II KK 109/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:09-07-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 109/15
POSTANOWIENIE
Dnia 6 maja 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 6 maja 2015 r., na posiedzeniu w trybie art.
535 § 3 k.p.k.
sprawy Z. D.
skazanego z art. 286 § 1 k.k. i in.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 6 października 2014 r. utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w O.
z dnia 26 marca 2014 r.,
p o s t a n a w i a:
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2) obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego;
3) zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. Z., Kancelaria
Adwokacka w K., kwotę 442,80 (czterysta czterdzieści dwa złote i
80/100), w tym 23 % VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej za sporządzenie i wniesienie kasacji.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w O. z dnia 26 marca 2014 r. Z. D. został
uznany za winnego czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 k.k. ,
art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i wymierzono mu
karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wyrok ten został utrzymany następnie w
mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w K. z dnia 6 października 2014 r.
2
Od powyższego prawomocnego rozstrzygnięcia kasację wniósł obrońca
oskarżonego, zarzucając przedmiotowemu orzeczeniu naruszenie przepisów
prawa procesowego tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 433 § 2 k.p.k. przez dokonanie
dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego bez uwzględnienia zasad
prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co
doprowadziło do uznania Z. D. winnym zarzucanego mu czynu.
Podnosząc powyższy zarzut skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w K. do ponownego
rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
W odpowiedzi na kasację Prokurator Prokuratury Okręgowej w O. wniósł o
jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazałą się bezzasadna w stopniu umożliwiającym jej rozpoznanie
w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Sposób sformułowania zarzutów kasacyjnych, a zwłaszcza uzasadnienie
tego nadzwyczajnego środka odwoławczego utwierdza w przekonaniu, że skarżący
po raz kolejny próbuje podważyć ocenę czynu zaprezentowaną przez sąd I instancji,
a podtrzymaną przez sąd odwoławczy. Przedstawia bowiem wyłącznie swoją
wersję wydarzeń i ocenę zamiaru sprawcy. Gdy chodzi o pierwszy zarzut, tj.
naruszenia art. 7 k.p.k. należy przypomnieć, że zarzut ten podnoszony może być w
postępowaniu kasacyjnym tylko wówczas, gdy sąd odwoławczy czynił samodzielne
ustalenia faktyczne, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca (por. m.in.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 2013 r., V KK 34/13 LEX nr
1331396). Zdaniem Sądu Najwyższego uzasadnienie wyroku Sądu II instancji
spełnia wszelkie standardy nakładane na ten dokument przez przepis art. 424 k.p.k.
Lektura uzasadnienia przekonuje bez najmniejszej dozy wątpliwości, że Sąd
odwoławczy dopełnił także standardu wynikającego z art. 457 § 3 k.p.k. Zgodnie z
tym przepisem, w uzasadnieniu orzeczenia sądu odwoławczego należy podać,
czym kierował się sąd, wydając wyrok, oraz dlaczego wnioski i zarzuty apelacji
uznał za zasadne albo niezasadne. Poza sprawozdawczym charakterem
3
motywacyjnej części orzeczenia ma ona także istotne znaczenie gwarancyjne.
Obowiązek sporządzenia rzetelnego uzasadnienia wyroku stanowi uzupełnienie
regulacji zawartej w art. 433 § 2 k.p.k. nakazującej sądowi odwoławczemu
rozważenie wszystkich wniosków i zarzutów wskazanych w środku odwoławczym.
Oznacza to, że sąd odwoławczy jest zobowiązany do uzasadnienia swojego
stanowiska poprzez odniesienie się do wszystkich zarzutów i wniosków zawartych
w środku odwoławczym, przy czym stopień szczegółowości argumentacji
uzależniony jest od treści wniesionej apelacji oraz zawartości uzasadnienia wyroku
sądu pierwszej instancji. (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 maja 2013
r., II KK 333/12, Prok.i Pr.-wkł. 2013/9/18).
W niniejszej sprawie zdaniem Sądu Najwyższego wywody Sądu
odwoławczego są w pełni adekwatne do stopnia skomplikowania sprawy,
obszerności uzasadnienia wyroku Sądu I instancji oraz szczegółowości środka
zaskarżenia. Trafnie także Sąd odwoławczy zwrócił uwagę na niespójne i
zmieniające się w czasie depozycje skazanego oraz jego żony, które dodatkowo
osłabiają wiarygodność stosunkowo „karkołomnej” wersji wydarzeń związanych ze
składaniem kolejnych wniosków kredytowych (por. s. 5-6 uzasadnienia wyroku II
instancji).
Z uwagi na powyższe, należało orzec jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 6 maja 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 6 maja 2015 r., na posiedzeniu w trybie art.
535 § 3 k.p.k.
sprawy Z. D.
skazanego z art. 286 § 1 k.k. i in.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 6 października 2014 r. utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w O.
z dnia 26 marca 2014 r.,
p o s t a n a w i a:
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2) obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego;
3) zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. Z., Kancelaria
Adwokacka w K., kwotę 442,80 (czterysta czterdzieści dwa złote i
80/100), w tym 23 % VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej za sporządzenie i wniesienie kasacji.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w O. z dnia 26 marca 2014 r. Z. D. został
uznany za winnego czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 k.k. ,
art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i wymierzono mu
karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wyrok ten został utrzymany następnie w
mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w K. z dnia 6 października 2014 r.
2
Od powyższego prawomocnego rozstrzygnięcia kasację wniósł obrońca
oskarżonego, zarzucając przedmiotowemu orzeczeniu naruszenie przepisów
prawa procesowego tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 433 § 2 k.p.k. przez dokonanie
dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego bez uwzględnienia zasad
prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co
doprowadziło do uznania Z. D. winnym zarzucanego mu czynu.
Podnosząc powyższy zarzut skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w K. do ponownego
rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
W odpowiedzi na kasację Prokurator Prokuratury Okręgowej w O. wniósł o
jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazałą się bezzasadna w stopniu umożliwiającym jej rozpoznanie
w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Sposób sformułowania zarzutów kasacyjnych, a zwłaszcza uzasadnienie
tego nadzwyczajnego środka odwoławczego utwierdza w przekonaniu, że skarżący
po raz kolejny próbuje podważyć ocenę czynu zaprezentowaną przez sąd I instancji,
a podtrzymaną przez sąd odwoławczy. Przedstawia bowiem wyłącznie swoją
wersję wydarzeń i ocenę zamiaru sprawcy. Gdy chodzi o pierwszy zarzut, tj.
naruszenia art. 7 k.p.k. należy przypomnieć, że zarzut ten podnoszony może być w
postępowaniu kasacyjnym tylko wówczas, gdy sąd odwoławczy czynił samodzielne
ustalenia faktyczne, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca (por. m.in.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 2013 r., V KK 34/13 LEX nr
1331396). Zdaniem Sądu Najwyższego uzasadnienie wyroku Sądu II instancji
spełnia wszelkie standardy nakładane na ten dokument przez przepis art. 424 k.p.k.
Lektura uzasadnienia przekonuje bez najmniejszej dozy wątpliwości, że Sąd
odwoławczy dopełnił także standardu wynikającego z art. 457 § 3 k.p.k. Zgodnie z
tym przepisem, w uzasadnieniu orzeczenia sądu odwoławczego należy podać,
czym kierował się sąd, wydając wyrok, oraz dlaczego wnioski i zarzuty apelacji
uznał za zasadne albo niezasadne. Poza sprawozdawczym charakterem
3
motywacyjnej części orzeczenia ma ona także istotne znaczenie gwarancyjne.
Obowiązek sporządzenia rzetelnego uzasadnienia wyroku stanowi uzupełnienie
regulacji zawartej w art. 433 § 2 k.p.k. nakazującej sądowi odwoławczemu
rozważenie wszystkich wniosków i zarzutów wskazanych w środku odwoławczym.
Oznacza to, że sąd odwoławczy jest zobowiązany do uzasadnienia swojego
stanowiska poprzez odniesienie się do wszystkich zarzutów i wniosków zawartych
w środku odwoławczym, przy czym stopień szczegółowości argumentacji
uzależniony jest od treści wniesionej apelacji oraz zawartości uzasadnienia wyroku
sądu pierwszej instancji. (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 maja 2013
r., II KK 333/12, Prok.i Pr.-wkł. 2013/9/18).
W niniejszej sprawie zdaniem Sądu Najwyższego wywody Sądu
odwoławczego są w pełni adekwatne do stopnia skomplikowania sprawy,
obszerności uzasadnienia wyroku Sądu I instancji oraz szczegółowości środka
zaskarżenia. Trafnie także Sąd odwoławczy zwrócił uwagę na niespójne i
zmieniające się w czasie depozycje skazanego oraz jego żony, które dodatkowo
osłabiają wiarygodność stosunkowo „karkołomnej” wersji wydarzeń związanych ze
składaniem kolejnych wniosków kredytowych (por. s. 5-6 uzasadnienia wyroku II
instancji).
Z uwagi na powyższe, należało orzec jak w sentencji.