010r., gdy otrzymała odpis pozwu w sprawie o uzgodnienie treści księgi wieczystej
z rzeczywistym stanem prawnym. Dlatego, zdaniem Sądu Okręgowego, w sprawie
ma zastosowanie art. 4421
§ 1 k.c., zgodnie z którym roszczenie uległo
przedawnieniu z upływem trzech lat od dowiedzenia się o szkodzie, a więc z dniem
7 września 2013 r., gdy tymczasem pozew został wniesiony w dniu 14 listopada
2012 r.
W wyniku apelacji pozwanego Sąd Apelacyjny - po ustaleniu, że Skarb
Państwa powinien być reprezentowany przez Prezydenta Miasta Ł. – zmienił
zaskarżony wyrok i oddalił powództwo.
Stwierdził, że art. 417 k.c. w rozumieniu określonym w wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 4 grudnia 2001 r. Sk 18/00, ma zastosowanie tylko do
zdarzeń zaistniałych po wejściu w życie Konstytucji RP, a więc po dniu
17 października 1997 r., jak również nie powinien być stosowany do stanów
faktycznych sprzed ogłoszenia powyższego wyroku Trybunału. Dlatego nie może
mieć zastosowania do oceny skutków zdarzenia jakim było zawarcie w dniu
8 grudnia 1986 r. przedmiotowej umowy sprzedaży nieruchomości. Do oceny
4
tych skutków, jako źródła szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym
przez funkcjonariuszy Skarbu Państwa, ma zatem zastosowanie art. 417 k.c.
w rozumieniu przyjmowanym przed ogłoszeniem wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 4 grudnia 2001 r., a więc z wymaganiem istnienia nie tylko
bezprawności lecz także winy funkcjonariusza. Uznał, że funkcjonariuszom Skarbu
Państwa nie można przypisać winy, gdyż działali oni w zaufaniu do księgi
wieczystej, w której figurował jako właściciel Skarb Państwa, natomiast strona
powodowa nabywając od niego nieruchomość wiedziała, że jej właścicielem był
F. K., a później jego spadkobiercy i że nieruchomość została wniesiona jako wkład
gruntowy do Spółdzielni. Strona powodowa była zatem w złej wierze i wprowadziła
w błąd Skarb Państwa wnosząc o nabycie od niego przedmiotowej nieruchomości
w trybie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 kwietnia 1984 r. w sprawie zasad
odpłatności za nabycie własności użytkowanych przez spółdzielnie produkcji rolnej
nieruchomości rolnych stanowiących własność Państwa (Dz. U. nr 26, poz. 134)
oraz zatajając, że właścicielem nieruchomości jest osoba fizyczna.
Niezależnie od tego Sąd Apelacyjny podzielił zarzut przedawnienia
roszczenia wskazując, że skoro działaniem wyrządzającym szkodę było zawarcie
umowy sprzedaży w 1986r, to roszczenie uległo przedawnieniu najpóźniej w 1996 r.
W ocenie Sądu drugiej instancji Sąd Okręgowy dokonał błędnej wykładni art. 4421
w zw. z art. 2 ustawy nowelizującej. Sąd Apelacyjny wskazał, że zarówno art. 442
§ 1 k.c., obowiązujący do dnia 10 sierpnia 2007 r., jak i art. 4421
§ 1 k.c.,
obowiązujący od tej daty, jednakowo określały początek i okres przedawnienia
roszczenia z tytułu czynu niedozwolonego wskazując, że wynosi on trzy lata od
dnia, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej
naprawienia, nie dłużej jednak niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło
zdarzenie wywołujące szkodę. Jedynie w przypadku szkód na osobie art. 4421
§ 3
kc wprowadził wymaganie, że przedawnienie nie może się skończyć wcześniej niż
z upływem trzech lat od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie
i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. W rozpoznawanej sprawie nie chodzi
jednak o szkodę na osobie, a zatem- inaczej niż przyjął Sąd Okręgowy - dla
określenia początku biegu terminu przedawnienia, tak według art. 442 k.c., jak
i według art. 4421
k.c., nie jest istotne, kiedy strona powodowa dowiedziała się
5
o szkodzie, jeżeli od chwili zdarzenia wywołującego tą szkodę upłynęło już dziesięć
lat. Skoro zdarzeniem tym było zawarcie umowy sprzedaży w 1986r., to roszczenie
odszkodowawcze uległo przedawnieniu w 1996r. i w chwili wniesienia pozwu było
już przedawnione.
W skardze kasacyjnej opartej na pierwszej podstawie strona powodowa
zarzuciła błędną wykładnię art. 417 k.c. przez przyjęcie, że podstawą prawną
odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym, o którym
poszkodowany dowiedział się w dniu 7 września 2010 r., jest art. 417 k.c.
w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 września 2004 r., w sytuacji, gdy w tym
przypadku podstawę prawną stanowi art. 417 k.c. w brzmieniu obowiązującym po
tej dacie oraz naruszenie art. 4421
k.c. i art. 2 ustawy nowelizującej przez przyjęcie,
że może nastąpić przedawnienie roszczenia, które w dacie przedawnienia nie było
jeszcze wymagalne ponieważ nie ujawniła się szkoda, podczas gdy w świetle
powyższych przepisów termin przedawnienia roszczenia rozpoczyna bieg od dnia
ujawnienia się szkody.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności wymaga rozważenia zarzut naruszenia przepisów
odnoszących się do przedawnienia roszczenia, gdyż bezsporne jest,
że zdarzeniem wyrządzającym szkodę i rodzącym roszczenie odszkodowawcze
dochodzone w sprawie była sprzedaż nieruchomości dokonana w dniu 8 grudnia
1986 r., a więc niemal 26 lat przed wniesienie pozwu, a jak wskazał Sąd Najwyższy
w uzasadnieniu uchwały całej Izby Cywilnej z dnia 17 lutego 2006 r. III CZP 84/05
(OSNC 2006/7-8/114), skuteczne podniesienie zarzutu przedawnienia jest
wystarczające do oddalenia powództwa bez potrzeby ustalenia, czy zachodzą
wszystkie inne przesłanki prawnomaterialne uzasadniające jego uwzględnienie.
Jeżeli zatem trafnie Sąd Apelacyjny przyjął przedawnienie roszczenia
dochodzonego w sprawie, zarzuty kasacyjne odnoszące się do naruszenia art. 417
§ 1 k.c., a więc do materialnoprawnych przesłanek odpowiedzialności Skarbu
Państwa będą bezprzedmiotowe.
Na gruncie art. 442 § 1 k.c., obowiązującego w chwili popełnienia czynu
niedozwolonego będącego źródłem dochodzonej w sprawie szkody, roszczenie
6
o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym, zarówno w mieniu jak
i na osobie, ulegało przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym
poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia,
jednakże w każdym wypadku roszczenie to przedawniało się z upływem lat
dziesięciu od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę.
Jak stwierdził Sąd Najwyższy w powołanej wyżej uchwale z dnia 17 lutego 2006 r.
III CZP 84/05, w każdym wypadku roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej
czynem niedozwolonym ulegało przedawnieniu z upływem dziesięciu lat od dnia,
w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę, bez względu na to kiedy
szkoda powstała lub się ujawniła i bez względu na to kiedy poszkodowany
dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. W świetle art.
442 § 1 zd. 2 k.c. nie miało więc żadnego znaczenia- i to zarówno przy szkodzie na
osobie jak i przy szkodzie w mieniu- kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie.
Roszczenie odszkodowawcze mogło zatem ulec przedawnieniu wcześniej
niż poszkodowany dowiedział się o szkodzie jak również wcześniej niż szkoda
w ogóle wystąpiła, a w konsekwencji wcześniej niż roszczenie o jej naprawienie
stało się wymagalne.
W taki sam sposób rozumiał art. 442 § 1 zd. 2 k.c. Trybunał Konstytucyjny
czemu dał wyraz w wyroku z dnia 1 września 2006 r. SK 14/05 ( OTK-A 2006/8/97)
i dlatego uznał art. 442 § 1 zd. 2 k.c. za niezgodny z Konstytucją w zakresie,
w jakim pozbawia pokrzywdzonego dochodzenia odszkodowania za szkodę na
osobie, która ujawniła się po upływie dziesięciu lat od wystąpienia zdarzenia
wyrządzającego szkodę. Trybunał stwierdził, że z tych względów szkoda na osobie
w zakresie przedawnienia powinna być poddana szczególnym regulacjom
ochronnym.
Dlatego ustawodawca ustawą nowelizującą , która weszła w życie z dniem
10 sierpnia 2007 r., uchylił art. 442 k.c. i wprowadził art. 4421
k.c., w którym
zachowany został jako § 1 przepis ogólny stwierdzający, że roszczenie
o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu
z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie
i o osobie obowiązanej do jej naprawienia, jednakże termin ten nie może być
dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.
7
Oznacza to, tak samo jak na gruncie art. 442 § 1 k.c., że obowiązuje zasada ogólna,
iż niezależnie od tego, kiedy szkoda powstała czy ujawniła się oraz kiedy
poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia,
roszczenie odszkodowawcze ulega przedawnieniu najpóźniej z upływem dziesięciu
lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Zgodnie z § 2 termin
ten jest dłuższy jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku i wynosi dwadzieścia
lat od dnia popełnienia przestępstwa, także bez względu na to kiedy poszkodowany
dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.
Zgodnie jednak ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego, zajętym
w powołanym wyżej wyroku z dnia 1 września 2006 r. SK 14/05, ustawodawca
wprowadził wyjątek od powyższych zasad, dotyczący szkody na osobie, która,
w świetle stanowiska Trybunału, powinna być poddana szczególnej regulacji
ochronnej. Wyraża to § 3, będący przepisem szczególnym dotyczącym tylko
szkody na osobie. Stwierdzono w nim, że w razie wyrządzenia szkody na osobie,
przedawnienie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem lat trzech od dnia,
w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej
naprawienia. Przepis ten ma na celu wyeliminowanie przy szkodzie na osobie
sytuacji, gdy termin przedawnienia upłynie zanim poszkodowany dowie się
o szkodzie na osobie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. W wypadku
szkody na osobie - i tylko takiej szkody- decydujące znaczenie ma zatem dzień,
w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej
naprawienia gdyż od tego dnia biegnie trzyletni termin przedawnienia, niezależnie
od tego, kiedy nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę. Natomiast w odniesieniu
do szkód w mieniu zasady przedawnienia nie uległy zmianie w stosunku do
obowiązujących na gruncie art. 442 k.c. i wyłożonych w uchwale całego Izby
Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2006 r. III CZP 84/05, a więc
roszczenie o naprawienie takiej szkody ulega przedawnieniu nie później niż
z upływem dziesięciu lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę,
bez względu na to kiedy szkoda powstała lub się ujawniła i bez względu na to kiedy
poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia
(porównaj także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2012 r. II CSK
128/12, nie publ.). Nadal zatem, na gruncie art. 4421
§ 1 zd. 2 k.c. roszczenie
8
o wynagrodzenie szkody w mieniu wyrządzonej czynem niedozwolonym może ulec
przedawnieniu zanim szkoda w mieniu powstała lub się ujawniła oraz zanim
poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.
Po wejściu w życie art. 4421
k.c. kwestie intertemporalne uregulował art. 2
ustawy nowelizującej stanowiący, że do roszczeń, o których mowa w art. 1 ustawy-
a więc do roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym -
powstałych przed dniem jej wejścia w życie, a według przepisów dotychczasowych
w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych, stosuje się przepisy nowego art. 4421
k.c.
Z art. 2 ustawy nowelizującej wynika więc - a contrario- że do przedawnienia
roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym stosuje się
przepisy dawne, chyba że przy zastosowaniu tych przepisów roszczenie do dnia
10 sierpnia 2007 r. nie uległo jeszcze przedawnieniu, wówczas stosuje się przepisy
nowego art. 4421
k.c. W odniesieniu do szkody w mieniu należy zatem ustalić,
kiedy miało miejsce zdarzenie wywołujące szkodę i od tej daty liczyć dziesięcioletni,
ostateczny termin przedawnienia, mający zastosowanie bez względu na to, kiedy
poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia
oraz bez względu na to, kiedy szkoda wystąpiła lub się ujawniła (porównaj
wskazany wyżej wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2012 r. II CSK
128/12).
Przenosząc powyższe zasady na grunt niniejszej sprawy trzeba podzielić
stanowisko Sądu Apelacyjnego, że dochodzone roszczenie uległo przedawnieniu
z upływem dziesięciu lat liczonym od dnia sprzedaży nieruchomości, a więc od
dnia 8 grudnia 1986 r., bez względu na to kiedy szkoda powstała, ujawniła się
oraz bez względu na to, kiedy strona powodowa się o niej dowiedziała. Nie ma
więc znaczenia, że strona powodowa dopiero z pozwu w sprawie o uzgodnienie
treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym dowiedziała się o tym,
że nie stała się właścicielką nabytej w 1986r. nieruchomości. Roszczenie
odszkodowawcze uległo przedawnieniu z końcem dnia 8 grudnia 1996 r., wobec
czego, zgodnie z art. 2 ustawy nowelizującej, nie ma zastosowania art. 4421
§ 1
k.c., który zresztą, jak wskazano wyżej, w odniesieniu do szkód w mieniu nie różni
się od art. 442 § 1 k.c.
9
Odmienne stanowisko zajęte w sprawie przez Sąd Okręgowy oraz przez
stronę powodową w skardze kasacyjnej, wywodzone ze stanowiska Sądu
Najwyższego zajętego w wyrokach z dnia 10 lipca 2013 r. II PK 316/12 i z dnia
8 maja 2014 r. V CSK 322/13, polega na nieporozumieniu. Wyroki te bowiem
zapadły w sprawach, w których dochodzone były roszczenia o naprawienie szkody
na osobie wyrządzonej czynem niedozwolonym i dotyczą zastosowania art. 2
ustawy nowelizującej w odniesieniu do szkód na osobie, a więc w powiązaniu z art.
4421
§ 3 k.c. Nie dotyczą natomiast przedawnienia roszczenia o naprawienie
szkody w mieniu wyrządzonej czynem niedozwolonym przed wejściem w życie art.
4421
§ 1 k.c. Na marginesie tylko można dodać, że odmienną, niż w powyższych
wyrokach, wykładnię art. 2 ustawy nowelizującej w zw. z art. 4421
§ 1 i 3 k.c.,
w odniesieniu zarówno do szkód w mieniu jak i na osobie, przyjął Sąd Najwyższy
w wyrokach z dnia 25 kwietnia 2013 r. V CSK 239/13 i z dnia 8 października 2014 r.
II CSK 745/13, stwierdzając, że niezależnie o tego czy chodzi o szkodę w mieniu
czy na osobie, jeżeli przed dniem 10 sierpnia 2007 r. upłynął termin dziesięciu lat
od zdarzenia wywołującego szkodę, to ponieważ roszczenie o jej naprawienie
przedawniło się już na podstawie art. 442 § 1 k.c., nie ma zastosowania art. 4421
§1 ani 3 k.c.
Wobec przedawnienia dochodzonego roszczenia, nie ma znaczenia dla
rozstrzygnięcia sprawy kasacyjny zarzut naruszenia art. 417 k.c., gdyż niezależnie
od tego, czy w sprawie miał zastosowanie ten przepis w wersji przyjętej przed czy
po ogłoszeniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 grudnia 2001 r. SK
18/00 lub w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 września 2004 r. czy po tej dacie,
a więc czy konieczne było wykazanie winy funkcjonariusza państwowego czy tylko
bezprawności jego działania, roszczenie i tak jest przedawnione. W tej sytuacji
można więc tylko stwierdzić, że zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 23 września 2003 r. K 20/02 ( OTK-A 2003/7/76), zasady odpowiedzialności
Skarbu Państwa przyjęte w wyroku Trybunału z dnia 4 grudnia 2001 r. SK 18/00,
a więc odpowiedzialność za bezprawne działanie lub zaniechanie funkcjonariusza,
niezależnie od jego winy, można odnieść tylko do szkód powstałych po wejściu
w życie Konstytucji, a więc po dniu 17 października 1997r. Takie stanowisko –
zgodne z zasadą tempus regit actum - zajmuje też Sąd Najwyższy w zdecydowanej
10
większości orzeczeń (porównaj między innymi uchwały z dnia 7 sierpnia 2002 r. III
PZP 15/02, OSNP 2002/23/563, z dnia 3 lipca 2003 r. III CZP 45/03 i z dnia
26 kwietnia 2006r. III CZP 125/05, OSNC 2006/12/194 oraz wyroki z dnia 15 maja
2000 r. II CKN 293/00, OSNC 2000/11/209, z dnia 6 października 2004 r. I CK
447/03 i z dnia 18 lutego 2005 r. V CK 461/04, nie publ.).
Także w tym przypadku nie ma więc znaczenia – wbrew sugestiom
skarżącej- kiedy szkoda wystąpiła i kiedy poszkodowany dowiedział się o niej,
natomiast trafnie Sąd Apelacyjny stwierdził konieczność wykazania winy
funkcjonariuszy Skarbu Państwa w sytuacji gdy czyn niedozwolony miał miejsce
w 1986 r. W skardze kasacyjnej nie podważono stanowiska Sądu o braku winy
funkcjonariuszy państwowych.
Biorąc wszystko to pod uwagę Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
k.p.c.
oddalił skargę kasacyjną jako nieuzasadnioną i orzekł o kosztach postępowania
kasacyjnego na podstawie art. 98 w zw. z art. 108 § 1, art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c.
kc
jw