Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

  Dnia 17 czerwca 2016 r.

  Sąd Okręgowy w Gliwicach, X Wydział Gospodarczy

w składzie

0.0.1.Przewodniczący Sędzia SO Iwona Wańczura

0.0.2. Sędzia SO Barbara Przybyła

Sędzia SR (del.) Małgorzata Popiół (spr.)

Protokolant Grzegorz Kaczmarczyk

po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2016r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 29 października 2015r.

sygn. akt VII GC 1031/14

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a.  w punkcie 1. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.228,78 (pięć tysięcy dwieście dwadzieścia osiem 78/100) złotych z ustawowymi odsetkami do dnia 31 grudnia 2015r., a od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od następujących kwot:

- 264,87 (dwieście sześćdziesiąt cztery 87/100) złotych od dnia 18 lutego 2012r.,

- 297,15 (dwieście dziewięćdziesiąt siedem 15/100) złotych od dnia 13 marca 2012r.,

- 722,96 (siedemset dwadzieścia dwa 96/100) złotych od dnia 6 kwietnia 2012r.,

- 155,83 (sto pięćdziesiąt pięć 83/100) złotych od dnia 3 lipca 2012r.,

- 168,90 (sto sześćdziesiąt osiem 90/100) złotych od dnia 18 sierpnia 2012r.,

- 246,31 (dwieście czterdzieści sześć 31/100) złotych od dnia 14 września 2012r.,

- 266,41 (dwieście sześćdziesiąt sześć 41/100) złotych od dnia 10 października 2012r.,

- 283,73 (dwieście osiemdziesiąt trzy 73/100) złotych od dnia 17 października 2012r.,

- 295,09 (dwieście dziewięćdziesiąt pięć 9/100) złotych od dnia 12 grudnia 2012r.,

- 275,44 (dwieście siedemdziesiąt pięć 44/100) złotych od dnia 25 grudnia 2012r.,

- 318,23 (trzysta osiemnaście 23/100) złotych od dnia 13 lutego 2013r.,

- 289,43 (dwieście osiemdziesiąt dziewięć 43/100) złotych od dnia 13 marca 2013r.,

- 274,18 (dwieście siedemdziesiąt cztery 18/100) złotych od dnia 29 marca 2013r.,

- 277,44 (dwieście siedemdziesiąt siedem 44/100) złotych od dnia 11 maja 2013r.,

- 798,24 (siedemset dziewięćdziesiąt osiem 24/100) złotych od dnia 6 sierpnia 2013r.,

- 294,57 (dwieście dziewięćdziesiąt cztery 57/100) złotych od dnia 29 sierpnia 2013r.

i w pozostałym zakresie oddala powództwo;

b.  w punkcie 2. w ten sposób, że zasądzoną tam kwotę obniża do kwoty 141,60 (sto czterdzieści jeden 60/100) złotych:

c.  w punkcie 3. w ten sposób, że nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Gliwicach) od powoda kwotę 1.400,79 (jeden tysiąc czterysta 79/100) złotych, a od pozwanego kwotę 1.146,10 (jeden tysiąc sto czterdzieści sześć 10/100) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

2.  w pozostałym zakresie oddala apelację;

3.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 441 (czterysta czterdzieści jeden) złotych tytułem zwrotu kosztów w postępowaniu odwoławczym.

SSO Barbara Przybyła SSO Iwona Wańczura SSR (del.) Małgorzata Popiół

Sygn. akt X Ga 9/16

UZASADNIENIE

Powódka (...) Spółka Akcyjna w W. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwoty 11.671,71 zł z ustawowymi odsetkami oraz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazała, że strony łączyła umowa dzierżawy pomieszczenia o powierzchni 16,2 m ² w nieruchomości usytuowanej w R. przy ul. (...) z przeznaczeniem na lokalizację sprzętu stacji bazowej GSM wraz z przynależną powierzchnią wspólną nieruchomości, które to pomieszczenie stanowiło własność powódki. Umowa została zawarta na czas oznaczony do 23 lutego 2011r. Pozwana użytkowała nieruchomość także po rozwiązaniu umowy, jednocześnie uiszczając wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z lokalu w okresie od października do grudnia 2011 roku. Pomimo wezwania do zapłaty pozwana nie uregulowała należności z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu w zakresie od stycznia do marca 2012 roku, oraz od czerwca 2012 roku do sierpnia 2013 roku.

Referendarz sądowy w dniu 18 kwietnia 2014 roku w sprawie o sygnaturze akt VI GNc 1423/14 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając powództwo w całości.

Pozwana złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty i wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu przyznała, że strony łączyła umowa dzierżawy, która uległa rozwiązaniu z dniem 23 lutego 2011 roku. Podniosła, że pomimo rozwiązania umowy dalej korzystała z pomieszczenia, uiszczając wynagrodzenie zgodnie z fakturami VAT. Pozwana zaprzeczyła jednak, aby zaakceptowała proponowane wynagrodzenie w kwocie 2000,00 zł netto miesięcznie za bezumowne korzystanie z nieruchomości.

Wyrokiem z dnia 16 października 2015 roku Sąd Rejonowy w Gliwicach zasądził od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej kwotę 11.671,71 zł wraz z ustawowymi odsetkami od poszczególnych kwot wskazanych w wyroku. Sąd zasądził również od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.651,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Ponadto pozwany został obciążony nieuiszczonymi kosztami sadowymi w wysokości 2.546,89 zł.

Sąd ustalił, że w dniu 1 grudnia 1998 roku strony zawarły umowę dzierżawy pomieszczenia o powierzchni 16,2 m ² w nieruchomości usytuowanej w R. przy ul. (...) z przeznaczeniem na lokalizacje sprzętu stacji bazowej GSM wraz z przynależną powierzchnią wspólną nieruchomości tj. o łącznej powierzchni 23,22 m ². Czynsz został ustalony na kwotę 16 USD brutto za 1m ² i miał podlegać możliwości zmiany w przypadku wzrostu kosztów związanych z utrzymaniem nieruchomości. Umowa została zawarta na czas określony do 23 lutego 2011 roku. W międzyczasie strony podniosły stawkę czynszu do 20 USD za 1m ². Po upływie okresu na jaki umowa została zawarta pozwana nadal zajmowała lokal. W okresie od stycznia 2012 roku do sierpnia 2013 roku powódka obciążała pozwaną fakturami VAT za bezumowne użytkowanie lokalu na kwotę 2000 zł netto. Powódka obciążała pozwaną również należnością z tytułu zużycia energii elektrycznej. Pozwana zapłaciła w pełni wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z przedmiotowego lokalu za miesiące przypadające w 2011 roku, oraz za miesiąc kwiecień i maj 2012 roku, a nadto dokonała częściowych wpłat w kwotach:

- 2341,39 zł za fakturę VAT za styczeń 2012 roku wystawioną na kwotę 2964,20 zł

- 2442,54 zł za fakturę VAT za luty 2012 roku wystawioną na kwotę 3097,63 zł

- 1812,06 zł za fakturę VAT za marzec 2012 roku wystawioną na kwotę 2892,96 zł

- 1946,23 zł za fakturę VAT za czerwiec 2012 roku wystawioną na kwotę 2460,00 zł

- 2455,14 zł za fakturę VAT za lipiec 2012 roku wystawioną na kwotę 2981,99 zł

- 3023,93 zł za fakturę VAT za sierpień 2012 roku wystawioną na kwotę 3628,18 zł

- 2285,79 zł za fakturę VAT za wrzesień 2012 roku wystawioną na kwotę 2910,14 zł

- 1818,33 zł za fakturę VAT za październik 2012 roku wystawioną na kwotę 2460,00 zł

- 1806,97 zł za fakturę VAT za listopad 2012 roku wystawioną na kwotę 2460,00 zł

- 1826,62 zł za fakturę VAT za grudzień 2012 roku wystawioną na kwotę 2460,00 zł

- 1783,83 zł za fakturę VAT za styczeń 2013 roku wystawioną na kwotę 2460,00 zł

- 1812,63 zł za fakturę VAT za luty 2013 roku wystawioną na kwotę 2460,00 zł

- 1827,88 zł za fakturę VAT za marzec 2013 roku wystawioną na kwotę 2460,00 zł

- 1824,62 zł za fakturę VAT za kwiecień 2013 roku wystawioną na kwotę 2460,00 zł

- 1835,98 zł za fakturę VAT za maj 2013 roku wystawioną na kwotę 2460,00 zł

- 1835,98 zł za fakturę VAT za czerwiec 2013 roku wystawioną na kwotę 2460,00 zł

- 1835,98 zł za fakturę VAT za lipiec 2013 roku wystawioną na kwotę 2460,00 zł

- 1807,49 zł za fakturę VAT za sierpień 2013 roku wystawioną na kwotę 2460,00 zł.

Pozwana kilkukrotnie odmówiła zapłaty wyższego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie wskazując, że kwota 2000,00 zł netto miesięcznie to cena nieadekwatna do dzierżawionej powierzchni i proponując zapłatę niższej kwoty tj. 1550,00 zł miesięcznie. Powódka pismem z dnia 13 marca 2013 roku wezwała pozwaną do opuszczenia lokalu. Następnie pismem z dnia 16 grudnia 2013 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty zaległych należności w łącznej kwocie 25706,33 zł.

Sąd wskazał, że zasadniczą kwestią sporną pomiędzy stronami była wysokość należnego powódce wynagrodzenia. Celem wyjaśnienia powyższej kwestii Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłego na okoliczność ustalenia wartości rynkowej czynszu dzierżawy pomieszczenia usytuowanego w R. przy ulicy (...) wraz z przynależną powierzchnią nieruchomości wspólnej. Biegły w opinii wskazał, że stawki za wynajem lokalu usługowego wynosiły od 27,80 zł za m ² za lokal położony przy ulicy (...) w R. do 85 zł za m ² za lokale położone w obszarze miasta T.. Biegły ustalił, że wartość rynkowa czynszu netto za najem 1m ² powierzchni użytkowej lokalu użytkowego należącego do powódki wynosi 73,60 zł za m ².

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd uznał, że roszczenie powódki zasługuje w całości na uwzględnienie. Sąd wskazał, że z treści artykułu 225 kc w zw. z art. 224 par. 2 kc wynika, że w sytuacji bezumownego korzystania z cudzej nieruchomości posiadacz w złej wierze lub posiadacz w dobrej wierze, który dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, zobowiązany jest do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Sąd powołał się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2000 roku IV CKN 5/00 , że o wysokości należnego właścicielowi wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości decydują stawki rynkowe za korzystanie z danego rodzaju rzeczy w określonych warunkach i czas posiadania rzeczy przez adresata roszczenia. Sąd wskazał, iż biegły w opinii ustalił, że możliwa wartość rynkowa czynszu netto za najem jednego m ² powierzchni użytkowej lokalu użytkowego należącego do powódki kształtowała się od 27,80 zł do 85,00 zł. Sąd wskazał, że nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż strony w aneksie do umowy z dnia 1 lutego 2005 roku ustaliły stawkę czynszu w wysokości odpowiadającej równowartości 20 USD za jeden m ². Na dzień 9 kwietnia 2015 roku średni kurs dolara wynosił 3,7135 zł ( w uzasadnieniu nastąpiła omyłka pisarska i wskazano wysokość 3713,50 zł), a zatem ustalona przez strony stawka za 1 m ² powierzchni użytkowej lokalu wynosiła 86,23 zł. Pozwana jako profesjonalnie działający przedsiębiorca winna liczyć się z tym, że gdyby w dalszym ciągu dzierżawiła od powódki przedmiotowy lokal to faktyczny czynsz przekraczałby górną stawkę czynszu przyjętą przez biegłego (85 zł). Sąd wskazał, że żądana przez powódkę stawka czynszu nie przekracza rażąco stawek rynkowych, a w konsekwencji powództwo należy uznać za zasadne. Sąd wskazał, że pozwana mogłaby kwestionować wysokość żądanego wynagrodzenia, gdyby stawka czynszu na fakturach VAT w sposób rażący odbiegała od przeciętnych stawek stosowanych na rynku w danym czasie. Pozwana nie odesłała wystawionych na jej rzecz faktur VAT, przyjęła faktury bez zastrzeżeń i zaakceptowała je, jak również nie żądała wystawienia faktur korygujących. Skoro pozwana przyjęła faktury VAT, ujmując je w swoich księgach rachunkowych domniemywać należy, że zaakceptowała ich treść, zarówno co do podstawy ich wystawienia, jak i należności z nich wynikających. Pozwana uiszczała należności objęte fakturami VAT za miesiąc październik, listopad i grudzień 2011 roku, oraz kwiecień i maj 2012 roku. Tym zachowaniem pozwana dała wyraz akceptacji stawki czynszu ujętej na fakturach VAT, która nie była stawką wygórowaną, gdyż nie przekracza rażąco stawek rynkowych. Poza tym jak wskazał Sąd, to na stronie pozwanej ciążył obowiązek doprowadzenia do zawarcia nowej umowy, czego zaniechała pozostawiając sprawę bez regulacji obligacyjnej. Bierność pozwanej nie może prowadzić w konsekwencji do traktowania uprzywilejowanego. W prawdzie opinia biegłego wskazała górne widełki stawek rynkowych na nieco niższym poziomie niż wystawiane faktury, lecz fakt braku zdecydowanej reakcji i bierność pozwanej powodują, że nie ma podstaw do obniżenia wynagrodzenia za bezumowne korzystanie.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana, która zaskarżyła wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi pozwana zarzuciła naruszenie prawa procesowego tj art. 233 par. 1 kpc, poprzez dokonanie przez Sąd I instancji dowolnej i wybiórczej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie, jak również wyciągnięcie z przedmiotowego materiału dowodowego nieprawidłowych wniosków w szczególności poprzez:

- nieuwzględnienie wniosków płynących z uzupełniającej opinii biegłego, z której wynika, że stawka czynszu płacona przez Polkomtel stanowiąca równowartość 20 USD była stawką rynkową ( na str. 2 opinii biegły wskazał bowiem, że z uwagi na zawężoną możliwość wykorzystania lokalu użytkowego dla celów komercyjnych, oraz na brak na rynku dzierżaw i najmu lokali podobnych utrzymanie stawki indywidualnej czynszu najmu w wysokości określonej w aneksie do umowy najmu z dnia 1 lutego 2005 roku jest zasadne);

- pominięcie przez Sąd I Instancji, ze mimo wygaśnięcia umowy dzierżawy z dniem 23 lutego 2011 roku w okresie marzec-wrzesień 2011 roku O. wystawiał faktury w oparciu o uzgodnioną stawkę umowną 20 USD, co prowadzi do wniosku, że również strona powodowa uważała w.w. stawkę za rynkową;

- wykonanie przez Sąd I Instancji niezrozumiałych działań arytmetycznych polegających na pomnożeniu powierzchni lokalu przez kurs dolara do złotówki z dnia 9 kwietnia 2015 roku, co rzekomo miało doprowadzić do określenia stawki czynszu za 1 m ² lokalu w kwocie 86,23 zł;

- uznanie, że Polkomtel akceptował faktury wystawiane przez O. bez zastrzeżeń w sytuacji gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie w szczególności z korespondencji stron dołączonej do sprzeciwu wynikało, że Polkomtel nie akceptował w.w. faktur bez zastrzeżeń, a kwota czynszu żądana przez O. była sporna między stronami;

- uznanie, że Polkomtel dał wyraz akceptacji czynszu żądanego przez O., poprzez uiszczenie należności objętych fakturami za okres październik-grudzień 2011, oraz kwiecień-maj 2012 podczas gdy z korespondencji pomiędzy Polkomtel, a O. dołączonej do sprzeciwu do nakazu zapłaty wynikało, że pomiędzy stronami istniał spór co do kwoty wynagrodzenia należnego O..

Pozwana zarzuciła wyrokowi również naruszenie prawa materialnego tj. art. 225 kc, w zw. z art. 224 par. 2 kc w zw. z art. 230 kc, poprzez jego niewłaściwą interpretację polegającą na uznaniu, że wynagrodzenie właściciela za korzystanie z rzeczy przez posiadacza zależnego w złej wierze może przekraczać stawki rynkowe choćby nieznacznie, podczas gdy wynagrodzenie takie powinno odpowiadać sctricte stawkom rynkowym, a w konsekwencji uwzględnienie powództwa w sytuacji gdy z uzupełniającej opinii biegłego wynika, że stawka 20 USD za 1 m ² była stawką rynkową, co winno skutkować oddaleniem powództwa.

Wskazując na powyższe pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów postępowania według norm przypisanych. W ocenie strony powodowej Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy, a wydane rozstrzygnięcie jest zasadne.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu naruszenia prawa procesowego tj. art. 233 par.1 kpc wskazać należy, że z jego uzasadnienia wynika, że podnosząc zarzut naruszenia tego przepisu, pozwana w istocie kwestionuje dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne, a nie ocenę wiarygodności i mocy dowodowej poszczególnych dowodów. Zarzuty powyższe w części są zasadne. Uzasadniony jest zarzut, że Sąd wbrew zgromadzonemu materiałowi dowodowemu uznał, że pozwany akceptował należności objęte dołączonymi fakturami VAT. Takie stanowisko Sądu pozostaje bowiem w sprzeczności z treścią dołączonej do akt postępowania korespondencji stron, w której pozwana konsekwentnie wskazuje, że ustalona przez powódkę kwota wynagrodzenia na poziomie 2000,00 zł netto jest nieadekwatna do położenia i powierzchni lokalu (pisma pozwanej z dnia 26.10.2011r K- 95, z dnia 28.03.2013r K- 98).

Fakt, że pozwana za miesiące październik-grudzień 2011 oraz kwiecień-maj 2012 zapłaciła wynagrodzenie w kwocie ustalonej przez powódkę na poziomie 2000,00 zł netto w dalszych okolicznościach sprawy nie może być równoznaczny z uznaniem tej stawki wynagrodzenia. Wskazać bowiem należy, że pozwana wyjaśniła okoliczności w jakich doszło do zapłaty należności za wskazane okresy. Ponadto w pozostałych miesiącach tj. styczeń-marzec, a następnie od czerwca 2012 roku pozwana konsekwentnie uiszczała wynagrodzenie w kwocie stanowiącej równowartość 20 USD za 1m ² powierzchni. Powyższe oraz wcześniej wspomniana korespondencja stron w ocenie Sądu Okręgowego wskazuje, iż pozwana nie akceptowała nowej stawki czynszu i wysokość tego czynszu pozostawała między stronami sporna.

Zasadny jest również zarzut pominięcia przy ustalaniu wysokości należnego powódce wynagrodzenia wniosków wynikających z opinii biegłego z zakresu szacowania nieruchomości J. G.. W opinii biegły określił, że stawki rynkowe za wynajem lokali kształtują się na poziomie od 27,80 zł za m ² do 85,00 zł za 1 m ² wskazując, że wartość rynkowa stawki czynszu netto za najem 1 m ² powierzchni lokalu stanowiącego własność powódki kształtuje się na poziomie 73,60 zł.

W opinii biegły wskazał przyjętą przez siebie metodologię wyliczenia czynszu najmu, zaś w opinii uzupełniającej w sposób szczegółowy odniósł się do zgłoszonych przez obie strony zastrzeżeń. Powódka nie zakwestionowała wyjaśnień i wniosków zawartych w opinii uzupełniającej. Natomiast pozwana odnosząc się do treści opinii uzupełniającej wskazała, że biegły w istocie w opinii uzupełniającej dokonał weryfikacji oszacowanej w pierwotnej opinii z dnia 24 lutego 2015 roku rynkowej stawki czynszu dzierżawy przedmiotowego pomieszczenia i potwierdził, że wynagrodzenie które uiszczała strona pozwana w spornym okresie tj. równowartość 20 USD netto za 1m ² powierzchni jest wynagrodzeniem w rynkowej wysokości.

Z takim stanowiskiem strony pozwanej nie można się zgodzić, stanowi ono bowiem nadinterpretację wyjaśnień zawartych w opinii uzupełniającej. Biegły w opinii uzupełniającej odnosząc się do zastrzeżeń powódki dokonał wyjaśnienia definicji wartości rynkowej oraz wartości indywidualnej. Biegły wskazał, że określenie w pierwotnej opinii stawki czynszu nastąpiło według cen rynkowych. W związku z czym przy ustalaniu tej wysokości biegły pominął stawkę ustaloną przez strony na poziomie 20 USD, bowiem miała ona charakter nierynkowy, a indywidualny. Biegły wskazał jednocześnie, że utrzymanie stawki indywidualnej w wysokości określonej w aneksie do umowy tj. na poziomie 20 USD jest zasadne. Zauważyć jednakże należy, że biegły oceniając zasadność tak określonej stawki czynszu wyraźnie zaznaczył, że dotyczy to stawki indywidualnej a nie rynkowej i wbrew twierdzeniom pozwanej nie wskazał, by tak ustalona stawka indywidualna była jednocześnie wartością rynkową.

Tymczasem zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania powinno być ustalone w okolicznościach danej sprawy według stawek rynkowych (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 1984 roku III CZP 20/84 OSNCP 1984, nr 12, poz. 209, uchwała Sądu Najwyższego 17 czerwca 2005 roku III CZP 29/05, OSNC 2006/4/64, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2012 roku I CSK 641/11, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 9 maja 2013 roku I ACa 22/13 LEX 1331144).

Zgodzić się również należy z zarzutem, że Sąd Rejonowy dokonując wyliczenia wartości wynagrodzenia według stawki czynszu najmu ustalonej przez strony na poziomie 20 USD popełnił błąd rachunkowy. Średni kurs 1 USD z dnia 9 kwietnia 2015 roku wynoszący 3,7135 zł winien być pomnożony przez 20 co dawałoby wysokość czynszu za 1m ². Tymczasem Sąd w wyliczeniach równowartość 1 USD pomnożył przez powierzchnię użytkową lokalu co w konsekwencji doprowadziło do zawyżenia stawki czynszu za 1m ²powierzchni.

W konsekwencji powyższego częściowo za zasadny uznać należy również zarzut apelacji dotyczący naruszenia prawa materialnego tj. art. 225 kc, w zw. z art. 224 par. 2 kc w zw. z art. 230 kc.

Nie ulega wątpliwości w ocenie Sądu Okręgowego, że wobec sporu stron co do wysokości wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości adekwatnym dowodem do wykazania tej wielkości była opinia biegłego, jako że ustalenie rynkowej stawki czynszu najmu lub dzierżawy wymaga wiedzy specjalnej w rozumieniu art. 278 kpc. Wskazać należy, że dowód taki w sprawie został przeprowadzony. W opinii z dnia 24.02.1015 roku biegły oszacował wartość rynkową czynszu na kwotę 73,60 zł za 1 m ² powierzchni użytkowej nieruchomości. W opinii uzupełniającej biegły szczegółowo odniósł się do zgłoszonych przez strony zastrzeżeń i powyższa uzupełniająca opinia biegłego nie została w sposób skuteczny zakwestionowana przez strony. Opinia biegłego odpowiada wszystkim kryteriom właściwym dla tego środka dowodowego. Uwzględnia stan techniczny obiektu, sposób zagospodarowania i położenie obiektu. Wskazuje również kryteria na podstawie których dokonany został szacunek możliwego do uzyskania wynagrodzenia. Opinia jest kompletna, prawidłowo uzasadniona, a wnioski jednoznaczne.

W związku z powyższym podstawę ustalenia wysokości należnego powódce wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania winna stanowić wysokość stawki najmu ustalona w opinii biegłego tj. kwota 73,60 zł netto (brutto 90,528). Wynagrodzenie za poszczególne miesiące winno uwzględniać kwoty, które pozwana uiściła na rzecz powódki, a których wysokość była bezsporna i została wskazana w samym pozwie, przy uwzględnieniu należności, które pozwana uiściła za energię elektryczną. Wynagrodzenie należne powódce przy przyjęciu powyższych założeń i po odjęciu należności za energię obejmuje następujące kwoty:

- styczeń 2012 roku 2102,06 zł - 1837,19 zł = 264,87 zł

- luty 2012 roku 2102,06 zł - 1804,91 zł = 297,15 zł

- marzec 2012 roku 2102,06 zł – 1379,10 zł = 722,96 zł

- czerwiec 2012 roku 2102,06 zł – 1946,23 zł = 155,83 zł

- lipiec 2012 roku 2102,06 zł – 1933,15 zł = 168,90 zł

- sierpień 2012 roku 2102,06 zł – 1855,75 zł = 246,31 zł

- wrzesień 2012 roku 2102,06 zł – 1835,65 zł = 266,41 zł

- październik 2012 roku 2102,06 zł – 1818,33 zł = 283,73 zł

- listopad 2012 roku 2102,06 zł – 1806,97 zł = 295,09 zł

- grudzień 2012 roku 2102,06 zł – 1826,62 zł = 275,44 zł

- styczeń 2013 roku 2102,06 zł – 1783,83 zł = 318,23 zł

- luty 2013 roku 2102,06 zł – 1812,63 zł = 289,43 zł

- marzec 2013 roku 2102,06 zł – 1827,88 zł = 274,18 zł

- kwiecień 2013 roku 2102,06 zł – 1824,62 zł = 277,44 zł

- maj 2013 roku 2102,06 zł – 1835,98 zł = 266,08 zł

- czerwiec 2013 roku 2102,06 zł – 1835,98 zł = 266,08 zł

- lipiec 2013 roku 2102,06 zł – 1835,98 zł = 266,08 zł

- sierpień 2013 roku 2102,06 zł – 1807,49 zł = 294,57 zł.

Łączna wysokość wynagrodzenia za okres dochodzony w pozwie wynosi 5228,78 zł.

W tych okolicznościach Sąd Okręgowy na mocy art. 386 par. 1 kpc zmienił zaskarżony wyrok przyznając powódce kwotę 5228,78 zł wraz z ustawowymi odsetkami od poszczególnych kwot od dnia następnego po dniu wskazanym w poszczególnych fakturach jako termin zapłaty. Podstawę prawną stanowi przepis art. 225 kc, w zw. z art. 224 par. 2 kc, zgodnie z którym samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Przepis powyzszy z mocy art. 230 kc znajduje odpowiednie zastosowanie w stosunku pomiędzy właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym.

Uwzględniając, że powódka utrzymała się ze swoim roszczeniem w 45% Sąd Okręgowy zmienił też rozstrzygnięcie w zakresie kosztów postępowania przed Sądem I Instancji. Koszty te obejmowały łącznie kwotę 6108,00 zł. Powódka poniosła koszty przed Sądem I Instancji w wysokości 3501,00 zł, przy czym uwzględniając procent w jakim powódka utrzymała się ze swoim roszczeniem winna ponieść koszty w wysokości 3359,40 zł, a tym samym pozwana winna zwrócić powódce kwotę w wysokości 141,60 zł. Biorąc pod uwagę procent w jakim powódka utrzymała się ze swoim roszczeniem Sąd w ten sam sposób rozdzielił pomiędzy stronami nieuiszczone koszty sądowe.

O kosztach w postępowaniu odwoławczym Sąd orzekł na podstawie art. 100 kpc rozdzielając te koszty pomiędzy stronami w stosunku do wyniku postępowania odwoławczego. Na koszty postępowania przed Sądem Okręgowym złożyło się wynagrodzenie pełnomocników stron 2 x 1.200 zł oraz opłata od apelacji 584,00 zł, co daje łącznie kwotę 2984,00 zł. Ponieważ powódka w postępowaniu odwoławczym poniosła jedynie koszty wynagrodzenia pełnomocnika w wysokości 1.200 zł , przy uwzględnieniu, że utrzymała się ze swoim roszczeniem w 45 %, winna zwrócić stronie pozwanej koszty postępowania w kwocie w wysokości 441,00 zł (2984x45%=1641; 1641-1200=441zł).

SSO Barbara Przybyła SSO Iwona Wańczura SSR (del.) Małgorzata Popiół