Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2013 r.

Sąd Rejonowy w Trzebnicy V Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Miliczu

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Grażyna Wójcik

Protokolant: Agnieszka Hasiak

po rozpoznaniu w dniu 13 września 2013 r. w Miliczu

sprawy z powództwa Towarzystwa (...) S.A. w W.

przeciwko J. B.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego J. B.na rzecz strony powodowej Towarzystwa (...) S.A.w W.kwotę 4.500,00 (cztery tysiące pięćset) zł wraz ustawowymi odsetkami od dnia 16 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 842,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt V C142/13

UZASADNIENIE

Strona powodowa Towarzystwo (...) S.A.w W., działając przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniosła o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym, by pozwany J. B.zapłacił stronie powodowej kwotę 4.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty. Ponadto domagała się od pozwanego zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 30 sierpnia 2011 r. w miejscowości W. pozwany, kierując w stanie nietrzeźwości samochodem marki V. o nr rej. (...), w wyniku niezachowania bezpiecznej odległości, najechał na tył samochodu marki D. o nr rej. (...), kierowanego przez A. W.. W wyniku tego zdarzenia uszkodzony samochód marki D. został uszkodzony, a strona powodowa po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, wypłaciła poszkodowanej z tytułu ubezpieczenia OC sprawcy odszkodowanie w wysokości 4.500 zł. Następnie wezwała pozwanego pismem z dnia 1 sierpnia 2012 r. do zwrotu wypłaconego odszkodowania, ale bezskutecznie. Jako podstawę prawną swojego żądania strona powodowa wskazała przepis art. 822 k.c. w zw. z art. 35 i 43 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.).

W oparciu o treść pozwu i dołączonych do niego dokumentów Sąd Rejonowy
w. M.w dniu 15 października 2012 r. wydał w niniejszej sprawie nakaz zapłaty
w postępowaniu upominawczym (sygn. akt I Nc 282/12).

Pozwany J. B.złożył sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym wniósł oddalenie powództwa i zawieszenie postępowania do czasu prawomocnego zakończenia sprawy toczącej się przed Sądem Rejonowym w. W.o sygnaturze II K 14/08/11, dotyczącego zdarzenia z dnia 30 sierpnia 2011 r.

W uzasadnieniu zaprzeczył, by spowodował szkodę, kierując pojazdem w stanie nietrzeźwości. Wskazał, że od wielu lat cierpi na ciężką przewlekłą chorobę autoimmunologiczną i z powodu jej agresywnego przebiegu zmuszony jest przyjmować kombinacje wielu leków, stosuje też terapie alternatywne. Podniósł, że stosując preparaty biologiczne podczas leczenia choroby zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa, nie miał świadomości ich wpływu na organizm. W tej sytuacji – w jego ocenie – żądanie sformułowane przez stronę powodową jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Jednocześnie podkreślił, że rozstrzygnięcie niniejszej sprawy zależy od wyniku toczącego się postępowania karnego w Sądzie Rejonowym w. W..

W odpowiedzi na sprzeciw strona powodowa podtrzymała dotychczasowe żądanie i wniosła o oddalenie wniosku pozwanego o zawieszenie postępowania. Dodatkowo wskazała, że fakt wyrządzenia szkody przez pozwanego wskutek prowadzenia pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości potwierdza prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w. W., który stanowi dokument urzędowy w rozumieniu przepisu art. 244 § 1 k.p.c. i korzysta z domniemania prawdziwości oraz zgodności z prawdą tego, co zostało w nim urzędowo zaświadczone, a co do którego pozwany nie zaoferował żadnych przeciwdowodów, które mogłyby obalić to domniemanie. Wskazała, że przedłożona przez pozwanego kserokopia jego dokumentacji medycznej nie stanowi dokumentu w rozumieniu art. 245 k.p.c., a nadto nie wykazuje, że stosowana przez pozwanego terapia ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdu. Ponadto podniosła, że podstawą jej roszczenia jest sam fakt wyrządzenia szkody przez pozwanego w stanie nietrzeźwości, niezależnie od przyczyny powstania takiego stanu. Co do naruszenia zasad współżycia społecznego, strona powodowa podała, że realizuje prawa i obowiązki nałożone na nią przez ustawę o działalności ubezpieczeniowej, co nie może być uznane za sprzeczne z takimi zasadami, a nadto podkreśliła „zasadę czystych rąk”, wskazując że pozwanemu nie przysługuje uprawnienie do podnoszenia zarzutu w tym zakresie, gdyż roszczenie strony powodowej powstało na skutek wykroczenia pozwanego, za co został prawomocnie skazany. Wnosząc o oddalenie wniosku pozwanego o zawieszenie postępowania, strona powodowa podkreśliła, że pozwany nie uzasadnił, w jaki sposób rozstrzygnięcie postępowania karnego miałoby wpłynąć na wynik niniejszego postępowania, poza tym nie wskazał czy rzeczywiście takie postępowanie się toczy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 sierpnia 2011 r. w miejscowości W.pozwany J. B.kierując w stanie nietrzeźwości (0,45 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu z płuc) samochodem marki V. (...)o nr rej. (...)- na skutek niezachowania bezpiecznej odległości - najechał na tył poprzedzającego go pojazdu marki D. (...)o nr rej. (...), stanowiącego własność A. J..

Za powyższy czyn pozwany został skazany prawomocnym wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w. W.wydanym w dniu 28 listopada 2011 r. w sprawie o sygnaturze akt II W 682/11.

(dowód: akta sprawy SR w. W.II W 682/11;

notatka KPP z 25.10. 2011 r. k. 14)

Sprawca zdarzenia posiadał umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą ze stroną powodową.

(okoliczność bezsporna)

W toku postępowania likwidacyjnego strona powodowa ustaliła, że na skutek przedmiotowego zdarzenia w samochodzie poszkodowanej zostały uszkodzone następujące elementy: drzwi tyłu nadwozia, błotnik tylny, pas tylny kpl., podłoga bagażnika ze wzmocnieniem, zderzak przedni kpl., zderzak tylny kpl., lampa zespolona tylna kpl., belka zawieszenia przedniego, drążek stabilizatora, wahacze i drążki reakcyjne zawieszenia, zwrotnica, piasta koła z łożyskami, układ drążków kierowniczych, drążek stabilizatora skrętny, zespół wahaczy i drążków zawieszenia, zbiornik paliwa kpl., tłumik środkowy i tłumik tylny.

W ocenie ubezpieczyciela w pojeździe powoda powstała szkoda całkowita, gdyż przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku było ekonomicznie nieuzasadnione. Ubezpieczyciel określił rozmiar szkody na podstawie różnicy między wartością rynkową samochodu bezpośrednio przed zdarzeniem wyliczoną na kwotę 5.300,00 zł i jego wartością po wypadku ustaloną w wysokości 800,00 zł. Wartość odszkodowania wypłaconego poszkodowanej wyniosła zatem 4.500,00 zł.

(okoliczności bezsporne,

a ponadto dowód z: zgłoszenia szkody z 10.11.2011 r. k. 15-17;

kosztorysu wraz z dokumentacją zdjęciową k. 18-32;

decyzji z 04.04.2012 r. k. 33;

potwierdzenia wypłaty odszkodowania k. 34)

Pismem z dnia 1 sierpnia 2012 r. strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty kwoty odpowiadającej wartości wypłaconego odszkodowania w terminie do dnia 15 sierpnia 2012 r.

(dowód: pismo strony powodowej z 01.08.2012 r. z dowodem doręczenia k. 35-36)

Pozwany od 2000 r. choruje na zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa.

Do 30 czerwca 2013 r. jest częściowo niezdolny do pracy.

(dowód: zaświadczenie o stanie zdrowia z 02.04.2009 r. k. 47;

zaświadczenie o stanie zdrowia z 19.09.2006 r. k. 49;

orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 25.05.2009 r. k. 50)

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie spór dotyczył zasadności roszczenia regresowego ubezpieczyciela, ponieważ pozwany kwestionował istnienie u siebie stanu nietrzeźwości w dacie przedmiotowego zdarzenia.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2 art. 822 k.c.).

Według art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn. z 2013 r. poz. 392 z późn. zm.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy).

Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1 zd. 1 wskazanej wyżej ustawy). Zgodnie z art. 43 pkt 1 ustawy zakładowi ubezpieczeń oraz Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu, w przypadkach określonych w art. 98 ust. 2 pkt 1, przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeżeli kierujący wyrządził szkodę umyślnie, w stanie po użyciu alkoholu lub w stanie nietrzeźwości albo po użyciu środków odurzających, substancji psychotropowych lub środków zastępczych w rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu narkomanii.

W niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania przepis art. 11 k.p.c., jako że zdarzenie powodujące szkodę stanowi wykroczenie a nie przestępstwo w rozumieniu przepisu art. 7 § 1 k.k.

Jednocześnie należało mieć na uwadze, że orzeczenie sądowe w postaci wyroku nakazowego wydanego w postępowaniu karnym stanowi dokument urzędowy w myśl art. 244 k.p.c. Dokument urzędowy korzysta m.in. z domniemania zgodności z prawdą. Strona, która zaprzecza prawdziwości dokumentu urzędowego albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenia organu, od którego dokument ten pochodzi, są niezgodne z prawdą, powinna okoliczności te udowodnić (art. 252 k.p.c.). Jednakże Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 września 1999 r., III CKN 606/99, LEX 518139 wyraził pogląd, że możliwość zwalczania domniemania zgodności z prawdą dokumentu urzędowego w trybie art. 252 k.p.c. nie dotyczy orzeczeń sądowych, gdyż one mogą być podważane jedynie w ramach środków zaskarżenia.

Przenosząc powyższe rozważania na realia niniejszej sprawy należało stwierdzić, że skoro pozwany został skazany prawomocnym wyrokiem za czyn z art. 86 § 2 k.w., obejmujący kierowanie samochodem w stanie nietrzeźwości, to nie mógł on skutecznie tej okoliczności podważyć w niniejszym postępowaniu, nie zwalczając wcześniej wyroku wydanego w postępowaniu karnym. Zaoferowana przez pozwanego dokumentacja medyczna nie była w tym zakresie wystarczająca.

Z tego względu również wniosek pozwanego o zawieszenie postępowania nie zasługiwał na uwzględnienie. Rozstrzygnięcie wydane w innej sprawie karnej nie mogłoby bowiem odnieść skutku w tym postępowaniu.

Podkreślić w tym miejscu należy, że pozwany nie kwestionował pozostałych okoliczności podniesionych w pozwie dotyczących zakresu uszkodzeń, wartości odszkodowania i faktu przesądowego wezwania go do zapłaty spornej kwoty.

Sąd dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie oparł się na powołanych wyżej dokumentach zaproponowanych przez obie strony, uznając je za wiarygodne. Jednocześnie podstawą ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie nie mogło być pismo NFZ z 2 października 2007 r., ponieważ - jak wynika z porównania wskazanego w nim nr PESEL pacjenta z datą urodzenia pozwanego – nie dotyczy ono J. B.. Jednocześnie Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanego, wobec jego niestawiennictwa na rozprawie w dniu 13 września 2013 r.

Zgromadzony materiał dowody nie pozwolił przyjąć, że żądanie strony powodowej stanowi nadużycie prawa podmiotowego. W ocenie Sądu nie zostały w niniejszej sprawie ustalone okoliczności, które uniemożliwiałyby uwzględnienie żądania pozwu w oparciu o przepis art. 5 k.c. Sama sytuacja zdrowotna pozwanego nie może być oceniana jako okoliczność szczególnie wyjątkowa, sytuacji gdy pozwany swoim zachowaniem doprowadził do zdarzenia komunikacyjnego, skutkującego wyrządzeniem szkody. W tej sytuacji - w ocenie Sądu – pozwany nie może oczekiwać ochrony z powołaniem się na zasady współżycia społecznego.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku. O odsetkach ustawowych za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.p.c., przyjmując jako datę początkową ich biegu datę wskazaną w pozwie.

O kosztach postępowania orzeczono w pkt II sentencji wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. . w zw. z § 2 ust. 1 i § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.), przy czym Sąd uwzględnił koszty strony powodowej w postaci opłaty sądowej od pozwy w wysokości 225,00 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 600,00 zł oraz koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł.

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

(...)