Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 sierpnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2016 r. w Toruniu

sprawy z powództwa Gminy M. T.

przeciwko L. N.

o zapłatę

orzeka:

I.  oddala powództwo;

II.  kosztami procesu poniesionymi przez powoda obciąża powoda.

UZASADNIENIE

W dniu 14 października 2015 r. powód Gmina M. T. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie o zasądzenie od pozwanego L. N. na swoją rzecz kwoty 378,76 zł wraz z odpowiednimi odsetkami oraz kosztami procesu.

Nakazem zapłaty wydanym w dniu 13 listopada 2015 r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym, Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem zgłoszonym w pozwie.

Od powyższego orzeczenia pozwany złożył sprzeciw, w którym zaskarżył nakaz zapłaty w całości oraz podniósł zarzut bezzasadności roszczenia.

W dniu 5 stycznia 2016 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał postanowienie, w którym stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Toruniu.

Po skierowaniu sprawy według właściwości, powód podtrzymał żądanie pozwu i przedłożył dokumenty na jego poparcie.

Na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2016 r. stawił się pozwany, który zakwestionował dokumenty przedłożone przez powoda oraz podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniach 15 i 24 lutego 2014r. pozwany L. N. jechał bez biletu autobusem (...) w T.. W trakcie obu kontroli spisano dane osobowe pozwanego, w tym numer jego dowodu osobistego. Pozwany w obu przypadkach odmówił podpisania wypisanych wezwań do zapłaty opłaty dodatkowej. Wezwania do zapłaty opiewały na kwoty po 98,20 zł, płatne najpóźniej następnego dnia po kontroli lub 160 zł płatne w terminie 14 dni od wystawienia dokumentu.

dowód: wezwania do zapłaty, k. 45 i 45v akt.

Pozwany nie zapłacił opłat dodatkowych.

Okoliczność bezsporna

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy. Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w toku procesu, albowiem były one kompletne i jasne oraz tworzyły dokładny stan faktyczny sprawy. Ich prawdziwość nie budziła w ocenie Sądu jakichkolwiek wątpliwości. Pozwany zakwestionował wprawdzie dokumenty, ale nie podniósł przeciwko nim żadnych konkretnych zarzutów. Wezwania do zapłaty opłaty dodatkowej nie zostały wprawdzie podpisane przez pozwanego, niemniej jednak kontroler spisał dane pozwanego z dowodu tożsamości, a pozwany na rozprawie nie zgłaszał, że kiedykolwiek zagubił dowód osobisty, tym bardziej, że posługiwał się dowodem osobistym o tych samych numerach na rozprawie.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się jednak do ustalenia zasadności roszczenia wobec podniesienia przez pozwanego zarzutu przedawnienia przedmiotowego roszczenia.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego oraz w świetle twierdzeń stron postępowania, Sąd uznał, że pozwany skutecznie podniósł zarzut przedawnienia roszczenia. Zdaniem Sądu, przedawnienie przedmiotowego roszczenia nastąpiło z upływem jednego roku od daty jego wymagalności. Zgodnie bowiem z art. 77 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe (tekst jedn. Dz. U. 2012, poz. 1173 z późn. zm., dalej Prawo przewozowe), roszczenia dochodzone na podstawie ustawy lub przepisów wydanych w jej wykonaniu przedawniają się z upływem roku. Z kolei zgodnie z art. 77 ust 3 pkt 4 Prawa przewozowego, przedawnienie biegnie dla roszczeń z tytułu zapłaty lub zwrotu należności - od dnia zapłaty, a gdy jej nie było - od dnia, w którym powinna była nastąpić.

W zaistniałej sytuacji, pozwany jechał bez biletu w dniach 15 i 24 lutego 2014r. termin płatności opłaty dodatkowej upływał najpóźniej w terminie 14 dni od dnia wystawienia wezwania. Tak więc roszczenie powoda stało się wymagalne najpóźniej w dniach 1 i 10 marca 2014 r. Od tych dat rozpoczął bieg roczny okres przedawnienia przedmiotowego roszczenia.

Sąd nie miał wątpliwości, że roszczenie dochodzone przez powoda w niniejszej sprawie przedawniło się wraz z upływem dnia 10 marca 2015 r. Powód wytoczył natomiast powództwo w dniu 14 października 2015r.

Mając powyższe na uwadze, Sąd oddalił powództwo na mocy art. 77 ust. 1 Prawa przewozowego w zw. z art. 117 § 2 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c., w myśl zasady odpowiedzialności strony za wynik procesu, obciążając nimi powoda, jako przegranego.