Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 52/15
POSTANOWIENIE
Dnia 27 maja 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Michał Laskowski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 27 maja 2015 r.
sprawy W. P.,
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego
od wyroku Sądu Okręgowego w O. z dnia 28 października 2014 roku,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w O. z dnia 10 lipca 2014 roku,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić oskarżyciela prywatnego A. S. od ponoszenia
kosztów sądowych postępowania kasacyjnego,
3. na podstawie § 19, § 2 ust. 3 i § 14 ust. 3 pkt 1
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002
roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej
udzielonej z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 roku, Nr
163, poz. 1348 ze zmianami) zasądzić od Skarbu Państwa na
rzecz adwokata B. B. prowadzącego Kancelarię Adwokacką
kwotę 442,80 zł, w tym 23 % podatku VAT, jako obrońcy z urzędu
wyznaczonemu w postępowaniu kasacyjnym, za sporządzenie i
wniesienie kasacji.
UZASADNIENIE
W. P. został przez oskarżyciela prywatnego A. S. oskarżony o to, że w dniu
18 września 2012 r. w O. na terenie Rodzinnych Ogródków Działkowych prysnął A.
2
S. gazem łzawiącym w oczy, powodując u niego obrażenia ciała w postaci
zadrażnienia obu gałek ocznych z przekrwieniem i obrzękiem spojówek oraz
niewielkim uszkodzeniem rogówki oka lewego, skutkiem czego było naruszenie
narządu wzroku trwające nie dłużej niż siedem dni, tj. o przestępstwo z art. 157 § 2
k.k. Sąd Rejonowy w O. wyrokiem z dnia 10 lipca 2014 r., uniewinnił W. P. od
popełnienia zarzucanego mu czynu, ustalając, iż oskarżony działał w warunkach
obrony koniecznej, na podstawie art. 25 § 1 k.k.
Apelację od powyższego wyroku złożył oskarżyciel prywatny i jego
pełnomocnik. Sąd Okręgowy w O. wyrokiem z dnia 28 października 2014 r.,
utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w O. uznając wniesione apelacje za
oczywiście bezzasadne.
Od wyroku Sądu Okręgowego w O. kasację na niekorzyść oskarżonego
wniósł pełnomocnik oskarżyciela prywatnego, zarzucając w niej rażące naruszenie
prawa procesowego, mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:
1. art. 170 § 1 pkt 4 i 5 k.p.k., poprzez uznanie, iż Sąd I instancji nie dopuścił
się uchybień, oddalając wniosek dowodowy oskarżyciela prywatnego o
przesłuchanie w charakterze świadka Z. T., w sytuacji gdy był to istotny dowód,
mogący się przyczynić do wyjaśnienia okoliczności sprawy, tj. przebiegu zajścia do
jakiego doszło w dniu 18.09.2012 r. pomiędzy oskarżonym W. P. a oskarżycielem
prywatnym A. S., w sytuacji, gdy Z. T. mógł być naocznym świadkiem owego
zajścia, na co wskazuje notatka urzędowa z dnia 22 kwietnia 2014 r., który to
dowód można było przeprowadzić i nie zmierzał on do przedłużenia postępowania;
2. art 433 § 2 k.p.k. i 457 § 3 k.p.k., poprzez brak rzetelnego i wnikliwego
rozważenia podniesionego w apelacji zarzutu naruszenia art. 7 w zw. z 170 § 1 pkt
5 k.p.k. i uznanie, iż Sąd I instancji nie dopuścił się uchybień oddalając wniosek
dowodowy oskarżyciela prywatnego o przesłuchanie w charakterze świadka Z. T.
Wskazując na powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku
Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy Sądowi II instancji do ponownego
rozpoznania, a ponadto o zasądzenie kosztów nieopłaconego ani w całości, ani w
części wynagrodzenia dla pełnomocnika za sporządzenie i wniesienie niniejszej
kasacji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
3
Kasacja nie zasługuje na uwzględnienie.
Zacząć należy od stwierdzenia, że obydwa zarzuty kasacji dotyczą w istocie
tej samej kwestii, tj. poprawności sprawowanej przez Sąd Okręgowy kontroli
odwoławczej w zakresie oddalenia wniosku dowodowego o przesłuchanie świadka
Z. T. Wbrew twierdzeniom skarżącego, rozważania Sadu Okręgowego dotyczące
kwestionowanej decyzji Sądu I instancji o oddaleniu wniosku dowodowego,
spełniają standard rzetelnej kontroli odwoławczej. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu
wyroku na s. 4 poprawnie wskazał powody, dla których należało zaakceptować
decyzję Sąd Rejonowego, w szczególności poprawnie przyjął, że przeprowadzenie
dowodu było niemożliwe. Wynikało to jednoznacznie z ustaleń Sądu Rejonowego –
właściciel firmy W. ze względów związanych z realiami jej funkcjonowania nie był w
stanie wskazać personaliów pracownika, który w dniu zdarzenia był obecny na
sąsiedniej działce (k. 436). Zupełnie dowolne są zawarte w kasacji spekulacje
skarżącego, że być może sam właściciel, Z. T., był wtedy tam obecny razem z
pracownikiem, którego dotyczył wniosek. Po pierwsze, z oświadczenia Z. T. nie
wynika, by on sam był tam obecny w czasie zdarzenia, a po drugie, także z
wcześniejszych twierdzeń oskarżyciela prywatnego (zob. k. 92, k. 498v) nie
wynikało, by na sąsiedniej działce zauważył dwie osoby stawiające altankę. W tym
stanie rzeczy wniosek oskarżonego nie mógł być uwzględniony, zwłaszcza że
zasadnie został uznany za zmierzający w sposób oczywisty do przedłużenia
postępowania, co znalazło wyraz w uzasadnieniu postanowienia o jego oddaleniu
(k. 499). Kontrola Sądu Okręgowego była zaś w tym zakresie rzetelna i wnikliwa, w
pełni odpowiadając wymaganiom z art. 457 § 3 k.p.k.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.