Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 września 2016 r.

Sąd Okręgowy w Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSO Jerzy Kozaczuk

Protokolant st. sekr. sad. Agnieszka Walerczak

po rozpoznaniu w dniu 7 września 2016 r.

sprawy P. G.

obwinionego o wykroczenie z art.119§1kw

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 10 maja 2016r. sygn. akt II W 847/15

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżyciela posiłkowego L. S. od opłaty i wydatków postępowania odwoławczego stwierdzając, że te ostatnie ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 406/16

UZASADNIENIE

P. G. został obwiniony o to, że w pierwszej dekadzie października 2015 r. w m. (...), gm. Z., pow. (...) dokonał kradzieży mienia
w postaci spawarki transformatorowej, szlifierki elektrycznej stołowej oraz linki koloru bordowego i innego różnego rodzaju złomu o łącznej wartości 400 zł, na szko­dę L. S.,

tj. o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

Wyrokiem zaocznym z dnia 10 maja 2016 r., sygn. akt II W 847/15, Sąd Rejonowy w Siedlcach:

I.  na podstawie art. 5 § 1 pkt 9 k.p.w. w zw. z art. 62 ust. 2 k.p.w. przyjmując,
iż wartość skradzionego mienia wynosiła 1383 zł, a czyn stanowił przestępstwo
z art. 278 § 1 k.k., postępowanie w sprawie obwinionego P. G. umorzył, stwierdzając brak skargi uprawnionego oskarżyciela;

II.  kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Apelację od zaprezentowanego wyżej wyroku wywiódł oskarżyciel posiłkowy, zaskarżając go w punkcie I. w części dotyczącej ustalenia wysokości szkody wyrzą­dzonej przez obwinionego i podnosząc, że przedmiotowa wysokość została zaniżona
o kwotę 2785 zł, albowiem rzeczona wysokość wyraża się kwotą 4168 zł. Argumentu­jąc zajęte stanowisko, apelujący zarzucił Sądowi I instancji po­przestanie we wska­zanym wyżej zakresie na treściach zawartych w opinii biegłego sądowego ds. wyceny ruchomości, podczas gdy twierdzenia oskarżyciela posiłkowego co do wysokości szkody powinny zostać uznane za najbardziej miarodajne. W dalszej kolejności skar­żący zaznaczył, że P. G. popełnił nie wykroczenie, lecz przestępstwo i dlatego też Sąd Rejonowy winien go ukarać, nie zaś umorzyć postępowanie.

W następstwie tak sformułowanych zarzutów odwołujący się wniósł o uchy­lenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W toku rozprawy apelacyjnej oskarżyciel posiłkowy poparł apelację. Obwi­niony P. G. nie stawił się pomimo prawidłowego zawiadomienia o terminie roz­prawy apelacyjnej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i jako taka na uwzględnienie nie zasługuje.

Przede wszystkim nie ma racji skarżący, jeżeli kwestionuje dokonaną przez Sąd I instancji ocenę materiału dowodowego. Motywy tej oceny przedstawione zostały
w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i analiza przytoczonych tam argu­mentów wykazuje, iż ocena ta jest prawidłowa. Sąd Rejonowy należycie uwzględnił dyrektywy art. 7 k.p.k., a skoro tak, to Sąd Okręgowy nie jest władny podważyć jego rozumowania i wysnutych na tej podstawie ostatecznych wniosków. W takim kon­tek­ście zaznaczyć trzeba, że apelujący nie ma racji, o ile w oparciu o własne prze­świad­czenia kwestionuje słuszność oparcia rozstrzygnięcia na wnioskach płyną­cych z wy­wołanej w sprawie opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości (k. 50- 66). Unor­mowanie art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 42 § 1 k.p.w., w myśl którego jeżeli stwier­dzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych, zasięga się opinii biegłego albo biegłych, jedno­znacz­nie wskazuje na obligatoryjność zasięgnięcia opinii biegłego w sytuacjach, gdy roz­strzygnięcie o przedmiocie postępowania wymaga wiadomości specjalnych. Zgod­nie
z treścią tego obowiązku, dowodu z opinii biegłego nie może zastąpić żaden inny dowód. Dotyczy to nawet sytuacji, gdy inne źródła dowodowe, posiadają wiadomości specjalistyczne pozwalające im wypowiedzieć się w kwestii stanowiącej przedmiot opiniowania, jak również gdy wiadomościami takimi dysponuje sam Sąd ( podobnie: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 10 lutego 2016 r., II AKa 421/15, LEX
nr 1992977). W związku z powyższym i nie rozstrzygając w przedmiocie dyspo­nowania przez apelującego wiadomościami specjalnymi, podkreślić trzeba, że zaak­cep­towanie zapatrywań wyrażonych przezeń w środku odwoławczym, a tym samym oparcie na nich orzeczenia byłoby równoznaczne z obrazą prawa procesowego
w postaci art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 42 § 1 k.p.w. Zamykając rozważania w przed­miotowej materii zaakcentować nadto należy, iż wykazanie, że w jakimkolwiek aspek­cie faktycznie doszło do naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów wymaga wskazania, którą konkretnie regułę i w jaki sposób Sąd naruszył. Nie można natomiast twierdzić, tak jak czyni to skarżący, że ocena dokonana została w sposób dowolny, zastępując uzasadnienie tego twierdzenia tylko i wyłącznie własnymi przekonaniami wyrażającym się w tezie, iż to właśnie apelujący w sposób najbardziej miarodajny ustalił wysokość wyrządzonej szkody ( vide postanowienie Sądu Najwyższego
z 4 stycz­nia 2007 r., V KK 262/06, LEX nr 459667).

Zatem ocena materiału dowodowego przez Sąd Rejonowy nie nosi cech dowol­ności. Nie zmienia tego konstatacja odwołującego o niesłuszności powziętego roz­strzygnięcia.

Wbrew wywodom oskarżyciela posiłkowego, Sąd I instancji słusznie doszedł do przekonania o konieczności umorzenia postępowania w sprawie obwinionego P. G.. Zważyć w tym kontekście należy, że sam apelujący podkreśla, iż czyn zarzucony wyżej wymienionemu winien być uznawany za przestępstwo. Okoliczność ta przesądza o tym, że postępowanie powinno toczyć się w trybie statuowanym przepi­sami Kodeksu postępowania karnego, nie zaś Kodeksu postępowania w spra­wach
o wykroczenia. W sprawie II W 847/15 Sądu Rejonowego w Siedlcach wniosek o uka­ranie został wniesiony przez Policję (k. 14). Zgodnie z art. 45 § 1 k.p.k. oskarżycielem publicznym przed wszystkimi sądami jest prokurator, zaś w myśl § 2 tegoż artykułu inny organ państwowy może być oskarżycielem publicznym z mocy szczególnych przepisów ustawy, określających zakres jego działania. Żaden z prze­pisów ustawy nie przyznaje Policji uprawnień oskarżycielskich w sprawach o prze­stępstwa. W związku z tym zaakceptowanie poglądów wyrażonych w środku od­woławczym i konty­nuowa­nie postępowania zainicjowanego wzmiankowanym wnio­skiem o ukaranie, a następ­nie wydanie wyroku prowadziłoby do zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwo­ławczej w postaci braku skargi uprawnionego oskarżyciela (art. 439 § 1 k.p.k. w zw.
z art. 17 § pkt 9 k.p.k.). Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu swego orzeczenia zaznaczył przy tym wprost, że oskarżyciela posiłkowego poinformowano, iż w przy­padku uprawomocnienia się wyroku z dnia 10 maja 2016 r., materiały z akt sprawy zostanę przekazane do Prokuratury Rejonowej w Siedlcach (k. 84). Nie jest więc zasadnym podnoszenie, że zaskarżony wyrok jest równoznaczny ze zwolnieniem P. G. od jakiejkolwiek odpowiedzialności. Kwestia ta zostanie rozstrzygnięta w innym postępowaniu, jeśli oskarżyciel publiczny zdecyduje się na wniesienie aktu oskarżenia.

Nietrafność zarzutów podniesionych w środku odwoławczym przesądziła o nie­możności uwzględnienia sformułowanego przez skarżącą wniosku. W tym stanie rzeczy i przy braku przesłanek z art. 104 § 1 k.p.w. Sąd Okręgowy orzekł, jak w części dyspozytywnej wyroku.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. Sąd Okręgowy zwolnił oskarżyciela posiłkowego od opłaty i wydatków postępowania odwoławczego stwier­dzając, że te ostatnie ponosi Skarb Państwa.