Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 542/11
.
POSTANOWIENIE
Dnia 24 maja 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marta Romańska (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Irena Gromska-Szuster
SSN Wojciech Katner
w sprawie z wniosku E. I. - Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością w S.
przy uczestnictwie E. – V. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
w S.
o wpis w dziale III prawa użytkowania,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 24 maja 2012 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawcy
od postanowienia Sądu Okręgowego w S.
z dnia 22 kwietnia 2011 r.,
oddala skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
Wnioskodawca – „E. I.” sp. z o.o. w S. wniósł o wpisanie w księdze
wieczystej nr […] na jego rzecz ograniczonego prawa rzeczowego - użytkowania
lokalu sklepowego o powierzchni 286 m2
na parterze budynku usługowo -
handlowo - mieszkalnego w S. przy al. W. […], na działce nr 29 z obrębu Ś. […]
([…]). Podstawą wpisu miał być akt notarialny - umowa spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością z 12 września 1989 r., w § 6 pkt 5 której zadeklarowano,
że Spółdzielnia Pracy Krawieckiej „E.” pokrywa udziały objęte w spółce „E. I.”
poprzez wniesienie wkładu niepieniężnego w postaci prawa użytkowania lokalu
sklepowego opisanego wyżej. Do wniosku dołączył także postanowienie Sądu
Rejonowego w S. z 22 grudnia 2009 r. o wpisaniu spółki do Krajowego Rejestru
Sądowego, odpis z Rejestru Handlowego, poświadczone za zgodność z oryginałem
przez radcę prawnego i pełnomocnictwo.
Sprawa toczyła się z udziałem „E.-V.” sp. z o.o. w S.
Postanowieniem z 29 grudnia 2010 r., wydanym na skutek skargi „E.-V.” sp.
z o.o. w S. na orzeczenie referendarza sądowego z 28 września 2010 r., Sąd
Rejonowy w S. uchylił w całości wpis dokonany przez referendarza sądowego
i wniosek oddalił. Sąd ustalił, że księga wieczysta nr […] prowadzona jest dla działki
gruntu nr 29 oddanej w użytkowanie wieczyste i budynku stanowiącego odrębną
nieruchomość położonego w S. przy al. W. […]. W dziale II tej księgi jako właściciel
nieruchomości gruntowej ujawniona jest Gmina Miasto S. oraz jako użytkownik
wieczysty nieruchomości gruntowej i właściciel budynku – „E.-V.” Sp. z o.o.
w organizacji w S.
Z aktu notarialnego, który miał być podstawą żądanego wpisu wynika,
że 12 września 1989 r. umowę spółki z ograniczoną odpowiedzialnością pod firmą
„E. I." zawarli: C. G., G. C., G. Z., F. T. oraz J. K. i V. S. działający łącznie
w imieniu Spółdzielni Pracy Krawieckiej „E." w S. Sąd stwierdził, że żadna z tych
osób nie jest wymieniona w dziale II księgi wieczystej prowadzonej dla
nieruchomości, na której znajduje się lokal mający być przedmiotem użytkowania,
3
jako uprawniona do ustanowienia tego prawa. Z § 6 pkt 5 umowy spółki wynika, że
Spółdzielnia Pracy Krawieckiej „E." objęła 540 udziałów w spółce pokrywając je
wkładem w postaci użytkowania lokalu sklepowego o powierzchni 286 m2
w
budynku położonym w S. przy al. W. nr […], którego wartość oszacowano na kwotę
54.000.000 zł. „E. I." sp. z o.o. została zarejestrowana na podstawie umowy spółki
z 12 września 1989 r.
Sąd stwierdził, że dokumenty dołączone do wniosku nie dają podstawy do
dokonania żądanego wpisu prawa. Zgodnie z art. 244 § 1 k.c. użytkowanie jest
ograniczonym prawem rzeczowym. Do wpisu takiego prawa na nieruchomości
wystarcza dokument obejmujący oświadczenie właściciela o jego ustanowieniu
(art. 32 ust. 1 ustawy z 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece, tekst jedn.
Dz.U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361 ze zm.; dalej – u.k.w.h.). Z dołączonego do
wniosku aktu notarialnego nie wynika, żeby Spółdzielnia Pracy Krawieckiej „E." w
S. była właścicielem bądź użytkownikiem wieczystym nieruchomości, na której
znajduje się lokal mający być przedmiotem ustanowionego prawa. Ograniczony
zakres kognicji sądu wieczystoksięgowego nie pozwala na prowadzenie
postępowania dowodowego i badanie, czy prawo podlegające wpisowi do księgi nie
powstało w innych okolicznościach.
Sąd Rejonowy wskazał nadto, że zgodnie z art. 14 § 1 k.s.h., przedmiotem
wkładu do spółki kapitałowej nie może być prawo niezbywalne ani też świadczenie
pracy bądź usług. Przepisy rozporządzenia z 27 czerwca 1934 r. - kodeks
handlowy (Dz.U. 1934 Nr 57 poz. 502; dalej k.h.), które miały zastosowanie do
umowy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z 12 września 1989 r.
nie przewidywały wprawdzie tożsamej regulacji, ale także wykluczały możliwość
wniesienia do spółki prawa, którym rozporządzenie było zakazane na podstawie
innych przepisów. W świetle art. 254 k.c. użytkowanie jest prawem niezbywalnym,
co wyklucza jego przeniesione na inną osobę. Prawo to nie może być zatem
wniesione jako wkład do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. W uchwale
z 26 kwietnia 1991 r., III CZP 32/91, OSNC 1992, nr 1, poz. 7, Sąd Najwyższy
przyjął wprawdzie, że podmiotem wkładu niepieniężnego (aportu), którym wspólnik
pokrywa swój udział w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością zgodnie z art. 163
k.h., może być także ograniczone prawo rzeczowe w postaci użytkowania. Jest tak
4
jednak wtedy, gdy wniesienie prawa użytkowania jako aportu następuje przez jego
pierwotne ustanowienie na rzecz spółki. W przedmiotowej sprawie taka sytuacja nie
miała miejsca. W momencie zawierania umowy spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością Spółdzielnia Pracy Krawieckiej „E.” nie miała takich praw do
nieruchomości, które pozwoliłyby jej na ustanowienie użytkowania lokalu na rzecz
„E. I." sp. z o.o. Z wpisów do księgi wieczystej wynika, że dopiero w 1996 r.
Spółdzielnia ta nabyła prawo własności budynku i związane z nim prawo
wieczystego użytkowania gruntu, którymi mogła rozporządzać.
Postanowieniem z 22 kwietnia 2011 r. Sąd Okręgowy w S. oddalił apelację
wnioskodawcy od postanowienia Sądu Rejonowego z 29 grudnia 2010 r. i orzekł,
że uczestnicy ponoszą we własnym zakresie koszty postępowania apelacyjnego.
Sąd Okręgowy odniósł się do zarzutu nieważności postępowania
zgłoszonego przez wnioskodawcę w piśmie procesowym z 7 lutego 2011 r.
Niedoręczenie wnioskodawcy odpisu skargi na orzeczenie referendarza
zakwalifikował jako uchybienie procesowe, lecz przyjął, że nie rodzi ono skutku
w postaci nieważności postępowania. W razie wniesienia skargi na orzeczenie
referendarza traci ono bowiem moc i sąd rozpoznaje sprawę raz jeszcze, jako
sąd pierwszej instancji. Wnioskodawca mógł zatem bronić swoich praw
w postępowaniu przed Sądem Rejonowym. Rozstrzygnięcie tego Sądu wydane
w następstwie rozpoznania skargi zostało mu prawidłowo doręczone i miał
możliwość jego zaskarżenia.
Sąd Okręgowy zacytował brzmienie art. 6268
§ 2 k.p.c. oraz wskazał,
że wyznaczony nim zakres kognicji w postępowaniu wieczystoksięgowym odnosi
się także do sądu drugiej instancji. Kognicja sądu wieczystoksięgowego obejmuje
ocenę treści czynności prawnej mającej stanowić podstawę wpisu ograniczonego
prawa rzeczowego, nie tylko pod względem formalnoprawnym, lecz także pod
względem jej skuteczności materialnoprawnej. Badanie przez sąd
wieczystoksięgowy, czy czynność prawna mająca stanowić podstawę wpisu
spowodowała powstanie, zmianę lub wygaśnięcie prawa podlegającego ujawnieniu,
należy do istoty postępowania wieczystoksięgowego i nie jest zarezerwowana
jedynie dla procesu toczącego się w trybie art. 10 ust. 1 u.k.w.h. Zdaniem Sądu
5
Okręgowego, wnioskodawca nie przedłożył dokumentu, który by mógł stanowić
podstawę żądanego przez niego wpisu prawa. Umowy spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością działającą pod firmą „E. I." nie można uznać za dokument
obejmujący oświadczenie właściciela o ustanowieniu prawa użytkowania w
rozumieniu art. 32 ust. 1 u.k.w.h. W dziale II księgi wieczystej prowadzonej
dla nieruchomości gruntowej jako jej właściciel ujawniona jest Gmina Miasto S.
oraz jako użytkownik wieczysty i właściciel budynku „E.-V.” Sp. z o.o. w organizacji
z siedzibą w S. Żadna z osób uczestniczących w czynności stwierdzonej aktem
notarialnym z 12 września 1989 r. nie jest i nie była wcześniej wymieniona w dziale
II księgi wieczystej prowadzonej dla nieruchomości, na której znajduje się lokal
mający być przedmiotem użytkowania, jako uprawniona do złożenia oświadczenia
prowadzącego do powstania tego prawa. Także oświadczenie zawarte w akcie
notarialnym - umowie sprzedaży z 31 sierpnia 1996 r., że część usytuowana na
parterze budynku o powierzchni 263.39 m2
obciążona jest prawem użytkowania na
rzecz „E. I.” sp. z o.o. w S., ustanowionym w umowie z 12 września 1989 r., nie jest
oświadczeniem o ustanowieniu tego prawa.
Zdaniem Sądu Okręgowego, brak dokumentu, który by mógł stanowić
podstawę wpisu użytkowania w księdze wieczystej, czynił zbędne rozważania, czy
prawo to mogło być skutecznie przeniesione na wnioskodawcę w umowie spółki.
Orzeczenie Sądu Rejonowego, z częściowo inną motywacją, Sąd Okręgowy uznał
zatem za prawidłowe.
Skargę kasacyjną od postanowienia Sądu Okręgowego w S. z 22 kwietnia
2011 r. złożył wnioskodawca i zarzucił, że orzeczenie to zapadło z naruszeniem
prawa materialnego (art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.), to jest: - art. 32 ust. 1 u.k.w.h. w zw.
z art. 4 ust. 1 pkt. 2 i art. 39 ust. 2 ustawy z 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce
gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości (tekst jedn. Dz.U. z 1989 r. Nr 14, poz. 74,
w brzmieniu obowiązującym 12 września 1989 r.) poprzez przyjęcie, że jedynym
dokumentem uprawniającym do wpisu ograniczonego prawa rzeczowego jest
oświadczenie woli właściciela w formie aktu notarialnego, podczas gdy wskazuje on
na jedną z wielu podstaw dokonania wpisu („wystarczy"), dopuszczając inne niż
oświadczenie właściciela dokumenty, jako źródło powstania prawa użytkowania
stanowiące podstawę jego wpisu w księdze wieczystej oraz poprzez błędne
6
uznanie, że oświadczenie Spółdzielni Pracy Krawieckiej „E.”, jako użytkownika
nieruchomości państwowej o wniesieniu aportem do spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością prawa użytkowania, nie jest dokumentem uprawniającym do
uzyskania wpisu tego prawa w księdze wieczystej; - art. 32 ust. 1 u.k.w.h. w zw. art.
65 § 1 k.c. i art. 33 u.k.w.h. polegające na niewłaściwym zastosowaniu i wadliwym
przyjęciu, że oświadczenie użytkownika wieczystego nieruchomości zawarte w
akcie notarialnym umowie sprzedaży z 31 sierpnia 1996 r., stwierdzające istnienie
ograniczonego prawa rzeczowego w postaci prawa użytkowania na rzecz
wnioskodawcy nie jest równoważne z oświadczeniem właściciela o ustanowieniu
ograniczonego prawa rzeczowego i w konsekwencji uznanie, że nie uprawnia ono
do uzyskania wpisu prawa użytkowania w księdze, podczas gdy z oświadczenia
użytkownika wieczystego nieruchomości złożonego w umowie sprzedaży wynika,
że jego zamiarem i celem było potwierdzenie istnienia wniesionego uprzednio
tytułem aportu na rzecz wnioskodawcy prawa użytkowania i mogło ono stanowić
samoistną podstawę wpisu prawa użytkowania do księgi wieczystej, jako złożone w
przepisanej formie w sądzie wieczystoksięgowym.
Wnioskodawca zarzucił nadto, że zaskarżone postanowienie zapadło
z naruszeniem prawa procesowego (art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c.), to jest: - art. 386 § 2
k.p.c. w zw. z art. 379 pkt 5 k.p.c. i art. 378 § 1 k.p.c.
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie
sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
1. Bezzasadnie wnioskodawca zarzuca Sądowi drugiej instancji, że ten –
z naruszeniem art. 386 § 2 k.p.c. w zw. z art. 379 pkt 5 k.p.c. - pominął nieważność,
jaka miała mieć miejsce w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji z uwagi
na pozbawienie wnioskodawcy możności obrony jego praw. Sąd Okręgowy
rozważył zarzut nieważności postępowania zgłoszony przez wnioskodawcę
w piśmie procesowym z 7 lutego 2011 r. ze wskazaniem na niedoręczenie mu
przez Sąd pierwszej instancji skargi uczestnika na orzeczenie referendarza, co
7
miało prowadzić do pozbawienia wnioskodawcy możności obrony jego praw
w rozumieniu art. 379 pkt 5 k.p.c. Sąd Okręgowy zajął w tej kwestii prawidłowe
stanowisko, że uznanie postępowania za nieważne z uwagi na pozbawienie strony
możności obrony jej praw uzależnione jest od stwierdzenia, iż zarzucane sądowi
uchybienie procesowe wiązało się z ograniczeniem jej uprawnień do zgłaszania
twierdzeń i ich wykazywania w postępowaniu oraz do zajmowania stanowiska
wobec twierdzeń i zarzutów przeciwnika procesowego, a jego skutki nie zostały
wyeliminowane w toku dalszych czynności procesowych. W niniejszej sprawie
wnioskodawcy rzeczywiście nie został doręczony odpis skargi uczestnika na
orzeczenie referendarza. Zakres kognicji sądów w postępowaniu
wieczystoksięgowym jest jednak ograniczony, a wnioskodawca nie wskazał
na takie twierdzenia i zarzuty, które mogłyby mieć znaczenie dla wyniku
postępowania, gdyby przedstawił je w odpowiedzi na skargę uczestnika
na orzeczenie referendarza. Wniesienie tej skargi skutkowało uchyleniem wpisu
dokonanego przez referendarza i przeprowadzeniem postępowania co do istoty
sprawy przez Sąd pierwszej instancji. Wnioskodawca miał możliwość
zakwestionowania stanowiska Sądu pierwszej instancji w apelacji od postanowienia
wydanego przez ten Sąd, lecz argumentacja, do której się odwołał nie miała
znaczenia dla wyniku postępowania w sprawie.
2. Wbrew zarzutom skarżącego, Sąd drugiej instancji nie naruszył też art.
378 § 1 k.p.c. poprzez nierozpoznanie istoty sprawy wskutek pominięcia zarzutów
apelacji zmierzających do wykazania potrzeby przeanalizowania charakteru prawa
użytkowania nieruchomości państwowej realizowanego przez organizację
społeczną, która w ramach jego wykonania wniosła go jako aport do spółki.
Zakres kognicji sądu wieczystoksięgowego wynika z art. 6268
§ 2 k.p.c. Zakres ten
należy powiązać z podstawą wpisu do księgi wieczystej, którą może być wyłącznie
dokument z podpisem notarialnie poświadczonym, chyba że przepisy szczególne
przewidują inną jego formę – art. 31 ust. 1 u.k.w.h. Przepis ten określa minimum
wymagań formalnych obowiązujących w postępowaniu wieczystoksięgowym,
a wiążących się z celami, jakim służą księgi wieczyste. Obowiązują one przy
dokonywaniu wszelkich wpisów mających znaczenie prawne. Stosownie do art. 34
zdanie pierwsze u.k.w.h., wpis może nastąpić, gdy osoba, której prawo ma być
8
wpisem dotknięte jest lub zostaje jednocześnie wpisana do księgi wieczystej jako
uprawniona. Status wnioskodawcy jako użytkownika nieruchomości, której dotyczył
wpis powinien zatem wynikać ze stanu wpisów w księdze wieczystej bądź
z dokumentów dołączonych do wniosku o wpis, czy zalegających w aktach księgi
wieczystej. Sąd wieczystoksięgowy nie mógł zatem określać statusu wnioskodawcy
w dacie zawarcia umowy spółki z odwołaniem się do samych tylko jego oświadczeń
na ten temat. Nie mógł też dla wyjaśnienia tej kwestii prowadzić postępowania
dowodowego z użyciem środków dowodowych innych niż możliwe do
wykorzystania w postępowaniu wieczystokięgowym.
3. Zgodnie z przepisami ustawy z 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze
Sądowym (tekst jedn. Dz.U. z 2007 r. Nr 168, poz. 1186 ze zm.), wpisy do rejestru
przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego następują po uprawomocnieniu się
postanowienia w przedmiocie wpisu (art. 20 ust. 2a ustawy o KRS), domniemywa
się, że dane wpisane do Rejestru są prawdziwe (art. 17 ust. 1 ustawy o KRS),
a wydane przez Centralną Informację Krajowego Rejestru Sądowego odpisy,
wyciągi i zaświadczenia z Rejestru mają moc dokumentów wydawanych przez sąd
(art. 4 ust. 3 ustawy o KRS). Załączony przez wnioskodawcę do wniosku o wpis
w księdze wieczystej odpis z rejestru przedsiębiorców jest zatem dokumentem,
o jakim mowa w art. 6268
§ 2 u.k.w.h. Dokument ten jest oparty na orzeczeniu
sądowym, a ponadto zawiera potwierdzenie stanu prawnego w odniesieniu do
określonego przedsiębiorcy, a więc w istocie potwierdzenie jego praw
podmiotowych.
Spółka, której udziałowcem jest wnioskodawca została wpisana do rejestru
handlowego, a sąd wieczystoksięgowy nie może zakwestionować orzeczenia
prowadzącego do jej rejestracji, podobnie jak nie jest władny rozstrzygać sporów,
czy dokonanie tego wpisu było zgodne z przepisami prawa materialnego
regulującymi zasady wnoszenia aportu do spółek prawa handlowego
(por. uchwała Sądu Najwyższego z 28 sierpnia 1991 r., III CZP 71/91, OSNCP
1992, nr 3, poz. 47 i postanowienie Sądu Najwyższego z 16 marca 2005 r., IV CK
494/04, Lex nr 175981).
9
Przedmioty rozpoznania w obu postępowaniach dotyczących Spółki –
rejestrowym i wieczystoksięgowym - na tyle się jednak różniły, że nie sposób jest
uznać odmowy dokonania żądanego przez wnioskodawcę wpisu prawa
użytkowania nieruchomości za równoznaczną z zakwestionowaniem
w postępowaniu wieczystoksięgowym skuteczności zawarcia umowy spółki
i wniesienia do niej aportów. Wniosek o wpis użytkowania do księgi wieczystej na
podstawie umowy z 12 września 1989 r. został złożony 22 lipca 2010 r.
Rozpoznając ten wniosek Sąd wieczystoksięgowy uprawniony był do oceny,
czy jego uwzględnienie jest możliwe według aktualnego wówczas stanu wpisów
w księdze wieczystej oraz czy wniosek znajduje usprawiedliwienie w dokumentach
mających stanowić podstawę wpisu (por. postanowienie Sądu Najwyższego
z 17 listopada 2005 r., IV CSK 5/05, Lex nr 186707). Zgodnie z art. 6268
§ 2 k.p.c.
Sąd wieczystoksięgowy nie bada bowiem innych okoliczności niż te, które dotyczą
samego wniosku, dołączonych do niego dokumentów i treści księgi wieczystej
w chwili dokonywania wpisu.
Niewątpliwie, zarówno w dacie rozpoznawania wniosku o wpis użytkowania,
jak zresztą wcześniej - w dacie zawarcia umowy spółki, która miała być podstawą
żądanego wpisu, wnioskodawca nie był ujawniony w księdze wieczystej
prowadzonej dla nieruchomości jako osoba mogąca ustanowić na niej prawo
użytkowania. Nie musi to oznaczać, że takie uprawnienie mu nie przysługiwało,
lecz bez wątpienia nie zostało ono wykazane w sposób dostateczny
dla uwzględnienia jego wniosku w postępowaniu wieczystoksięgowym.
W toku postępowania w sprawie wnioskodawca powoływał się na to, że jego
uprawnienia do nieruchomości, której miał dotyczyć żądany wpis wynikały z art. 4
ust. 1 pkt 2 i art. 39 ust. 2 u.g.g. Pierwszy z tych przepisów stanowił, że grunty
państwowe niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej lub wykonywania
innych zadań ustawowych albo statutowych są oddawane organizacjom
społecznym odpłatnie w użytkowanie, zaś drugi określał treść prawa użytkowania
mogącego przysługiwać tym podmiotom, na którą składało się uprawnienie do
korzystania z nieruchomości w zakresie i na warunkach określonych w decyzji
o oddaniu gruntu w użytkowanie.
10
Do wniosku w charakterze podstawy wpisu nie zostały dołączone dokumenty
wykazujące, że w dacie zawarcia umowy spółki Spółdzielnia Pracy Krawieckiej „E.”,
której oświadczenie miało spowodować powstanie prawa użytkowania lokalu na
rzecz wnioskodawcy, miała status użytkownika nieruchomości w rozumieniu art. 39
u.g.g.
Zarówno Sądy obu instancji, jak i skarżący ocenili zdolność aportową
użytkowania jako ograniczonego prawa rzeczowego z odwołaniem się do uchwały
Sądu Najwyższego z 26 kwietnia 1991 r., III CZP 32/91 (OSN 1992, nr 1, poz. 7),
w której Sąd ten przyjął, że przedmiotem wkładu niepieniężnego (aportu), którym
wspólnik pokrywa swój udział w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością zgodnie
z art. 163 k.h., może być także ograniczone prawo rzeczowe w postaci
użytkowania. Jest to możliwe w drodze ustanowienia użytkowania przez wspólnika
na rzecz spółki bądź przeniesienia na spółkę uprawnienia do wykonywania prawa
przysługującego użytkownikowi. Uprawniony do ustanowienia ograniczonego prawa
rzeczowego na nieruchomości jest jej właściciel lub użytkownik wieczysty,
a uprawnionym do wniesienia do spółki uprawnień do wykonywania użytkowania
jest ten, komu to prawo przysługuje. Nie jest jasne, czy wnioskodawca przypisuje
Spółdzielni jako użytkownikowi gruntu państwowego w rozumieniu art. 39 u.g.g.
uprawnienie do ustanowienia w umowie spółki prawa użytkowania, o jakim mowa
w art. 245 k.c. na rzecz podmiotu mającego powstać po zawarciu umowy spółki,
czy też do przeniesienia na ten podmiot uprawnienia do wykonywania tego prawa,
które przysługiwało Spółdzielni.
4. Nie ma także racji wnioskodawca, o ile twierdzi, że podstawą wpisu
prawa użytkowania zgodnie z wnioskiem mogła być umowa sprzedaży
użytkowania wieczystego z 31 sierpnia 1996 r., w której wskazano, iż część
budynku usytuowana na parterze o powierzchni 263,39 m2
obciążona jest prawem
użytkowania na rzecz „E. I.” sp. z o.o. w S., ustanowionym w umowie spółki z
ograniczoną odpowiedzialnością, zawartej w akcie notarialnym z 12 września 1989
r. Z oświadczenia użytkownika wieczystego jako sprzedającego, na które powołuje
się wnioskodawca wynika wprawdzie, kto i w jakich okolicznościach miał ustanowić
użytkowanie, o wpis którego wnioskodawca zabiega, ale nie wynika, żeby prawo to
miał ustanowić sprzedający w akcie notarialnym stwierdzającym umowę sprzedaży.
11
Redakcja tego oświadczenia nie wskazuje na to, by wolą osoby, która go złożyła
było ustanowienie prawa użytkowania na czyjąkolwiek rzecz. Jest to bowiem opis
przedmiotu sprzedaży ze stwierdzeniem o obciążeniu go prawem użytkowania
lokalu, powstałym w bliżej określonych okolicznościach. Wszelkie wątpliwości,
co do znaczenia i skutków, jakie można by przypisać oświadczeniu sprzedającego
złożonemu w akcie notarialnym z 31 sierpnia 1996 r. nie mogą być wyjaśniane
w postępowaniu wieczystoksięgowym.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 39814
k.p.c., Sąd Najwyższy
orzekł, jak w sentencji.