Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 390/15
POSTANOWIENIE
Dnia 31 marca 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Kazimierz Klugiewicz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 31 marca 2016 r.,
sprawy A. K.,
skazanego z art. 222 § 1 k.k. i in.,
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w G.,
z dnia 13 maja 2015 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w G.,
z dnia 4 lutego 2015 r.
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną;
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. K. –
Kancelaria Adwokacka w G. kwotę 442,80 zł (czterysta
czterdzieści dwa złote i osiemdziesiąt groszy) – w tym 23 %
podatku VAT – tytułem kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej skazanemu z urzędu w postępowaniu
kasacyjnym;
3. zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego i poniesionymi w jego toku wydatkami obciążyć
Skarb Państwa.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 4 lutego 2015 roku, A. K. został
uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1
k.k., za które wymierzono mu karę roku pozbawienia wolności.
Sąd Okręgowy w G. wyrokiem z dnia 13 maja 2015 r. po rozpoznaniu
apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego A.K., utrzymał w mocy zaskarżony
wyrok Sądu Rejonowego w G., uznając apelację za oczywiście bezzasadną.
Kasację od wyroku Sądu Okręgowego w G. wniósł obrońca skazanego A. K.,
zarzucając rażące naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ
na treść orzeczenia tj. art. 433 § 2 k.p.k. oraz art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1
pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k.
Podnosząc powyższe zarzuty obrońca skazanego wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w G. oraz utrzymanego nim w mocy
wyroku Sądu Rejonowego w G. oraz o przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania Sądowi I instancji.
Prokurator Prokuratury Okręgowej w G. w pisemnej odpowiedzi na kasację
wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego A. K. jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym, uzasadniającym jej oddalenie w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Na wstępie przypomnieć należy, że kasacja jest nadzwyczajnym środkiem
zaskarżenia skierowanym przeciwko orzeczeniu wydanemu przez sąd odwoławczy
na skutek rozpoznania środka odwoławczego. Celem postępowania kasacyjnego
jest bowiem wyeliminowanie z obrotu prawnego orzeczeń dotkniętych poważnymi
wadami w postaci bezwzględnych przyczyn odwoławczych lub innych naruszeń
prawa, ale o charakterze rażącym, a jednocześnie takich, które miały istotny wpływ
na treść orzeczenia. Możliwość wniesienia skutecznej kasacji jest zatem istotnie
ograniczona. Postępowanie kasacyjne nie jest z pewnością postępowaniem, które
ponawiać ma kontrolę odwoławczą. W toku tego postępowania z założenia nie
dokonuje się zatem kontroli poprawności oceny poszczególnych dowodów, nie
weryfikuje zasadności ustaleń faktycznych i nie bada współmierności orzeczonej
kary (zob. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2008 r., II KK
3
270/07, Lex nr 354285; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 1996 r., III
KKN 148/96, OSNKW 1997, z. 1-2, poz. 12).
Wbrew twierdzeniom obrońcy skazanego i treści postawionego w kasacji
zarzutu Sąd Okręgowy stosując się do nakazu wyrażonego w art. 433 § 2 k.p.k.,
rozpoznał, a w uzasadnieniu orzeczenia, zgodnie z wymogiem określonym w art.
457 § 3 k.p.k., podał, dlaczego uznał zarzuty podniesione w apelacji za niezasadne,
czego efektem była trafna konstatacja, iż oddalenie złożonych przez obrońcę A. K.
wniosków dowodowych znajdowało umocowanie faktyczne i prawne. W tym
kontekście przypomnieć należy, że na rozprawie w dniu 4 lutego 2015 r. Sąd
Rejonowy oddalił szereg złożonych przez obrońcę wniosków dowodowych (o
zwrócenie się do AŚ w G. o przekazanie dokumentacji medycznej A. K. z dnia 17
stycznia 2014 roku, na okoliczność stanu zdrowia A. K. w tymże dniu; o ustalenie
stosowania w tymże dniu podczas przesłuchania wobec skazanego przymusu
bezpośredniego w postaci zespolonych kajdanek; o przesłuchanie osoby, która
miała wydać skazanemu dnia 17 stycznia 2014 roku lek Clonozepam, a także o
uzyskanie w tym przedmiocie stosownych informacji z AŚ G.; o dopuszczenie
dowodu z uzupełniającej opinii biegłych psychiatrów na okoliczność, czy
nieprzyjęcie leku Clonozepam miało wpływ na możliwość podjęcia przez skazanego
działania i zachowania w określony sposób). Błędne – zdaniem obrońcy –
oddalenie ww. wniosków dowodowych zostało zakwestionowane w apelacji od
wyroku Sądu I instancji, przy czym na s. 6-7 pisemnych motywów wyroku Sądu
odwoławczy w wystarczający sposób do tego zarzutu się odniósł. W szczególności
Sąd ad quem wskazał, że niewątpliwie lek o nazwie Clonozepam został wydany A.
K. przez służby medyczne Aresztu Śledczego w G. w dniu 17 stycznia 2014 roku, a
zatem okoliczności tej nie ma potrzeby udowadniać. Z kolei wpływ przyjęcia przez
skazanego leku na jego poczytalność został oceniony przez biegłych psychiatrów w
treści wydanej przez nich opinii, z której trafnie wywiedziono, że nawet pominięcie
przyjęcia leku pozostaje bez wpływu na poczytalność pacjenta. Sąd Okręgowy
odniósł się także do kwestii stanu zdrowia skazanego w dniu 17 stycznia 2014 r.
oraz stosowania podczas przesłuchania wobec skazanego przymusu
bezpośredniego w postaci zespolonych kajdanek, wskazując że okoliczności te nie
mają znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie, a jednocześnie trafnie wskazał, że
4
nawet potwierdzenie którejkolwiek z tych okoliczności nie rzutowałoby w żaden
sposób na ustalenia stanu faktycznego i rozstrzygnięcie w zakresie sprawstwa i
winy oskarżonego co do zarzucanego mu czynu.
Uwzględniając powyższe i mając na uwadze, że Sąd odwoławczy odniósł się
do wszystkich zarzutów zawartych w apelacji obrońcy, nie sposób tym samym
uznać, że Sąd ten naruszył art. 433 § 2 k.p.k. oraz art. 457 § 3 k.p.k.
Nie jest zasadny także zarzut naruszenia przez Sąd odwoławczy art. 170 § 1
pkt 2 k.p.k., który postawiony został przez obrońcę w powiązaniu z art. 433 § 2
k.p.k. oraz art. 457 § 3 k.p.k. Stanowisko Sądu odwoławczego co do prawidłowości
postanowienia o oddaleniu wniosku dowodowego wydanego przez Sąd I instancji
zostało bowiem wyczerpująco przedstawione w uzasadnieniu wyroku, a
zaprezentowana tam argumentacja jest pozbawiona błędów.
W konsekwencji za bezzasadny należy uznać także zarzut naruszenia prawa
do obrony skazanego, skoro złożone przez obrońcę wnioski dowodowe spotkały się
ze stosowną reakcją Sądu I instancji, a następnie prawidłowo rozpoznano
podniesiony w tej materii zarzut apelacyjny.
Mając powyższe na uwadze i nie znajdując podstaw do uwzględnienia
wniesionej kasacji, Sąd Najwyższy orzekł o jej oddaleniu, jako oczywiście
bezzasadnej, przy czym zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego i poniesionymi w jego toku wydatkami obciążył Skarb
Państwa.
O wynagrodzeniu obrońcy z urzędu Sąd Najwyższy orzekł zgodnie z § 14
ust. 3 pkt 1 oraz § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28
września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy sprawnej udzielonej z urzędu
(tekst jedn.: Dz.U. z 2013 r., poz. 461 z późn. zm.).
eb