Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 26 stycznia 2016 r. w sprawie o sygn. akt: II K 491/15 Sąd Rejonowy w Brzezinach uznał oskarżonego W. T. (1) za winnego popełnienia czynu z art. 222§1 kk w zw z art. 57a§1 kk w zw z art. 64§1 kk i przestępstwa z art. 226§1 kk w zw z art. 57a§1 kk w zw z art. 64§1 kk i wymierzył mu odpowiednio kary 9 i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Orzekł karę łączną w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności, a także nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego. Zasądził ponadto koszty nieopłaconej pomocy prawnej oraz obciążył oskarżonego kosztami sądowymi.

Apelację od powyższego wyroku złożył oskarżony, który zarzucił rozstrzygnięciu rażącą surowość orzeczonej kary i wnosił o jej zmianę, poprzez orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Apelację złożył również obrońca oskarżonego.

Skarżący, na podstawie art. 427§1 i 2 kpk oraz 438 pkt 2 i 3 kpk zarzucił wyrokowi naruszenie przepisów postępowania w zakresie mającym istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 7 i 410 kpk, a także błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia.

W konsekwencji skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od obu zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uniewinnienie od pierwszego z zarzutów i wymierzenie kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia za czyn drugi.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Złożone apelacje nie są zasadne, a podnoszone w nich zarzuty nie są trafne.

Lektura pisemnych motywów rozstrzygnięcia pozwala na stwierdzenie, iż Sąd Rejonowy w Brzezinach dokonał prawidłowej i rzetelnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Ocena ta, przeprowadzona zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, pozwoliła na poczynienie niebudzących wątpliwości ustaleń faktycznych.

Uznane za udowodnione fakty znajdują należyte umocowanie we wskazanym u ich podstawy źródłowym materiale poznawczym w postaci zeznań świadków, a zwłaszcza pokrzywdzonego funkcjonariusza Policji. Sąd meriti dokonał prawidłowego wartościowania materiału dowodowego i okoliczności sprawy, a w konsekwencji w pełni zasadnie przyjął, że oskarżonemu można przypisać oba zarzucone mu przestępstwa. Po dokonaniu analizy akt sprawy w pełni jasnym i zrozumiałym jest dlaczego sąd rejonowy uznał za wiarygodne poszczególne dowody, a inne na to nie zasługiwały. Tym samym jasne pozostaje uznanie poszczególnych ustaleń faktycznych za udowodnione.

Odnosząc się do apelacji oskarżonego, trzeba zauważyć, że mimo zarzucenia rażącej surowości kary, W. T. nie przedstawia żadnych nowych elementów, które należałoby poczytać na jego korzyść i nie deprecjonuje okoliczności obciążających wskazanych w pisemnym uzasadnieniu wyroku sądu I instancji. Skarżący przedstawia swoją subiektywną relację z przebiegu wydarzeń, która jest powtórzenie prezentowanej wcześniej wersji, odrzuconej jako nie prawdziwa przez sąd rejonowy. Żadnym usprawiedliwieniem nie może być przecież fakt, że oskarżony wprawił się w stan nietrzeźwości „świętując” w ten sposób udaną operację matki, że napił się, gdyż sądził, że teraz nie będzie już miał kiedy tego zrobić, bo będzie musiał opiekować się matką. Wersja oskarżonego i jego zachowanie w niej opisywane nie daje logicznej odpowiedzi dlaczego został on obezwładniony i zatrzymany i wezwane zostały posiłki. Jedynie logiczne i spójne zeznania pokrzywdzonego S. K. tłumaczą dlaczego podjęto takie kroki.

Wymierzona oskarżonemu kara, przez pryzmat jego uprzedniej karalności – w tym za umyślne przestępstwa podobne, działania w warunkach czynu o charakterze chuligańskim, działania pod wpływem alkoholu, nie może w żadnym razie być uznana za rażąco surową czy niewspółmierną. Dotyczy to zarówno kar cząstkowych jak i kary łącznej, przy której zastosowano prawidłowe zasady, choć sąd rejonowy nie odniósł się do bliskości przedmiotowej, podmiotowej i koincydencji czasowej między obu czynami.

Odnosząc się natomiast do apelacji obrońcy, należy stwierdzić, że stanowi ona jedynie polemikę z prawidłową oceną dowodów dokonaną przez sąd I instancji.

Mimo pewnej skromności argumentacyjnej, Sąd Rejonowy w Brzezinach właściwie ocenił zebrane dowody, w tym zeznania samego pokrzywdzonego. Żaden inny dowód, prócz wyjaśnień oskarżonego, nie stoi w sprzeczności z relacją pokrzywdzonego. To prawda, że jego partnerka G. S. nie opisuje pewnych elementów wskazywanych przez pokrzywdzonego. Kwestia ta została jednak logicznie wyjaśniona zarówno przez G. S., jak i przez oceniający dowody sąd I instancji. Jak pisze sąd na str. 5 pisemnego uzasadnienia:” Świadek G. S., zajęta była innymi czynnościami, nie wykonywała ich w bezpośredniej bliskości z S. K., z tych też względów jej relacja nie w pełni oddaje przebieg ataku wobec kolegi.” Można jedynie dodać, że w żadnym razie relacja tego świadka nie podważa przebiegu zdarzeń podawanego przez pokrzywdzonego, a nie objawiły się także żadne powody, dla których świadek S. K. miałby świadomie zeznawać nieprawdę na niekorzyść oskarżonego.

Kontestowane w apelacji obrońcy sformułowanie, że oskarżony wyszedł z domu agresywny i nietrzeźwy, szukał zaczepki itd. Jest próbą psychologicznego odtworzenia motywacji i pobudek oskarżonego. Dodać trzeba, że znajduje ono oparcie w ustalonym przebiegu zdarzeń. Nawet jeśli idzie ono za daleko w odtworzeniu przeżyć psychicznych W. T. już od momentu wyjścia z domu, to pozostaje to bez żadnego wpływu na treść dokonanych ustaleń faktycznych, a w konsekwencji na rozstrzygnięcie sądu.

Sąd Okręgowy w Łodzi nie dopatrzył się zatem ani naruszenia przepisów procedury, ani też błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia.

Nie znalazł ponadto żadnych innych uchybień, branych pod uwagę z urzędu, które mogłyby skutkować uchyleniem lub zmianą zaskarżonego wyroku.

Dlatego też Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, a mając na uwadze ciężar obowiązków finansowych nałożonych na oskarżonego w zaskarżonym wyroku i wymierzenie mu kary izolacyjnej, na podstawie art. 624§1 kpk, zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.